บทที่ 398 คุณทิ้งฉันไม่ได้มาตลอดหรือเปล่า?

"อืม ฉันเอง"

เย้นหว่านถือโทรศัพท์พยักหน้าขณะพูดหน้าแดงและกังวลเล็กน้อย

ในระหว่างการโทรมีความเงียบวินาทีหนึ่งและมีเสียงหัวเราะอย่างหนักของชายคนหนึ่ง

เย้นหว่านตะลึงในที่สุด เธอติดต่อกับเขาทำไมเขาถึงหัวเราะ?

เธอทำหน้ามุ่ยและถามว่า "นายหัวเราะอะไร"

"ผมมีความสุขมาก"

เสียงของโห้หลีเฉินต่ำมาก พร้อมกับรอยยิ้มที่น่าพอใจ

เขาพูดอย่างช้า ๆ และจริงใจ “เธอเก็บโทรศัพท์เครื่องเก่าไว้เพราะเธอทิ้งฉันไม่ได้มาตลอดหรือ?"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แน่ใจ

แก้มของเย้นหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงหลังจากเขาพูดอย่างนี้จะไม่เขินอายได้อย่างไร?

เธอเล่นลิ้น "ฉันแค่ประหยัด"

โห้หลีเฉินยังคงหัวเราะเสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความสุข

เย้นหว่านรู้สึกอึดอัดมากขึ้น แต่เธอก็โกรธกับความรู้สึกแปลก ๆ นี้ทำให้เธออึดอัดมาก

เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง “นายอยู่ที่ไหน เมื่อวานนี้พี่ชายของฉันทำให้ลำบากหรือเปล่า?”

“เป็นห่วงฉันเหรอ”

โห้หลีเฉินไม่ตอบ แต่ทิ้งคำถามคลุมเครือ

แก้มของเย้นหว่านแสบร้อนมีรอยยิ้มที่ลบไม่ออก แต่ปากของเขาแข็ง "ใครล้อเล่นกับนาย ฉันกำลังพูดเรื่องจริงจัง"

"ที่ฉันกำลังพูดก็จริงจังเช่นกัน"

เสียงของโห้หลีเฉินทุ้มขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ดูเหมือนจะขยับ “เธออยากเห็นฉันไหม”

"แน่นอน…" คำตอบนั้นตื่นเต้นเกินไป เย้นหว่านกดเสียงของเธออีกครั้ง "แน่นอนว่าฉันอยากเจอนาย ไม่ใช่ว่ายังมีเรื่องให้อธิบายอีกมากมายเหรอ?"

"มีอะไรเหรอ" โห้หลีเฉินถามต่อไปเสียงของเขานุ่มนวลไม่เร็วหรือช้า

เย้นหว่านตะลึงไปชั่วขณะ แก้มของเธอแดงขึ้น เรื่องระหว่างพวกเธอ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดชีวิต

แต่เธออายแค่ไหนที่พูดเรื่องแบบนั้นด้วยตัวเอง

โห้หลีเฉินแค่มองหาหัวข้อที่จะแกล้งเธอ

เย้นหว่านรู้สึกอับอายและรำคาญ เธอจึงกดปากและพูดอะไรไม่ออก

เสียงนั้นหยุดลงและได้ยินเสียงการเดินของโห้หลีเฉินชัดเจนขึ้น

จากนั้นเย้นหว่านสังเกตว่าโห้หลีเฉินดูเหมือนจะทำอะไรบางอย่าง

เขากำลังทำอะไร?

เธองงงวยคิดว่าจะถามไหมและได้ยินโห้หลีเฉินพูดว่า "ทำอะไรอยู่"

ในน้ำเสียงนี้ดูเหมือนว่าเขาจะคุยเล่นทั่ว ๆ ไป

ดูเหมือนว่าเธอกับโห้หลีเฉิน ไม่ได้คุยกันมานาน เมื่อก่อนหน้านี้พวกเขาพบกันที่เมืองหนานพวกเขาก็มีความคิดของตัวเอง

อารมณ์ของเย้นหว่านแปรปรวนเล็กน้อยและเธอก็หยิบโทรศัพท์มานั่งที่ข้างเตียง

"ฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันเลยโทรหานายที่ห้อง แล้วนายล่ะ"

"ฉันกำลังแก้ปัญหา"

"มีปัญหาอะไร" เย้นหว่านถามอย่างรวดเร็ว

"แล้วจะรู้เร็ว ๆ นี้" โห้หลีเฉินพูดและพูดต่อ “ทำไมจู่ ๆ เธอถึงจำได้ว่าต้องโทรหาฉันด้วยโทรศัพท์เครื่องนี้"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย้นหว่าน ก็รู้สึกอายเล็กน้อยเธอควรจะติดต่อเขาเมื่อวานนี้

ตอบว่า “พ่อแม่ของฉันไม่อนุญาตให้ฉันออกไปข้างนอกตอนนี้"

แน่นอนว่าออกไปเพื่อหาเขา

โห้หลีเฉินนึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้พยายามแค่ไหนเพื่อที่จะออกมาพบเขา

มีรอยยิ้มที่ชัดเจนในน้ำเสียงของเขา "อย่างนั้น ฉันมาหาเธอโอเคไหม?"

