ตอนแรกแผนที่ดีที่สุดคือจับฝู้ยวนตัวเป็นๆ แล้วคิดหาทางให้เขาบอกที่อยู่ของท่านอาวุโสเจ็ดมา

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง พวกเขาเข้าใจหัวใจของอีกฝ่ายได้โดยไม่ต้องใช้คำพูด

โห้หลีเฉินพูด “แม้จะจับฝู้ยวนตัวเป็นๆมาได้ ก็เป็นเรื่องยากที่จะรู้ที่อยู่ของท่านอาวุโสเจ็ดจากปากเขา ความน่าจะเป็นไปได้นี้ต่ำเกินไป เมื่อเทียบกับหานจื่อและชีวิตคนพวกนี้แล้ว การฆ่าฝู้ยวนสำคัญกว่า”

“ส่วนท่านอาวุโสเจ็ด……” โห้หลีเฉินเงียบสักพัก แล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “ฉันจะต้องหาเขาให้เจอ”

แม้จะไม่รู้จากปากฝู้ยวน เขาก็จะใช้ทุกวิถีทางแม้จะต้องพลิกแผ่นดินตามหา เขาก็จะหาท่านอาวุโสเจ็ดให้ได้

ป่ายฉีขยับริมฝีปากจะพูดอะไรสักหน่อย แต่สุดท้าย ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เขาต้องยอมรับเลยว่า ที่โห้หลีเฉินพูดมาไม่มีผิด และชีวิตของหานจื่อ เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้

แต่โห้หลีเฉินกับเย้นหว่านยอมสละโอกาสที่จะได้คำตอบจากปากฝู้ยวน น้ำใจในครั้งนี้ เขาจะจำฝังใจไปตลอดชีวิต

หลังจากที่คุยกันเสร็จแล้ว พวกเขาก็แอบไปในห้องที่มีถังเหล็กเมื่อกี้

โห้หลีเฉินยืนอยู่ข้างหน้า เย้นโม่หลินกับคนอื่นก็ถือมีดเอาไว้ ยืนอยู่ทั้งสองข้างอย่างระมัดระวัง เตรียมพร้อมตลอดเวลา ถ้าเกิดมีเหตุอันตราย ก็จะรีบลงมือในทันที

โห้หลีเฉินยื่นมือไปกดตามที่หานจื่อกดเมื่อกี้ แล้วเริ่มจิ้มรหัสลงไป

เย้นหว่านเกรงจนยืนตัวตรง กลัวว่าจะมีขั้นตอนไหนที่ผิดพลาด

ถ้าเอามนุษย์พันธุ์แกร่งออกมาใช้ได้สำเร็จ อัตราการฆ่าฝู้ยวนในวันนี้ก็จะเพิ่มสูงมากขึ้น ไม่งั้น…….

ผลลัพธ์ยากที่จะคาดเดาได้

หลังจากนั้นสักพัก ภายในถังเหล็กก็เริ่มเปลี่ยนแปลงพร้อมกับมือของโห้หลีเฉินที่ขยับออกมา

เป็นเหมือนกับตอนที่หานจื่อสั่งการเลย น้ำยาด้านในถังเหล็กเริ่มลดลง จากนั้นกระจกก็เปิดออกช้าๆ ชายหนุ่มที่อยู่ด้านในก็ลืมตาขึ้นมากะทันหัน

ถ้าไม่สำเร็จ ทำไมเขาถึงเชื่อฟังแล้วยอมคุกเข่าลงไปล่ะ

ตอนแรกก็ไม่เข้าใจมนุษย์พันธุ์แกร่งพวกนี้อยู่แล้ว ส่วนใหญ่พวกเขาก็เดากันล้วนๆ ในจิตใจของพวกเขาก็กระวนกระวายอย่างมาก ราวกับคลื่นที่ซัดเข้ามา

ป่ายฉีสังเกตดูชายหนุ่มนี้ดีๆ แล้วลองขยับเข้าไปใกล้เขา แต่ขยับไปใกล้เล็กน้อยยังไม่ทันได้สัมผัสเนื้อตัวเขา ชายหนุ่มก็รีบตั้งท่าโจมตีทันที

“หยุด” โห้หลีเฉินตะคอกสั่ง ชายหนุ่มมนุษย์พันธุ์แกร่งถึงได้ชะงักหยุด แต่สายตาที่มองป่ายฉีนั้น ก็ยังคงมีความโหดเหี้ยมอยู่

ป่ายฉีไม่กล้าสัมผัสเขาอีก เลยไม่ได้ข้อสรุปใดๆเลย

เขาทำได้เพียงมองไปที่โห้หลีเฉิน “นายคิดว่ายังไง?”

โห้หลีเฉินมองชายหนุ่มนิ่งๆ ครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็ยื่นมือไปหาเขา

เย้นหว่านเห็นแล้วก็ต้องตกใจอย่างมาก เมื่อกี้เธอยังเห็นชายหนุ่มกำลังจะทำร้ายป่ายฉีอยู่เลย เขาลงมือได้โหดเหี้ยมมาก แค่เขายกมือขึ้นก็คงหักแขนของคนธรรมดาได้แล้ว

เป็นหุ่นยนต์ฆ่าคนที่โหดเหี้ยมมากจริงๆ

เธอกังวลอยากเข้าไปบังตัวโห้หลีเฉินไว้ แต่เขากลับเงยหน้ามองเธอแล้วพูดปลอบใจว่า “ไม่เป็นไร”

เย้นหว่านยกมือขึ้น สักพักก็ต้องวางลง แล้วก็พูดเตือนว่า “ระวังหน่อยนะ อย่าฝืนเกินไปล่ะ”

แม้จะไม่ได้ความช่วยเหลือจากมนุษย์พันธุ์แกร่ง เธอก็ไม่อยากให้โห้หลีเฉินเสี่ยงอันตรายอยู่ดี

โห้หลีเฉินพยักหน้า เผชิญหน้ากับมนุษย์พันธุ์แกร่งที่อันตรายขนาดนี้ เขาก็ยังคงไม่สะทกสะท้านอะไร

ฝ่ามือของเขาวางลงบนหัวของมนุษย์พันธุ์แกร่งช้าๆ ห่างกันแค่เล็กน้อยเท่านั้น

แววตาของมนุษย์พันธุ์แกร่งเปลี่ยนเป็นดุร้ายมากกว่าเดิม แต่เขากลับไม่ได้จะโจมตีเหมือนที่โจมตีป่ายฉี

เหมือนร่างกายของเขาถูกควบคุมและแข็งทื่ออยู่กับที่

มีเพียงมองดวงตาที่ขัดขืนคู่นั้นของเขา ก็ถึงได้เห็นความโหดเหี้ยมและอำมหิตของเขา

โห้หลีเฉินมองเขาด้วยแววตาที่เย็นชา ทันใดนั้นระหว่างนิ้วมือของเขาก็มีเข็มปรากฏขึ้น เข็มที่แหลมคมนั้น กดอยู่บนหัวของชายหนุ่มมนุษย์พันธุ์แกร่ง แค่จิ้มนิดเดียวก็มีเลือดออกมาแล้ว

และสามารถทิ่มลงไปได้ตลอดเวลา