บทที่ 509 หยูซือห้าน คุณมันรนหาที่ตาย!

อีกทั้งเมื่อคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นหลัก โห้หลีเฉินอาจจะถอดหน้ากากที่ใช้ปลอมแปลงออกในห้องน้ำทันที แบบนี้แล้ว แม้ว่าจะถูกคนพบเข้า ก็เพียงแค่รู้สึกว่าโห้หลีเฉินแอบมาหาเย้นหว่านที่นี่เงียบๆ

ทั้งยังไม่สงสัยด้วยว่ากู้ซึงก็คือโห้หลีเฉิน

หยูซือห้านเปลืองสมองจัดการไปนานขนาดนี้ จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่ยอมให้เวลาโห้หลีเฉินถอดหน้ากากนั้นออกได้

เขายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ ดูเวลาแล้ว

เย้นโม่หลินก็ใกล้จะมาถึงในเร็วๆนี้แล้วเช่นกัน

มุมปากเขายกขึ้น เอ่ยว่า “อย่าให้คนอื่นเข้ามา พวกแกสี่คน ตามฉันเข้าไปจับคน”

หยูซือห้านเอ่ยจบแล้วก็ก้าวเท้ายาว เดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำหญิงด้วยท่าทางดุดัน

การที่ผู้ชายรูปร่างใหญ่โตบุกเข้ามาในห้องน้ำกะทันหันนั้น ทำให้เหล่าหญิงสาวที่อยู่ในห้องน้ำพากันตื่นตระหนก กรีดร้องเสียงดังออกมาในพริบตา

เย้นหว่านเพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำด้านข้าง ก็เห็นหยูซือห้านเดินเข้ามา

เธอสะดุ้งตกใจ และเอ่ยด่าว่าในทันที “หยูซือห้าน ที่นี่คือห้องน้ำผู้หญิง คุณมาผิดที่หรือเปล่าคะ!”

“เสี่ยวหว่าน ผมไม่ได้มาเข้าห้องน้ำ”

หยูซือห้านแค่นยิ้มเสียดสี สายตาคมปลาบกวาดมองห้องน้ำอีกหลายห้อง

เขายกมือขึ้น ออกคำสั่งว่า “ค้น!”

“ครับ!”

บอดี้การ์ดรูปร่างสูงใหญ่สี่คน รีบแยกย้ายกันไปถีบประตู ตรวจสอบห้องน้ำแต่ละห้องทันที

ถัดมา ก็มีเสียงของเหล่าหญิงสาวกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว และอับอายดังขึ้นติดๆกัน

“อ๊า!”

“ไอ้โรคจิต!”

“พวกคุณทำอะไรกันน่ะ ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

เสียงกรีดร้องดังแสบแก้วหูดังขึ้นไม่หยุด

เหล่าหญิงสาวตกใจจนหน้าเผือดสี พากันวิ่งออกไปข้างนอกด้วยใบหน้าขาวซีด

เย้นหว่านยืนอยู่ในห้องน้ำ มองหยูซือห้านอย่างเย็นชา โกรธจนหน้าแดงก่ำ

“หยูซือห้าน คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ! ที่นี่เป็นห้องน้ำหญิง คุณรู้หรือไม่ว่า คุณทำแบบนี้มันโรคจิตมากขนาดไหน!”

“ผมก็แค่ตรวจหาคนเท่านั้นเอง ยังดีกว่าผู้ชายบางคนที่แอบเข้ามาในห้องน้ำหญิงเงียบๆเสียอีก”

หยูซือห้านเสียดสีเสียงเย็น สายตาคมปลาบหยุดลงที่ห้องน้ำที่ยังไม่ถูกเปิดออก

เย้นหว่านมองตามสายตาเขาไป ลมหายใจก็กระชั้นขึ้นมาทันที

ใบหน้าเล็กของเธอซีดขาว รีบพุ่งตัวไปหน้าห้องน้ำห้องนั้น ผลักบอดี้การ์ดชุดดำที่กำลังจะถีบประตูออกไป กางแขนทั้งสองข้างขวางอยู่ด้านหน้า

เธอตวาดเสียงแหลม “หยูซือห้าน ฉันขอเตือนคุณนะว่า ให้รีบไสหัวออกไปเสีย!”