"จริงๆ?"

เย้นหว่านบีบโทรศัพท์แน่นด้วยความประหลาดใจ แต่แล้วใบหน้าของเธอก็ทรุดลงอีกครั้ง

"พ่อแม่ของฉันคงไม่ให้นายเข้ามาดูฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะโน้มน้าวพวกเขายังไง"

"เรื่องพ่อตาแม่ยายนั่นเป็นสิ่งที่ฉันต้องจัดการ เธอไม่ต้องกังวล… "

เสียงของโห้หลีเฉินหยุดชั่วคราว

วินาทีต่อมาเสียงที่ลึกล้ำและดึงดูดของเขาดังขึ้นใกล้ ๆ ด้านหลังเย้นหว่าน “มันขึ้นอยู่กับฉัน”

เย้นหว่านแข็งตัวทันที แม้กระทั่งการเต้นของหัวใจของเธอก็หยุดลงในทันที

เธอคิดถึงโห้หลีเฉินมาก เธอมีอาการประสาทหลอนหรือไม่? แต่เสียงของเขาปรากฏอยู่ข้างหลังเธอจริงและชัดเจน

จู่ ๆ เย้นหว่าน ก็เริ่มสับสนกลั้นหายใจและหันกลับไปอย่างกะทันหัน

เธอรู้สึกประหลาดใจและดีใจที่เห็นว่าร่างสูงของโห้หลีเฉิน ยืนอยู่ข้างหน้าต่างและพร่างพราวไปด้วยแสงไฟ

เสียงของเย้นหว่านต่างก็ตื่นเต้น “นายทำไมนายมาที่นี่ได้ไง?”

"ฉันอยากเจอเธอ ฉันเลยมาที่นี่"

เสียงของ โห้หลีเฉิน นั้นต่ำมากเซ็กซี่และน่าดึงดูด

เขามองตรงไปที่เย้นหว่าน ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเปล่งประกายด้วยมิตรภาพและความปรารถนาที่ไม่สั่นคลอน

หัวใจของเย้นหว่านดูเหมือนจะเข้าไปพัวพันกับบางสิ่งบางอย่างเต็มไปด้วยความหอมหวานของความสุข

เธอเดินไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวและหยุดอยู่ตรงหน้าโห้หลีเฉิน

"นายมาได้ยังไง? หน้าต่าง…อะ…”

ก่อนที่คำพูดของเย้นหว่านจะจบลง โห้หลีเฉินได้เกี่ยวเอวของเธอดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและก้มศีรษะลงเพื่อจูบ

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อจ้องมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ขยายใหญ่ต่อหน้าเธอ

หัวใจของเธอเต้นแรงและความแข็งแกร่งของร่างกายของเธอดูเหมือนจะว่างเปล่า

ไม่มีการต่อต้านใด ๆ และเธอไม่ต้องการที่จะต่อต้าน

กอดนี้ จูบนี้ได้มายากเหลือเกิน

ใจของเย้นหว่านหวานซึ้ง ยกมือขึ้นกอดเขาโดยไม่รู้ตัว

“ไม่ต้องกลัว”

เสียงนั้นราวกับคำสาปแทบจะทำลายการป้องกันในใจของเย้นหว่าน

เธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เลย

ร่างกายของเธออ่อนนุ่มและไม่สามารถควบคุมได้ราวกับว่ามันอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“มันจะเร็วไปมั้ย…”

“ฉันรอมานานแล้วนะ”

โห้หลีเฉินไม่รู้ว่าเมื่อไรกันที่เขาพาเย้นหว่านกลับมาที่เตียงและเขาก็กดเธอลงทันทีที่

ที่นอนจมลึกลงไป

เขาจ้องตรงมาที่เธอ "เดิมที่เธอก็เป็นของฉัน"

คราวนี้เขาจะไม่มีวันปล่อยมือเธอ แต่จะจับเธอไว้อย่างแน่หนา

ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะพลาดมันไป

เย้นหว่านเกือบถูกดูดเข้าไปโดยการจ้องมองของโห้หลีเฉิน แก้มของเธอร้อนขึ้น หัวใจเต้นแรง

เธอรู้สึกอายและตื่นตระหนก แต่เธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอบางสิ่งอย่างไร้ยางอาย

ข้าวใหม่ปลามัน ถ้าสามารถท้องได้ในครั้งเดียว พ่อแม่ต้องให้พวกเขาแต่งงานกันถึงแม้จะไม่เต็มใจ

ราวกับว่าพบเหตุผลที่กล้าหาญ เย้นหว่านเขินหน้าแดงกัดริมฝีปากและคล้องคอของโห้หลีเฉินเบา ๆ ด้วยแขนของเธอ