บทที่ 396 หลบหนี

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างอึดอัด เธอไม่ชอบให้คำพูดลับๆของหยูซือห้านดูถูกโห้หลีเฉิน

รอยยิ้มสุภาพบนใบหน้าของเธอแคบลงและเธอมองไปที่ หยูซือห้านด้วยสีหน้าจริงจัง

"คุณชายหยูใครกันแน่คือคนที่คาดเดาไม่ได้ ใครกันที่ปฏิบัติต่อฉันอย่างจริงใจ ฉันรู้ดี อีกอย่าง…”

เย้นหว่านหยุดชั่วขณะ พูดด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน “นี่เป็นเรื่องครอบครัวของเรา คุณชายหยูคุณเป็นคนนอกดังนั้นจึงไม่ควรพูดคุยเรื่องนี้กันดีกว่า"

คำพูดเดียว หยูซือห้านก็ถูกกีดกันโดยตรง แถมสิ่งที่ฉันกำลังพูดถึงคือเกี่ยวกับโห้หลีเฉิน เธอปฏิบัติต่อโห้หลีเฉินเหมือนคนในครอบครัว

ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของ หยูซือห้านก็แข็งขึ้น ใบหน้าของเขาก็ไม่สามารถควบคุมได้

เขาไม่เคยขายหน้าแบบนี้มาก่อน

ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงทำให้เธอพูดไม่ออก แต่เธอเป็นเย้นหว่าน เขาต้องต่อสู้เพื่อแต่งงานกับเธอตอนนี้

ความโกรธในใจของเขาระเบิดออกมา หยูซือห้านเม้มริมฝีปาก การแสดงออกของเขายังคงอบอุ่น

"เสี่ยวหว่าน อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่เป็นห่วงคุณแทบขาดใจ"

ท่าทางถอยกลับเพื่อเดินหน้าต่อ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกอึดอัดมากยิ่งขึ้นราวกับว่าเธอกำลังสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผลและเขาก็เอาอกเอาใจเธออย่างคลุมเครือ

เย้นหว่านกล่าวอย่างเคร่งขรึม "คุณชายหยูขอบคุณสำหรับความห่วงใย แต่เราไม่คุ้นเคยกันและเราจะไม่คุ้นเคยกันอีกในอนาคต ดังนั้นสำหรับการแต่งงานของเรา ฉันขอโทษ ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ”

ตายเถอะหัวใจดวงนี้

การปฏิเสธอย่างแน่วแน่ของเย้นหว่าน ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของหยูซือห้านแทบสลาย

เขามาเพื่อต่อสู้ชิง เย้นหว่าน แต่ในขณะที่เขาเดินเข้าไปเขาก็โดนแผ่นเหล็กทับ ไม่ต้องพูดถึงการเสียหน้า ครอบครัวตระกูลเย้นยิ่งรักเย้นหว่านอย่างมาก ถ้าเธอไม่ต้องการแต่งงานพวกเขาจะไม่บังคับ

หยูซือห้านมาที่นี่ ไม่ใช่ต้องการกลับมือเปล่า

"ฉันเคารพความปรารถนาของคุณ และจะไม่บังคับให้คุณให้ลำบาก ฉันรอคุณมานานกว่า 20 ปี ฉันไม่คิดจะรออีกต่อไป"

คำพูดที่อ่อนโยน แต่ความมุ่งมั่นที่ไม่สั่นคลอน

เย้นหว่านปวดหัว เธอมองไปที่รอยยิ้มที่อ่อนโยนของชายคนนั้น ราวกับว่าคำพูดอันแหลมคมของเธอแทงทะลุฝ้าย

การทะเลาะวิวาทที่เกิดขึ้น เธอแทบไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยูซือห้านเลย

เย้นหว่าน รู้สึกหดหู่ใจ "อย่ารอฉัน ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ"

