บทที่ 420 จะชดเชยผมอย่างไร?

เธอจับมือเขาอย่างมีความสุขและถามว่า: "ตอนนี้คุณอยู่ที่นี่ มีใครเห็นคุณหรือไม่"

แม้ว่าฝนจะตก แต่ก็ยังคงเป็นกลางวันแสกๆ

โห้หลีเฉินส่ายหัว "ไม่"

“แล้วตอนนี้คุณยุ่งมาก คุณมาหาฉันไม่เสียเวลาเหรอ”

เย้นหว่านรู้สึกผิดเล็กน้อยและเธอก็รู้ด้วยว่าช่วงนี้โห้หลีเฉินยุ่งมาก เขาจึงไม่ค่อยมีเวลานอน

"อืม ใช้เวลาสักหน่อย" โห้หลีเฉินมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่หนักหน่วง

เย้นหว่านตะลึงไปชั่วขณะความประหลาดใจที่ไม่อาจบรรยายได้ แม้ว่าเธอจะพูดอย่างนั้น แต่เธอก็เคยคิดว่าโห้หลีเฉินจะปลอบโยนเธอด้วยการพูดว่าไม่เป็นไร

คาดไม่ถึงว่าเขาจะยอมรับตรงๆ เธอจะอาย?

แก้มของเย้นหว่านแดงขึ้นและได้ยินโห้หลีเฉินพูดอีกครั้ง:"กลับไปผมต้องทำงานล่วงเวลาอีกหลายชั่วโมง ถ้าคุณใส่ใจผมก็อย่าทำเรื่องโง่ ๆ เช่นนี้อีก"

ความเกลียดอย่างตรงไปตรงมาของเขาทำให้เย้นหว่านรู้สึกอาย แต่ก็มีความหวานที่อธิบายไม่ได้ซึ่งไม่สามารถระงับได้ในใจของเธอ

สิ่งที่โห้หลีเฉินใส่ใจมากที่สุดคืออย่าได้รับบาดเจ็บ

เย้นหว่านจับมือของโห้หลีเฉินวางลงบนริมฝีปากของเขาแล้วประทับจูบลงไปด้วย "จุ๊บ"

เธอพูดอย่างจริงจัง: "ฉันจะชดเชยให้คุณในครั้งหน้า นี่คือตราประทับและลายเซ็นของฉัน"

ดวงตาของโห้หลีเฉินกลายเป็นลุ่มลึกในทันทีและเขามองไปที่หลังมือราวกับว่ามันถูกไฟไหม้

เขาโน้มตัวไปข้างหน้าและขยับเข้ามาใกล้เธออีกเล็กน้อย

พูดเสียงเบา: "จะชดเชยให้ผมอย่างไร"

เสียงทึมๆมีนัยที่ชัดเจน

แก้มของเย้นหว่านแดงระเรื่อและเธอเขินอายมากๆ ชายคนนี้เพิ่งคิดถึงเรื่องนั้นตลอด

เธอยังคงเจ็บปวดอยู่เขาก็อยากจะทำเรื่องนั้นกับเธอแล้ว

"ฉันอยากชดเชยอย่างไรแล้วแต่ฉัน คุณไม่ต้องคิดเลย"

เย้นหว่านหันหน้าหนีอย่างเขินอายและหยุดมองเขาด้วยแววตา

โห้หลีเฉินหัวเราะเบา ๆ มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยและเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“ งั้นผมรอให้เธอชดเชยตามที่ผมต้องการ”

คำพูดมันสนุกฟังดูมีความหมายลึกซึ้ง

แก้มของเย้นหว่านแดงขึ้นเรื่อย ๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าตอนไหนก็พูดจาลามกออกมาได้ตลอดจริงๆ

เธอละอายใจไหม?

“ ตื๊ดตื๊ดตื๊ด”

เมื่อบรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความคลุมเครือโทรศัพท์มือถือของโห้หลีเฉินก็สั่นสามครั้งเสียงข้อความ

ดวงตาที่นุ่มนวลของโห้หลีเฉิน จมลงชั่วขณะหยิบโทรศัพท์ออกมาและเปิดขึ้นเพื่อดู

แวบแรกใบหน้าหล่อเหลานั้นก็ยิ่งมืดมนและหมองคล้ำ

เย้นหว่านรู้สึกประหม่าและรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย“ มีอะไรเหรอ?”

