บทที่​658 ผมไปที่ไหน จะพาคุณไปด้วย

โห้หลี​เฉิน​มองไปที่เย้นหว่านด้วยความงุนงง ดวงตาของเขากะพริบปริบๆ

เขารู้แค่ว่าการอยู่กับเย้นหว่านสามารถยับยั้งความเจ็บป่วยในร่างกายของเขาได้ แต่เขาไม่รู้ว่าเมื่อพวกเขากลับมารวมตัวกันอีกครั้งทั้งสองจะผูกติดกันอย่างแน่นหนาได้แบบนี้

นี่ไม่ยุติธรรมกับเธอมาก

รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบและสับสน

เขาทนไม่ได้ แต่ก็หาข้ออ้างปฏิเสธเธอไม่ได้อีกแล้ว

โห้หลี​เฉิน​มองไปที่เย้นหว่าน พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ผมจะพาคุณไปทุกที่ ที่ผมจะไป”

จากนี้ไปจะไม่แยกห่างกันอีก

หลังจากได้ฟังคำพูดเหล่านี้จากโห้หลี​เฉิน​ เย้นหว่านรู้ว่าโห้หลี​เฉิน​จะไม่มีวันทิ้งเธอไป เพื่อค้นหายาอีก

หินก้อนใหญ่ที่ทับอยู่บนหัวใจของเธอ ก็ถูกวางลงแล้ว

เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่ผ่อนคลายบนใบหน้าของเย้นหว่าน หัวใจของกงจืออวีรู้สึกเป็นห่วงมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก

สถานการณ์ปัจจุบันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่น

เพียงแต่เธอรู้สึกเสียใจแทนเย้นหว่าน

ดวงตาของกงจืออวีวูบไหว ริมฝีปากของเธอสั่นเทา และใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะส่งเสียง

“เสี่ยวหว่าน”

เมื่อได้ยินเสียงของกงจืออวี เย้นหว่านก็นิ่งชะงัก​ไปชั่วขณะ และตกตะลึงไปสองวินาที ก่อนที่จะหันหน้าไปมองที่เธอ

เธอเม้มริมฝีปากไม่ตอบ

แววตาของเธอแปลกไปเล็กน้อย

เมื่อเห็นการปรากฏตัวของเย้นหว่าน กงจืออวีรู้สึกปวดใจมาก ราวกับว่าเธอถูกเข็มพันๆเล่มทิ่มแทง นี่คือสิ่งที่เธอคาดไว้ล่วงหน้าเย้นหว่านโกรธ​เธออยู่จริงๆด้วย

แต่เมื่อต้องเผชิญกับความไม่พอใจในสายตาของลูกสาว เธอก็รู้ว่ามันปวดใจยิ่งกว่าที่คิด

ใบหน้าของกงจืออวีเปลี่ยนเป็นซีดเผือด​ เธอสามารถระงับอารมณ์ได้ และมองไปที่เย้นหว่านด้วยสีหน้าจริงจัง

ก่อนจะ​พูด​ว่า“แม่จะถามลูกอีกครั้ง ลูกแน่ใจว่าลูกคิดดีแล้วใช่ไหม​ ลูกอยากไปกับโห้หลี​เฉินจริงๆ​ใช่ไหม”

หลังจากหยุดไปสักพัก เธอรีบพูดต่อ “บนถนนสายนี้ มันมีทั้งอันตรายจากธรรมชาติที่แสนน่ากลัวน่ากลัวมาก และประเทศเล็ก ๆ ลูกไปด้วยอาจจะถูกการจู่โจม​จากศัตรูที่อยู่ทุกหนทุกแห่ง

ลูกเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก​ๆ ป้องกันตัวเองไม่ได้ ถ้าลูกไม่ระวังลูกอาจตายที่นั่นได้ ถึงอย่างนั้นลูกก็ยังอยากไปอย่างนั้น​เหรอ​ “

ความอันตรายทั้งหมด ถูกตั้งอยู่ตรงหน้า

คนส่วนใหญ่เมื่อรู้ถึงอันตรายเหล่านี้จะยอมถอยกลับ​

แต่เย้นหว่านยังคงมั่นคงต่อความคิดเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ลังเลใจอยู่เล็กน้อย​

