บทที่ 204 เพื่อบริการสาวงาม

ในตอนแรกเย้นหว่านต้องการที่จะทามันด้วยตัวเอง แต่เมื่อเห็นว่าฉูรั่วไป๋บีบครีมออกมาแล้ว เธอไม่อยากให้ยุ่งยากจึงไม่ได้พูดอะไร ทั้งยังทำตัวเป็นปกติ

เธอยื่นมือออกมาให้ฉูรั่วไป๋ทายาบนหลังมือของเธอ

จากนั้นเย้นหว่านกำลังจะใช้มืออีกข้างของเธอทายา ทว่ามือเล็กของเธอกลับถูกมือใหญ่จับเอาไว้ซะก่อน

มือของฉูรั่วไป๋กำลังทาตัวยาให้ การขยับของเขาเป็นไปอย่างแข็งทื่อไม่เป็นธรรมชาติ ทว่าก็ถูวนยาอย่างเป็นจังหวะ

“ตอนที่ไปซื้อยาผมถามมาแล้ว ทายาอย่างนี้แล้วมันจะช่วยให้หายเร็วขึ้น”

ทันทีที่คำพูดนี้พูดออกมา ทำให้เย้นหว่านที่กำลังจะดึงมือกลับชะงักมือเอาไว้

เขาช่วยทายาให้เธอด้วยความใส่ใจอย่างใจดี ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเกินกว่าจะรู้สึกดี

เย้นหว่านค้างมือเอาไว้ ปล่อยให้ฉูรั่วไป๋ทายาให้เธอ

เธอรับรู้ถึงสัมผัสอุ่นๆ จากมือของชายหนุ่ม มันเป็นสัมผัสจากคนแปลกหน้า ทั้งยังทำให้เธอรู้สึกอึดอัด ทั้งยังไม่เป็นตัวเองอย่างยิ่ง

แม้ว่าฉูรั่วไป๋จะเป็นไอดอลของเธอแต่เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ทั้งยังเป็นชายแปลกหน้า

และดูเหมือนว่าเธอจะไม่คุ้นเคยกับสัมผัสของชายอื่นนอกจากโห้หลีเฉิน

นอกจากโห้หลีเฉินงั้นเหรอ? คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะคุ้นเคยกับสัมผัสของโห้หลีเฉินงั้นเหรอ?

เย้นหว่านตกใจ เมื่อนึกไปถึงว่าปกติโห้หลีเฉินมักจะเอาเปรียบเธอ ทั้งมือที่ลูบไล้ขึ้นลง ทั้งกดจูบ แม้กระทั่งตอนที่นอนด้วยกัน ก็ดูเหมือนว่าเธอจะเคยชินกับมันไปแล้ว…….

เพียงแต่สัมผัสจากเขา เธอไม่เคยรู้สึกต่อต้านหรือไม่เคยรู้สึกไม่สบายใจ

ใจเย้นหว่านสั่นไหวอย่างรุนแรง ทั้งยังตกใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกกับโห้หลีเฉินแบบนั้น?

ระดับความสนิทสนม ถือได้ว่ายิ่งกว่าตอนที่เธอกับซือหนานอยู่ด้วยกันซะอีก

ฉูรั่วไป๋ยังคงทายาให้เย้นหว่านอย่างเบามือ สายตามองไปที่เย้นหว่านอย่างไม่ตั้งใจ ก็เห็นสีหน้าของเธอที่กำลังเหม่อลอยอยู่

เขาเลียริมฝีปากเล็กน้อย ตามคาด ผู้หญิงคนนี้แค่พยายามเล่นตัว ตอนนี้คงหลงเขาเข้าแล้ว

หลังจากที่ทายาเสร็จแล้ว เย้นหว่านก็รีบดึงมือกลับมา

พร้อมทั้งขอบคุณอย่างมีมารยาท “คุณฉู ขอบคุณคุณมากจริงๆ นะคะ ไม่เพียงแต่ยกห้องให้ฉัน ยังไปซื้อยาให้ฉันอีก”

จู่ๆ มือของเขาก็กลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง

ฉูรั่วไป๋รู้สึกพลาดอีก ภายในใจของเขากำลังคันยุบยิบ เขามองไปที่เย้นหว่านด้วยความสนใจที่มากยิ่งขึ้น

ยิ่งเธอเล่นตัวมากเท่าไหร่ นั่นยิ่งทำให้เรียกความสนใจจากเขามากขึ้นได้สำเร็จ

ฉูรั่วไป๋ส่งรอยยิ้มที่ชวนหลงใหลมาให้ “มาจากเมืองเฉิงหนานนั่งรถมานาน คงจะเหนื่อยมาก ถ้าคุณไม่รังเกียจห้องนี้งั้นก็พักผ่อนก่อนเถอะครับ เดี๋ยวถึงเวลาทานอาหารเย็น ค่อยให้พนักงานมาทำความสะอาดห้อง”

