บทที่ 409 ถูกจับได้แล้ว

อาจเป็นเพราะเริ่มปวดท้องแล้ว หรือเป็นเพราะอ้อมกอดของโห้หลีเฉินอบอุ่นมากเกินไป จนทำให้เย้นหว่านหลับไปโดยไม่รู้ตัว

หลับฝันดีตลอดทั้งคืน

เย้นหว่านนอนจนถึงเช้า พอตื่นมา ก็เห็นว่าข้างตัวไม่มีใครอยู่แล้ว

ภายในห้องก็ว่างเปล่า ไม่มีโห้หลีเฉินอยู่เลย

เขาไปแล้วเหรอ?

เย้นหว่านนั่งนิ่งๆอยู่บนเตียง และลองจับหมอนข้างๆดูก็เย็นแล้ว เขาก็คงไปนานแล้วล่ะ

ในใจรู้สึกผิดหวังแปลกๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะที่บ้านเธอที่คัดค้าน โห้หลีเฉินคงไม่ต้องแอบเข้ามา และแอบออกไปก่อนที่จะเช้า

แต่ตื่นมาก็ไม่เห็นเขาอยู่ข้างๆ ไม่ได้เห็นอีกทั้งวัน ทำเอาเย้นหว่านรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

เธออยากจะอยู่กับเขาแบบไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ ทุกวันอยู่ด้วยกันนานๆ

แต่กงจืออวีคัดค้านขนาดนั้น พ่อกับพี่ชายก็ไม่อนุญาตอีก เธอไม่รู้จริงๆว่านานแค่ไหนพวกเขาถึงจะยอม

เย้นหว่านถอนหายใจ และลุกขึ้นแต่งตัว

ลงทานข้าวเช้าข้างล่างเสร็จแล้ว เย้นหว่านกำลังจะคุยกับโห้หลีเฉินต่อ แต่กลับเห็นว่า เสี่ยวฮวนที่ทำความสะอาดเสร็จควรจะออกไปได้แล้ว แต่ตอนนี้ยังอยู่ในห้องของเย้นหว่านอยู่อีก

เธอยืนอยู่ตรงกลางห้อง สีหน้าดูจริงจังอย่างมาก

มองดูเย้นหว่าน และพูดเสียงเข้มว่า: “คุณหนู”

เย้นหว่านไหวพริบดีมาก ถามกลับไปว่า: “เสี่ยวฮวน มีอะไรเหรอ?”

“คุณหนู เมื่อกี้ทำความสะอาดห้องน้ำเจอสิ่งนี้เข้า”

เสี่ยวฮวนยื่นมือด้านหลังออกมาช้าๆ นั่นก็คือผ้าอนามัยที่เย้นหว่านใช้เมื่อคืน

ผ้าอนามัยนี้โห้หลีเฉินซื้อให้

เย้นหว่านทำตัวไม่ถูก เธอรีบเดินเข้าไป ดึงผ้าอนามัยมา และอธิบายว่า:

“อันนี้ฉันซื้อไว้ก่อนหน้านั้นน่ะ เมื่อคืนประจำเดือนมา”

“คุณหนู ดิฉันทำความสะอาดห้องให้คุณหนูอยู่ตลอดเวลา เมื่อคืนก่อน ดิฉันยังไม่เห็นผ้าอนามัยห่อนี้เลยค่ะ”

เสี่ยวฮวนพูดเปิดเผยคำโกหกของเย้นหว่าน

เย้นหว่านเขินเล็กน้อย “นั่นก็เพราะเธอไม่ทันสังเกตไง”

เสี่ยวฮวนพูดอีกว่า: “คุณไม่ชอบดื่มไวน์ เมื่อคืนไวน์ขวดนี้ ก็เหลือแค่ครึ่งเดียวแล้ว”

เย้นหว่านมุมปากกระตุก โห้หลีเฉินเป็นคนดื่มไวน์แดงนั้น แต่เธอไม่คิดว่าเสี่ยวฮวนจะสำรวจละเอียดขนาดนี้

เธอสงสัยอะไรหรือเปล่านะ?

เย้นหว่านตื่นเต้น รีบอธิบายปากแข็งว่า “เมื่อคืนฉันอยากดื่มขึ้นมาน่ะ……”

“คุณหนู เมื่อคืน คุณโห้มาเหรอคะ?”