โห้หลีเฉิน เม้มริมฝีปากบางของเขาและไม่พูด

เย้นหว่านกังวล "คุณรีบไปเถอะไม่ต้องเป็นห่วง ฉันสบายดี" แม้ว่าเย้นหว่านจะอยู่ด้วยกันเพียงระยะหนึ่งและมันก็ไม่ได้หวานพอ แต่เย้นหว่านก็ทำได้เพียงแค่สละความรักอย่างไม่เต็มใจ และไม่สามารถชะลอเรื่องของโห้หลีเฉิน ได้เพราะเธอ

โห้หลีเฉินส่ายหัวเสียงต่ำของเขาไม่มีความหมายลึกซึ้ง

“ ผมไม่ควรไปอีกแล้ว”

ไม่ต้องไป? เย้นหว่านมองเขาอย่างงงงวยไม่เข้าใจว่าประโยคนี้หมายถึงอะไร

เธอกำลังจะถามเขาเมื่อเธอได้ยินเสียงตะโกนอย่างกระตือรือร้นของเสี่ยวฮวนอยู่นอกประตู

"คุณชาย คุณหนูพักผ่อนอยู่ ถ้าเข้าไปตอนนี้ท่านจะรบกวนเธอ"

"หลีกทาง!"

เย้นโม่หลินดุอย่างเย็นชา

ทันทีที่ "ปั้ง" ของประตู เขาก็ดึงเปิดประตูออก

เย้นหว่านกระชับขึ้นทันทีและมองไปที่โห้หลีเฉินข้างเตียงด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนและต้องการให้เขาซ่อนตัว แต่มันก็สายเกินไป

ที่ประตูห้องเย้นโม่หลินยืนตัวตรงเต็มไปด้วยอารมณ์ความเป็นศัตรูที่น่ากลัว

“ โห้หลีเฉินคุณกล้ามาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร!”

เมื่อต้องเผชิญกับออร่าอันแหลมคมของเย้นโม่หลิน โห้หลีเฉินยังคงดูเฉยเมยและนั่งลงอย่างสง่างามที่ด้านข้างของเตียง

เขาเงยหน้าขึ้นมองเย้นโม่หลิน ปากของเขากดไม่แสดงความอ่อนแอ

"ผู้หญิงของผมเจ็บปวด ผมจึงอยากมาเยี่ยมเธอเป็นธรรมดา"

หัวใจทั้งหมดของเย้นหว่านตื่นขึ้นและเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า เย้นโม่หลินจะพุ่งเข้ามาแบบนี้และเจอกับโห้หลีเฉิน

เมื่อเห็นเปลวไฟอันตรายที่กำลังจะปะทะกันระหว่างทั้งสองคน เย้นหว่านก็รีบลุกขึ้นยืนอยู่ข้างหน้าโห้หลีเฉิน

“ พี่ชาย โห้หลีเฉินมาหาหนูเพราะหนูป่วยแล้ว เขามาเพื่อหนู ดังนั้นอย่าทำอะไรเขาเลยนะ”

“ ถ้าไม่มีเขาก็คงไม่เจ็บ!”

เย้นโม่หลินเพิ่มเสียงของเขาด้วยความโกรธและเดินไปที่ข้างเตียง

เขามองไปที่โห้หลีเฉิน อย่างเย็นชาและทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยศัตรูที่น่ากลัว

“ โห้หลีเฉินนายเก่งจังเลย สู้กับผมแล้วคุณยังเล่นหนังตบตาผมได้ แล้วหายตัวไปและเข้ามาที่บ้านผมอีก! ถ้านายไม่รีบแบบนี้ และไม่มีเวลาปกปิดร่องรอยทั้งหมด ผมไม่น่าจะจับได้นายจริงๆ! "

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางของเขาและมองไปที่เย้นโม่หลินด้วยสายตาบาง ๆ

สำหรับเขาทุกอย่างไม่สำคัญเท่าเย้นหว่าน

เย้นโม่หลินมองไปที่ท่าทางอันสงบและไม่โอ้อวดของโห้หลีเฉินก็รู้สึกโมโหมาก

เขาก้าวไปข้างหน้าคว้าโห้หลีเฉินที่คอเสื้อแล้วดึงเขาขึ้น

ด้วยสีหน้าดุดัน“ โห้หลีเฉินคุณต้องชดใช้!”

