บทที่ 477 ถูกเจอก็จบเห่

เย้นหว่านหันหน้าไปมองโห้หลีเฉิน แล้วถามขึ้น “เรื่องของ..ได้ผ่านไปแล้ว ข่าวลือก็จะสงบลงในไม่ช้า หลังจากนี้นายก็ไม่ต้องถูกสงสัยอีกต่อไป กู้ซึงก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้วใช่ไหม?”

เธออยากส่งกู้ซึงกลับไปยังเมืองหนานทุกๆนาที

และทางที่ดีคือไม่ต้องกลับมาอีก

ได้ยินประโยคนี้ กู้ซึงรู้สึกไม่พอใจทันที

เขาพูดบ่น “เสี่ยวหว่าน เธอใช้เสร็จก็โยนทิ้งแบบนี้ไม่ค่อยมีศีลธรรมเท่าไหร่มั้ง! ไม่พูดขอบคุณฉันสักนิด แม้จะให้ฉันอยู่ดื่มชาสักหน่อยก็ไม่มี แต่อยากให้ฉันรีบไปไวๆรึไง? “

เย้นหว่านก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย

เธอลังเลขึ้นมา บอกว่า “งั้นที่นี่จะมีกู้ซึงสองคนไม่ได้ ถ้าหากถูกคนมาเจอเข้า ความก็แตกพอดี ดังนั้นนายต้องรีบไปโดยเร็ว”

กู้ซึงยิ้มอย่างขี้เล่น สายตามองโห้หลีเฉินอย่างมีเลศนัย

“งั้นคนที่ต้องไปคงไม่ใช่ฉัน”

หัวใจของเย้นหว่านบีบแน่นทันที

คนที่ไปไม่ใช่กู้ซึง งั้นก็มีแค่โห้หลีเฉินแล้ว

เธอไม่ต้องการให้โห้หลีเฉินจากไป

เย้นหว่านจับแขนของโห้หลีเฉินไว้แน่นด้วยจิตใต้สำนึก อ้าปากอยากถามเขาว่า จะไม่จากไปใช่ไหม แต่ยังไม่ทันได้พูดออกไป ขณะนั้น เสียงฝีเท้าเบาๆก็ดังขึ้นมาไม่ไกล

ในขณะเดียวกัน ก็มาพร้อมกับน้ำเสียงสงสัยของเย้นโม่หลิน

“กู้ซึง นายมาทำอะไรที่นี่? ”

เย้นหว่านแข็งทื่อไปหมดทั้งตัว แม้แต่ลมหายใจก็หยุดลงหมดแล้ว

เธอมองกู้ซึงอย่างกระวนกระวายใจ และมองดูโห้หลีเฉินที่อยู่ตรงหน้า สองใบหน้าที่เหมือนกันไม่มีผิดนี้ ถ้าหากถูกเย้นโม้หลินเจอเข้า คงจบกันแน่

“นาย นายรีบหลบเร็วเข้า”

เย้นหว่านรีบปล่อยโห้หลีเฉินทันที อยากให้เขารีบหลบไป แต่เมื่อเหลือบตาไปมอง ที่นี่คือมุมมุมหนึ่ง ไม่มีทางหนีไปไหนได้แล้ว

เธอเพิ่งจะดีใจที่สามารถทำให้กู้ซึงเจอทางตันได้ ตอนนี้กลับทำให้ตัวเธอเองเจอทางตันเสียแล้ว

หัวใจของเย้นหว่านเต้นอย่างรุนแรง ตกใจจนแทบคลั่ง

ในเวลาเดียวกันนั้น เธอเห็นช่องว่างระหว่างสวนดอกไม้ มองเห็นเงาของเย้นโม่หลินแบบรางๆ ค่อยๆเดินเข้ามาทีละก้าว

ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เขาเดินเข้ามา หรือว่าจะเห็นทุกอย่างแล้ว

ทำอย่างไรดี?

เย้นหว่านกระวนกระวายจนแทบจะกระโดดขึ้นมา

“ไม่ต้องร้อนใจไป”

โม้หลีเฉินคว้าเอวของเย้นหว่านมาเข้ามา และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง

เขาถือโอกาสเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและกดเย้นหว่านไว้กับกำแพงดอกไม้ ร่างกายของร่างสูงแนบชิด จนแทบแยกไม่ออก

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ กลัวจนแทบทำอะไรไม่ถูก และยิ่งไม่เข้าใจว่าในเวลาแบบนี้ ทำไมโห้หลีเฉินถึงยังดันเธอเข้ากำแพงอีกล่ะ

นั่นไม่เพียงแต่ทำให้เย้นโม่หลินมองเห็นกู้ซึงทั้งสองคน อีกทั้งยังทำให้เย้นโม่หลินได้เห็นอะไรบางอย่างด้วย…

เย้นหว่านแค่คิด ก็รู้สึกอยากตายด้วยความผิดหวัง

“อย่า พี่ชายฉันจะมาแล้ว รีบหาทางหลบเร็วเข้า หรือว่าจะข้ามกำแพงไป ใช่ นายกระโดดข้ามกำแพง…อื้อ!”