“ฉันจะรังเกียจได้ยังไงล่ะคะ? คุณยกห้องนี้ให้ฉัน ฉันก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว”

เย้นหว่านรีบส่ายหน้า ก่อนตอบกลับไปอย่างมีมารยาท

ทว่ารอยยิ้มของฉูรั่วไป๋กลับยิ่งกดลึกลงไปอีก ผู้หญิงคนหนึ่งไม่รังเกียจที่จะอยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสอง ทั้งยังเต็มใจจะอยู่ด้วยกันต่อ นี่ไม่ใช่ว่ากำลังบอกใบ้อะไรอยู่เหรอ?

“งั้นคุณพักผ่อนก่อนเถอะครับ เย็นนี้ค่อยไปบาร์ด้วยกัน”

“โอเคค่ะ”

เย้นหว่านพยักหน้า

ฉูรั่วไป๋เริ่มมองเย้นหว่านด้วยสายตากรุ้มกริ่ม สายตาเปล่งประกายอ่อนโยน ซึ่งยิ่งทำให้ผู้คนหลงใหลอยากใกล้ชิด

แต่ฉูรั่วไป๋ที่อยู่ในใจของเย้นหว่านก็เป็นสุภาพบุรุษมาก

หลังจากรอจนฉูรั่วไป๋เก็บของเสร็จเรียบร้อย เย้นหว่านก็ขอบคุณเขาอีกครั้ง ก่อนจะส่งฉูรั่วไป๋ออกไป

หลังจากปิดประตูภายในห้องก็เหลือเพียงแค่เธอคนเดียว

ห้องนี้เป็นห้องชุดที่ใหญ่มาก ทั้งหรูหราและสะอาดมาก

ทว่าเย้นหว่านมองไปที่เตียงอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนลงที่โซฟา

เธอไม่ได้มีนิสัยรักสะอาด ทว่าเมื่อเธอใช้เวลาอยู่กับโห้หลีเฉินมานานทำให้เธอไม่อยากนอนบนเตียงของชายอื่น หรือมีกลิ่นอายของชายอื่น

แต่เย้นหว่านกลับนอนไม่หลับ เธอกำลังค้นหาแผนที่ของเมืองเจียง มองหาซูเปอร์มาร์เก็ตและร้านเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ๆ

เธอออกมาครั้งนี้อะไรก็ไม่ได้พกมาด้วย ทั้งของใช้ประจำวันที่จำเป็นต้องใช้ เย็นนี้ต้องไปทานอาหาร เธอก็ควรจะเปลี่ยนชุดให้ดูเหมาะสมสักหน่อย

หลังจากที่เย้นหว่านค้นหาร้านค้าที่อยู่ใกล้เคียงทั้งหมดแล้ว หลังจากนั้นเธอก็วางแผนที่จะออกไปซื้อของ

ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น

ใครมาหาเธอกัน?

เย้นหว่านเดินไปเปิดประตูด้วยความสงสัย ทว่าเมื่อเปิดประตูก็พบว่าเป็นฉูรั่วไป๋ ในมือของเขามีถุงกระดาษอยู่สองถุง

“คุณฉู คุณกลับมามีอะไรหรือเปล่าคะ? หรือว่าลืมของอะไรเหรอคะ?”

“ไม่มีหรอกครับ ตอนที่ผมพึ่งลงไปชั้นล่างพอดีเจอกับเพื่อนร่วมงานของคุณ ได้ยินว่าคุณมาอย่างกะทันหัน ไม่ได้เอากระเป๋าเดินทางมาด้วย คุณคงจะไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ไปซื้อของคงไม่สะดวก ผมเลยซื้อของใช้จำเป็นมาให้คุณครับ”

ฉูรั่วไป๋ยื่นถุงในมือมาให้เย้นหว่าน “ผมไม่รู้ว่าคุณใช้ของยี่ห้ออะไร ผมเลยเอายี่ห้อที่เห็นบ่อยๆ มา”

เย้นหว่านประหลาดใจ มองไปที่ถุงตรงหน้าอย่างละสายตากลับมาไม่ได้

เมื่อมองดูแล้วในถุงก็มีทั้งผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอาง สามารถพูดได้เลยว่าเป็นสิ่งของจำเป็นสำหรับผู้หญิง ทั้งยังเป็นแบรนด์ที่มีราคาแพงมากด้วย

ปกติแล้วเย้นหว่านมักจะใช้ของที่มีราคาถูกมาก

“คุณฉูรั่วไป๋ ที่จริงแล้วฉันออกไปซื้อเองก็ได้ค่ะ จะรบกวนคุณให้ช่วยซื้อมาให้ได้ยังไง?”

เย้นหว่านรู้สึกเกรงใจ

ฉูรั่วไป๋ยิ้ม “นี่เป็นเรื่องที่ผมควรจะทำในฐานะเจ้าบ้านอยู่แล้วครับ”

“แต่ว่า……”

เย้นหว่านลังเล คิดว่าในเมื่อฉูรั่วไป๋ซื้อมาแล้ว เธอก็คงจะเอากลับคืนไปให้เขาไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งจะใช้ของพวกนี้ได้อย่างไร

น้ำใจที่คนอื่นให้มา เธอไม่สามารถไปทำลายมันลงอย่างง่ายดาย

เย้นหว่านขบคิดก่อนจะพูดออกมาว่า “คุณฉู ฉันขอวีแชทคุณได้ไหมคะ เดี๋ยวฉันจะโอนเงินคืนให้คุณ”

สิ่งของเหล่านี้ที่ฉูรั่วไป๋ส่งมาให้ แน่นอนว่าเขาไม่เคยคิดคำนวณเรื่องเงินเลย ทว่าเขาเพียงจับประเด็นสำคัญในประโยคของเย้นหว่านได้

เพิ่มเพื่อนในวีแชท

ต้องบอกว่าเย้นหว่านจะคืนเงินให้ไหมนั้นไม่สำคัญ จุดประสงค์มันอยู่ที่การเพิ่มเพื่อนในวีแชท

ฉูรั่วไป๋ยกยิ้มออกมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเร็ว แล้วกดเข้าหน้าวีแชทคิวอาร์โค้ด

เย้นหว่านเองก็เอาโทรศัพท์ออกมาเพื่อเพิ่มฉูรั่วไป๋เป็นเพื่อนในวีแชท

เมื่อคิดจะจ่ายเงินแล้ว เย้นหว่านจึงหยิบเอาถุงทั้งสองถุงมา หลังจากนั้นก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าอีกถุงหนึ่งนั้นมีเสื้อผ้าอยู่ชุดหนึ่ง

เย้นหว่านพูดขึ้นอย่างงุนงง “คุณฉูคะ เสื้อผ้านี้คือ?”

“เอาไว้ให้คุณใส่สำหรับคืนนี้ไงครับ”

ฉูรั่วไป๋กวาดสายตามองไปทั่วเรือนร่างของเย้นหว่านอย่างใจเย็น ก่อนจะยิ้มออกมา “กางเกงยีนส์ตัวนี้ของคุณ คงไม่เหมาะกับจะไปโรงแรมหรอกครับ”

ดีไซเนอร์คนอื่นๆ ล้วนเตรียมตัวพร้อมกันอยู่แล้ว พวกเขาทราบล่วงหน้าอยู่แล้วว่าจะไปรับประทานอาหารที่บาร์กัน ทั้งหมดจึงได้เตรียมชุดให้เหมาะสม เมื่อถึงเวลานั้นแล้วเย้นหว่านยังคงสวมใส่ชุดที่อยู่บนตัวเธอตอนนี้มันคงจะดูไม่เข้ากับสถานที่

เย้นหว่านเองก็พึ่งจะนึกถึงเรื่องนี้ เลยวางแผนไว้ว่าจะไปซื้อเสื้อผ้า เพียงแต่เธอคาดไม่ถึงว่าฉูรั่วไป๋เขาจะรอบคอบมากขนาดนี้ แล้วยังซื้อทั้งหมดนี้มาให้เธอ

ผู้ชายคนนี้ รอบคอบมากจนไม่มีอะไรเปรียบเลยจริงๆ

“คุณฉู ฉันขอบคุณคุณมากจริงๆ นะคะ”

“เพื่อสาวงามแบบคุณ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากครับ”

ฉูรั่วไป๋เผยยิ้มออกมาอย่างสดใส

เมื่อเย้นหว่านเห็นเขาหยอกล้ออย่างนั้นเธอเองก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก แล้วยิ่งรู้สึกว่าสายตาเธอนั้นมองคนไม่ผิดจริงๆ เขาเป็นคนที่น่าชื่นชมและสมบูรณ์แบบมาก

“ไม่รบกวนคุณแล้วครับ ไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะครับ เอาไว้มื้อเย็นค่อยคุยเล่นกันใหม่”

ฉูรั่วไป๋สั่งลาก่อนจะเดินจากไป

เย้นหว่านมองส่งเขาจนกระทั่งเขาเดินไปไกลแล้ว ภายในใจถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ

จนกระทั่งไม่เห็นเงาของฉูรั่วไป๋แล้ว เธอจึงพึ่งนึกขึ้นมาได้ว่าเธอยังไม่ถามเขาเลยว่าข้าวของพวกนี้ราคาเท่าไหร่