หลังจากพูดจบเย้นโม่หลินก็ยกกำปั้นขึ้นและต่อยไปที่ใบหน้าของโห้หลีเฉินอย่างดุเดือด

ร่างสูงของโห้หลีเฉินก้าวถอยหลังและมีรอยเลือดไหลออกมาจากมุมปากที่สวยของเขา

เย้นหว่านหน้าซีดด้วยความตกใจและกรีดร้องเสียงดัง "หยุด! อย่าตีเขา!"

โห้หลีเฉินยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากอย่างไม่สนใจ สายตาของเขามองไปที่เย้นหว่านอย่างนุ่มนวล น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและไม่สนใจ

“ ไม่เป็นไรให้พี่หายระบายหน่อย จะได้ไม่ป่วย”

ความโกรธของโห้หลีเฉินเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน

ในหลายวันที่ผ่านมาเขาไม่ได้เอาเปรียบโห้หลีเฉิน แท้จริงแล้วในใจของเขาเหมือนมีไฟสุ่มอยู่ เขาต้องพยายามอดกลั้นเอาไว้โห้หลีเฉิน และขับไล่เขาออกไป

ตอนนี้ถูกเขาพูดเบา ๆ ดูเหมือนว่าจะปล่อยให้เขาตีเขาด้วยมือเดียวอย่างไม่เป็นสนใจและมันทำให้เย้นโมหลินโกรธมากยิ่งขึ้น

“ ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวหว่าน ชีวิตของนายก็ไม่เหลือแล้ว นายคิดว่านายยังมีชีวิตอยู่ที่นี่ได้หรือไม่ ผมจะฆ่านายด้วยกระสุนนัดเดียว!”

เมื่อนั้นเย้นโมหลินแตะมือของเขาและหยิบปืนพกสีเงินออกมา

ปากกระบอกปืนสีดำสนิท หันเข้าหาหน้าผากของโห้หลีเฉินอย่างอันตราย

เย้นหว่านกลัวมากจนหายใจไม่ออก

นั่นคือปืนถ้ามันลั่นมันจะฆ่าคน

“ พี่! พี่บ้าแล้ว! พี่วางปืนออกไปเร็ว!”

เย้นหว่านกรีดร้องอย่างตื่นกลัวใบหน้าของเขาซีดและเหงื่อชื้น

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเขาไม่สนใจที่จะถือปืนเลยจ้องไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่หนักหน่วงและปลอบโยน:"ไม่เป็นไรอย่าขยับ คุณได้รับบาดแผลแล้ว"

เย้นหว่านเกือบจะศีรษะระเบิด ในตอนที่ปืนถูกชี้ไปยังศีรษะของเขา และเขายังคงกังวลเกี่ยวกับบาดแผลของเธอ

เธอกลัวมากจนแทบไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดในตอนนี้

เธอตื่นตระหนกและหวาดกลัวและพูดกับเย้นโม่หลิน: "พี่ชายถ้าคุณมีอะไรจะพูด คุณช่วยวางปืนก่อนได้ไหม"

น้ำเสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความออดอ้อน

เย้นโม่หลินเป็นคนใจอ่อนกับเย้นหว่านมาตลอดและจะตอบสนองทุกคำขอ แต่การได้ยินคำอ้อนวอนของเย้นหว่านในตอนนี้ทำให้เขาโกรธมากขึ้นและอยากจะฆ่าโห้หลีเฉินทันที

ถ้าไม่ใช่เพราะโห้หลีเฉิน น้องสาวของเขาก็ไม่จำเป็นต้องขอร้องด้วยวิธีที่ต่ำต้อยเช่นนี้

“ผมจะฆ่าเขาที่นี่ เธอจะได้ไม่คิดถึงเขาอีก!”

เย้นโม่หลินตะโกนด้วยความโกรธ และดึงไกปืนด้วยนิ้วที่ผูกปมอย่างดี