บทที่ 392 ฉันเต็มใจ

เย้นหว่านไม่คิดฝันว่าโห้หลีเฉินจะพูดคำแบบนี้กับเธอ

เธอจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า เพียงรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงราวกับว่ามันกำลังจะพุ่งออกจากอก

สิ่งที่เขาพูดเธอไม่มีทางต่อต้านได้

ถ้าโห้หลีเฉินต้องการใช้ฐานะของเธอตั้งแต่แรก ก็ไม่จำเป็นต้องแสดงละครหมั้นปลอม มิฉะนั้นพวกเขาอาจได้รับทะเบียนสมรสก่อนที่เย้นโม่หลินจะมา

"แต่……"

แววตาของเย้นหว่านวูบไหวและหัวใจของเธอก็มึนงง “ตอนนั้นคุณก็ยอมหย่าด้วย”

หลังจากที่เธอได้ยินคำพูดของคุณย่าคุณย่าโห้ ก็ไม่มีคำอธิบายสักคำเธอคิดเสมอว่าเขายอมรับแล้ว

โห้หลีเฉินถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ถูกและเสียใจในน้ำเสียงของเขา

“ฉันไม่อยากทำให้เธอเสียใจ”

เขาลังเลที่จะทำให้เธอเสียใจและบังคับเธอ เธอยืนกรานที่จะจากไป ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะปล่อยไปแม้ว่าเขาจะรู้ว่าต้องปวดใจ แต่ถ้าเขารู้ว่าแท้จริงแล้วเธอมีเขาอยู่ในใจเขาก็จะไม่ปล่อยไปและทั้งสองก็เกือบจะพลาด

เย้นหว่านตะลึงและมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างว่างเปล่ารู้สึกหนักใจไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นอย่างไร

เธอไม่เคยคิดว่าการที่เธอแยกจากโห้หลีเฉินจะเป็นเพราะเหตุนี้

ตอนนั้นเขาเลือกที่จะปล่อยไปเพราะท่าทีของเธอ!

และเธอยังคิดว่าเขาไม่ชอบเธอเลยและแค่ฉวยโอกาสเธอจึงจากไปอย่างเด็ดขาด

นี่มันเรื่องเข้าใจผิดอะไรกัน!

หลังจากช็อกชั่วครู่ ความสุขที่ไม่สามารถควบคุมได้ตามมาเย้นหว่านมองตรงไปที่โห้หลีเฉิน หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น

"นาย นายจริงๆแล้ว………."ชอบฉันหรือไม่?

แก้มของเย้นหว่านเป็นสีแดง เธอหายใจไม่ออกพูดตะกุกตะกักและไม่สามารถพูดอะไรได้ทั้งหมด

เมื่อเห็นใบหน้าแดงๆและท่าทางเขินอายของเย้นหว่าน หัวใจที่ห้อยอยู่ของโห้หลีเฉินก็ปล่อยวางลงได้อย่างสิ้นเชิง

เขารู้ว่าเธอโล่งใจและเธอยังมีเขาอยู่ในใจ

เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุข ร่างสูงของเขายืนอยู่ใกล้ ๆ ต่อหน้าเธอ ฝ่ามือของเขาวางบนไหล่ของเธอดวงตาของเขาดูจริงจังราวกับว่าเขากำลังสาบาน

"เย้นหว่านฉันชอบเธอ ฉันอยากแต่งงานกับเธอ"

คำพูดที่แฝงลึกลงอยู่ในหัวใจของเย้นหว่าน บดขยี้แนวป้องกันของเธอทุกกระเบียดนิ้ว

ดวงตาของเธอแดงก่ำอย่างไม่สามารถควบคุมได้และหัวใจของเธอก็มีความสุขมาก

โห้หลีเฉินก้มศีรษะลงเล็กน้อยและขยับเข้าไปใกล้เธอ

เขาดูประหม่าเล็กน้อยและถามอย่างงี่เง่า "เธอจะแต่งงานกับฉันไหม?"

