บทที่ 375 สักวันคงจะลืมได้

กงจืออวีรู้สึกโล่งใจ รอยยิ้มในดวงตาของเธอเพิ่มมากยิ่งขึ้น

เธอจูงมือเย้นหว่านเดินเข้ามาในห้อง น้ำเสียงของเธอเริ่มสะอื้น “มันคือสิ่งที่แม่ควรทำให้ลูก ตั้งแต่เด็ก แม่อยากจะทำมันให้ลูกมาตลอด”รสชาติ

แต่น่าเสียดาย ที่หลายปีมานี้ไม่เคยได้มีโอกาสนั้นเลย

เย้นหว่านรู้สึกว่ามือคู่ที่จับมือเธอไว้นั้นจับแน่นขึ้นกว่าเดิม ราวกับว่าจับเธอไว้สุดชีวิต จะไม่มีวันปล่อยมืออีก

ความรู้สึกที่มีคนรักเรานั้น ทำให้หัวใจของเย้นหว่านรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

กงจืออวีพาเย้นหว่านเดินดูรอบห้องนอน ห้องเปลี่ยนเสื้อ ห้องอ่านหนังสือ ห้องออกกำลังกาย ห้องเล่นเกมส์ และห้องครัวเล็ก

ห้องนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ห้องนอนเท่านั้น แต่มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่ครบครัน

เย้นหว่านตะลึงเล็กน้อย ชีวิตของคนรวยเป็นแบบนี้นี่เอง แม้แต่ด้านหลังห้องของเธอ ยังมีสระว่ายน้ำส่วนตัวสำหรับเธอ!

หลังจากพาเย้นหว่านเดินวนหนึ่งรอบ กงจืออวียังคงรู้สึกตื่นเต้น

เย้นเจิ้นจื๋อทำท่าน้อยใจ เริ่มไม่พอใจแล้ว

“จืออวี เสี่ยวหว่านเพิ่งนั่งเครื่องมาเหนื่อยๆ น่าจะเหนื่อยมากแล้ว คุณให้เธอพักผ่อนได้แล้ว”

กงจืออวีถึงเพิ่งจะรู้สึกตัว รีบหันไปดูเย้นหว่านอย่างเป็นห่วง

“เสี่ยวหว่าน เหนื่อยไหม? แม่ให้คนไปเตรียมน้ำให้ลูกอาบแล้ว ลูกไปแช่น้ำก่อนนะ”

เย้นหว่านพยักหน้า “ค่ะ”

พูดจบ เย้นหว่านก็ไปหากระเป๋าเดินทางของเธอ เพื่อหยิบเสื้อที่จะเปลี่ยน

เพิ่งเปิดออก ก็เห็นโทรศัพท์เครื่องนั้นที่เธอยัดมันไว้ในกระเป๋าเดินทาง

สองวันที่ผ่านมา ถ้าเธอไม่เห็นก็จะไม่รู้สึกกังวล ราวกับว่าจงใจลืม เธอไม่ได้แตะโทรศัพท์เลย และไม่เคยเปิดเครื่องโทรศัพท์อีก

เพราะยังไง ถึงเธอเปิดเครื่องก็ไม่มีใครหาเธออยู่ดี แต่รูปพื้นหลังนั้นกลับเป็นรูปของโห้หลีเฉิน

ถ้าเธอเห็นเธอจะรู้สึกเสียใจ

เย้นหว่านเลิ่กลั่ก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างลังเล แล้วกดปุ่มเปิดเครื่อง หน้าจอยังคงมืดเหมือนเดิม เห็นได้ชัดเจนว่าเครื่องปิดเพราะแบตหมด

หน้าจอที่ดำสนิทมองไม่เห็นอะไร

“โทรศัพท์แบตหมดแล้วหรอ? เดี๋ยวแม่ชาร์จให้นะ”

กงจืออวีเดินเข้ามา จะหยิบโทรศัพท์

เย้นหว่านสะดุ้งตกใจ รีบเอามือซ่อนอย่างไม่รู้ตัว ทำให้กงจืออวีจับได้แต่ความว่างเปล่า

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแข็ง “ไม่ต้องชาร์จแล้วค่ะ โทรศัพท์เครื่องนี้……เสียแล้ว”

