กล่องใบเล็กๆ นี้ ถูกปิดมิดชิดประหนึ่งโลงศพ

เห็นแล้วเย้นหว่านถึงกับหดหู่ทรมานใจ  เมื่อคิดว่าแรบบิทถูกปิดอยู่ด้านในสามปี ก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

ชายหนุ่มเดินเข้ามา “คุณนายครับ ชีวิตของคุณหนูตกอยู่ในอันตราย นายท่านได้กำชับว่า นอกจากเขา ห้ามเปิดกล่องนี้เด็ดขาด”

เย้นหว่านเข้าใจความหมายและความกังวลของเขา

เธอกล่าว “ฉันรู้ ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้โห้หลีเฉินเขา…… ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนหมดสติไปแล้ว เขาจะต้องมาพร้อมกับฉันอย่างแน่นอน”

ขณะพูด เย้นหว่านเปิดวิดีโอที่บันทึกไว้ตั้งแต่แรกให้ชายหนุ่มดู

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่น “นายท่านเขา…..”

“ได้รับบาดเจ็บสาหัส รักษาชีวิตได้ไว้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะฟื้นตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ เขาตอนนี้อยู่ที่ตระกูลเย้น ปลอดภัยมาก ฉันมาครั้งนี้ก็เพื่อจะมารับแรบบิทกับหยูเซิงกลับไป มีลูกๆ คอยปั่นป่วนอยู่ข้างๆ เขา บางทีอาจจะทำให้เขาฟื้นขึ้นมาเร็ว”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ

ให้เย้นหว่านเข้ามานั้นไม่ใช่ปัญหาอะไร แต่ว่าการเปิดกล่องแล้วนำคุณหนูออกมานั้น เป็นเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับชีวิต ต่อให้เป็นเย้นหว่าน เขาก็ไม่กล้าที่จะรับปากไปแบบง่ายๆ

“ฉันรู้ว่านายกังวลเรื่องอะไร บางทีนายอาจไม่เข้าใจเท่าฉัน บนตัวของแรบบิทยังมีสิ่งที่หลงเหลือจากยาเสริมความแกร่ง ขอเพียงผู้ควบคุมยาตัวนี้กดปุ่มสวิตช์ แรบบิทก็จะเสียชีวิตทันที เหตุนี้ชีวิตของแรบบิทจึงอยู่ในกำมือของคนอื่น อีกทั้งอาจจะเสียชีวิตกะทันหันได้ทุกเมื่อ”

ดังนั้นโห้หลีเฉินถึงได้เลือกแช่แข็งเธอไว้ที่นี่ ต่อให้คนเหล่านั้นจะกดปุ่มสวิตช์ปิดเปิด แรบบิทก็จะไม่เสียชีวิต”

ชายหนุ่มมองเย้นหว่านด้วยความประหลาดใจ

เธอเข้าใจมากกว่าเขาจริงๆ เขารับคำสั่งพาเด็กสองคนนี้มาที่นี่ แช่ตัวแรบบิทไว้ และก็รู้เพียงว่าแรบบิทเผชิญกับอันตรายที่อาจต้องเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ จึงต้องแช่น้ำแข็งเพื่อรักษาชีวิต

และที่โห้หลีเฉินต้องอยู่เมืองหนานนั้น ทำทุกอย่างก็เพื่อนช่วยชีวิตแรบบิท

“นายวางใจได้ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังคือฝู้ยวนกับเจมส์ และยังมีท่านอาวุโสเจ็ด ฝู้ยวนกับเจมส์เสียชีวิตแล้ว ส่วนท่านอาวุโสเจ็ดโดนเชื้อไวรัส มีชีวิตอยู่ไม่ถึงสองเดือน ตอนนี้พวกเราจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว และแรบบิทปลอดภัยแล้ว”

เย้นหว่านอธิบายให้ชายหนุ่มฟังอย่างอดทน เธอทั้งเคารพอีกทั้งซาบซึ้งที่พวกเขาดูแลเด็กๆ มาตลอดสามปี

“ฉันเป็นแม่ของแรบบิท เมื่อใดที่มีอันตรายแม้แต่เพียงเศษเสี้ยวน้อยนิด ฉันย่อมไม่มีทางยอมให้ปลดล็อกแรบบิทอย่างแน่นอน”

ชายหนุ่มมองสายตาที่หนักแน่นของเย้นหว่าน ความลำบากในจิตใจเกิดความหวั่นไหว จนในที่สุดก็เกิดการเอนเอียง

คำพูดนี้เหมือนกับก้อนหินก้อนมหึมาที่ทำหัวใจของเย้นหว่านหล่นตุ๊บลงไป

เธอพึมพำเบาๆ “บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องที่ดี เช่นนี้แรบบิทสามารถใช้ชีวิตช่วงวัยสอง สาม สี่ ห้าขวบของเธอ”

โห้หยูเซิงมองตรงไปยังกล่องด้วยแววตาปริบๆ ไม่มีความแตกต่างไปจากความทรงจำของเขา

เขายกมุมปากขึ้นเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความรัก ความอ่อนโยน

……

เฮลิคอปเตอร์บินตรงมาที่ลานจอดเครื่องบินของตระกูลเย้น

ประตูห้องโดยสารถูกเปิดออก เย้นหว่านจูงโห้หยูเซิงที่อายุห้าขวบ แล้วอุ้มแรบบิทที่อายุสองขวบ เดินลงมาจากเฮลิคอปเตอร์

แรบบิทอยู่ในอ้อมกอดของเย้นหว่าน ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยแสงประกาย

“แม่คะ ปาปาจะนอนอีกนานแค่ไหนคะ”

“พวกหนูก็ปลุกที่ข้างหูคุณพ่อบ่อยๆ สิ บางทีอาจจะนอนอีกไม่นานก็ได้นะ”

เย้นหว่านกล่าวอย่างอ่อนโยน ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรัก

แรบบิทชูกำปั้นน้อยๆ ด้วยใบหน้าแน่วแน่ “หนูจะปลุกพ่อลุกจากเตียงให้ได้!”

จากนั้น ก้มหน้าไปมองโห้หยูเซิง “พี่ พี่ก็มาปลุกปาปาด้วยกันนะ”

โห้หยูเซิงเม้มปาก แล้วตอบกลับอย่างจริงจัง “จ๊ะ”

เย้นหว่านมองทั้งคู่ที่คนหนึ่งตัวเล็กอีกคนตัวใหญ่ ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มขึ้น ในใจเต็มไปด้วยความสุข

ตอนนี้ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว เหลือเพียงรอให้โห้หลีเฉินฟื้นตื่นขึ้นมา

เขาจะฟื้นตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่นะ……

ระหว่างที่ครุ่นคิด ฝีเท้าของเย้นหว่านได้ชะงักหยุดขึ้น เธอมองไปทางชายที่ยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ตรงข้ามด้วยความตะลึง

เขาสวมชุดสูทลำลอง ใบหน้านั้นหล่อเหลาราวกับเทพบุตร มุมปากของเขายกรอยยิ้มขึ้น แววตาที่ดูอบอุ่น

ทำให้คนจิตใจหวั่นไหวขึ้นในทันใด

เขาอ้าแขนสองข้างขึ้น “ที่รัก มานี่สิ”

——จบบริบูรณ์——