แต่งงานกับเขา?

เย้นหว่านตกตะลึงและหัวใจของเธอก็ปั่นป่วน ตอนที่เธออยู่ที่เมืองหนาน ดูเหมือนว่าโห้หลีเฉินจะพูดแบบนี้กับเธอหลายครั้ง ขอแต่งงานหลายๆครั้งจนหูของเธอก็เริ่มแข็ง แต่เธอก็ไม่เคยใส่ใจมัน

แต่ในขณะนี้ดูเหมือนว่าเธอจะมีปีกเติบโตขึ้นเล็กน้อยและเธอกำลังจะบินอย่างมีความสุข

ดวงตาแดงของเธอพูดว่า "ฉันเต็มใจ"

เต็มใจเสมอมา

เป็นครั้งแรกที่โห้หลีเฉินได้รับคำตอบที่ยืนยันจากเย้นหว่าน

เขาไม่สามารถบรรยายได้ว่าในใจเขามีความสุขแค่ไหน แต่เขารู้สึกว่าเขามีความสุขมากกว่าที่ได้โลกมาทั้งใบ

ทั้งสองคนอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี บรรยากาศเปลี่ยนเป็นอบอุ่น

ในเวลานี้เสียงขู่ โกรธดังขึ้นอย่างกะทันหัน

"ฉันไม่เห็นด้วย!"

เสียงที่ได้ยินมาพร้อมกับเย้นโม่หลินที่รีบวิ่งขึ้นมาจากทางเดิน คว้าคอเสื้อโห้หลีเฉินและชกหน้าของโห้หลีเฉิน

โดยที่โห้หลีเฉินไม่ได้เตรียมตัว โห้หลีเฉินก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่มั่นคง มีรอยเลือดไหลออกมาจากมุมปาก

เห็นได้ชัดว่าหมัดนี้หนักมาก

แต่เย้นโม่หลินยังคงไม่หายโกรธ ด้วยใบหน้าที่เย็นชาจากนั้นก็พุ่งเข้าหาโห้หลีเฉินอย่างร้อนรน

กำปั้นเหล็กที่ยกขึ้นสูงนั้นดุร้ายมาก

เย้นหว่านถึงกับผงะและรีบวิ่งไปที่เย้นโม่หลินโดยไม่ได้คิด และกางแขนอยู่ด้านหน้าโห้หลีเฉิน

เธอตะโกนเสียงดังอย่างตกใจ "พี่ หยุดเดี๋ยวนี้! พี่ชกเขาทำไม!"

เมื่อเห็นเลือดที่มุมปากของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านก็เจ็บปวด

เย้นโม่หลินสายตาดูดุร้าย มองไปที่ดวงตาของโห้หลีเฉินราวกับหนาม เขาพูด "เสี่ยวหว่าน หลบไปให้พ้น! วันนี้ฉันจะฆ่าไอ้เลวนี้"

ได้ยินแบบนี้เย้นหว่านยิ่งไม่กล้าปล่อยมือด้วยซ้ำ

เธอปกป้องโห้หลีเฉินที่อยู่ข้างหลังเธอเหมือนแม่ไก่ที่ปกป้องลูก ใบหน้ามองไปที่เย้นโม่หลินอย่างมั่นคง

“ฉันห้ามไม่ให้พี่ตีเขา!”

แก้มของโห้หลีเฉินเจ็บ แต่มีความอบอุ่นอยู่ในใจ

เขาไม่เคยได้รับการปกป้องแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เขาได้รับการปกป้องแบบนี้โดย เย้นหว่าน ความรู้สึกนี้…ไม่เลว

เขายกมือขึ้นเช็ดเลือดจากมุมปากและวางแขนบนไหล่ของเย้นหว่านดึงเธอกลับมาเล็กน้อย

โห้หลีเฉินมองไปที่เย้นโม่หลินอย่างรวดเร็วและถามตรงไปที่หัวข้อ "เกิดอะไรขึ้น?"

