บทที่ 393 เธอเชื่อฉันไหม

ดวงตาของโห้หลีเฉินเย็นชาและเขาก็เข้าใจเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว

ปรากฏว่าหลังจากที่เขามา ปู่ที่แสนดีของเขาก็เล่นวิธีแบบนี้กับเขา ส่ง หยูซือห้านทำให้คนของตระกูลเย้นเข้าใจผิดเขาและเกลียดเขาเพราะการแย่งชิงตำแหน่งตระกูลหยู

อย่างนั้นถ้าเขาอยากจะแต่งงานกับเย้นหว่าน มันคงยากกว่า หยูซือห้านอย่างมาก

โห้หลีเฉินเพิกเฉยต่อการปรากฏตัวของเย้นโม่หลิน หันสายตาจ้องมองไปที่เย้นหว่าน สายตาที่หนักหน่วง

เสียงทุ้มต่ำและจริงจัง "ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ และฉันไม่ได้มาเพื่อรับมรดก เธอเชื่อฉันไหม"

ดวงตาของโห้หลีเฉินลึกล้ำราวกับวังวนราวกับจะดูดเย้นหว่านเข้ามา

มีเพียงการปรากฏตัวของเธอในดวงตานั้นซึ่งทำให้เธอรู้สึกสับสนและการป้องกันทั้งหมดของเธอก็พังทลายลงในทันที

เธอขยับไปข้างหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ฉัน … "

ก่อนที่เขาจะพูดจบ จู่ ๆ มือใหญ่ก็ยื่นออกมาจากด้านข้างด้วยพละกำลังมหาศาลยากที่จะต่อต้านดึงเย้นหว่านออกไป

ร่างสูงของเย้นโม่หลินยืนอยู่ตรงหน้าเย้นหว่านแยกพวกเขาออกราวกับภูเขา

น้ำเสียงของเขาคมและเข้ม

"เสี่ยวหว่านจะไม่เชื่อคำพูดของคุณอีกต่อไปและฉันจะไม่ให้โอกาสคุณหลอกเสี่ยวหว่านอีก!

ตระกูลเย้นไม่ต้อนรับคุณโปรดออกไปที่นี่เดี๋ยวนี้! "

โห้หลีเฉินยืนแข็งทื่อโดยไม่ขยับ สายตาของเขามองข้ามเย้นโม่หลินและมองตรงไปที่ เย้นหว่าน

“ฉันจะพิสูจน์เรื่องนี้ เธอเชื่อฉัน”

คำพูดมีความหนักแน่นและมั่นคงแบบนั้น เพียงสนใจแค่ว่าเย้นหว่านเชื่อหรือไม่

ไม่สำคัญว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร

หัวใจของเย้นหว่านเต้นแรงและไม่มีทางต่อสู้กับโห้หลีเฉินแบบนี้ได้ ฉันจะไม่เชื่อเขาได้อย่างไร

“พี่ เรื่องนี้ยังไม่ได้ตรวจสอบให้แน่ชัด บางทีอาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดก็ได้ พวกเรา…”

“ไม่มีเรื่องเข้าใจผิด!”

เมื่อเย้นโม่หลินขัดจังหวะเย้นหว่านอย่างรุนแรง เขาบิดคิ้วอย่างน่าขยะแขยงและกันโห้หลีเฉินอย่างรังเกียจ

พวกเขาสองคนพบกันเพียงไม่กี่นาที เย้นหว่านก็ช่วยโห้หลีเฉินพูดแล้ว เขาไม่สามารถปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันต่อไป ไม่อย่างนั้นเสี่ยวหว่านจะถูกหลอกอีก

"เธอกลับไปกับฉัน!"