สองคำสุดท้ายนั้น เย้นหว่านพูดเสียงเบามาก แต่ก็เด็ดเดี่ยว

เสียแล้ว ก็ไม่ควรเปิดมันอีกแล้ว

เพราะฉะนั้นทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับเขาควรฝังมันลงดิน ฝังไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ ชาร์จินี้ไม่ต้องขุดมันขึ้นมาอีก

เย้นหว่านพยายามบังคับความรู้สึกทุกข์ใจของตัวเอง เธอเอาโทรศัพท์เก็บเข้าไปในกระเป๋าเดินทางเหมือนเดิม

กงจืออวีมองเย้นหว่านอย่างประหลาดใจ คิ้วเธอขมวดเล็กน้อย ถึงแม้เย้นหว่านจะซ่อนความรู้สึกได้ดี แต่ระหว่างแม่กับลูกสาวเหมือนจะสื่อถึงกันได้ ความทุกข์ใจในสายตาของเย้นหว่าน โดนเธอสังเกตเห็นเข้า

ก่อนที่เธอจะกลับมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่? โทรศัพท์เครื่องนี้ ต้องมีเรื่องราวแน่ๆ

ดูเหมือนคงต้องถามเย้นโม่หลินนอกรอบเสียแล้ว

บนใบหน้า กงจืออวียังคงเผยรอยยิ้มที่นุ่มนวล “บริษัทในเครือของพ่อมีบริษัทโทรศัพท์ด้วย เดี๋ยวให้พวกเขาส่งเครื่องใหม่มาให้แล้วกัน ลูกอยากใส่เสื้อตัวไหน? เดี๋ยวแม่ช่วยหยิบ”

เย้นหว่านรู้สึกค่อนข้างประทับใจ ถึงเธอเพิ่งจะกลับมา แต่เรื่องเสื้อผ้าแบบนี้ เธอสามารถจัดการเองได้

เธอรีบปฏิเสธ “หนูใส่ตัวนี้แหละค่ะ ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอกค่ะ”

เย้นหว่านหาเสื้อตัวที่ชอบในกระเป๋าเดินทาง แล้วจับมันขึ้นมา ก่อนจะปิดกระเป๋าเดินทาง

กงจืออวีผิดหวังเล็กน้อย ตอนนี้เธออยากจัดการทำทุกอย่างให้เย้นหว่าน แม้แต่ช่วยเธออาบน้ำ

แต่ว่า ลูกสาวเพิ่งจะกลับมา คงจะรู้สึกไม่ชิน แล้วคงคิดว่าเธอโรคจิต

“โอเค ไปอาบน้ำเถอะ”

กงจืออวีจูงมือเย้นหว่านเดินไปทางหลังประตูห้องนอน

เย้นหว่านสงสัย ไม่ใช่ว่าอาบน้ำหรอกหรือ ห้องอาบน้ำก็อยู่ในตัวห้อง

ในขณะที่เธอสงสัย เดินออกจากประตูหลังได้สองก้าว ก็เห็นประตูห้องอีกหนึ่งห้องที่อยู่ไม่ไกลเปิดออก ดูจากด้านนอกแล้วน่าจะมีสาวใช้ประมาณสามคนที่กำลังยุ่งอยู่ ด้านในห้องมีอ่างหินอ่อนขนาดใหญ่

นี่คือ……

สาวใช้เดินออกมาจากด้านใน โค้งคำนับแสดงความเคารพ กล่าวว่า “คุณท่าน คุณหญิง คุณหนูคะออนเซนเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ คุณหนูสามารถแช่ได้ตลอดเวลาตามต้องการครับ”

เย้นหว่านอึ้งกับภาพตรงหน้า ไม่คิดว่าจะให้เธอแช่ออนเซน

หลังจากที่คนรู้สึกเหนื่อยล้า แช่ออนเซนเป็นการผ่อนคลายที่ดีที่สุด

กงจืออวีกล่าว “เสี่ยวหว่าน ออนเซนที่นี่เล็กไปหน่อย แม่คิดว่าลูกคงอยากจะแช่ที่นี่มากกว่า วันหลัง แม่จะพาไปแช่ออนเซนธรรมชาร์จินะ”

หมายความว่า ที่นี่มีที่แช่ออนเซนสำหรับตระกูลเย้นงั้นหรอ?