ต้องมีบางอย่างไม่เช่นนั้นเย้นโม่หลินจะไม่สูญเสียการควบคุมอย่างกะทันหันเช่นนี้และพุ่งเข้าหาเขา

เย้นโม่หลินมองไปที่ท่าทางที่ใกล้ชิดของเย้นหว่านและโห้หลีเฉินแล้วความโกรธของเขาก็ทวีคูณมากขึ้นและน้ำเสียงของเขาก็โกรธมาก

"คุณยังกล้าถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น? คุณไม่ใช้รู้อยู่แก่ใจหรือไง! โห้หลีเฉิน ฉันคิดว่าคุณชอบเสี่ยวหว่านจริง ๆ ดังนั้นคุณจึงมาที่นี่ คิดไม่ถึงเพียงเพื่อประโยชน์ที่จะได้เป็นทายาทต่อของตระกูล! "

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วโดยตระหนักถึงสิ่งที่ไม่ดี

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "คุณพูดให้ชัดเจน การมาที่นี่ของฉันเกี่ยวข้องกับการเป็นผู้สืบทอดของตระกูลหยูอย่างไร?"

"เหอะ ตอนนี้ยังทำท่าไม่รู้เรื่องอยู่อีก? โอเคงั้นฉันจะพูดชัด ๆ ต่อหน้าเสี่ยวหว่าน"

เย้นโม่หลินมองเย้นหว่านอย่างทุกข์ใจและพูดต่อด้วยความโกรธ "หลังจากโห้หลีเฉินมาหยูซือห้านจากตระกูลเย้นก็ตามมาด้วย พูดสิ่งที่น่าสนใจออกมาว่าพวกเขาก็มาเยี่ยมจริง ๆ แล้วจุดประสงค์ของทั้งสองคนมาเหมือนกันทั้งหมดเพียงเพื่อแข่งขันกันแย่งเธอ”

ตาของเย้นหว่านเบิกกว้างด้วยความตกใจมันเหลือเชื่อมาก

แม้แต่หยูซือห้านก็พบที่นี่?

นี้มันเกิดอะไรขึ้นด้วยนิสัยของโห้หลีเฉิน เขาต้องเห็นหยูซือห้านเป็นคู่ศัตรูด้านความรัก เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกตำแหน่งที่นี่กับหยูซือห้าน

เย้นหว่านประหลาดใจ "นายถูกตามหรือไง?"

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วดวงตาของเขามืดลงและส่ายหัว

เย้นโม่หลินหัวเราะเยาะและพูดประชดประชัน "เขาไม่ได้ถูกตาม แต่ทั้งสองคนออกเดินทางพร้อมกัน! ฉันบอกว่าตระกูลเย้นเป็นความลับมาก โห้หลีเฉินพบตระกูลเย้นได้อย่างไร? ที่แท้ก็เป็นตระกูลเย้นคุณท่านเปิดเผยความลับ บอกตำแหน่งของตระกูลเย้น

ให้สองคนนี้มาที่ตระกูลเย้น เพื่อแข่งกันเป็นลูกเขยของตระกูลเย้น! "

สายตาของเย้นโม่หลินจ้องไปที่โห้หลีเฉินอย่างเย็นชา “คุณชายโห้ คุณท่านก็บอกแล้วหนิว่าถ้าคุณและ หยูซือห้านใครที่แต่งงานกับเย้นหว่าน ก็จะเป็นคนสืบทอดของตระกูลเย้น!"

คำถามที่ตั้งขึ้นมากับท่าทีที่มุ่งมั่น

คำพูดของเย้นโม่หลิน ราวกับสายฟ้าที่ฟาดมาบนร่างกายของเย้นหว่าน

ใบหน้าของเธอซีด เธอกะพริบและมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างไม่น่าเชื่อ