บทที่ 516 ถูกหลอกแล้ว

แก้มเย้นหว่านแดงเรื่อขึ้นมาทันที ทันใดนั้นในหัวก็มีภาพที่เธอช่วยโห้หลีเฉินอาบน้ำผุดขึ้นมา น้ำไม่ได้อาบ แต่กลับทำเรื่องอย่างว่านั้นแทน

น่าอายจริงๆ

สีหน้าเธอเปล่งประกาย พูดว่า“ฝันไปเถอะ!”

พูดพลาง เย้นหว่านก็เดินไปที่บาร์พลาง

ถึงแล้ว ก็ยังถามอย่างไม่วางใจว่า “แน่ใจนะว่าจะดื่มกาแฟ คุณดื่มไวน์ น้ำผลไม้สักหน่อย จะดีกว่า”

“เร็วขนาดนี้ผมนอนไม่หลับ”

เขาเป็นพวกนกฮูกที่ไม่ชอบนอนตอนกลางคืน เวลานี้สำหรับเขาถือว่ายังเป็นตอนบ่าย

เย้นหว่านจนปัญญา ได้แต่ตามใจเขา

ในเมื่อทุกคนก็มีความเคยชินในการใช้ชีวิต สำหรับการตื่นเช้าในวันพรุ่งนี้เขาจะเป็นจะตายอย่างไร เธอก็ไม่สนใจแล้ว

ก่อนหน้านี้ที่เย้นหว่านต้มกาแฟให้โห้หลีเฉินต้มจนชำนาญแล้ว

กู้ซึงยืนพิงอยู่อีกด้าน สายตากำลังมองที่เย้นหว่าน

พูดอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวหว่าน อีกเดี๋ยวคุณอย่าเข้านอนเร็วขนาดนั้น แม้คุณจะนอนเร็ว ก็ใส่ชุดนอนที่เรียบร้อยรัดกุมหน่อยนะ ”

“ทำไมล่ะ” เย้นหว่านสงสัย

กู้ซึงตอบว่า “พันแผลแบบนี้ผมขยับไม่ถนัด ทำให้เสียรูปทรง สร้างความสงสัยให้คนอื่นก็ไม่ดีนะ ผมถอดเสื้อผ้าก็ไม่สะดวก อีกเดี๋ยวตอนผมจะนอน คุณต้องมาช่วยผมหน่อยนะ”

เย้นหว่าน “……”

เธอมีหน้าที่ถอดเสื้อผ้าให้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เย้นหว่านกัดฟัน ปฏิเสธว่า “ฉันจะหาผู้ชายมาช่วยคุณถอดนะคะ”

“ก่อนผมจะมา คุณก็ช่วย‘กู้ซึง’ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำด้วยตัวเอง ตอนนี้ผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง คุณก็จะให้คนอื่นมาทำแทนแล้ว

ตอนแรกสงสัยว่าผมกับโห้หลีเฉินเป็นคนคนเดียวกันก็มากพอแล้ว รู้เรื่องนี้แล้ว ไม่แน่ว่าจะยิ่งเพิ่มความสงสัย เดาความจริงอะไรออกมาได้”

เย้นหว่านแก้มแดงขึ้นมาทันที เหมือนกับแอปเปิ้ลสีแดงที่สุกงอมในชั่วพริบตา

ทำไมเขารู้แม้กระทั่งเรื่องที่เธอถอดเสื้อผ้าอาบน้ำให้โห้หลีเฉิน!

ตายแล้ว เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เย้นหว่านอับอายอย่างยิ่ง กัดฟันอย่างแรง ชั่งใจผลประโยชน์กับผลเสียในใจหลายต่อหลายครั้ง จึงเอ่ยปากออกมาอย่างยากลำบากว่า

“ก็แค่ถอดเสื้อผ้าชั้นนอกนะค่ะ”

มากกว่านี้เธอรับไม่ได้เด็ดขาด

นัยน์ตากู้ซึงประกายรอยยิ้มในความสำเร็จ ตอบอย่างสบายใจว่า

“ได้ ดึกหน่อยผมจะเรียกคุณ”

เย้นหว่าน “……” ก็จะถอดก่อนแล้วค่อยไปนอนเล่นโทรศัพท์ไม่ได้เหรอ

แต่การเร่งให้ผู้ชายคนหนึ่งถอดเสื้อผ้า เธอก็พูดไม่ออกจริงๆ

ช่างเถอะ ดึกหน่อยเธอค่อยมาก็ได้

ทำกาแฟให้กู้ซึงเสร็จแล้ว เย้นหว่านจึงกลับห้องตัวเอง

เพราะรับปากไปปรนนิบัติเขาด้วยการเปลี่ยนเสื้อผ้า เย้นหว่านจึงไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่นอนรออยู่บนโซฟา