คำพูดของเย้นหว่านยังไม่ทันจะพูดจบ จู่ๆริมฝีฝากของโห้หลีเฉินก็กดลงมา เสียงของเธอถูกกลืนหายไป

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อไปหมด ขนลุกซู่ สมองเหมือนถูกบีบแน่น แน่นจนแทบแตกออกมา

จบแล้ว ถ้าพี่ชายของเธอมาเห็นทั้งหมดก็จบ

โห้หลีเฉินดูเหมือนกำลังลงโทษความไม่มีสติของเย้นหว่าน

สมองของเย้นหว่านสับสนไปหมด

ด้านนี้ เสียงฝีเท้าของเย้นโม่หลินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“คุณชายเย้น ไง คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

กู้ซึงลุกขึ้นยืนตรงเต็มร่างทันที กลับสู่ท่าทีจริงจัง และเดินไปข้างหน้าสองก้าว รูปร่างที่สูงใหญ่ยืนอยู่ตรงมุมพอดี ขวางหน้าเย้นโม่หลินเอาไว้

ใบหน้าของกู้ซึงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่จิตใจกลับรู้สึกสับสนไปหมด นิ้วมือดึงเนคไทที่น่าอึดอัดออกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

เย้นโม่หลินเหล่ตามอง สายตาคมมองไปยังร่างกายของเขา

พูดด้วยเสียงต่ำ “ฉันมาตามหาเสี่ยวหว่าน”

กู้ซึงหน้าตาตกใจเล็กน้อย พูดอย่างสงสัย “เสี่ยวหว่านไม่ได้อยู่ในห้องหรอกเหรอ?”

“ใช่ ไม่อยู่”

สายตาคมกริบของเย้นโม่หลินจ้องไปที่กู้ซึง คล้ายกับแสงของคมดาบ ดวงตาเต็มไปด้วยความพิจารณาอย่างถี่ถ้วน “นายไม่รู้เหรอว่าเธออยู่ที่ไหน”

เป็นประโยคคำถาม แต่กลับเหมือนเป็นการซักถามอยู่ลึกๆ

น้ำเสียงนั้น ราวกับว่ากู้ซึงต้องรู้แน่นอนว่าเย้นหว่านอยู่ที่ไหน ประโยคคำถามเมื่อสักครู่ คือเรื่องโกหก

เย้นหว่านฟังบทสนทนาของทั้งคู่อยู่ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบขึ้นมาแขวนอยู่ที่ลำคอ

แม้ว่ากู้ซึงจะขวางเย้นโม่หลินเอาไว้ได้ แต่เย้นโม่หลินฉลาดขนาดนั้น อาจจะพบบางสิ่ง….

“ตั้งสติ”

โห้หลีเฉินกระซิบด้วยความไม่พอใจ

เย้นหว่านตัวสั่น ทั้งร่างแข็งทื่อไปหมด

โห้หลีเฉินกำลังจะทำอะไรกันแน่?!

ที่นี่คือสวนดอกไม้นะ อยู่กลางแจ้ง ยิ่งไปกว่านั้นที่ประตูห่างไปอีกสองก้าวยังมีชายร่างใหญ่อีกสองคน หนึ่งในนั้นคือพี่ชายแท้ๆของเธอ เย้นโม่หลิน…

ถ้าหากว่าถูกเขาจับได้ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่แล้วละก็ พวกเขาจบเห่แน่

ในสถานการณ์แบบนี้ โห้หลีเฉินไม่เพียงแต่ไม่ตื่นเต้นหรือกังวลใจ นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีกะจิตกะใจมาลูบเธออยู่!

“นาย นายอย่า…”

เย้นหว่านกระสับกระส่ายไปหมด มือเล็กสั่นเทาจับข้อมือเขาเอาไว้ พยายามที่จะหยุดเขา

ไม่เพียงแต่กลัว แต่ยังน่าอับอายพอควร

โห้หลีเฉินกลับไม่แยแส

ผิวหนังบริเวณคอเสื้อของเธอเผยออกมา

อากาศเย็นยะเยือก

เย้นหว่านมองไปยังโห้หลีเฉินด้วยความรู้สึกที่ยากที่จะคิดออก อับอายที่สุด

ตกลงว่าเขาจะทำอะไรกันแน่?!

ที่นี่เป็นที่แจ้ง ถ้าไม่ระวังอาจถูกพี่ชายของเธอและกู้ซึงเห็นได้!

เย้นหว่านแทบคลั่ง

“อ๊า_ _”

เย้กหว่านเก็บเสียงไม่ไหวอีกต่อไป

แววตาของโห้หลีเฉินมืดลง เสียงของเธอ ในที่สุดก็ไปถึงหูของคนอื่นๆจนได้

แย่จริง

เย้นหว่านรู้สึกอับอายจนอยากจะตายในทันที แทบจะใช้ทั้งสิบมือปิดปากของตัวเองไว้

เย้นโม่หลินได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว จิตใจก็ชัดเจนขึ้นมาทันที

พริบตาเดียวก็หันมองไปทางด้านหลังของกู้ซึง ถามด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “ใครอยู่ตรงนั้น!”

หัวใจของเย้นหว่านลอยสูง เพียงชั่วขณะก็ตกลงสู่พื้น “ผัวะ”แตกเป็นชิ้นๆ

จบแล้ว

ถูกเย้นโม่หลินเจอเข้าแล้ว ต่อไปอยากจะหลบก็หลบไม่ได้อีกต่อไป ถูกเปิดโปงหมดแล้ว

เมื่อเห็นว่าไม่มีคนตอบกลับ สีหน้าของเย้นโม่หลินก็ยิ่งน่าเกลียดยิ่งขึ้น

เขาพูดเสียงต่ำ “ออกมา!”

พูดไป เขาก้าวขายาว เดินไปข้างหน้า

อยากดูให้ชัดเจน