บทที่ 418 คุณบาดเจ็บเหรอ? !

“ ตูม!”

ในห้องทำงานเก้าอี้ถูกเตะจนล้มลงกับพื้นและแบ่งครึ่งทันที

เย้นโม่หลินใบหน้าอันหล่อเหล่านั้นน่าเกลียดมากเต็มไปด้วยความชั่วร้ายและเขาก็คำรามอย่างดุร้าย: "มึงบอกกูอีกครั้งฮะเสี่ยวหว่านเป็นอะไรไป?!"

เลขานุการเครียดและยืนอย่างตื่นตระหนก

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งอย่างแผ่วเบา“คุณหนูอยากแอบปีนกำแพงออกไป แต่เธอบังเอิญล้มลงและได้รับบาดเจ็บหลายแห่ง”

"ปัง!" ด้วยการแตะอีกครั้ง โต๊ะด้านหน้าของเย้นโม่หลินแตกเปิดออก

เขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและกัดฟันกรอด“เป็นเพราะโห้หลีเฉินอีกแล้ว! เขาสมควรตายจริงๆ!”

ร่างของเลขาเกร็งขึ้นอีกครั้งและเขารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งไอสังหารอันความสยดสยองที่กระจายอยู่ทั่วห้องทำงาน

เขาตื่นตระหนก: "คุณชาย คุณสัญญากับคุณหนูว่าคุณจะไม่ทำร้ายโห้หลีเฉินครับ"

"นั่นเพราะว่าเสี่ยวหว่านไม่ได้รับบาดเจ็บเพราะเขา เสี่ยวหว่านได้รับบาดเจ็บและนอนอยู่โรงพยาบาลทำไมเขาต้องสบายใจเหมือนเดิมล่ะ!"

เย้นโม่หลินดูโกรธมากๆและเดินออกไปข้างนอกด้วยขายาวของเขา

ในเวลาเดียวกันเขาสั่ง: "เรียกคนมารวมตัวกันที่โรงแรมซินเดอเรลล่า!"

เลขาสาวเหงื่อตก "คุณชายใจเย็นๆก่อน … "

เย้นโม่หลินไม่สนใจคำพูดของเลขาและเดินออกจากห้องทำงานอย่างรวดเร็ว

หลังจากพ่อแม่จากไปห้องของเย้นหว่านก็เงียบลงอีกครั้ง

เธอเดินไปหาโทรศัพท์มือถือของเธอ

ในเวลานี้เสี่ยวฮวนเดินเข้ามาจากประตูและหยุดการกระทำของเย้นหว่านอย่างรีบร้อนและพูดด้วยความกังวล:

“ คุณหนูเจ็บหมดตัวแล้วอย่าเพิ่งขยับ”

เย้นหว่านขมวดคิ้ว "ฉันขยับมือได้แล้วโทรศัพท์ของฉันอยู่ที่ไหน"

“ คุณหมอบอกว่าคุณควรนอนและพักผ่อนได้แล้ว”

“ ฉันอยากเล่นโทรศัพท์หน่อยก่อนนอน”

เย้นหว่านดื้อดึง เสี่ยวฮวนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนำโทรศัพท์จากมุมที่ซ่อนอยู่ของห้อง

เธอยื่นมันให้เย้นหว่าน "โทรศัพท์เปื้อนน้ำฉันจะให้การรักษาง่ายๆและยังสามารถใช้งานได้"

"ขอบคุณ."

เย้นหว่านยิ้มอย่างพอใจให้กับเสี่ยวฮวน จากนั้นก็เปิดโทรศัพท์

แต่เมื่อมองไปที่บันทึกข่าวอีกครั้งเธอได้รับการโยนมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวอัปเดตจาก โห้หลีเฉิน

เขาไม่คืนเธอ

มันสายไปแล้วที่จะบอกว่าเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยและเขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นไม่น่าแปลกใจที่โห้หลีเฉินต้องพบกับสิ่งที่ยากลำบากมากในตอนนี้

พี่ชายเธอสร้างปัญหาแห่โห้หลีเฉินหรือไม่?

เธอเสียใจมาก แต่ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ในสถานการณ์เช่นนี้นับประสาอะไรกับการแอบออกไป

หาวิธีการ?