มุมปากของเย้นหว่านกระตุกเล็กน้อย จู่ๆก็รู้สึกว่า ที่นี่คงไม่มีอะไรที่ไม่มีสินะ

เธอทำได้เพียงพยักหน้า

หลังจากเข้าห้องอาบน้ำไป กงจืออวีก็ไม่ได้ตามมาอีก แต่สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจที่จะจากกัน ราวกับว่าไม่เจอเย้นหว่านวินาทีเดียว ก็จะทำให้เธอคิดถึงเป็นอย่างมาก

เย้นหว่านทำตัวไม่ค่อยถูก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจ

เธอเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำ มีสาวใช้สองคนที่คอยตามเธอ ยืนอยู่อีกข้างอย่างเคารพ คนหนึ่งเดินเข้ามาช่วยเย้นหว่านถือของ คนหนึ่งเดินเข้ามาจะช่วยเย้นหว่านถอดเสื้อ

เย้นหว่านรีบถอยหลัง อ้าปากค้าง

ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนเจ้าหญิงในยุคโบราณกำลังจะอาบน้ำหล่ะ มีสาวใช้ที่คอยรับใช้อยู่ด้วย? ถึงแม้ว่าตระกูลเย้นดูเหมือนจะฐานะดีมาก แต่เธอไม่ต้องการให้รับใช้ขนาดนี้

“ฉันจัดการเอง พวกเธอออกไปเถอะ ขอบคุณนะ”

สาวใช้สะดุ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหนูคะ พวกเราอยู่หน้าประตูนะคะ มีอะไรจะสั่งก็เรียกพวกเราได้เลยนะคะ”

“โอเค”

ก็แค่อาบน้ำ เธอยังมีอะไรต้องสั่งอีก

หลังจากสาวใช้ทั้งสองออกไป ในห้องอาบน้ำขนาดใหญ่เหลือเพียงแต่เย้นหว่านคนเดียว เธอถึงเพิ่งจะสงบสติลงได้

ในหัวของเธอ ยังเต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น นึกถึงตอนที่เธอเจอพ่อกับแม่เมื่อสักครู่ และความอบอุ่นพวกนั้นที่ไม่เคยไดรับ

หัวใจของเธอ รู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก

แต่หลังจากที่เธอสงบลง ส่วนที่รู้สึกว่างเปล่าในหัวใจกลับมาอีกครั้ง ทำให้เธออดคิดถึงโห้หลีเฉินอย่างไม่มีสาเหตุ

ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ?

ในตอนที่เธอขึ้นเครื่อง ในใจลึกๆของเธอก็แอบคาดหวัง หวังว่าจะได้เจอเขา แม้ว่าเขาจะแค่มาส่ง……

แต่เธอรอจนวินาทีสุดท้าย เขาก็ไม่ได้มา

หัวใจของเธอเย็นลงในทันที เธอเหมือนคนที่พ่ายแพ้สงครามมา และจากไปอย่างมอมแมม

ส่วนเขา แม้ไม่มีเธอ อีกไม่นานก็คงโดนจับคลุมถุงชนอีกสินะ คุณนายน้อยตระกูลโห้ คนต่อไป จะเป็นลูกสาวเศรษฐีคนไหนกันนะ?

เย้นหว่านอยากจะรู้ แต่ก็กลัวที่จะรับรู้ และยิ่งกลัวถ้าเจอเข้าจริงๆ หัวใจของเธอจะเจ็บปวดแค่ไหนกัน

เรื่องบางเรื่อง เราใส่ใจมันมาก แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิด

“ซ่า!”

เย้นหว่านปิดหน้า มุดหัวเข้าไปในอ่างแช่น้ำ ทำให้ร่างกายของเธอจมอยู่ใต้น้ำ สะบัดความคิดเธอให้ออกจากพัวทั้งหมด

ความรู้สึกที่หายใจไม่ออก ความรู้สึกกลัวโดนล้อมรอบไปด้วยน้ำ ทำให้ความรู้สึกว่างเปล่าในใจของเธอ ได้ผ่อนคลายลง

เธอคิดว่า สักวันหนึ่ง เธอคงจะลืมโห้หลีเฉินได้อย่างสิ้นเชิง เพียงแค่ต้องใช้เวลา ตอนนี้มันก็แค่ความเจ็บจากแผลเท่านั้น