บทที่ 416 ปีนกำแพงอย่างไม่เสียดาย

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วอย่างดุร้าย เมื่อเห็นเย้นหว่านหน้าประหม่าอยู่

เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง แล้วค่อยเค้นคำพูดสองสามคำออกจากลำคอ

“ เขาไม่ควรมาที่นี่”

การจากไปเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ทันใดนั้น หน้าเย้นหว่านก็ซีดลงและแทบไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเย้นโม่หลินใช้วิธีอะไรบางอย่างเพื่อบังคับโห้หลีเฉินจากไป

งั้นหลายวันมานี้ โห้หลีเฉินมันยุ่งมากก็อาจเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?

“ พี่เคยทำอะไร？พี่ทำร้ายเขาไม่ได้ ไม่งั้นเขาจะทำร้ายหนู!”

เย้นหว่านพูดอย่างกระตือรือร้นและหัวใจของเขาก็พุ่งไปที่ลำคอ

นี่คือเขตอิทธิพลของตระกูลเย้น กล่าวได้ว่าทั้งเมืองอยู่ในการควบคุมของตระกูลเย้น โห้หลีเฉินเพิ่งมาใหม่ๆโดยไม่มีความแข็งแกร่งพื้นฐานใด ๆ ไม่มีทางที่จะต่อสู้กับเย้นโม่หลินที่นี่ เพียงแต่จะแพ้

เมื่อนึกถึงปัญหาที่โห้หลีเฉินเผชิญ เย้นหว่านรู้สึกทุกข์ใจและตำหนิตน

ขมับเย้นโมหลินเต้นตุบๆอย่างรุนแรง เมื่อก่อนเขาทำตัวแข็งกร้าวและดุดัน เอาแต่ผลประโยชน์โดยไม่ถามคำถามเลยสักข้อ แต่ตอนนี้เขาต้องอธิบายให้น้องสาวฟัง

“ ผมไม่ได้ทำร้ายเขา”

เย้นโม่หลินพูดด้วยอาการปวดหัว "ไม่ว่าผมจะเกลียดเขาอย่างไร ผมก็จะไม่ทำอะไรกับเขา แต่เธอไม่ต้องคิดคบกับเขาอีก ผมไม่เห็นด้วย เสี่ยวหว่าน เธอควรตายใจได้แล้ว "

พูดเสียงหนักแน่น แล้วเย้นโม่หลินก้าวขายาวเข้าบ้าน

คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังเดินตามเข้ามาโดยไร้อารมณ์

เย้นหว่านยืนอยู่ที่นั่น มองไปที่ด้านหลังของเย้นโม่หลิน แต่ไม่สามารถสงบใจของตนได้

แม้ว่าเย้นโม่หลินบอกเขาจะไม่ทำร้ายโห้หลีเฉิน แต่เขาก็ต้องใช้วิธีการบางอย่างกับโห้หลีเฉินแน่ๆ เพื่อบังคับให้เขาออกจากที่นี่

เธอยังออกไปไม่ได้ ถ้าเขาจากไปแล้ว เธอจะไปหาเขาที่ไหน

ไม่ได้ เธอต้องไปหาโห้หลีเฉิน!

เย้นหว่านเดินไปรอบๆสนามขณะที่ไม่มีใครอยู่ และเธอมองไปทุกซอกทุกมุม สุดท้ายเธอได้ค้นพบสถานที่สองสามแห่งที่ยามว่างหลวมอยู่

ที่หนึ่งคือสระน้ำ แต่เธอไม่สามารถว่ายน้ำผ่านไปได้ ไม่ต้องคิดแล้ว

อีกที่เป็นกำแพงสูงในที่ลึกของสวน กำแพงสูงชันและสูงเกือบสามเมตร แม้ว่าเย้นหว่านจะสามารถปีนขึ้นไปได้ แต่การกระโดดลงก็เป็นปัญหา