เธอควรทำอย่างไรจะช่วยโห้หลีเฉินได้

เย้นหว่านหงุดหงิดนอนไม่หลับนอนหัวเสียอยู่บนเตียง

ไม่รู้ว่าหงุดหงิดนานแค่ไหนเสียงกระดิ่งวิดีโอคอลของ "ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง" ก็ดังขึ้น

เย้นหว่านตัวแข็งไปชั่วขณะ มันยังคงเป็นเวลากลางวันแสกๆไม่น่าจะเป็นโห้หลีเฉินที่โทรหาเธอ แล้วใครจะโทรวิดีโอให้เธอ?

เธอคิดอย่างสับสนและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่อเธอเห็นชื่อของโห้หลีเฉินปรากฏอยู่เธอก็ตะลึง

โห้หลีเฉินโทรมาหาเธอ!

เย้นหว่านรู้สึกทั้งประหลาดใจและดีใจมากที่โห้หลีเฉินจะโทรหาเธอในตอนกลางวันแสกๆ

เธอกำลังจะรับสายวิดีโอคอล ใกล้ที่นิ้วของเธอแตะปุ่มรับสายบนหน้าจอ จู่ๆเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้น เธอรีบดึงผมของเธอมาบังหน้าเพื่อปกปิดรอยแผลที่แก้มของเธอ

หลังจากเตรียมไว้แล้ว เย้นหว่านก็หยิบวิดีโอขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

วิดีโอถูกเชื่อมต่อและใบหน้าที่หล่อเหลาของโห้หลีเฉินปรากฏบนหน้าจอ คิ้วของเขาเคร่งขรึมและสีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมด้วย

รอยยิ้มบนใบหน้าของเย้นหว่านก็ตึงขึ้นพร้อมกับลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจเธอ

เธอถามอย่างเป็นห่วง: "มีอะไรเหรอ?"

โห้หลีเฉินมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่ลึกล้ำและความโกรธจาง ๆ บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

เขากล่าวอย่างเคร่งขรึม: "คุณบาดเจ็บแล้ว?"

เย้นหว่านงงไปชั่วขณะและใจเธอก็ตื่นตระหนกทันที

เขาจะรู้ได้อย่างไร?

เธอกัดฟันแทบไม่รักษาความสงบและพูดด้วยรอยยิ้ม: "เปล่า ทำไมจู่ๆคุณถามแบบนั้นล่ะฉันสบายดี"

"ไว้ผมหลังหู" โห้หลีเฉินสั่งด้วยเสียงทุ้ม

บาดแผลถูกปิดกั้นด้านหลังเส้นผมและเส้นผมของเย้นหว่านถูกดึงออกจากกัน แต่โห้หลีเฉินได้เห็นมัน

เย้นหว่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "ทรงผมใหม่ของฉันดูไม่ดีเหรอ ฉันจะตัดทรงผมปิดหู ก็วางไว้บนแก้มทั้งสองข้างเพื่อให้ใบหน้าของฉันดูเล็กลง"

โห้หลีเฉิน ขมวดคิ้วแน่นพูดด้วยน้ำเสียงหนักหน่วง

“ คุณไม่คิดจะบอกผมเรื่องที่คุณบาดเจ็บใช่ไหม?”

คำถามตรงๆ โดยไม่มีการปิดบังใดๆ

ไม่ว่าเย้นหว่านจะยืดเยื้อแค่ไหนเธอก็รู้ว่าโห้หลีเฉินต้องรู้เรื่องการบาดเจ็บของเธออยู่ดี

เธอมองเขาตากะพริบ "รู้ได้อย่างไร"

ตอนนี้เธอได้รับบาดเจ็บเพียงสองสามชั่วโมงเองและมันยังคงเกิดขึ้นที่ตระกูลเย้น โห้หลีเฉินอยู่ข้างนอก เป็นไปได้ไหมที่เขามีคนในตระกูลเย้น?

พนักงานของตระกูลเย้น เป็นพนักงานภายในทั้งหมด …

โห้หลีเฉิน ขมวดคิ้วแน่นไม่ตอบคำถามของเย้นหว่านแต่มองตรงไปที่เย้นหว่าน และถามด้วยเสียงต่ำ

“ อาการเป็นไงบ้าง?”