เย้นโม่หลินจับมือเย้นหว่าน เดินก้าวใหญ่พร้อมลงจากหอคอยอีกครั้ง

เย้นหว่านไม่ได้มีกำลังเท่ากับเย้นโม่หลิน พูดถึงแรงต่อต้านแทบเท่ากับฝนตกปรอย ๆ ทำได้เพียงถูกลากไปข้างหน้าเท่านั้น

“พี่ ทำอะไร”

ด้วยความตื่นตระหนก เย้นหว่านไม่สามารถหนีไปได้และมีเพียงเวลาหันกลับไปดูคิ้วขมวดของโห้หลีเฉิน ก่อนที่เธอจะพูดอะไรกับเขา เธอก็ถูกพี่ชายของเธอลากออกไป

โห้หลีเฉินไม่ได้ตามไปในทันที แต่กลับยืนนิ่งมองไปทางที่เย้นหว่านจากไปอย่างสลัว ๆ

ในดวงตาของเขามีประกายเย็นเฉียบคม

คนของตระกูลหยูคำนวณว่าเขามาที่นี่? ดี! เขาไม่ได้สนใจพวกเขา พวกเขากลับมาหาที่ตาย

ถ้าอย่างนั้นอย่าโทษว่าเขาเป็นคนโหดร้ายและเลือดเย็น

เย้นหว่านถูกเย้นโม่หลินดึงและพากลับไปที่ห้อง เย้นโม่หลินถึงกับเข้าไปและปิดประตูซึ่งหมายความว่า เย้นหว่านจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปอีก

เย้นหว่านรำคาญมาก "พี่ ทำไมพี่พาฉันกลับห้อง? เรื่องยังพูดไม่ชัดเจนเลย”

“ไม่มีอะไรจะต้องพูด มันจบแค่นี้ ต่อไปเธอไม่ต้องสนและไม่ต้องไปเจอโห้หลีเฉินอีก”

การกระทำของเย้นโม่หลิน เขาไม่เคยพูดอย่างบังคับเช่นนี้

เย้นหว่านตะลึงและไม่มีความสุขในทันที

โห้หลีเฉินมาที่นี่ตลอดทางเพื่อมาหาเธอ ทั้งสองคนมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการอธิบายความรู้สึกของกันและกันพวกเขาเพิ่งเปิดใจให้กันและกัน ยังไม่ทันได้ใกล้ชิดกันพวกเขาก็ถูกบังคับให้แยกจากกัน

ตอนนี้เธอรู้หัวใจของโห้หลีเฉินแล้ว ยิ่งรับไม่ได้ที่จะไม่ได้เจอเขา

"พี่ ฉันเชื่อว่าโห้หลีเฉินไม่ใช่คนแบบนี้! เขามาหาฉัน ไม่ได้ต้องการอำนาจของตระกูลหยู อย่าไล่เขาไปฉันอยากเจอเขา”

“เสี่ยวหว่านเธอเชื่อคนง่ายเกินไป เธอไม่เข้าใจว่าฐานะและผลประโยชน์มีความหมายต่อผู้ชายอย่างไร พวกเขาสามารถทำทุกอย่างเพื่อสิ่งนี้ รวมถึงความรักที่ผิด ๆ ด้วย"

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วและแนะนำเธอ "ยิ่งไปกว่านั้นคือตระกูลหยูเป็นครอบครัวที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก การเป็นหัวหน้าตระกูลหมายถึงการมีทุกอย่าง ไม่มีใครจะไม่หวั่นไหว โห้หลีเฉินก็ไม่มีข้อยกเว้น"

"ฉันไม่เชื่อ! เขาไม่ใช่คนแบบนั้น" เย้นหว่านโต้กลับเธอไม่เชื่อว่าโห้หลีเฉินจะทำแบบนี้ "ถ้าเขาสนใจอำนาจและตำแหน่งมากขนาดนี้ เขาจะไม่ปล่อยฉันไปตอนฉันอยู่เมืองหนาน

“นั่นเป็นเพราะเขายังมีทางเลือกในตอนนั้น! ถ้าเขาไม่แต่งงานกับเธอเขาก็ยังสามารถแต่งงานกับสาว ๆ คนอื่นของตระกูลเย้นของเราได้และเขาจะยังคงเป็นทายาทตระกูลหยู"

เมื่อได้ยินแบบนี้เย้นหว่านก็อึ้งไปชั่วขณะสงสัยเล็กน้อย "ทำไมเขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงของตระกูลเย้น?"