แต่ในสถานที่เหล่านี้ แค่กำแพงสูงนี้เป็นโอกาสเดียวที่เธอสามารถออกไปได้

โห้หลีเฉินก็เข้ามาและออกจากที่นี่ด้วย

แต่กำแพงสูงขนาดนี้ เขากระโดดไปมาได้อย่างไร? เย้นหว่านอยากรู้แต่ไม่มีทางจะรู้ได้

หลังจากหาได้ที่ออกไปแล้ว เย้นหว่านก็แอบไปโกดัง และได้หาพบบันไดยก

จากนั้นให้เสี่ยวฮวนช่วยเธอแบกและซ่อนร่องรอยของตน

เสี่ยวฮวนตกใจมากทำหน้าเศร้าและรีบห้ามเย้นหว่าน: "คุณหนู กำแพงสูงเกินไป มันอันตราย！ แม้ว่าคุณจะปีนขึ้นไปได้ คุณจะลงไปได้อย่างไรนะ จะล้มค่ะ"

เย้นหว่านส่ายหัวด้วยท่าทีแน่วแน่

"ไม่เป็นไร ฉันเตรียมเชือกไว้แล้ว เลื่อนลงไปก็พอ"

เสี่ยวฮวนมองไปที่เชือกในมือของเย้นหว่านและตะลึงไปชั่วขณะ เธอนึกไม่ถึงว่า เย้นหว่านจะเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่เท่านี้ เขาจงใจที่จะแอบออกไป

“ แต่ … ถ้าคุณท่านพบว่า … ” เสี่ยวฮวนรู้สึกผิดมาก

เธอโตอยู่ในตระกูลเย้นมาตั้งแต่เด็กและอยู่ในโอวาทของเจ้านายและนายหญิง ไม่เคยคิดที่จะไม่เชื่อฟัง แต่ตอนนี้ เธอจะขัดคำสั่งของเจ้านายและช่วยเย้นหว่านออกจากบ้าน

แค่คิดถึงเรื่องนี้ หัวใจก็เต้นเร็วมาก

เย้นหว่านจับมือของเสี่ยวฮวนด้วยท่าทีมุ่งมั่น

"ไม่ต้องห่วง เธอแค่ช่วยพาคนออกไปและยกบันไดขึ้นตรงนั้นแหละ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ พ่อแม่ต้องลงโทษก็ลงโทษฉัน"

เสี่ยวฮวนยังคงลังเล "แต่ให้ฉันเห็นคุณหนูรับโทษได้อย่างไร … "

"ไม่เป็นไร พ่อกับแม่ไม่สามารถโทษฉันอย่างเต็มใจ"

เย้นหว่านยื่นลิ้นออกมาอย่างซุกซน แต่แสงในดวงตาก็มุ่งมั่นมากขึ้น

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโห้หลีเฉิน ตอนนี้เธอต้องออกไปหาเขาด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นว่าเย้นหว่านไม่ฟังคำพูดของตน เสี่ยวฮวนก็หมดวิธีทาง เอาแต่พยักหน้ายอมรับ

เย้นหว่านรู้สึกยินดี หากมีความช่วยเหลือจากเสี่ยวฮวน เธอสามารถออกไปข้างนอกได้ง่ายขึ้น

เธออยากยกบันไดขึ้นทันที แต่เสี่ยวฮวนก้าวไปขวางหยุดเย้นหว่าน

"พลาดตอนนี้ฝนตกอยู่ คุณหนูรอให้ถึงหยุดฝนก่อนและค่อยออกไปดีกว่าค่ะ"

เย้นหว่านยิ้มดูฝนที่กำลังตกหนัก หยดฝนตกเร็วลงมาทีละก้อนๆ เหมือนเป็นเชื่อมแล้ว ท้องฟ้าก็ยิ่งมืดครึ้ม เป็นเวลากลางวัน แต่แสงสลัวเหมือนพลบค่ำ

ในสภาพอากาศเช่นนี้จะไม่มีคนเดินไปมาบนถนน ซึ่งเป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเธอ

เย้นหว่านให้เสื้อกันฝนที่เธอเตรียมไว้นานๆกับเสี่ยวฮวน“ตอนนี้ไม่มีคนก็ไม่อาจรู้เราอยู่ที่นี่โดยง่าย เรารีบไปกันเถอะ”