เธอพูดได้เพียงบางอย่างที่รุนแรง จากนั้นก็ไม่สนใจเขาและเดินไปที่ห้องของเธอ

ในสถานการณ์ปัจจุบันพ่อแม่ของเธอคงไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอนที่เธอจะออกไปข้างนอก เธออ้อนวอนไปมันจะมีประโยชน์อะไร เธอต้องคิดกลยุทธ์ของเธอใหม่

เย้นหว่านกลับไปที่ห้องและใช้สมองคิดหาวิธีแก้ปัญหา แม้แต่หน้าต่างและประตูหลังบ้านก็ยังเดินไปมาไม่กี่ครั้ง

พิจารณาความน่าจะเป็นที่จะแอบหนีออกไป

เธอยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเธอก็ยังไม่ได้แผนการที่เป็นไปได้ เย้นโม่หลินก็เข้ามาพร้อมกับอาหาร

“พี่ ฉันไม่หิวจริงๆไม่ต้องเอาอาหารมา”

เย้นหว่านเดินจากประตูหลังไปที่หน้าต่างด้วยความรู้สึกผิด พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ปกปิดความรู้สึกผิดของเธอ

เย้นโม่หลินมองไปที่คนที่นั่งอยู่ที่หน้าต่างสูงและถอนหายใจเล็กน้อย

เขาวางอาหารลงบนโต๊ะ “ถ้าเธอไม่กินจะเอาแรงที่ไหนมาต่อต้าน?”

ต่อต้าน? ต่อต้านอะไร?

เย้นหว่านแข็งครู่หนึ่งและเข้าใจในไม่ช้าว่าเย้นโม่หลินหมายถึงอะไร เขาเห็นเธออยากจะแอบหนีไป

เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยและลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยกังวลว่าเขาจะส่งคนมาคุ้มกันเธอ

เธอรีบพูดว่า “พี่ไม่ให้ฉันออกไป ฉันจะไม่ออกไป ฉันจะกินข้าว อย่าให้คนติดตามฉัน ฉันเกลียดการถูกจับตามอง"

เย้นโม่หลินเลิกคิ้วตอนนี้สาวของเธอฉลาดและช่างเจรจา เธอกินอย่างเชื่อฟังเพื่อแลกกับการไม่ให้คนชมเธอ

เมื่อเห็นความคิดของเธอ เย้นโม่หลินก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และแน่นอนที่จะเอ็นดู

"โอเค ไม่ต้องห่วงจะไม่มีใครมาดูเธอ"

เย้นหว่านรู้สึกโล่งใจไม่มีใครจับตาดูเธอ เธอถึงจะมีโอกาสแอบออกไป

ก่อนเย้นหว่านฉันคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมที่นี่เท่านั้น แต่ไม่ได้ใส่ใจกับมันอย่างละเอียด ตอนนี้ฉันมีความคิดที่จะแอบหนี เธอใช้เวลาเกือบทั้งวันในการเดินไปรอบ ๆ เพื่อดูการเปลี่ยนแปลงของบอดี้การ์ดที่กำลังเดินไปรอบ ๆ

สุดท้ายเธอสรุปว่า 7 โมงเย็นเป็นเวลาเปลี่ยนกะพนักงานวุ่นวายและเธอแอบออกไปทางประตูเล็ก ๆ ได้

เย้นหว่านทำตามที่พูดเปลี่ยนเสื้อผ้าของสาวใช้เงียบ ๆ แล้ววิ่งไปที่ประตูเล็ก ๆ

แน่นอนเห็นบอดี้การ์ดกำลังเปลี่ยนกะและพวกเขาไม่ได้สังเกตประตูด้วยซ้ำ

โอกาสดี!

เย้นหว่านลดศีรษะลงและเดินไปที่ประตูเล็ก ๆ อย่างรวดเร็ว

ระหว่างทางไม่มีผู้คุ้มกันคนใดให้ความสนใจเธอคิดว่าเธอเป็นแค่สาวใช้ที่ออกไปข้างนอก

และระยะทางจากประตูเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

สิบเมตร

ห้าเมตร

สามเมตร

ออกไปข้างนอก!