เย้นหว่านส่ายหัวทันที "เบามากแค่มีรอยขีดข่วนนิดหน่อย"

"ให้ผมดู"

ทันทีที่โห้หลีเฉินได้ยินดังนั้นเขาก็รู้ว่าเย้นหว่านหลอกเขา ดังนั้นเขาจึงพูดตรงๆ

เย้นหว่านไม่ต้องให้โห้หลีเฉินกังวล แต่ไม่สามารถบิดตัวเขาได้เธอจึงดึงผมออกจากกันและแสดงให้เห็นรอยแผลบนใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นบาดแผลเหล่านั้นสีหน้าโห้หลีเฉินก็มืดลงอย่างรวดเร็ว

เขาพูดเสียงต่ำ“ บนร่างกายล่ะ”

เย้นหว่านลังเล "เปิดวิดีโอคอลให้คุณดูร่างกายฉันไม่ได้ ฉันอาย"

"ให้ผมดู"

โห้หลีเฉินมุ่งมั่นและดวงตาของเขาก็เฉียบคมและดุดัน

เย้นหว่านกดคอและดูรู้สึกผิดกับโห้หลีเฉินเล็กน้อย

เธอลังเลและทำได้เพียงซูมออกโทรศัพท์เพื่อให้โห้หลีเฉินสามารถมองเห็นร่างกายส่วนใหญ่ของเธอได้

เย้นหว่านถูกคลุมด้วยผ้านวม แต่แขนอีกข้างได้รับบาดเจ็บที่มีผ้าพันแผลด้วย

โห้หลีเฉินเห็นเธอแบบนี้ ซึ่งนอนลงและยังคงแขวนขวดยาอยู่หายใจหนักขึ้น

ออร่าความโกรธอย่างสูง

เย้นหว่านรู้สึกผิดและลุกลี้ลุกลนเขารีบพูดด้วยรอยยิ้ม: "มันเป็นเพียงการล้มเท่านั้น ฉันไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากหรอก อีกสองวันฉันก็หายแล้ว หมอเนี่ยจริงจังมากเกินไปทำแผลหนักแบบนี้ แค่บาดแผลเล็ก ๆ จริงๆแล้วไม่สาหัสอะไรเลย”

ใบหน้าของโห้หลีเฉินไม่ได้ดีขึ้นเพราะเหตุนี้

เขามองตรงไปที่เย้นหว่านและเงียบเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดด้วยเสียงที่ลึก

"นอนลงและอย่าขยับ ผมจะมาหาคุณ"

"ฮะ?"

เย้นหว่านอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจและรีบหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างฝน นี่ฝนยังตกหนักอยู่ข้างนอกเสียงแตก สภาพอากาศเลวร้ายมาก

นอกจากนี้ยังเป็นเวลาบ่าย แม้ว่าฟ้ายังสีเทา แต่ก็มองเห็นผู้คนได้อย่างชัดเจน

"อย่ามาตอนนี้ฝนตกหนักมาก ฟ้าก็ยังไม่มืดเมื่อมาพบตัวคุณได้ง่ายๆ"

เย้นหว่านไม่ต้องการให้โห้หลีเฉินถูกค้นพบ มิฉะนั้นครอบครัวจะเตรียมพร้อมและโห้หลีเฉินจะไม่สะดวกที่จะเข้ามาแล้ว

อย่างนั้นเธอจะไม่เห็นเขาตอนกลางคืนเหรอ?

โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ "ผมรอไม่ไหวแล้ว"

ในขณะที่เธอก็เห็นโห้หลีเฉินยืนขึ้นและเดินไปด้านนอกโดยก้าวใหญ่ "รอผม วางสายแล้ว"

"อย่า!"

เย้นหว่านพูดอย่างรีบร้อนให้โห้หลีเฉินอย่าวางสายวิดีโอ

เธอพูดอย่างใจจดใจจ่อ: "คุณปีนกำแพงเข้ามาใช่ไหม นั้นก็จะถูกคนค้นพบได้ง่าย"

ขณะที่เขาพูดดวงตาของเย้นหว่านก็กะพริบ ความรู้สึกผิดอย่างรุนแรง

ทั้งหมดเป็นเพราะเธอปีนข้ามกำแพงอย่างหุนหัน มิฉะนั้นเธอก็จะไม่เป็นแบบนี้