บทที่ 170 คำมั่นสัญญาของผู้ชาย

เนื่องจากมู่หรุงชิ่นเป็นคนสวยและสูงส่ง พอเธอร้องไห้ด้วยความเสียใจแบบนี้แล้ว มันทำให้ใจคนหวั่นไหวได้ง่ายๆ

แต่ความสงสัยทั้งหมดได้สะสมอยู่ภายในใจเย้นหว่านแล้ว

เธอจะไม่เชื่อใจมู่หรุงชิ่นง่ายๆแบบนั้นอีกแล้ว

แม้เธอจะไม่รู้ว่าความจริงคืออะไรกันแน่ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เป็นไปตามที่มู่หรุงชิ่นพูด

ถึงเธอกับโห้หลีเฉินจะเป็นคนรักกัน แต่คงไม่ใช่คนที่รักกันถึงขนาดนั้นอย่างแน่นอน

“คุณมู่หรุง คุณก็พูดเองนี่ ว่าความรักระหว่างชายหญิงล้วนเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว โห้หลีเฉินเป็นคนหล่อและโดดเด่นเสียขนาดนั้น จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่สามารถต้านทานเสน่ห์ของเขาหรือไม่ชอบเขาได้ล่ะ? ฉันเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ฉันก็หวั่นไหวเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ถ้าฉันได้แต่งงานกับโห้หลีเฉิน ฉันก็คงไม่ยอมให้คุณกับเขาได้อยู่ด้วยกันหรอก ดังนั้นถือโอกาสตอนที่ยังไม่สายเกิน คุณไปคุยกับโห้หลีเฉินดีดีเถอะ ให้เขาถอนหมั้นกับฉัน”

“แต่ว่า…”

มู่หรุงชิ่นขมวดคิ้วแน่น เธอมีความรู้สึกซับซ้อน

เธอไม่สามารถพูดเรื่องการถอนหมั้นออกไปได้

เย้นหว่านขมวดคิ้วมองมู่หรุงชิ่น และพูดต่อ “คุณมู่หรุง หรือว่าคุณก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมโห้หลีเฉินได้?”

“จะเป็นไปได้อย่างไรล่ะ!”

มู่หรุงชิ่นตอบโต้อย่างไม่คิดด้วยสีหน้าหนักแน่น

เธอคิดว่าเย้นหว่านกำลังสงสัยเธอแล้ว ถ้าเธอเปิดเผยตัวเองในเวลานี้ จะเป็นการยืนยันข้อพิสูจน์ของเย้นหว่านได้โดยตรง

เธอจึงพยายามเล่นละครฉากนี้ต่อไป

“ถึงอย่างไรตระกูลโห้ก็เป็นตระกูลร่ำรวยอันดับต้นๆแห่งเมืองเฉิงหนาน เรื่องการแต่งงานของเฉินเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าอยู่ๆต้องถอนหมั้นกะทันหันจะต้องได้รับผลกระทบอย่างมาก เธอจะต้องให้เวลาเขาจัดการ และด้วยนิสัยของเฉิน ฉันก็ต้องใช้เวลาพยายามเกลี้ยกล่อมเขาอยู่หลายครั้ง”

“อืม งั้นคงต้องรบกวนคุณมู่หรุงแล้ว”

เย้นหว่านยิ้มอย่างสุภาพ จากนั้นก็ดึงมือออกมาจากมู่หรุงชิ่น เธอเดินไปที่เคาน์เตอร์เครื่องดื่มแล้วเทน้ำผลไม้ใส่แก้ว

จากนั้นก็ยื่นให้มู่หรุงชิ่น “ดื่มหน่อยไหม?”

“ไม่ต้องหรอก เธอพักผ่อนเถอะ ฉันต้องไปแล้ว”

หลังจากที่พูดจบ มู่หรุงชิ่นก็เดินออกไปข้างนอกโดยไม่หันกลับมามองข้างหลัง เธอเดินอย่างรีบร้อนราวกับว่าเธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว

เธอใจฝ่อจนดูลุกลี้ลุกลนอย่างช่วยไม่ได้

เดิมทีเธอเตรียมการมาอย่างดีแล้วเพื่อที่จะโกหกเย้นหว่าน แต่ไม่รู้ว่ามีอะไรผิดพลาดถึงทำให้เย้นหว่านเริ่มสงสัยในตัวเธอ

หรือเย้นหว่านตกหลุมรักโห้หลีเฉินไปแล้ว ก็เลยจะประกาศสงครามกับเธอ?