เย้นหว่านรู้สึกดีใจแทบจะนึกถึงฉากที่ได้พบโห้หลีเฉิน เขาคงต้องประหลาดใจมากเมื่อเห็นเธอปรากฏตัว

เธอตื่นเต้นมากที่กำลังจะเดินออกจากประตูบานเล็กในตอนนี้ จู่ ๆ ร่างสูงก็โผล่มาที่ประตูขวางทางเธอ

เธอไม่ได้เตรียมตัว เย้นหว่านแทบจะวิ่งชนเขา

เธอหยุดด้วยความตื่นเต้น ก้าวถอยหลังเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ขอโทษ" เธอกำลังจะเดินไปรอบ ๆ

แต่คนคนนั้นก็ถอยห่างออกไปพร้อม ๆ กันโดยปิดกั้นทางของ เย้นหว่าน อีกครั้ง

เย้นหว่าน ขมวดคิ้วกลัวคนนี้ไม่ได้จับผิด?

เธอขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจและเมื่อเธอมองขึ้นไป เธอก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลา แต่ไม่พอใจของหยูซือห้าน

ทันใดนั้นหัวใจของเย้นหว่านก็ตกลง “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเขาหยูซือห้านยื่นมือออกมาและส่งดอกกุหลาบสีแดงสดที่ละเอียดอ่อนจำนวนมากต่อหน้าเย้นหว่าน

“ตอนที่ฉันไปซื้อของฉันเห็นว่าดอกไม้ช่อนี้สวยมากฉันเลยซื้อให้คุณ”

เย้นหว่านไม่ได้สนใจดอกไม้นี้เลย แม้แต่ใบหน้าของเธอก็แย่มาก

เนื่องจากการกระทำของหยูซือห้าน ที่ส่งดอกไม้เหล่าให้เธอ ทำให้บอดี้การ์ดที่ไม่ได้สังเกตเห็นเธอในตอนนี้ต่างมองมาที่เธอและหยูซือห้าน

และพวกเขามองเธอด้วยความประหลาดใจและจริงจังและพวกเขาก็จำเธอได้อย่างชัดเจน

เธออยากจะแอบออกไป ตอนนี้คงแค่ความฝัน?

แผนพังพินาศและเย้นหว่านก็อารมณ์ไม่ดีเมื่อเห็น หยูซือห้านก็ยิ่งไม่พอใจเขาบังเอิญมาที่นี่จริง ๆ หรือ?

ผู้ชายคนนี้ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนภายนอกที่ดูอบอุ่น

เย้นหว่านเหลือบมองเขาอย่างไม่พอใจ "ขอโทษนะ ฉันแพ้ดอกกุหลาบ"

หลังจากพูดแล้วเธอก็หันไปและจากไป

ดูเหมือนการปฏิเสธของเย้นหว่านจะอยู่ในการคาดเดาของหยูซือห้าน เขาไม่ได้รู้สึกไม่สบายแม้แต่น้อย โยนดอกกุหลาบลงในถังขยะ

ในขณะเดียวกันก็ขยับขายาว ๆ เพื่อให้ทัน เย้นหว่าน

เขายิ้มและพูดว่า "ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าคุณแพ้ดอกกุหลาบ ฉันจะไม่ส่งดอกกุหลาบในครั้งต่อไป เสี่ยวหว่านคุณชอบดอกไม้แบบไหน?"

เย้นหว่านตกตะลึงชื่นชมความสามารถของ หยูซือห้านในการค้นหาหัวข้อต่าง ๆ

เป็นไปได้ไหมว่าเธอชอบดอกไม้แบบไหนเขาจะให้ครั้งต่อไป? บังเอิญอะไรขนาดนั้นที่ทำลายแผนการนี้ของเธอได้?

"ฉันไม่ชอบดอกไม้ใด ๆ" เย้นหว่านตอบอย่างเย็นชาและห่างเหิน

คนปกติสามารถรู้สึกถึงความไม่พอใจของเธอ