อย่างไรก็ตาม ดึกดื่นเที่ยงคืนเข้าไปในห้องผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เธอก็ไม่คิดจะใส่ชุดนอน

รอกู้ซึงอยู่ เย้นหว่านก็กำลังรอโห้หลีเฉิน

เธอจ้องมองไปที่โทรศัพท์ หวังว่าจะได้รับข่าวคราวจากโห้หลีเฉินสักข้อความ

เขารับปากแล้ว หลังจากไปแล้ว มีโอกาสก็จะติดต่อเธอ

ถึงขนาดที่ว่าแม้แต่ข้อความเดียวเธอก็ยังไม่เว้น ต้องอ่านหมดทุกรอบ กลัวว่าจะเป็นข้อความที่โห้หลีเฉินส่งมา

แต่นานแล้วก็ไม่มีข่าวคราว เย้นหว่านซุกตัวในโซฟา เฝ้ามองอยู่ จนค่อยๆผล็อยหลับไป

“ติ๊งต่อง——”

เสียงเตือนเมื่อมีข้อความเข้ามาถูกปรับให้ดังมากเป็นพิเศษ

เย้นหว่านที่กำลังนอนฝันลืมตาพรวดพราดขึ้นมา

เธอไม่มีท่าทีลังเลเลยสักนิด รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วเปิดออกดู

บนหน้าจอ เป็นข้อความที่ส่งมาจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก

เนื้อหาข้อความคือ ผมถึงโดยปลอดภัยแล้ว อยู่ที่เมืองเฟย ไม่ต้องเป็นห่วง

คือข้อความที่โห้หลีเฉินส่งมา!

ก้อนหินที่อยู่ในใจของเย้นหว่านก็หล่นลงพื้นไปทันที เขาปลอดภัยก็ดีแล้ว

เย้นหว่านก็รีบตอบกลับว่า เรื่องราวทางฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว หยูซือห้านน่าจะออกจากบ้านตระกูลเย้นพรุ่งนี้ ฉันสบายดี คุณไม่ต้องเป็นห่วง

ข้อความของโห้หลีเฉินก็ตอบกลับมาอย่างเร็วมาก

ทางคุณนั้นเป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว ทำไมยังไม่นอน

เย้นหว่านมองไปมองมา จึงได้พบว่านี่เป็นเวลาตีหนึ่งแล้วจริงๆ

ก่อนหน้านี้เธอกำลังรออยู่ งัวเงียๆเผลอหลับไป ผ่านไปชั่วแวบเดียวก็ดึกขนาดนี้แล้ว

เย้นหว่านก็ไม่อยากปิดบังอะไรโห้หลีเฉิน จึงได้บอกไปตามความจริง

เย้นหว่าน : มือของกู้ซึงไม่ค่อยถนัด อีกเดี๋ยวฉันต้องช่วยเขาถอดเสื้อผ้า พิมพ์เสร็จ เห็นเนื้อความดูเหมือนจะมีอะไรผิดปกติ เย้นหว่านก็รีบเสริมอีกข้อความหนึ่ง กลัวว่าโห้หลีเฉินจะเข้าใจผิด

เย้นหว่าน：ถอดแค่เสื้อตัวนอก

โห้หลีเฉิน：บาดแผลบนมือของเขาเป็นของปลอม ไม่มีอะไรที่ไม่สะดวก

เย้นหว่าน：แต่บาดแผลนั้นคือจงใจทำขึ้นเป็นพิเศษ โดนน้ำไม่ได้ ทำเสียรูปทรงไม่ได้ ดังนั้นฉันก็ต้องช่วยเขาเล็กน้อย

เย้นหว่านคิดว่าโห้หลีเฉินใจร้อนวู่วาม ไม่รู้เรื่องการพันแผล ดังนั้นจึงอธิบายให้เขาเข้าใจเป็นพิเศษ

กลับคิดไม่ถึงว่า โห้หลีเฉินจะพูดว่า：แผลนั้นผมจงใจหาคน ใช้เทคนิคการตกแต่งอย่างดีที่สุด ไม่ต่างอะไรกับของจริงเลย สามารถโดนน้ำได้จะทำยังไงก็ได้ ไม่มีทางเสียหาย อย่างน้อยก็อยู่ได้ห้าวัน

เย้นหว่ามองตัวอักษรบนหน้าจอโทรศัพท์ ดวงตาเบิกโตทันที

นี่หมายความว่าอะไร

กู้ซึงหลอกเธอ! หลอกเธอ!

ไอ้สารเลวนั่น เธออยากจะฆ่าเขา

เหมือนรู้ความคิดทั้งหมดในใจของเย้นหว่าน โห้หลีเฉินก็ส่งข้อความมาอีกหนึ่งข้อความ

โห้หลีเฉิน：รอผมกลับมา ผมจะฆ่าเขา

ความโกรธในใจเย้นหว่าน ก็ละลายกลายเป็นความหวานที่เปี่ยมล้นในใจชั่วพริบตา มีโห้หลีเฉินช่างดีจริงๆ เขาช่วยเธอสั่งสอนคน ให้ความสนับสนุนเธอ

เธอยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ พิมพ์ข้อความเบาๆ ได้ค่ะ ฉันรอคุณ

ความสุข แทบจะล้นทะลักออกมานอกจอ

โห้หลีเฉินอยากจะพูดกับเธอนานๆ แต่คนข้างกาย เว่ยชีก็พูดเร่งรัดว่า

“คุณผู้ชาย ถึงเวลาแล้ว ต้องไปแล้วครับ”

โห้หลีเฉินพยักหน้า แล้วส่งข้อความอีกหนึ่งข้อความ

โห้หลีเฉิน：ดึกมากแล้ว คุณรีบนอนเถอะ ผมไปประชุมแล้ว ราตรีสวัสดิ์

เย้นหว่านแปลกใจ：คุณยังไม่นอนเหรอคะ

โห้หลีเฉิน：เวลาต่างกันนิดหน่อย

เย้นหว่านตกตะลึง นี่เพิ่งนึกขึ้นได้ ระยะห่างจากที่นี่กับเมืองเฟยห่างไกลกันมาก มีเวลาที่แตกต่างกันหลายชั่วโมง

ทางเธอนี้ตีหนึ่งแล้ว ทางเขานั้น ดูเหมือนเพิ่งหนึ่งทุ่มเท่านั้น

โห้หลีเฉินมาบ้านตระกูลเวลานี้ แน่นอนว่าต้องมาจัดการเรื่องราวมากมาย

แต่ตอนกลางวันเขายังอยู่ที่เธอนี่ด้วยเวลาที่แตกต่างกัน ตอนนี้ต้องง่วงนอนมากแน่นอน

เย้นหว่านพูดอย่างสงสาร：อย่าเหนื่อยจนเกินไป นอนเร็วๆ ปรับตัวกับเวลาที่ต่างกันได้

โห้หลีเฉิน：ครับ

เย้นหว่าน：ราตรีสวัสดิ์

ดูบทสนทนาสั้นๆ บนโทรศัพท์มือถือหลายครั้ง เย้นหว่านอยากจะพูดคุยกันให้ได้มากกว่านี้ อ่านมาหลายสิบรอบ แต่ตอนที่โห้หลีเฉินจากไป ก็กำชับไว้เป็นพิเศษว่า ต้องลบบันทึกการโทร ข้อความที่สนทนากันกับเขาทั้งหมดตั้งแต่แรก เก็บเอาไว้ไม่ได้

เย้นหว่านเสียดาย แต่ก็ยังลบทั้งหมดทิ้งไป

โทรศัพท์มือถือของเธอเครื่องนี้สั่งทำมาเป็นพิเศษ เทคโนโลยีแต่ละอย่างทันสมัยมาก รักษาความลับ หลังจากที่ลบข้อมูลไปหมดแล้ว แม้จะใช้เทคนิคขั้นสูงขนาดไหน ก็ไม่มีทางกู้กลับคืนมาได้

คนอื่นไม่สามารถเอากลับมาได้ ตัวเธอเองก็ไม่อาจเอากลับคืนมาได้

มีได้มีเสีย

เย้นหว่านถอนหายใจอย่างเศร้าหมอง มองกล่องข้อความที่ว่างเปล่าอย่างเหม่อลอย

ชีวิตที่ต้องแอบๆอยู่ด้วยกันแบบนี้ จะจบสิ้นลงเมื่อไหร่กันแน่

——

ตอนเช้าที่เย้นหว่านตื่นขึ้นมา ทางโห้หลีเฉินนั้นก็เป็นเวลาตีสองตีสามแล้ว เป็นเวลานอนพอดี

เธอเหลือบมองดูโทรศัพท์มือถือ กดหมายเลขเมื่อคืนที่จำได้ขึ้นใจลงไป จากนั้นก็ลบทิ้งไปอีก