ถามอย่างตรงไปตรงมา ทำเอาเสียงเย้นหว่านที่จะอธิบายกลืนลงไปทันที

เธอเดาได้แล้ว

เย้นหว่านรู้สึกปวดหัว รีบปิดประตูห้องอย่างใจร้อน เธอขมวดคิ้ว มองเสี่ยวฮวนอย่างตื่นเต้น

“เสี่ยวฮวน เธอก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ได้ไหม? ฉันจะขอบใจเธอมาก เธอช่วยฉันหน่อยนะ”

เสี่ยวฮวนขมวดคิ้ว พูดปลอบประโลมด้วยสีหน้าที่จริงจัง:

“คุณหนู คุณท่านกับคุณนายพวกเขาไม่อนุญาตให้คุณอยู่กับคุณโห้ ก็เพื่อตัวคุณหนูเอง คุณหนูไม่ควรแอบเจอคุณโห้แบบนี้นะคะ”

“พวกเขาไม่อนุญาต ก็เพราะเข้าใจโห้หลีเฉินผิด ต่อไปฉันจะต้องคลี่คลายเรื่องนี้ให้ได้ ให้พวกเขาเชื่อโห้หลีเฉิน พวกเขาก็จะตกลงให้ฉันกับโห้หลีเฉินอยู่ด้วยกัน นี่ก็เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น”

น้ำเสียงเย้นหว่านดูเด็ดขาดมากขึ้น เธอยื่นมือไปจับมือเสี่ยวฮวนไว้แน่น

“เสี่ยวฮวน นี่เกี่ยวข้องกับความสุขในอนาคตของฉันนะ ฉันแค่อยากอยู่กับโห้หลีเฉิน เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เธอเข้าใจฉันใช่ไหม?”

เห็นเย้นหว่านแบบนี้ เสี่ยวฮวนเปิดปาก พูดปฏิเสธไม่ลงจริงๆ

แม้จะดูแลเย้นหว่านได้ไม่นาน แต่เธอก็ติดตามเย้นหว่านตั้งแต่ที่เธอมาตระกูลเย้น และเห็นเย้นหว่านที่ทุกวันอยู่อย่างไม่มีความสุข และเธอในตอนนี้ ทั้งมีความสุขและร่าเริงขึ้นมาก

อารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ ก็เป็นเพราะโห้หลีเฉิน

เสี่ยวฮวนไม่เข้าใจความโกรธแค้นระหว่างโห้หลีเฉินกับตระกูลเย้น แต่เธอติดตามเย้นหว่านมานาน อยากให้เย้นหว่านมีความสุขมากกว่า

ลังเลสักพัก เสี่ยวฮวนก็ตัดสินใจ พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้

“ดิฉันจะช่วยคุณหนูปิดเป็นความลับเอง แต่ว่า เรื่องนี้ยังไงก็ปิดได้ไม่นาน ถ้าวันไหนคุณผู้ชายรู้เข้า เขาจะต้องโกรธมากแน่”

แค่คิดท่าทางที่เย้นโม่หลินโกรธ เสี่ยวฮวนก็รู้สึกกลัวมากแล้ว

เห็นเสี่ยวฮวนตกลง เย้นหว่านถึงได้โล่งอก

เธอดึงมือเธอไว้ พูดว่า: “ไม่เป็นไร พี่ชายไม่รู้หรอก แม้เขาจะรู้จริงๆ ฉันก็รู้ว่าจะให้เขาไม่บอกออกไปยังไง เพราะยังไง ฉันกับโห้หลีเฉินจะต้องได้แต่งงานกันแน่นอน”

สุดท้ายทุกคำพูดของเย้นหว่าน ดูเด็ดขาดอย่างมาก ยังมีความรู้สึกมีความสุขที่ปกปิดไม่ได้

การแอบคบกันในตอนนี้ ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่ว่ายังไง เธอกับโห้หลีเฉินจะต้องขออนุญาตทางบ้านได้แน่ และอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผย

เสี่ยวฮวนมองดูท่าทีที่เด็ดขาดของเย้นหว่าน รู้สึกลำบากใจขึ้นมา

เธอเติบโตมาในตระกูลเย้น รู้จักนิสัยของคนในตระกูลเย้นทั้งหมด เรื่องที่แน่ใจแล้วโดยพื้นฐานยากที่เปลี่ยนแปลงได้ เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินอยากจะเดินทางนี้ บอกได้ว่าเป็นเส้นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามและยากมากเลยทีเดียว

เสี่ยวฮวนรู้เรื่องที่โห้หลีเฉินมา ก็รู้สึกประหลาดใจกับเย้นหว่านมาก และก็มีเรื่องดีอีกอย่าง

งั้นตอนกลางคืน เสี่ยวฮวนยังรับหน้าที่ช่วยบอกข่าวเย้นหว่าน

เสี่ยวฮวนตั้งใจเปลี่ยนเวลางานมาเป็นตอนดึก ถ้าเย้นโม่หลินหรือคนอื่นๆมาหาเย้นหว่าน เธอจะได้โทรหาเย้นหว่านก่อน

พอเป็นแบบนี้แล้ว เย้นหว่านตอนกลางคืนอยู่กับโห้หลีเฉิน ก็ปลอดภัยขึ้นอีกระดับ จะได้ไม่ต้องระแวงมาก

ทุกคืนเย้นหว่านก็เฝ้ารอการมาของโห้หลีเฉิน ตัวติดกับเขาตลอดเวลา

เวลาแห่งความสุขผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียวก็ผ่านไปสองสามวันแล้ว

เช้าวันนี้ ฟ้ายังไม่สว่าง เย้นหว่านก็ลืมตาขึ้นมาแล้ว

เธอลืมตาขึ้น เห็นโห้หลีเฉินที่ยังกอดตัวเองนอนอยู่

เขายังไม่ไป

ทุกวันเธอบังคับให้ตัวเองตื่น ก็เพื่อจะได้ตื่นก่อนเขา ส่งโห้หลีเฉินออกไปได้

ทุกวันตื่นมาไม่เห็นโห้หลีเฉิน เป็นความรู้สึกที่เลวร้ายมาก

แสงสลัวที่ส่องเข้ามา เย้นหว่านมองเห็นใบหน้าของโห้หลีเฉิน แม้จะมองไม่ค่อยชัด แต่ใบหน้านั้น กลับปรากฏขึ้นในหัวเธอของเธออย่างชัดเจน

เธอยื่นมือไปเบาๆ ทำท่าลูบหน้า โดยที่ไม่โดนหน้าเขา

ดีจัง ผู้ชายคนนี้ตอนนี้อยู่กับเธอ เป็นของของเธอ

พวกเขาจะยังอยู่ด้วยแบบนี้ ตลอดชีวิตเลยไหมนะ

เย้นหว่านยิ้มเบาๆ คิดถึงเรื่องที่มีแต่ความสุข ก็จึงไม่ง่วงมากเท่าไหร่

ไม่นาน ด้านข้างก็มีเสียง “ติ๊ดๆ” ดังขึ้น

เป็นโทรศัพท์ของโห้หลีเฉิน

เย้นหว่านเตรียมตัวมาอย่างดี รีบยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ของโห้หลีเฉินมา กดปิดนาฬิกาปลุก

พอดูเวลาอีกครั้ง ก็ตีสี่ครึ่งแล้ว

แท้จริงแล้วทุกวันเขาต้องออกไปตอนเช้าตอนฟ้ายังส่งงั้นเหรอ เพื่อได้เจอเธอ เขายอมทุ่มเททุกอย่างจริงๆ

เย้นหว่านรู้สึกสงสาร คิดว่าจะตั้งนาฬิกาปลุกใหม่ ให้เขาหลับต่อ กำลังเปิดโทรศัพท์ออก ในตอนนี้เอง ก็มีข้อความหนึ่งส่งมา

ชื่อที่ส่งมาคือเว่ยชี

(คุณผู้ชาย นี่คือตารางงานของวันนี้)

ทำตามหน้าที่แค่คำเดียว ด้านหลังก็มีลิงก์แนบมาด้วย

เย้นหว่านตกใจ เว่ยชีจริงจังกับงานมากจริงๆ ตอนเช้าตีสี่ครึ่งก็ส่งตารางงานมาให้โห้หลีเฉินแล้ว ตื่นเช้ากว่าไก่อีก

ระหว่างที่ถอนหายใจนั้น เย้นหว่านก็ยิ่งสงสัยเข้าไปอีก ตารางวันนี้ทั้งวันของโห้หลีเฉินมีอะไรบ้างนะ

เธอลังเลสักพัก จากนั้นก็กดลิงก์เข้าไป