ไม่ว่าจะอย่างไร แต่ที่แน่ๆจะต้องไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเธอ

เธอต้องหาวิธีจัดการกับเรื่องนี้ เธอจะไม่มีวันยอมให้เย้นหว่านได้แต่งงานกับโห้หลีเฉินเป็นอันขาด

ของของเธอ คนที่เธอรัก แม้ว่าชาตินี้เธอจะไม่ได้แต่งงานกับโห้หลีเฉิน เธอก็ยอม

จากนั้นมู่หรุงชิ่นก็เดินไปยังห้องรับแขก โห้หลีเฉินจึงลุกขึ้นทันทีเพื่อส่งแขก

ฉินฉู่รู้ดีว่าโห้หลีเฉินจะต้องไปอยู่เป็นเพื่อนเย้นหว่าน แม้ปากจะโอดครวญว่า “เห็นเมียดีกว่าเพื่อน” แต่เขาก็จากไปอย่างเข้าใจ

จากนั้นโห้หลีเฉินก็กลับมาที่ห้อง

เย้นหว่านยังคงถือแก้วน้ำผลไม้ไว้ในมือโดยไม่ได้ดื่ม เธอไม่คิดว่าโห้หลีเฉินจะขึ้นมาเร็วขนาดนี้

เธอหรี่ตาอย่างครุ่นคิด

“คุณขึ้นมาทำไม?”

“พวกเขาไปกันหมดแล้ว”

โห้หลีเฉินตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ และเดินไปที่เตียงของเย้นหว่าน

เย้นหว่านถาม “มู่หรุงชิ่นไม่ได้ไปหาคุณหรือ? ฉันยังคิดว่าพอพวกฉินฉู่ไปแล้ว คุณจะได้อยู่คุยกับมู่หรุงชิ่นตามลำพัง”

“ฉันจะต้องคุยอะไรกับเธอ”

ในขณะที่โห้หลีเฉินพูดก็นั่งลงบนเตียง

เขาพิงลงพนักเตียงแล้วยื่นมือรับเย้นหว่านเข้าสู่อ้อมแขนตัวเอง

การเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปอย่างคุ้นเคย

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เย้นหว่านก็โดนเขากอดจนชินแล้ว แต่พอนึกถึงมู่หรุงชิ่นที่เข้ามาที่นี่เมื่อกี้นี้ เธอก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

แม้เธอจะสงสัยในเรื่องนี้ แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่รู้ว่าความจริงคืออะไรกันแน่

ระหว่างโห้หลีเฉินและมู่หรุงชิ่นมีความสัมพันธ์อะไรกัน

เธอยืดหลังตรงและขยับออกห่างจากโห้หลีเฉิน

เธอพูดว่า “มู่หรุงชิ่นบอกว่าจะเกลี้ยกล่อมคุณให้ถอนหมั้นกับฉัน”

ใบหน้าของโห้หลีเฉินเริ่มเปลี่ยนเป็นอึมครึม เขาจ้องตาเย้นหว่าน

และพูดด้วยอารมณ์ไม่สู้ดี “เธอยังคิดจะถอนหมั้นอยู่อีกหรือ?”

คอยให้มู่หรุงชิ่นมาเกลี้ยกล่อมเธอ? จะมีประโยชน์อะไร

เย้นหว่านพยักหน้า และพูดกับโห้หลีเฉินอย่างจริงจัง “มู่หรุงชิ่นก็เห็นด้วย”

“ไม่ว่าเธอหรือใครหน้าไหนจะเห็นด้วยหรือไม่ เย้นหว่าน…ฉันจะแต่งงานกับเธอ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของโห้หลีเฉินฟังดูเผด็จการ

เขาโน้มตัวไปข้างหน้า และจูบริมฝีปากของเย้นหว่านที่เหมือนอยากจะพูดอะไรต่อ

“ฮึก!”

เย้นหว่านไม่ได้เตรียมตัวตั้งรับสัมผัสที่นุ่มนวลและอบอุ่นบนริมฝีปาก เธอตกใจจนสมองขาวโพลน

ทำไมอยู่ๆโห้หลีเฉินถึงจูบเธอแบบนี้?

พอเธอรู้สึกตัวก็พยายามดิ้นและผลักเขาออก แต่โห้หลีเฉินกลับยึดไหล่เธอไว้และดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด

จูบของเขารุนแรงขึ้น ริมฝีปากและลิ้นของเขาทะลวงเข้าไปในแอ่งน้ำในปากของเธอเหมือนกำลังถูกช่วงชิงอะไรบางอย่าง

การครอบงำเหมือนเป็นการป่าวประกาศว่านี่คืออาณาเขตของเขา

เย้นหว่านโดนจูบจนแทบทนไม่ไหว สมองขาวโพลน ร่างกายอ่อนยวบ ปฏิกิริยาของร่างกายทั้งหมดไม่สามารถควบคุมได้ เหมือนเขากำลังกอดโคลนไว้ในอ้อมแขน