เปิดประตูห้องน้ำไปหลายห้องแล้ว ก็ยังหาคนไม่พบ โห้หลีเฉินและกู้ซึง จะต้องอยู่ในห้องน้ำห้องนี้ 100%

ไม่อย่างนั้น เย้นหว่านคงไม่ตื่นตระหนก รู้สึกอายจนโมโหแทนแล้วแบบนี้

รอยยิ้มบนใบหน้าหยูซือห้าน เย่อหยิ่งยิ่งกว่าเดิม

เขายกมือขึ้นมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ได้เวลาแล้ว

ต่อมาก็เอ่ยถามลูกน้องเสียงเบาว่า “เย้นโม่หลินมาหรือยัง”

ลูกน้องตอบว่า “มาแล้วครับ เพิ่งจะถึงหน้าประตูบาร์”

“ดีมาก”

รอยยิ้มแห่งชัยชนะของหยูซือห้านชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

เย้นโม่หลินก็มาแล้ว จะได้เห็นพอดีว่า ตอนที่เขาเปิดประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายออกมา ด้านในมีกู้ซึงตัวจริงและตัวปลอมยืนอยู่

หยูซือห้านออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง

“ลากคุณหนูเย้นออกไป ถีบประตู!”

เย้นหว่านลนลาน ตะคอกเสียงดังด้วยความโมโหว่า “หยูซือห้าน คุณกล้า!”

“เสี่ยวหว่าน เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ไม่มีอะไรที่ผมไม่กล้า”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของหยูซือห้านนั้นชั่วร้ายมาก

เขายกมือขึ้น บอดี้การ์ดก็ก้าวขึ้นไปด้านหน้า ใช้แรงบังคับลากเย้นหว่านออกมาสุดกำลัง โดยไม่สนอะไร

แรงของเย้นหว่านจะมากกว่าผู้อื่นได้อย่างไร ดิ้นรนจนข้อมือแดงก่ำอยู่ครู่หนึ่ง ผิวหนังก็เริ่มถลอก แต่กลับยังสลัดไม่หลุด

ทำได้เพียงแค่มองบอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งเดินก้าวขึ้นไป ออกแรงถีบประตูห้องน้ำบานนั้นอย่างรุนแรง

เสียงกลอนล็อคประตูแบบเรียบง่ายพังดังเคร้ง

ประตูห้องน้ำกระแทกเข้ากับด้านใน

“อ๊า——”

เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นมาจากด้านในห้องน้ำ

เย้นโม่หลินที่เพิ่งจะเดินมาถึงประตูห้องน้ำ ได้ยินเสียงนั้นแล้ว ก็ชะงักค้าง หัวใจหดเกร็งอย่างอดไม่อยู่

วินาทีถัดไป เขาก็พุ่งเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินเข้าไป เขาก็เห็นภาพเบื้องหน้าที่ทำให้โทสะของเขาพวยพุ่ง

เขาเห็นเพียงแค่เย้นหว่านถูกผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งบีบบังคับจับมือทั้งคู่เอาไว้ เหมือนกับจับอาชญากร เนื่องจากดิ้นรนอย่างรุนแรง แขนของเย้นหว่านจึงมองเห็นรอยแดงหลายรอยได้อย่างชัดเจน

ส่วนพวกเขาล้วนมองเข้าไปในห้องน้ำห้องนั้น มีหญิงสาวงดงามที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ในนั้นคนหนึ่ง นั่นก็คือกู้จื่อเฟย

กระโปรงของเธอคล้ายกับว่าถูกดึงลงมาด้วยความเร่งรีบ เห็นได้ชัดว่ายับย่นไม่น่าดู หมดสภาพเป็นอย่างมาก

ส่วนแขนของเธอที่เผยให้เห็นนั้น ก็ถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้า จึงมีรอยแดงปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน

ในตอนนั้น เธอกำลังกุมแขนเอาไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว หยาดน้ำตาเอ่อคลออยู่รอบหน่วยตา

เธอสะอื้น “พวกคุณ พวกคุณมันอันธพาล!”

หยูซือห้านเบิกตาโต มองไปทางกู้จื่อเฟยที่โผล่ออกมากะทันหันอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เป็นไปได้อย่างไรกัน

คนในห้องน้ำ ควรจะเป็นกู้ซึงสองคนไม่ใช่หรือ

เขาเห็นกับตาตัวเองชัดๆเลยว่ากู้ซึงพาเย้นหว่านเข้ามา อีกทั้งนอกห้องน้ำ จนถึงหน้าต่าง เขาล้วนส่งคนไปเฝ้าอย่างใกล้ชิด แผนการจะยอดเยี่ยมอย่างไร ก็ไม่สามารถกลายร่างเป็นแมลงวันแล้วบินออกไปได้

กู้ซึงเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ขนาดนั้น จะหายไปในอากาศจนหาไม่เจอแล้วได้อย่างไรกัน

“กู้ซึงล่ะ! ผมเห็นอย่างชัดเจนว่าเขาเข้ามา เขาแอบอยู่ที่ไหนแล้ว!”

หยูซือห้านโวยวายด้วยความโมโหอย่างไม่สามารถยอมรับความจริงเบื้องหน้าได้

จะเป็นไปได้อย่างไรกัน

นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

เขาเกือบจะเป็นบ้าแล้ว

เย้นหว่านหน่วยตาแดงระเรื่อ ท่าทางไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างมาก “มีกู้ซึงอะไรนั่นเสียที่ไหนกัน ฉันมาเข้าห้องน้ำกับจื่อเฟย คุณก็พาคนบุกเข้ามา ทำตัวโรคจิต ถีบประตูราวกับพวกอันธพาล! เห็นในสิ่งที่ไม่สมควรเห็นไปมากเท่าไรแล้ว หยูซือห้าน อย่างไรฉันก็คิดไม่ถึงเลยว่า คุณจะเป็นคนประเภทนี้!”

หยูซือห้านสีหน้าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก หัวใจเต้นอย่างตื่นตระหนกและลนลาน

เขาตวาด “คุณพูดโกหก เห็นอยู่ชัดๆว่าคุณ……….”

ปึก!

เขายังไม่ทันจะเอ่ยจบก็ถูกกำปั้นหนึ่งกระแทกเข้ามาอย่างรุนแรง

หยูซือห้านไม่ทันจะตั้งตัว ก็ถูกชกเสียจนถอยหลังไปหลายก้าว ถึงจะยืนได้อย่างมั่นคง ภายในช่องปากเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดขึ้นมาทันที

เขาขมวดคิ้ว เพิ่งจะยืนได้อย่างมั่นคง ก็ถูกอีกกำปั้นหนึ่งหวดเข้ามาด้วยความเร็ว พร้อมกับเอ่ยพูดกับเขา

เย้นโม่หลินสีหน้าโหดเหี้ยม “หยูซือห้าน นายรนหาที่ตาย!”

ตามน้องสาวเขามาที่บาร์ ทั้งยังพาคนบุกเข้ามาในห้องน้ำหรือ

คิดจะถ้ำมองน้องสาวเขา ทั้งยังทำร้ายกู้จื่อเฟย

ช่างเป็นพวกไร้ค่า! กากเดนจริงๆ!

หยูซือห้านก็เป็นคนที่อยู่ในวงการอิทธิพลมืด มีฝีไม้ลายมือ เมื่อถูกชกไปหมัดหนึ่งก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง ออกท่าป้องกันและเตรียมโต้กลับในทันที

หลบหมัดถัดไปของเย้นโม่หลินได้อย่างหวุดหวิด

เขารีบอธิบายว่า “คุณชายเย้น ในนี้มีเรื่องเข้าใจผิดกัน ผมสามารถอธิบายได้”

“กูไม่ฟัง!”

เย้นโม่หลินถีบลูกเตะออกมา เพื่อเตะเข้ากับร่างของหยูซือห้านอย่างรวดเร็ว

หยูซือห้านตะลึง ถอยหลังไปอีกหลายก้าว โครงร่างสูงใหญ่กระแทกเข้ากับกำแพง

ท้องของเขาเจ็บปวดขึ้นมาอย่างรุนแรง ในลำคอนั้นกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

ลูกน้องของเย้นโม่หลินนั้นตะลึงกับการที่ต้องการซัดคนให้ตาย โดยไม่ไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อย

แววตาหยูซือห้านมีประกายโหดเหี้ยมพาดผ่านไป

เขาออกหมัดพุ่งไปทางเย้นโม่หลินอย่างดุร้าย