หลังจากนั้น พอเข้าประตูไป เย้นหว่านก็ปิดประตู แล้วก็พุ่งเข้าไปหาโห้หลีเฉิน กดเขาที่แผงประตู ยืนเขย่งปลายเท้าและจูบริมฝีปากของเขา.

เธอจูบอย่างบ้าคลั่งดุจไฟ

โห้หลีเฉินปฏิเสธลงที่ไหนกัน เขากอดตอบโต้เธอ แล้วก็ยกระดับการจุดขึ้น

ราวกับว่ามีไฟไหม้ในห้องโถง

เสื้อผ้าแต่ละชิ้นถูกถอดออก

เมื่อเธอสัมผัสถึงความนุ่มนวลของเธอ โห้หลีเฉินโอ้โหยหาอย่างสุดซึ้ง แต่ในชั่วพริบตาเขาก็ฟื้นคืนสติได้

เขาผลักเธอออก น้ำเสียงแหบแห้งเป็นอย่างมาก

“เย้นหว่าน ตอนนี้ไม่ได้ ฉันต้องกลับไปจัดการธุระที่ทำงาน”

ถ้าเกิดว่าปล่อยให้ล่าช้าอีกต่อไป เรื่องหลายอย่างปลาทูไปให้ล่าช้าออกไป คนในองค์กรก็จะยิ่งหงุดหงิดเขามากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเกิดว่าคืนนี้เขาไม่กลับไป อำนาจของเขาทั้งหมดต้องถูกลิดรอนอย่างแน่นอน

ถ้าถึงเวลานั้น เมื่อเขาหมดประโยชน์แล้ว ก็ต้องถูกจับเป็นเชลย

เรื่องราวมันก็จะเปลี่ยนไปกลายเป็นแย่ขึ้น

“ฉันยอมมอบตัวเองขนาดนี้แล้ว แต่ว่านายกลับปฏิเสธ คุณโห้ นายยังรักฉันอยู่ไหม?”

น้ำเสียงของเย้นหว่านนั้นออดอ้อนเป็นอย่างมาก

ร่างกายที่อ่อนนุ่มและไร้กระดูกของเธอยังคงเกาะติดกับร่างกายของโห้หลีเฉิน นิ้วของเธอก็จุดไฟทุกที่

ไฟที่ชายคนนั้นไม่สามารถระงับได้นั้นถูกทำให้แรงขึ้น

เขาหายใจแรงมาก ร่างกายแน่นตึง พระเจ้ารู้ดีว่าเขาใช้พลังใจมากแค่ไหนในการยับยั้งเอาไว้ในที่สุด

เขากัดฟันแน่น “เย้นหว่าน เธอจะมาใช้วิธีนี้ในการหยุดยั้งไม่ให้ฉันไปทำงานไม่ได้นะ ฉันเคยบอกแล้ว ว่าเรื่องของบริษัท ฉันไม่มีทางถอยให้แน่นอน”

ความกระตือรือร้นของเย้นหว่านเหมือนกับว่าถูกเทลงในแอ่งน้ำเย็น แล้วเธอก็หงุดหงิดขึ้นมาในทันที

“คุณโห้ หน้าที่เอาอกเอาใจแบบนี้ นายยังทำให้หมดสนุกแบบนี้ได้อีก”

ขนาดคนขับรถยังรู้ว่ามีงานมากมายที่กองให้โห้หลีเฉินไปจัดการ

เย้นหว่านหัวเราะเยาะ

เธอโน้มตัวลงด้านข้างโห้หลีเฉิน ยกแขนของเขา แล้วก็พยุงเขาขึ้นมา

เธอตัวเล็กและผอม ถ้าเกิดว่าเป็นเมื่อก่อนที่ต้องแบกโห้หลีเฉินแบบนี้ ต้องไม่สามารถขยับได้อย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้กลับสบายๆ เธอสามารถประคองเขาได้แล้วก็เดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์

เธอเดินไปด้วยพร้อมกับพูดไปด้วยว่า “เขาไม่จัดการอะไรคือเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว ฉันสามารถโจมตีบริษัท ตี้เหา จำกัดได้ดีที่สุดเมื่อมันไม่มีผู้นำ ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป บริษัท ตี้เหา จำกัดจะไม่มีประธานโห้อีกต่อไป เขาเป็นแค่ของฉันคนเดียวเท่านั้น”

คนขับรถเกือบจะกระโดดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคนี้ “คุณนาย คุณอยากจะขังท่านประธานไว้อย่างนั้นเหรอ?”

“ไม่ได้เหรอ?”

เย้นหว่านถามกลับพร้อมกับยิ้มจางๆ เธอแค่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สมควรทำมากที่สุดแล้ว

คนขับรถรู้สึกไฟลุก เขาจะปล่อยให้เย้นหว่านเอาตัวโห้หลีเฉินไปแบบนี้ไม่ได้

เขารีบวิ่งเข้าไปตรงหน้าแล้วก็ขวางหน้าเย้นหว่านเอาไว้

พร้อมกับพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “คุณนาย คุณพาท่านประธานไปไม่ได้ อย่ามาโทษว่าผมลงไม้ลงมือนะ”

ระหว่างที่พูด เขาก็ทำท่าทางเหมือนจะแย่งคนกลับมา

เย้นหว่านประคองโห้หลีเฉินไว้นิ่ง เธอไม่เห็นคนขับรถอยู่ในสายตาแม้แต่นิดเดียว ได้แต่เสียดสีอย่างเย็นชา

“นายเนี่ยนะ ทำไมไม่ดูบ้างว่าตัวเองมีความสามารถหรือเปล่า”

เขาจะไม่มีได้ยังไง? อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ แล้วก็ฝึกชกมวยมาด้วย การจัดการผู้หญิงอย่างเย้นหว่านไม่ได้ถือว่าเป็นปัญหาอะไรเลย

แต่ก่อนที่เขาจะนำแนวคิดนี้ไปปฏิบัติได้ เขาก็พบว่าตัวเองผิดอย่างมหันต์

เขาตกใจมากที่เห็นชายสวมหน้ากากสีดำจำนวนสิบกว่าคนหรือมากกว่านั้นปรากฏตัวขึ้นที่ลานบ้าน

พวกเขาต่างเดินเข้ามาหาคนขับรถ

ไม่มีปาฏิหาริย์ หลังจากผ่านไป 10 นาที คนขับก็ถูกไล่ออกมาพร้อมกับจมูกที่ฟกช้ำ แขนและขาหัก

แถมยังตามมาด้วยคำพูดที่เยิ่นเย้อหยิ่งอย่างมากของเย้นหว่าน

“กลับไปบอกเก่อหรูซวนนะ ว่าฉันพาโห้หลีเฉินกลับมาที่บ้าน ใครกล้ามาแย่ง ฉันก็จะหักขามัน แล้วก็ให้เธอเตรียมตัวไว้ให้ดีนะ ว่าถ้าเกิดว่าไม่โห้หลีเฉินคอยปกป้องเธอ เธอก็เตรียมเก็บข้าวเก็บของแล้วไสหัวออกไปจากบริษัทได้เลย”

คนขับสั่นสะท้านและมองดูผู้ชายหลายสิบคนที่เฝ้าลานบ้านราวกับเทพเจ้าแห่งความตาย เขาไม่ทันได้สนใจความเจ็บปวดบนร่างกายของเขา เขาเดินกะเผลก วิ่งออกมาจากวิลล่าส้ายน่า แล้วก็กลับไปรายงานข่าว