ไม่รู้ว่าจูบไปนานเท่าไหร่ เย้นหว่านหายใจเหนื่อยหอบหลังจากที่โดนจูบราวกับฝนโปรยปราย โห้หลีเฉินจำต้องยอมปล่อยเธออย่างไม่เต็มใจ

เขากอดเธอที่อ่อนยวบในอ้อมแขน เสียงต่ำของเขาไม่อาจต้านทานได้

“ฉันจะแต่งงานกับเธอ”

ไม่มีใครปฏิเสธได้ แม้แต่เย้นหว่าน

คำมั่นสัญญาเป็นเหมือนค้อนหนัก ทุกคำทุกประโยคทุบลงไปในหัวใจของเธอ

——

เย้นซินถือโอกาสตอนที่เย้นหว่านกำลังบาดเจ็บไปเสิร์ฟกาแฟและของว่างให้โห้หลีเฉิน ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสอยู่กับโห้หลีเฉินในห้องหนังสือตามลำพัง

อย่างไรก็ตามโห้หลีเฉินกลับไม่มองเธออยู่ในสายตา อีกทั้งยังไม่ยอมให้เธออยู่ที่นั่นนาน

ด้วยเหตุนี้เธอกับโห้หลีเฉินจึงยังไม่มีความคืบหน้าใดๆ

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป เธอกลัวว่าพอถึงวันที่โห้หลีเฉินกับเย้นหว่านแต่งงานกัน เธอจะไม่มีโอกาสจับโห้หลีเฉินได้สำเร็จ

เย้นซินร้อนใจและตัดสินใจที่จะไม่รอให้เป็นเช่นนี้อีกต่อไป

เธอคิดแล้วตัดสินใจ

เธอฉวยโอกาสตอนที่โห้หลีเฉินไม่อยู่แล้วเข้าไปในห้องเย้นหว่าน

หลังจากที่พูดคุยกับเย้นหว่านเสร็จ เธอก็พูดขึ้นมาว่า

“พี่ ฉันขอยืมชุดกระโปรงสีฟ้าตัวนั้นได้ไหม? เพราะเพื่อนที่โรงเรียนจัดงานเลี้ยงกันกะทันหัน เสื้อผ้าฉันเพิ่งซักก็เลยแห้งไม่ทัน”

ชุดกระโปรงนั้นเป็นชุดที่เย้นหว่านออกเงินซื้อเองจึงค่อนข้างดูดี ใส่ออกมาแล้วก็จะไม่ดูเสียหน้า

ชุดนั้นเป็นชุดที่เย้นหว่านชอบใส่บ่อยๆ เย้นซินใส่ไปงานเลี้ยงก็เหมาะดีเหมือนกัน

เธอพยักหน้าตกลง “อยู่ในห้องแต่งตัว เธอเข้าไปหยิบสิ”

“อืม”

เย้นซินรีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเข้าไปในห้องแต่งตัว เธอก็ต้องประหลาดใจอย่างมากเมื่อได้เห็นการตกแต่งภายใน

เดิมทีคิดว่าเย้นหว่านพักอยู่ในบ้านโห้หลีเฉินเป็นการชั่วคราวเหมือนกับเธอ เธอคงสวมชุดที่พกมาจากบ้านเท่านั้น อย่างมากที่สุดโห้หลีเฉินอาจจะเพิ่มให้เธอแค่ไม่กี่ชุด

แต่ไม่คิดมาก่อนเลยว่าห้องแต่งตัวที่ใหญ่โตโอ่อ่าห้องนี้จะมีเสื้อผ้าของผู้หญิงเกือบครึ่งห้อง และทั้งหมดล้วนเป็นของเย้นหว่าน

มีแม้กระทั่งกระเป๋าแบรนด์เนม รองเท้า แว่นกันแดด …

เรียกได้ว่ามีครบทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องใช้ ทั้งยังเป็นของดีทั้งนั้น เหมือนสั่งตัดมาเพื่อเย้นหว่านโดยเฉพาะ

เย้นหว่านมาพักอยู่ที่นี่เพียงชั่วคราว หรือเธอมาเป็นนายหญิงที่นี่กันแน่!

นี่ยิ่งทำให้เย้นซินรู้สึกอิจฉา เธอแอบสัญญากับตัวเองว่าทั้งหมดจะต้องตกเป็นของเธอในเร็วนี้ๆ

เธอมองไปรอบๆห้อง จากนั้นก็หาชุดกระโปรงสีฟ้าของเย้นหว่าน พอเจอแล้วจึงหยิบมันออกมา

เย้นหว่านยังอยู่ในช่วงพักฟื้นจึงนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง เธอไม่คิดว่าการให้เย้นซินยืมชุดในครั้งนี้ ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น…