“เสี่ยวหว่าน ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ ตอนนี้เป้าหมายหลักคือการสังหารฝู้ยวน สำหรับหานจื่อนั้น…… เธอน่าจะยังต้านไหว ถ้าหากว่าต้านไม่ถึงตอนท้าย นั่นก็เป็นชะตากรรมของเธอ”

น้ำเสียงของป่ายฉีแผ่วเบาสุดขีด กล่าวออกมาจากริมฝีปากทีละคำๆ

น้ำเสียงของเขาที่ฟังแล้วดูสุขุมใจเย็นสุดขีด ประหนึ่งกำลังเอ่ยถึงบุคคลแปลกหน้าที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับตัวเอง แต่กำปั้นของเขากลับกำแน่น จนเส้นเอ็นที่แขนปูดนูน เผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่แท้จริงของเขา

เย้นหว่านค่อนข้างตะลึงมึนงง มองดูความใจเย็นของป่ายฉีที่มากเกินไป ในใจจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

นี่เขารู้ความรู้สึกของตัวเองไหม

ต้องขอบคุณเทคโนโลยีเสริมความแกร่งของฝู้ยวน ถึงแม้ว่ามนุษย์พันธุ์แกร่งเหล่านี้จะเป็นผลิตภัณฑ์กึ่งสำเร็จรูป แต่ว่าพลังนั้นกลับแข็งแกร่ง ร่างกายกำยำ ไม่กลัวความเจ็บปวด ประหนึ่งกับเครื่องจักรสังหารคนที่บ้าคลั่ง รู้จักแต่บุก โจมตี และก็โจมตี

ถึงแม้ฝู้ยวนเคยเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายตัวเอง แต่ว่าการเสริมนั้นเห็นได้ชัดว่าแตกต่างไปจากพวกเขา

เดิมทีเขาเป็นชายชราที่ผมหงอกขาวโพลน ตอนนี้รูปลักษณ์ภายนอกกลับดูอ่อนเยาว์ลงสิบกว่าปี ดูเป็นชายวัยกลางคนที่แข็งแรงกำยำ ริ้วรอยบนใบหน้าก็จางลงไปไม่น้อย

นอกจากจะมีร่างกายแข็งแกร่งและคล่องแคล่ว เขากลับยังมีความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดที่ชัดเจนอีกด้วย

คุณสมบัติต่างๆ มีการเพิ่มขึ้น แต่เขายังคงเป็นมนุษย์ธรรมดาทั่วไป

จุดนี้สามารถทำให้เขาได้เพลิดเพลินสนุกกับชีวิต ไม่ถึงกับต้องตกต่ำมาเป็นมนุษย์พันธุ์แกร่งเหมือนหุ่นยนต์แบบนี้ ที่มีร่างกายและจิตวิญญาณแยกออกจากกัน แต่ขณะเดียวกันจุดนี้ก็กลายมาเป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของเขาในตอนนี้

มนุษย์พันธุ์แกร่งไม่มีความเจ็บปวด แต่เขามี

เวลาที่เจ็บปวด กล้ามเนื้อจะบีบรัดเป็นเวลานาน ทำให้จิตใจอ่อนล้า ทำให้เขายิ่งลำบากในการรับมือ

ระหว่างที่ต่อสู้ หานจื่อได้กล่าวอย่างเย็นเยือก :

“คนของพวกเราน้อย ต้านต่อไปได้ไม่นาน หมดแรงเมื่อไหร่ก็คือตายเมื่อนั้น เจ้านาย ท่านไปที่ห้องนิรภัยเถอะ”

ฝู้ยวนหน้ามืดคล้ำลงอย่างมาก มองดูมนุษย์พันธุ์แกร่งเหล่านี้โจมตีเขาไม่หยุด ก็รู้สึกโมโหโกรธมาก

ฝู้ยวนรีบทำการหลบ แต่ก็ยังโดนแขน โทรศัพท์ในมือจึงร่วงหล่นตกลงพื้นดังปัง

“เหี้ย!”

เขาอยากจะไปหยิบโทรศัพท์ แต่ก็ถูกมนุษย์พันธุ์แกร่งคนอื่นพุ่งเข้ามาหาและรุมล้อมเขาไว้

จากนั้นก็หันไปมองทางหานจื่อ เธอก็ถูกมนุษย์พันธุ์แกร่งล้อมไว้เช่นกัน ถูกรุมโจมตี จนยืนแทบไม่ไหว

ฝู้ยวนโมโหสุดขีด ได้แต่ตะคอกขึ้น:

“ถอย เข้าไปในห้องนิรภัย!”

โทรศัพท์เมื่อสักครู่ถูกรับสายแล้ว ทางฝั่งนั้นต้องได้ยินคำพูดของเขาอย่างแน่นอน ตอนนี้เข้าไปอยู่ในห้องนิรภัยเพื่อรอการช่วยเหลือ

ฝู้ยวนรีบทำการถอย มนุษย์พันธุ์แกร่งก็ไล่ตามไม่ปล่อย จนโกลาหลวุ่นวายไปหมด

เย้นโม่หลินกล่าวอย่างเคร่งขรึม:”จะต้องฆ่าเขาให้ได้ก่อนที่เขาจะเข้าไปในห้องนิรภัย”

ในห้องนิรภัยจะต้องมีการป้องกันอย่างดีเยี่ยมแน่นอน หากเข้าไปแล้วจะทำการโจมตีจากด้านนอกลำบาก การลอบสังหารฝู้ยวนของพวกเขาก็จะยิ่งยากขึ้นไปอีก

โห้หลีเฉินพยักหน้า แล้วถามถังจุ้ยว่า “ทางฝั่งนั้นวางสายโทรศัพท์หรือยัง”

“ยังครับ ผมกำลังไล่หาที่มาของสัญญาณ สามารถยืนยันได้แล้วว่าอยู่แถวหมู่เกาะทะเลใต้” ถังจุ้ยตอบกลับ

“ตามต่อไป ตามตำแหน่งให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้”

เมื่อพูดจบ โห้หลีเฉินก็ลุกขึ้นยืนอย่างเงียบๆ และเดินไปตามความมืดเข้าใกล้ตำแหน่งของฝู้ยวน

เย้นโม่หลินเข้าใจในทันที และเดินตามไปพร้อมกับป่ายฉี

เย้นหว่านอยากจะตามไปด้วย แต่กลับยังคงนิ่งอยู่ที่เดิม นี่ไม่ใช่การต่อสู้ที่เธอจะเข้าไปร่วมได้แล้ว ถังจุ้ยกำลังไล่หาข้อมูลในคอมพิวเตอร์ เธอจึงอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องเขา เผื่อในกรณีเกิดเหตุฉุกเฉิน

ฝั่งนี้ โห้หลีเฉินภายใต้การคุ้มกันของมนุษย์พันธุ์แกร่ง เข้าไปรวมกลมกลืนกับฝูงจลาจลอย่างเงียบๆ

เขาเดินเข้าไปใกล้ฝู้ยวนที่กำลังทำการถอยอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง……