บทที่247 วางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

ดังนั้นต่อจากนั้น เย้นหว่านก็ใช้ความกระตือรือร้นและความจริงใจ120% อธิบายเนื้อหาให้โห้หลีเฉินฟังอย่างตั้งใจ

ช่วงว่างหลังจากที่อธิบายเสร็จแล้ว เธอก็ถือโอกาสอ่านหนังสือสำหรับตัวเองอีกด้วย

ถึงแม้ว่าเนื้อหาความรู้ใหม่จะดึงดูดเย้นหว่านได้อย่างมาก แต่ว่าเมื่อคืนเธอแทบไม่ได้นอนเลย อ่านไปอ่านมาเธอก็สัปหงกอย่างช่วยไม่ได้

เธอจ้องมองไปที่หนังสือที่อยู่ในมือของตัวเอง ตัวหนังสือในนั้นมันเริ่มลายตาขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกนึกคิดของเธอก็เริ่มกระจัดกระจายขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกัน

หนังตาของเธอปิดลงอย่างช่วยไม่ได้ หัวโขกกับโต๊ะในทันที

“ปึง”

เสียงดังขึ้น หัวของเย้นหว่านทิ่มลงไป ชนเข้ากับฝ่ามือที่มีน้ำใจของผู้ชายคนนี้

เพราะว่าไม่ได้เจ็บ เย้นหว่านก็เลยไม่ตื่น แถมยังถูกหน้าผากของตัวเองกับบางสิ่งบางอย่างที่อุ่นๆ ตรงหน้าของเธอ แล้วก็หลับปุ๋ยไป

โห้หลีเฉินมองผู้หญิงตัวเล็กๆ ด้านข้างของเขา มุมปากของเขาคลี่ออกเป็นเส้นโค้งที่ดูดี เต็มไปด้วยความหลงใหล

และหลังจากนั้น อีกมือหนึ่งของเขาก็หยิบเสื้อคลุมที่วางอยู่ข้างๆ แล้วก็คลุมให้เธออย่างอ่อนโยน

เขามองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ฝ่ามือของเขายังอยู่ตรงใบหน้าของเธอ ปล่อยให้เธอหนุนอยู่แบบนั้น

นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้อยู่ข้างๆ เขาอย่างเรียบร้อยและน่ารัก?

ช่วงนี้การที่เย้นหว่านพยายามหลบหน้าและตีตัวออกห่างนั้น สำหรับโห้หลีเฉินแล้ว มันเหมือนความทรมาน

เรื่องแบบนี้ เขาจะไม่อนุญาตให้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองแน่นอน

“ฝันดี”

โห้หลีเฉินจ้องมองไปที่เย้นหว่าน ดวงตาแพรวพราวเหมือนสายน้ำ และก็เต็มไปด้วยความมั่นใจที่จะเอาชนะ

หลังจากเขาจ้องมองเธออยู่นาน ถึงได้ค่อยๆ ละสายตาออกมา ใช้อีกมือหนึ่งพลิกหน้าหนังสือ แล้วอ่านหนังสือต่อไปช้าๆ

สำหรับเขาแล้ว เขาต้องการเวลาแค่สามวินาทีในการอ่านหนังสือหนึ่งหน้า พออ่านจบแล้วก็สามารถเข้าใจความหมายด้านในได้เลย การเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพสูงขนาดนี้เป็นเรื่องที่จืดชืด

แต่เพราะว่ามีเย้นหว่านอยู่ข้างๆ ทำให้โห้หลีเฉินรู้สึกเป็นครั้งแรกว่า การอ่านหนังสือก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เบิกบานใจได้เหมือนกัน

ท่าทางที่นอนฟุบกับโต๊ะแบบนี้ ปกติแล้วจะหลับได้ไม่นาน และก็หลับไม่สบายเท่าไหร่

แต่ว่าเย้นหว่านครั้งนี้ กลับหลับอย่างสบายมาก แม้กระทั่งฝันความฝันที่ไร้สาระและวกวนอีกต่างหาก

ในฝันนั้น เธอกลับไปที่เมืองหนานอีกครั้ง อยู่ในคฤหาสน์ของโห้หลีเฉิน

เธอพึ่งจะเลิกงาน ในมือถือผักสดที่พึ่งซื้อมา เปิดประตูแล้วก็เดินเข้าไปข้างใน

พึ่งจะเดินเข้าไป ก็เห็นโห้หลีเฉินที่ใส่ชุดอยู่บ้านเดินเข้ามาจากในห้องครัว ใบหน้าที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ความรู้สึกมากนัก กลับมีรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

เขาเดินเข้ามาหยิบถุงผักในมือของเย้นหว่านไป ส่วนมืออีกข้างก็โอบเอวของเย้นหว่านไว้

“เย้นหว่าน ลำบากเธอเลยนะ ไปนั่งพักผ่อนก่อน เดี๋ยวฉันไปทำกับข้าวเอง”

พอพูดจบ เขาก็ก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ แล้วก็ปล่อยเธอพร้อมกับเดินกลับเข้าไปในห้องครัว

เย้นหว่านรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่อบอุ่นตรงหน้าผากของเธอ เธอรู้สึกเหมือนได้แช่ในน้ำอุ่น มันรู้สึกอบอุ่นมาก มองดูเขาเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างใจลอย

มีแสงแดดส่องจากหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส แม้แต่มองจากทางด้านหลังเขายังดูหล่อมาก

เหมือนกับว่าจะรับรู้ได้ถึงสายตาบ้าผู้ชายของเธอที่มองไป จู่ๆ โห้หลีเฉินก็หันกลับมา มองเธออย่างหยอกล้อ พร้อมกับยิ้มและพูดว่า :

“เธอน้ำลายไหลแล้ว”

หา?

เย้นหว่านหน้าแดงขึ้นทันที แล้วก็รีบจะเช็ดมุมปากของตัวเอง แต่ว่าในตอนนี้ ผู้ชายที่เดินออกไปแล้วตั้งหลายเมตร จู่ๆ ก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วก็จับมือของเธอไว้

ร่างสูงของเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้คนพบเห็นหายใจไม่ออก ขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาจ้องมองเธอ ไอร้อนตอนที่พูดนั้นพ่นลงมาที่ใบหน้าของเธอ ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นเรื่อยๆ

“จะทำอาหารต้องใช้เวลาเยอะหน่อย แต่ว่าตอนนี้ฉันหิวแล้ว พวกเรากินอย่างอื่นก่อนดีกว่า”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ลมหายใจของผู้ชายตรงหน้าก็เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทั้งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ของการรุกราน

เย้นหว่านแทบจะรู้ในทันทีว่าเขาต้องการจะทำอะไร

ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นทันที พยายามหยุดเขาโดยสัญชาตญาณ เธอพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “ไม่ ไม่ได้”

“ทำไมถึงไม่ได้? พวกเราก็ทำทุกวันไม่ใช่เหรอ? ”

ลมหายใจของผู้ชายคนนี้เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

หัวใจของเย้นหว่านยุ่งเหยิงมากในตอนนี้ เธอตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก “ทำทุกวันยังงั้นเหรอ? จะเป็นไปได้……””

“พวกเราแต่งงานกันมาเดือนหนึ่งแล้วนะ ภรรยา”

คำพูดที่ดูรักใคร่ มันก็เหมือนกับขนนก ที่ปัดมาที่หัวใจของเย้นหว่าน

แต่มีเสียงระเบิดเกิดขึ้นในหัวของเย้นหว่านตอนนี้

ภรรยางั้นเหรอ?

แต่งงาน?

นี่พวกเขาแต่งงานกันแล้วยังงั้นเหรอ?!

ทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว ความประหลาดใจครั้งยิ่งใหญ่ทำให้เย้นหว่านลืมตาขึ้นมาในทันที

ใบหน้าที่หล่อเหลาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอหายไปในทันที แสงสีขาวโพลนส่องเข้ามาในม่านตาของเธอ ทำให้เย้นหว่านอึ้งไปหลายวินาที

เมื่อกี้ เป็นเพียงแค่ความฝันงั้นเหรอ?

เธอยังคงตื่นเต้นอยู่ ไม่รู้ว่ารู้สึกโล่งใจ หรือว่าเป็นความรู้สึกโศกเศร้าจากการสูญเสียที่แปลกประหลาด

“ฝันถึงอะไรเหรอ? ”

เสียงที่นุ่มนวลและไพเราะของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นจากด้านข้างของเธอ ดูเหมือนจริงยิ่งกว่าในฝันซะอีก

เย้นหว่านอึ้งไป แล้วก็ดึงสติคืนมาทันที

เธอถึงได้สังเกตเห็นว่า เธอกำลังนอนฟุบหน้าอยู่ และตรงคางของเธอมีฝ่ามือที่ใจดีรองไว้อยู่

ไม่รู้ว่าเธอนอนทับมือนี้นานแค่ไหนแล้ว มีรอยแดงที่ฝ่ามือให้เห็นชัดเจน

เมื่อกี้ที่เธอหลับไป ปรากฏว่าเธอหลับบนมือของโห้หลีเฉิน!

ไม่น่าแปลกใจที่เธอรู้สึกว่าแก้มของเธออุ่น และร้อน……

“ฉัน คุณ ฉัน……”

เย้นหว่านรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที หันหน้ากลับไปมองโห้หลีเฉินที่อยู่ด้านข้าง ใบหน้าของเขาเหมือนกับในฝันเด๊ะ ใบหน้าที่หล่อเหลาที่ทำให้คนที่พบเห็นตื่นตระหนก

ภาพเหตุการณ์ที่วกวนในความฝันทำให้เย้นหว่านหน้าแดง สายตาของเธอคลุมเครือ พูดติดอย่างยากลำบาก

พอเห็นว่าเย้นหว่านหน้าแดง โห้หลีเฉินก็เลิกคิ้ว น้ำเสียงคลุมเครือ

“ฝันเห็นฉันเหรอ? ”

ประโยคเดียว จิ้มโดนจุดที่เย้นหว่านหวาดกลัวมากที่สุด

เธอนึกถึงความสนิทแนบแน่นในฝันนั้น โห้หลีเฉินยังเรียกเธอว่าภรรยาอีก พวกเขาแต่งงานกันแล้วด้วยซ้ำนะ นี่มันทำให้เย้นหว่านเขินจนไม่มีหน้าจะมองหน้าเขาได้แล้ว

ทำไมเธอถึงฝันแปลกๆ แบบนี้ได้? หรือว่าปกติแล้วเธอมีความคิดที่ไม่ดีกับโห้หลีเฉินงั้นเหรอ?

“ไม่ ไม่มีอะไรหรอก! ”

เย้นหว่านโต้กลับอย่างตื่นตระหนก หันหน้าหนีอย่างรีบร้อน ไม่กล้ามองหน้าโห้หลีเฉินอีก

โห้หลีเฉินเม้มปากแน่น เส้นโค้งของมุมปากเขาลึกขึ้นกว่าเดิม ท่าทีตอบสนองที่เอาหัวมุดทรายแบบนี้ของเธอ ที่แท้ก็ฝันถึงเขานี่เอง

เย้นหว่านถูกผู้ชายคนนี้มองเห็นจุดที่เธอรู้สึกหวาดผวามากที่สุด เธอตื่นเต้นเหมือนกับว่าหัวใจจะหลุดออกมาจากอก

บรรยากาศแบบนี้ช่างเป็นสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาจริงๆ

เธอยืนขึ้นทันที “คือว่า แค่ก ฉันกลับก่อนนะ”

เธอยกขาขึ้นเตรียมจะก้าวออกไป ตอนที่หันหลังนั้น เสื้อคลุมที่คลุมอยู่บนตัวของเย้นหว่านก็สั่น กำลังจะตกลงมา

เย้นหว่านถึงได้พึ่งรู้ตัวว่ามีเสื้อของโห้หลีเฉินคลุมอยู่ที่ตัวของตัวเอง เธออึ้งไป ใจสั่น ตอนที่เธอหลับอยู่ โห้หลีเฉินเป็นคนคลุมให้เธอยังงั้นเหรอ?

เอามือประคองศีรษะ เอาเสื้อคลุมให้ พิถีพิถันและละเอียดอ่อน……

หัวใจของเย้นหว่านว้าวุ่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม

เธอรีบหยิบเสื้อขึ้นมา พับอย่างเรียบร้อย แล้วก็ส่งให้โห้หลีเฉินอย่างสุภาพ

แก้มของเธอแดงก่ำ “ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร”

โห้หลีเฉินมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาคลุมเครือ แล้วก็ยื่นมือไปรับเสื้อมาแบบส่งๆ

ท่าทางเป็นสุภาพบุรุษและมีมารยาท แต่ว่าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกคลุมเครือที่ทำให้คนอื่นใจเต้นแรง

เย้นหว่านแทบไม่กล้ามองหน้าเขา

โห้หลีเฉินวางเสื้อลงด้านข้าง แล้วก็หยิบตั๋วที่ห่อไว้ในซองกระดาษที่สวยงามขึ้นมาจากอกของเขาแล้วส่งให้เย้นหว่าน

“ให้”

พอเห็นของในมือของโห้หลีเฉินอย่างชัดเจน เย้นหว่านก็ตะลึงไปในทันที