“แน่นอนว่าเป็นเพราะเขา … ”

พูดได้ครึ่งเดียว ก็เย้นโม่หลินคิดอะไรบางอย่างได้ ทันใดนั้นเขาก็ถอนเสียงของเขา

เขาตระหนักถึงโรคทางพันธุกรรมของครอบครัวโห้หลีเฉิน เมื่อโห้หลีเฉินป่วยเขาต้องแต่งงานกับสาวตระกูลเย้นไม่งั้นตายแน่

แต่เย้นหว่านยังไม่รู้เรื่องนี้ถ้าเธอรู้เธอก็อยากจะอยู่กับโห้หลีเฉินโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเธอที่มีต่อโห้หลีเฉิน

เขาไม่ยอมให้น้องสาวของเขาถูกใช้ในลักษณะนี้

"ครอบครัวของเราแข็งแกร่งและการแต่งงานจะเป็นผลดีของเขาอย่างมาก"

เย้นโม่หลินคุยเรื่องไร้สาระแทนเหตุผลแท้จริง

เหตุผลนี้พอจะพูดผ่านไปได้ แต่ท่าทางของเย้นโม่หลินที่ไม่สบายใจ เย้นหว่านรู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างจากเธอ

เธอมองเขาอย่างสนใจ "พี่ หรือว่าพี่ไม่ได้บอกความจริงกับฉัน?"

เย้นโม่หลินถึงกับผงะเขาไม่คิดว่าเย้นหว่านจะตาคมขนาดนี้ถึงขนาดสังเกตเห็น

แต่เขาไม่สามารถยอมรับมันได้อย่างแน่นอน

“พี่จะโกหกเธอได้อย่างไร? ฉันทำเพื่อเธอทั้งนั้น”

เย้นโม่หลินกดไหล่ของเย้นหว่าน กดเธอไปยังตำแหน่งที่เธอมักจะชอบนั่งวาดภาพ “แค่อยู่ในห้องแล้ววาดแบบร่างของเธอต่อไป"

หลังจากพูดจบเย้นโม่หลินก็เดินไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

ท้ายที่สุดเขาก็โกหกเย้นหว่าน เขารู้สึกผิดเล็กน้อยและรู้สึกไม่สบายใจ

เย้นหว่านจะมีใจวาดภาพได้อย่างไร เธอลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินออกไปข้างนอก แต่ทันทีที่เธอเดินไปที่ประตูเธอก็ได้ยินเสียงล็อกประตู

เธอกระวนกระวายมากจนตบประตู "พี่ ล็อกประตูทำไม? เปิดประตูฉันอยากออกไป!"

“เธอรออยู่ในนี้อย่างเชื่อฟัง พี่จะมาเปิดประตูอีกครั้งในตอนเย็น”

เย้นโม่หลินพูดจบแล้วก็จากไป

หน้าของเย้นหว่านแดงระเรื่อ ตอนเย็น โห้หลีเฉินจะต้องไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว เธอไม่พบเขาแม้ว่าเธอจะออกไปข้างนอกก็ตาม

เธอยังมีคำพูดอีกมากที่จะบอกโห้หลีเฉิน

"พี่ชาย พี่ทำแบบนี้ไม่ได้ ปล่อยฉันออกไป!

เย้นหว่านตบประตูอย่างกระวนกระวายและตะโกน แม้ตะโกนเท่าไรก็ไม่มีใครสนใจและยิ่งไม่มีใครเปิดประตูให้เธอ

เธอถูกเย้นโม่หลินขัง!

เย้นหว่านโกรธและกังวลมาก คนในตระกูลเย้นต่างเข้าใจผิดโห้หลีเฉินตอนนี้ เธอกังวลว่าพวกเขาจะทำให้เขาลำบาก

เธอยิ่งกลัวเขาจากไปและเธอจะไม่พบเขาเมื่อเธอออกมา

จะทำยังไงดี? เธอควรทำอย่างไร?

เมื่อเวลาผ่านไป เย้นหว่านเกาผมของเธออย่างใจร้อน