เธอยังคงยืนยันคำเดิมอย่างหนักแน่น“ ไปค่ะ”

ความหวังสุดท้ายในดวงตาของกงจืออวี ดับลงทันที

เธอเหมือนจะหมดแรงสูญเสียพลังงานไปหมด เธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“ไปเถอะ ไปเถอะ”

ก่อนจะมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่เป็นห่วง เธอเอ่ย​พูด​ “แม่ขอแค่อย่างเดียว ขอให้ลูกกลับมาอย่างปลอดภัย”

เธอไม่สามารถควบคุมเรื่องราวได้แล้ว

เย้นหว่านรู้สึกปวดใจขึ้นมากะทันหัน พอได้เห็นท่าทางเสียใจของกงจืออวี ทำให้ความขุ่นเคืองในใจของเธอก่อนหน้านี้​หายไปทันที

ความจริงเธอรู้ว่าทุกสิ่งที่กงจืออวีทำ ก็เพื่อเธอ ไม่อยากให้เธอเสี่ยงอันตราย​

เพียงแต่การกระทำของกงจืออวี มันยากที่จะยอมรับจริงๆ

สำหรับเธอแล้ว เย้นหว่านเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอ คนอื่นก็ไม่สำคัญอะไรทั้งนั้น

รวมถึงโห้หลี​เฉิน​ด้วย

อย่างไรก็ตามโห้หลี​เฉิน​ก็เป็นรักเดียวของเย้นหว่าน ถ้าเธอมันทำให้โห้หลี​เฉิน​เจ็บ ก็หมายถึงทำร้ายหัวใจของเย้นหว่านด้วย

อารมณ์แบบนี้มันขัดแย้งกันจริงๆ​ จะบอกเธอแค้น แต่เธอก็เข้าใจ จะบอกว่าไม่แค้น มันผ่านปมในใจไปไม่ได้

เย้นหว่านกัดริมฝีปากล่างแน่นและไม่พูด

แววตาของกงจืออวีดูจนใจ และที่มากไปกว่านั้น และความเศร้าโศกของเธอแทบจะบดขยี้เธอ

เธอส่ายหัวลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ก่อนจะหันไปสั่งกำชับเย้นโม่หลิน

“ไปประเทศเบียนหนาน​ในครั้งนี้ ลูกต้องรับผิดชอบ ต้องการอะไรลูกไม่จำเป็นต้องรายงานทางตระกูล​ ถ้าลูกต้องการอะไรลูกมีอำนาจที่จะเอาไปได้”

เธอจะไม่แทรกแซงอีกต่อไป

เย้นโม่หลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่ากงจืออวีจะมอบอำนาจทั้งหมดให้กับเขา และมอบความรับผิดชอบในการตัดสินใจ​ทั้งหมดให้กับเขา

ทุกคนต่างรู้ดี แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยของตระกูลเย้น คนที่มีอำนาจรองลงมาจากทั้งสองคน แต่อยู่สูงกว่าคนอื่นๆ

แต่ตอนนี้กงจืออวีได้มอบอำนาจสูงสุดให้กับเขาในเรื่องของเย้นหว่าน เพื่อให้เขาทำสิ่งต่างๆได้อย่างสะดวกและช่วยเหลือ

เย้นหว่านได้

เย้นโม่หลินมองไปที่กงจืออวีด้วยสีหน้า​ที่จริงจัง​ “คุณ​แม่ไม่ต้องกังวลครับ ผมจะดูแลเสี่ยวหว่านอย่างดี และพาเธอกลับมาอย่างปลอดภัย​แน่นอน​ครับ​”

กงจืออวีเม้มริมฝีปากของเธอ แล้วค่อยๆหันไปทางซ้ายแล้วเดินจากไปทันที

ก้าวเดินของเธอไม่เร็วหรือช้าเกินไป แต่เธอมีท่าทางเสียใจมาก

เย้นหว่านยืนมองไปที่เธอ ด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ

เมื่อเห็นว่ากงจืออวีกำลังจะเดินจากไปไกลแล้ว เธอจึงหันไปทางมารดา และอดที่จะพูดออกไม่ได้ “แม่”

เสียงฝีเท้าของกงจืออวีหยุดกึก

เธอยืนตรง ไม่หันกลับไปมอง

จมูกของเย้นหว่านเริ่มคัด และน้ำเสียงของเธอก็ดูพูดอย่างจริงจัง

“คุณ​แม่คะ หนูโตแล้ว หนู​รู้ว่าหนูต้องการชีวิตแบบไหน และหนูจะรับผิดชอบในสิ่งที่หนูเลือกเองค่ะ”

พี่ชายจะต้องปกป้อง​คุ้มกันเธออย่างดีแน่นอน​

“หนู​จะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน ไม่ต้องห่วงนะคะ”

อย่าเป็นห่วงอะไรมาก และปล่อยเธอไป

หลังของกงจืออวียืดตรงและร่างกายของเธอดูเหมือนจะหยุดนิ่ง

น้ำตาของเธอไหลออกมาเป็นสาย

ลูกสาวของเธอโตแล้ว

ไม่สามารถบอกได้ว่ามันเสียใจหรือน่ายินดีหลังจากนั้นไม่นานกงจืออวีก็เม้มริมฝีปากของเธอจากนั้นก็ก้าวขาของเธอต่อไปและเดินไปข้างหน้า

กงจืออวีจากไป เย้นเจิ้นจื๋อเอ่ยกำชับคำสองสามคำก่อนจะรีบเดินตามไป

เมื่อรู้ว่ากงจืออวีกำลังเสียใจ เขาจึงต้องรีบตามไปปลอบ

ในห้องโถงเหลือเพียงเย้นโม่หลินและพรรคพวกเท่านั้น

เย้นโม่หลินยังคงจับปลอกคอเสื้อของโห้หลีเฉิน แต่หลังจากที่กงจืออวีเดินจากไป เขาก็ปล่อยมือลงอย่างรวดเร็ว เขายังคงมองไปที่ โห้หลี​เฉิน​อย่างไม่พอใจ แล้งพูดเตือน

“แม้ว่าตอนนี้ครอบครัวของเราจะยอมรับว่านายคบกับเสี่ยวหว่าน แต่นายจะทำตัวได้ใจและขาดความระมัดระวังไม่ได้ หากนายกล้าที่จะปฏิบัติต่อเสี่ยวหว่านไม่ดี ฉันก็จะฆ่าคุณเหมือนเดิม”

โห้หลี​เฉิน​พูดด้วยสีหน้า​เคร่งขรึม “จะไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาด”

ทั้งชีวิตของเขา เขาแทบรอไม่ไหวที่จะถือเอาของดีทุกอย่างของโลกมาวางไวตรงหน้าเธอ เขาจะทำร้ายเธอได้อย่างไร

เย้นโม่หลินรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย ที่ได้เห็นความคิด​ที่จริงใจของโห้หลี​เฉิน​

เขาจัดแจงเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็อย่ารอช้า รถกำลังได้รับการปรับปรุงไว้เรียบร้อย แล้วสำหรับการออกเดินทาง แต่ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องสั่ง และปรึกษา​กัน ไปคุยกันเถอะ”

โห้หลี​เฉิน​เม้มริมฝีปากของเขา แต่ไม่ได้พยักหน้าในทันที

เขาบอกเสียงเรียบ “ผมยังมีธุระ​ต้อง​​ทำ รอสักครู่​”

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ สิ่งที่เขากำลังจะออกเดินทางตามหายาแก้พิษ​ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ เขาจะทำอะไรอีก

“คุณ……”

เขาพูดอย่างไม่พอใจ เย้นโม่หลินต้องตกตะลึงเมื่อเห็นโห้หลี​เฉิน​เดินไปที่โซฟา แล้วก้มตัว​ลง​ไป​อุ้มเย้นหว่านขึ้นมา

เขาจ้องมองเธออย่างอ่อนโยน​และพูดอย่างเป็นธรรมชาติว่า “ผมส่งคุณกลับไปพักที่ห้องก่อน”