ส่วนคนอื่นก็กินคุกกี้ง่ายๆ ขนาดป่ายฉียังกินแค่นี้เลย

เย้นหว่านถือกล่องข้าวไว้ เธอรู้สึกเกรงใจทุกคน “ทุกคนกินข้าวกล่องนี้ด้วยกันไหม?”

“ไม่ต้องหรอก พวกเขาแข็งแรงจะตาย ทนได้”

โห้หลีเฉินปฏิเสธคำแนะนำของเย้นหว่านทันที เขาเทซุปอุ่นๆจากกระบอกฉนวนที่เตรียมมาให้เย้นหว่าน

เย้นหว่านเห็นอาหารของตัวเองแล้ว ก็แทบจะเหมือนกับการออกมาปิกนิกเลย

เธอหน้าแดงระเรื่อ “คุณโห้ ในกระเป๋าของนายคงไม่ได้มีแต่อาหารของฉันใช่ไหม?”

ครั้งนี้ต้องเดินทางใกล้ แถมยังมีอันตรายรออยู่ข้างหน้าด้วย จำเป็นต้องแบกของสำคัญหลายอย่าง ในกระเป๋าเย้นโม่หลินก็มีอุปกรณ์จำเป็นเต็มไปหมด

โห้หลีเฉินพยักหน้าอย่างไม่มั่นใจ “อืม”

เย้นหว่านรู้สึกหมดคำจะพูด ในที่สุดก็ถึงรู้ว่า ทำไมป่ายฉีที่เป็นคนป่วยกระเป๋าเขาถึงได้ใหญ่ขนาดนั้น

คงเป็นของที่โห้หลีเฉินแบ่งให้พวกเขาแบกสินะ

แม้โห้หลีเฉินจะพูดแบบนี้แต่ก็มีเหตุผลของเขา ผู้ชายพวกนี้แข็งแรงจริงๆ กินคุกกี้แห้งๆก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว อดทนได้แน่นอน

เธอก็เคยลำบากและเผชิญเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เธอสามารถกินคุกกี้กับทุกคนได้ แต่โห้หลีเฉินกลับรอบคอบมาก แน่นอนว่าเธอจะต้องสุขใจกับการดูแลของสามีตัวเอง

ความรู้สึกที่สู้ไปพร้อมกับโห้หลีเฉิน ทำให้เย้นหว่านรู้สึกมีความสุขและดีใจอย่างมาก

เธอดื่มซุปแล้วตักซุปป้อนให้โห้หลีเฉิน จากนั้นก็พูดเสียงอ่อนว่า “นายก็ดื่มด้วยสิ”

โห้หลีเฉินมองเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง เขาอ้าปากแล้วดื่มเข้าไป

ป่ายฉีที่อยู่ข้างๆก็อดไม่ได้กุมท้องไว้ ทำท่าคลื่นไส้ “นี่ๆๆ หวานไปไหม ระวังหน่อยสิ ที่นี่ยังมีคนโสดอยู่เลยนะ! นี่มันผิดศีลธรรมมากเลยนะ”

เย้นหว่านพูดอย่างได้ใจ “งั้นนายก็จำแค้นครั้งนี้ไว้ด้วยล่ะ เดี๋ยวถ้านายหาแฟนได้ ก็เอากลับมาอวดพวกฉันสิ”

โห้หลีเฉินกอดเธออย่างพึงพอใจ ไม่มีความเสียใจเลย เหมือนได้ครอบครองโลกทั้งใบ

หรืออาจเป็นเพราะถูกโห้หลีเฉินกอดไว้ มีเขาอยู่ข้างกาย ทำให้แม้เย้นหว่านจะอยู่ในป่า ก็ยังนอนหลับได้อย่างสบายใจ ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกที ฟ้าก็มืดลงแล้ว

เย้นหว่านตื่นขึ้นมาแล้วมุดออกมาจากเต็นท์ เห็นเต็นท์คนอื่นเก็บกันหมดแล้ว โห้หลีเฉินก็กำลังถือกล่องข้าวร้อนๆรอตัวเองอยู่

เขาเห็นเธอตื่นแล้วก็ยิ้มหวานแล้วพูดว่า “ตื่นมาทันเวลาพอดีเลย เพิ่งอุ่นกับข้าวเสร็จเตรียมปลุกเธอพอดี”

“อาจจะเป็นเพราะใจตรงกันก็ได้”

เย้นหว่านมองดูกล่องข้าวอย่างเขินอาย ความหมายก็คือว่า อาจจะเป็นเธอกับอาหารที่ใจตรงกัน

โห้หลีเฉินไม่ได้ว่าอะไรเธอ เขาเรียกเธอไปนั่งข้างๆ แล้วยื่นอาหารที่อุ่นเสร็จแล้วให้เธอ

ตอนนี้เอง ถังจุ้ยเดินออกมา เก็บเต็นท์ของเย้นหว่านเงียบๆ

เย้นหว่านกินข้าวแล้วมองคนอื่นๆ จากนั้นก็ถามว่า “ทำไมทุกคนถึงไม่กินล่ะ?”

เย้นโม่หลินตอบ “พวกเรากินก่อนเธอจะตื่นขึ้นมาแล้วล่ะ”

ที่แท้พวกเขาก็กำลังรอเธออยู่นี่เอง และกำลังรอฟ้ามืดด้วย

เย้นหว่านกินไปด้วยถามไปด้วยว่า “สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“เกือบแล้วล่ะ”

เย้นโม่หลินพูด “ตั้งเป้าเส้นทางไว้แล้วล่ะ และเดาตำแหน่งทางเข้าได้คร่าวๆแล้ว รอฟ้ามืดสนิทก่อน พวกเราจะเข้าไปใกล้ช้าๆ เพื่อไม่เป็นจุดเด่น พวกนั้นไม่ได้วางไฟและเครื่องมือไฟฟ้าอื่นที่ส่องสว่างได้ไว้บนพื้นดินเลย แต่นี่ก็เป็นประโยชน์มากสำหรับพวกเราเหมือนกัน”

ดูแล้วเย้นโม่หลินกับคนอื่นคงสำรวจมาหมดแล้วสินะ

เย้นหว่านไม่ใช่แกนหลักในการเดินทางครั้งนี้ ควบคุมและวางแผนความปลอดภัยไม่ใช่หน้าที่เธอ เธอได้ยินแล้วก็ค่อยโล่งอกไปที พอสบายใจแล้วก็กินข้าวอร่อยขึ้นกว่าเดิมอีก

หลังจากกินอิ่มแล้ว ฟ้าก็มืดสนิทลงไปด้วย

เย้นหว่านเก็บข้าวของ เตรียมตัวพร้อมแล้ว ก็มองลงไปข้างล่าง

คืนนี้ไม่มีพระจันทร์ ป่าทึบมืดไปหมด เห็นแค่เงารางๆเท่านั้น เป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่หลบซ่อนอยู่ในความมืดมิด ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวในใจ