บทที่441 เปลี่ยนทัศนคติ

ประโยคเดียวของเย้นหว่าน เท่ากับการเปิดเผยความจอมปลอมในคำพูดของหยูซือห้าน

สีหน้าของเย้นโม่หลินดูดุร้ายขึ้นทันที เขาค่อยๆ ยกหมัดขึ้น เหมือนกับพร้อมจะทุบลงบนใบหน้าของหยูซือห้านได้ทุกเวลา

กล้ามีความคิดที่ไม่ดีกับน้องสาวของเขา เท่ากับว่ากำลังรนหาที่ตาย

สีหน้าของหยูซือห้านเปลี่ยนไปทันที เขารีบอธิบาย

“คุณชายเย้น ขอให้คุณเชื่อผม ไม่ว่าจะยังไงผมก็เป็นคุณชายของตระกูลหยู ตัวตนและสถานะของผม ไม่ยอมให้ผมทำเรื่องที่ต่ำและน่ารังเกียจอะไรได้หรอก หรือว่าผมจะอยากทำลายความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างตระกูลหยูกับตระกูลเย้นงั้นเหรอ? สำหรับผมแล้ว มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย! ”

คำพูดนี้ ทำให้กำปั้นของเย้นโม่หลินที่กำลังชูสูง และกำลังจะซัดเข้าไปในใบหน้าของหยูซือห้านหยุดลง

เข้าจ้องไปที่หยูซือห้านด้วยสายตาที่อันตราย ทั้งอันตรายและซับซ้อน

ยังไงซะเขาก็เป็นคุณชายของตระกูลเย้น สัญชาตญาณเรื่องผลประโยชน์เรื่องความสัมพันธ์อะไรแบบนี้ก็ค่อนข้างจะเฉียบแหลม และก็เข้าใจชัดเจน ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเย้นและตระกูลหยู สำหรับตระกูลหยูแล้วนั้น มันสำคัญกว่าอะไรใดๆ ทั้งนั้น

ถ้าพูดตามเหตุผลแล้ว หยูซือห้านก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น

แต่ว่ามีคนบางคนก็อาศัยวิธีทำให้ศัตรูสับสนด้วยการเคลื่อนไหวที่อันตราย ก็จำเป็นต้องป้องกันไว้ นี่เป็นสิ่งที่เย้นโม่หลินยอมจะลงไม้ลงมือ

แต่ว่าคำพูดของหยูซือห้านนั้น กลับเป็นการเตือนเขาด้วย ว่าไม่ว่าอย่างไงก็ตาม หยูซือห้านก็คือคุณชายของตระกูลหยู การมาที่นี่เขาก็เป็นตัวแทนของตระกูลหยู ถ้าเกิดว่าเขาต่อยหยูซือห้านไป ก็เท่ากับว่าเขาต่อยหน้าของทั้งตระกูลหยู……

นี่ไม่ค่อยเหมาะสมสำหรับความสัมพันธ์และการคบค้าสมาคมสำหรับทั้งสองครอบครัวเท่าไหร่

เย้นหว่านก็ฟังออกเกี่ยวกับเรื่องผลประโยชน์ของความสัมพันธ์เหมือนกัน ถ้าเกิดว่าตอนนี้เย้นโม่หลินต่อยหยูซือห้าน ไม่แน่ว่าอาจจะสร้างปัญหามากขึ้นก็ได้

เธอไม่ได้ตั้งใจจะสร้างความเดือดร้อนให้กับครอบครัวหรอก

เย้นหว่านลังเลอยู่หนึ่งวินาที แล้วก็เดินลงมาจากเตียง เธอยิ้มแล้วก็ยกมือไปจับแขนของเย้นโม่หลินที่กำลังยกอยู่

“พี่ ดึกมากแล้ว ดับไฟหน่อย อย่าไปโกรธคนที่ไม่สำคัญเลย”

เย้นโม่หลินถูกเย้นหว่านดึงถอยหลังไปสองก้าว ก็เลยต้องปล่อยหยูซือห้านไป

หยูซือห้านได้เป็นอิสระ แต่ว่าสีหน้าก็กลับไม่ดีเอามากๆ

ประโยคที่ว่า ‘อย่าไปโกรธคนที่ไม่สำคัญเลย’ เป็นการพุ่งมาที่เขาเต็มๆ อย่างไม่ปิดบังเลยสักนิด และเป็นการดูหมิ่นดูแคลนเขา

นี่เขาเป็นถึงคุณชายของตระกูลหยู แต่ว่ากลับถูกเย้นหว่านดูถูก

แต่ว่าเย้นหว่านกลับไม่มองหยูซือห้าน ดึงเย้นโม่หลินเดินไปที่ข้างเตียง แล้วก็ชี้ไปที่กองไพ่ที่อยู่บนเตียง

“พี่ เล่นไพ่กับเราสักแป๊บไหม? ”

เย้นโม่หลินมองดูไพ่ที่อยู่บนเตียง สายตาก็มืดลง เขาไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้ แต่ว่าเย้นหว่านลากเขามาที่นี่ เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามรักษาหน้าเขา ไม่ให้เขาทำร้ายหยูซือห้าน

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ได้ เล่นอะไรดีล่ะ? ”

เย้นหว่านมองกู้ซึงที่มีสีหน้าเรียบเฉย แล้วก็พูดว่า “เล่นเกมไพ่สี่คนพิชิตแลนด์ลอร์ดดีกว่า”

ระหว่างที่พูดนั้น เย้นหว่านก็ดึงให้เย้นโม่หลินนั่งลงข้างเตียง

ที่นั่งของเย้นโม่หลินอยู่ถัดจากกู้จื่อเฟยพอดี กู้จื่อเฟยคลี่ยิ้มแล้วรีบหยิบไพ่ขึ้นมาทันที พร้อมกับพูดอย่างมีความสุขว่า

“พี่เย้น นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เล่นไพ่กับพี่ เดี๋ยวคงจะต้องขอคำแนะนำจากพี่เยอะๆ เลยนะคะ”

เย้นโม่หลินกระแอม ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามีสีหน้าฝืนๆ เล็กน้อย

เกมไพ่สี่คนพิชิตแลนด์ลอร์ดงั้นเหรอ? เขาไม่เคยแม้แต่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่าการกระทำของกู้จื่อเฟยนั้นรวดเร็วมาก เธอรีบล้างไพ่ แล้วก็แจกไพ่ใหม่ให้ทุกคน

เกมไพ่นี้ เริ่มขึ้นในพริบตา

หยูซือห้านยังคงยืนอยู่ที่เดิม ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากลายเป็นสีเขียว

พวกเขาพูดกันแล้วก็เริ่มเล่นเลย ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ทุกคนได้เมินเขาไปจนหมดสิ้น เขาเป็นคนตัวโตยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน แต่ว่ากลับเหมือนอากาศที่โปร่งใส ไม่ได้มีความสำคัญอะไร

ความอึดอัดและเก้อเขินแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน ได้ก่อตัวขึ้นเป็นชั้นๆ ในก้นบึ้งของหัวใจของเขา

เขายืนอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าจะขยับหรือไม่ขยับ พูดหรือไม่พูดอะไร ก็ดูเหมือนกับตัวตลก

หยูซือห้านแอบกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดขึ้น ในอกของเขารู้สึกเหมือนอยากจะทำลายโลก

คนพวกนี้ ต่อไปเขาจะไม่มีวันปล่อยไปสักคนเดียว!

แต่ว่าตอนนี้……

หยูซือห้านพยายามรักษาสีหน้าของตัวเองให้สงบนิ่งที่สุด เสแสร้งทำเสียงอ่อนโยนแล้วพูดว่า “เกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดนี้ ฉันเล่นไม่เป็น งั้นไม่เล่นกับพวกคุณแล้วกันนะ”

พูดกับตัวเองเพื่อกู้หน้าให้ตัวเอง

หลังจากพูดเสร็จ หยูซือห้านก็อยากจะหันหลังเดินออกไป ตอนนี้เอง ด้านหลังก็มีเสียงหัวเราะเยาะดังขึ้น

เย้นหว่านถือไพ่ด้วยมือหนึ่ง หัวเราะคิกคักและพูดว่า “เกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดง่ายๆ แค่นี้คุณชายหยูยังเล่นไม่เป็นอีกเหรอ ทำให้ฉันประหลาดใจมากจริงๆนะ ไพ่เกมนี้ ขนาดเด็กอายุสามขวบยังเล่นเป็นเลย”

รอยยิ้มจอมปลอมบนใบหน้าของหยูซือห้าน แค่คลิกเดียวก็แตกออกทันที

เย้นหว่านกำลังเยาะเย้ยว่าเขายังสู้เด็กสามขวบไม่ได้!

หยูซือห้านมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่เย็นชา ความรู้สึกโกรธและความอาฆาตภายในใจของเขาเหมือนกับว่าไม่สามารถควบคุมได้

สายตาแบบนี้ อันตรายเหมือนกับกำลังถูกจ้องด้วยงูที่มีพิษร้ายแรง มันทำให้เย้นหว่านรู้สึกสบายมาก

เธอค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน

ตอนนี้เอง จู่ๆ กู้ซึงก็ยื่นมือออกมา แล้วก็ดึงเย้นหว่านไปด้านหลังนิดหน่อย ร่างสูงของเขาบังเย้นหว่านไว้

เขาหันหน้ามา มองไปที่หยูซือห้านด้วยสายตาเย็นชา

“คุณชายหยู ไม่เป็นก็คือไม่เป็น หรือว่าพอเย้นหว่านพูดโดนจุดอ่อนของคุณเข้า ก็เลยทำให้คุณโกรธเพราะว่าอับอายยังงั้นเหรอ? ”

เขาโกรธเพราะอับอายที่ไหนกัน นี่เขากำลังคิดจะฆ่าคนอยู่แล้ว

แต่ว่าที่นี่คือตระกูลเย้น และนายน้อยของตระกูลเย้นก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน

แม้ว่าในใจของหยูซือห้านจะมีไฟที่โหมกระหน่ำ ก็จำเป็นต้องพยายามฝืนไว้ พยายามกลืนไฟนั้นลงไป

มองไปที่ใบหน้าที่น่ารำคาญมากๆ ของกู้ซึง หยูซือห้านก็ยิ้มแบบเสแสร้งและพูดว่า

“คุณชายกู้พูดอะไรกัน ผมยอมรับว่าความรู้ผมตื้นเขิน จะโกรธได้ยังไงกัน? พวกคุณค่อยๆ เล่นกันไปเถอะ ไว้ผมหัดเล่นเป็นเมื่อไหร่ จะมาเล่นด้วย”

ประโยคนี้ เขาพูดอย่างสุภาพมาก

กู้ซึงยิ้มเยาะ “เงื่อนไขในเกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดของเย้นหว่านนั้นสูงมาก เธอไม่ชอบเล่นกับมือใหม่หรอกนะ”

หยูซือห้าน：“……”

ประโยคนี้ทำให้การที่เขาพยายามรักษาหน้าของตัวเองไว้นั้นได้หายไปแล้ว

หยูซือห้านโกรธจนกัดฟันกรอด เขารู้สึกว่าแก้มของเขาได้กลายเป็นสีดำไปแล้ว ทั้งชีวิตมานี้ยังไม่เคยรู้สึกต้องอับอายขนาดนี้มาก่อน

เขากัดฟัน “ถ้ายังงั้นผมก็ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ไว้เจอกันใหม่”

หลังจากพูดจบ หยูซือห้านก็ไม่อยากจะอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว เขาหันหลังแล้วก็เดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว ระบายความโกรธที่ยากจะปกปิด

เย้นหว่านมองดูหยูซือห้านที่ถูกบีบให้ต้องยอมแพ้เดินจากออกไป ในใจก็รู้สึกสบายอารมณ์อย่างพูดไม่ถูก เธอไม่ชอบท่าทางเจ้าเล่ห์ของหยูซือห้านมานานแล้ว

เธอยกมือขึ้นและชูนิ้วโป้งให้กู้ซึง “ปากนายนี่ดีจริงๆ เลย ทำได้สวยงามมาก”

“ชมเกินไปแล้ว พวกเราก็พอกันนั่นแหละ”

กู้ซึงมองเย้นหว่านอย่างตามใจ แล้วก็ยิ้ม

เย้นโม่หลินนั่งอยู่ข้างๆ สายตาที่หนักหน่วงและซับซ้อนมองไปที่เย้นหว่านและกู้ซึง

สายตาที่ดุร้ายที่หยูซือห้านจ้องเย้นหว่านเมื่อกี้นี้ เขาเองก็เห็นเหมือนกัน ยังไม่ทันจะได้ตำหนิอะไร ก็เห็นกู้ซึงดึงเย้นหว่านออก แล้วก็ขวางหน้าของเย้นหว่านไว้

แถมยังตอบโต้หยูซือห้านได้อย่างงดงาม ทำให้เขาต้องเสียหน้าและจากไปด้วยความอับอาย

ความสามารถในการรับมือสถานการณ์แบบนี้ของกู้ซึง ทำให้เย้นโม่หลินชื่นชม แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เย้นโม่หลินรู้สึกประทับใจก็คือ กู้ซึงเอาตัวบังเย้นหว่านไว้ และปกป้องเธอโดยที่ไม่ได้ลังเลเลย

ทำให้ความประทับใจที่เขามีต่อกู้ซึงนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้ดูขวางหูขวางตาเท่าไหร่นัก