เสี่ยวฮวนได้ถือเสื้อกันฝนและอยากร้องไห้

ใจที่อยากออกไปข้างนอกของคุณหนูนั้นไม่สามารถหยุดยั้งได้จริงๆ

ถ้าเจ้านายกับนายหญิงรู้แล้วคงโกรธมาก เพียงแค่หวังว่าอย่าถูกจับ

เหมือนที่คิดจริงๆ เดิมทีที่บอดี้การ์ดที่ลาดตระเวนในสวนก็หายไปเพราะฝนตกหนัก เย้นหว่านและเสี่ยวฮวนแบกบันไดเดินไปที่ข้างกำแพงสูงโดยไม่มีสิ่งกีดขวาง

เมื่อมองไปที่กำแพงสูงเบื้องหน้านี้ ตาของเย้นหว่านก็สว่างขึ้น เหมือนได้เห็นแสงจากด้านนอก

ในไม่ช้าเธอสามารถไปที่โรงแรมและปรากฏตัวต่อหน้าโห้หลีเฉิน

เขาควรจะประหลาดใจใช่ไหม?

ด้วยความคาดหวังอย่างเต็มที่ เย้นหว่านไม่สนใจฝนที่ตกลงมาเลยและตั้งบันไดถูกที่แล้ว เขาก็บอกให้เสี่ยวฮวนออกไปอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวฮวนไม่วางใจคุณหนู ก็เลยยืนอยู่ข้างๆช่วยจับบันได

“ ฉันต้องเห็นคุณหนูปลอดภัยก่อนค่อยจากไป”

อย่างไรก็ตามใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ปีนขึ้นไปได้ เสี่ยวฮวนจะรออยู่สักครู่แล้วค่อยไปก็ไม่เป็นไร

เย้นหว่านยื่นมือออกไปกอดเสี่ยวฮวน และพูดด้วยรอยยิ้ม: "ฉันกลับมาแล้วให้รางวัลเธอนะ"

หลังจากพูดแล้วถ้าสายเกินไปเขาจะไม่เสียเวลาอีกจับบันไดปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวัง

สิ่งที่เสี่ยวฮวนเฝ้าดูก็ทำให้ตกใจ“ คุณหนูฝนตกลื่นมากดังนั้นโปรดใช้ความระมัดระวังและชะลอตัวลง”

"ไม่เป็นไรค่ะ"

เย้นหว่านพูดจบและปีนขึ้นไปต่อ แม้ว่าฝนตกได้ขัดขวางเธอบ้าง แต่เธอก็ระมัดระวังเต็มพอและได้ขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง

เธอกลัวความสูง แม้ว่าความสูงนี้จะไม่สูงนัก แต่ก็ทำให้ใจเย้นหว่านแน่น

เย้นหว่านกัดฟันปีนขึ้นไปบนบันไดเลื่อนและมองไปที่กำแพงข้างหน้า

หลังจากนั้นเธอจับบันไดเลื่อนด้วยมือข้างเดียวและก็ปีนขึ้นไปบนกำแพงสูง

กำแพงสูงลื่นกว่าที่เย้นหว่านคิดไว้และด้านบนเหมือนเคยทาแว็กซ์ ไม่สามารถจับแน่นได้

เย้นหว่านพยายามหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ

เสี่ยวฮวนดูกระวนกระวายมากขึ้นและรีบตะโกน: "คุณหนูคะ ช่างมันเถอะ เราค่อยคิดหาวิธีใหม่"

เธอเคยคิดวิธีการทั้งหมดและตอนนี้การปินกำแพงสูงคือความหวังเดียวของเย้นหว่าน ที่สามารถออกได้จากที่นี่ไป

เย้นหว่านส่ายหัว สีหน้าของเขาดื้อรั้นไร้ความปรานี

ยืนนิ่งไม่ได้ก็ไม่ได้เถอะ อย่างไรก็ตามเธอก็ต้องเดินไปอีกด้านหนึ่งของกำแพงและเธอจะไถลลงไป

ดังนั้น เย้นหว่านผูกเชือกและจับเชือกก้าวขึ้นไปบนกำแพงสูง

สิ่งที่เธอคิดก็คือ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถยืนนิ่งได้ แต่เธอจะต้องไถลลงไปตามกำแพงสูง การไม่ยืนนิ่งแค่จะทำให้ผิวหนังของตนรับบาดเจ็บบ้าง