รีบร้อนแก้ตัวว่า "ไม่ใช่นะ ฉันแค่ดาวน์โหลดโปรแกรมมาแบบมั่วๆ กำลังทำมั่วอยู่เนี่ย"

"ดาวน์โหลดแบบมั่วๆ ทำไมเป็นแอปพลิเคชันไฮเทคสำหรับเจาะระบบ? ผมเห็นคุณพยายามจะติดต่อกับภายนอกอย่างชัดเจนเลยละ"

ชายหนุ่มพูดอย่างเฉียบคม เขาหรี่ตามองเธอด้วยความอันตราย ร่างสูงใหญ่ประชิดเข้าหา เย้นหว่านทีละนิด

"พูดมาให้ชัดเจน เธอต้องการทำอะไรกันแน่?"

ก้าวแล้วก้าวเล่าคุกคามขึ้นเรื่อยๆ

เย้นหว่านใจสั่นขวัญผวาก้าวถอยหลัง หัวใจเต้นกระหน่ำจวนจะหลุดออกมานอกอก

แย่จัง เธอไม่ค่อยรู้ดีด้วยซ้ำว่านั้นมันคือแอปพลิเคชันอะไร ก่อนออกจากบ้าน เย้นโม่หลินเป็นคนดาวน์โหลดไว้ในมือถือให้เธอ เขาบอกกับเธอว่าถ้าหากไปในที่ที่ถูกปิดกั้นสัญญาณโทรศัพท์ก็ให้ใช้แอปพลิเคชันนี้ติดต่อกับเขา

เธอคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นแอปพลิเคชันไฮเทคเจาะระบบ

เย้นหว่านอยากร้องไห้ทั้งที่ไม่มีน้ำตา ถึงมันเป็นแอปพลิเคชันไฮเทคเจาะระบบก็เถอะ แต่ก็ไม่น่าจะมาเจอกับคนที่รู้เรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมเธอถึงได้ซวยอย่างนี้นะ?

"ฉันก็แค่ทำไปทั่วไป ฉันไม่รู้ว่ามันคือแอปพลิเคชันอะไรด้วย คุณอย่ามากล่าวหาฉันนะ"

เย้นหว่านเฉไฉ

ถึงในใจเกรงๆ ก็เถอะ แต่ต้องทำสีหน้าโหดๆ เข้าไวจ้องมิงไปที่ชายหนุ่มผู้นั้น "แล้วอีกอย่าง คุณเป็นใครล่ะ คุณจะอะไรกับฉันเยอะแยะทำไมกัน? ที่นี่คือบ้านของฉัน ถ้าคุณยังพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่แล้วก็ฉันจะให้คนไล่คุณออกไปซะ"

เวนเดลล์เป็นรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ ตำแหน่งนี้ถือว่าสูงเลยทีเดียว ฐานะทางสังคมสูง บางทีอาจจะสามารถทำให้คนทั่วไปเสียขวัญได้

แต่เธอไม่คิดว่า นี่ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเกิดความสนใจมากขึ้นกว่าเดิม

"เธอคือลูกสาวของบ้านนี้เหรอ? แอปพลิเคชันนั้น เวนเดลล์ให้เธอเล่นงั้นเหรอ? "

เย้นหว่านจับความได้ คำที่เขาใช้คือ 'เล่น'

เธอคิดได้ว่าคงเพราะเวนเดลล์ มีต่ำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ จึงสามารถครอบครอง แอปพลิเคชัน แบบนี้ไว้ใช้ได้

เย้นหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอตัดสินใจตามน้ำไปกับเขา ให้เขาคิดว่าเธอเป็นลูกสาวของบ้านนี้.

"เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย? ขยับออกไป อย่าบังทางสิ"

ปากก็ไล่ชายหนุ่ม แต่ก็ไม่ปฏิเสธคำพูดของเขา

ดวงตาชายหนูเป็นประกาย แล้วก็คิดว่ามันคงจะเป็นแบบนั้น

แต่ว่าในบ้านเวนเดลล์ มีลูกสาวเกิดมาคนหนึ่งเมื่อไหร่? แล้วก็นะมีนิสัยที่แตกต่างจากคนอื่นด้วย?

ชายหนุ่มครุ่นคิดและสังเกตเย้นหว่าน สายตาของเขาจาบจ้วงอย่างไม่ปิดบัง

เมื่อรับรู้ถึงสายตาของเขา เย้นหว่านรู้สึกสยิวขนลุกไปทั่วตัว เธอรู้สึกว่าชายหนุ่มมีความตื้ออันตราย

เธอไม่อยากจะมีปฏิสัมพันธ์อะไรกับเขาอีก

"ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ เชิญคุณกลับไปเดี๋ยวนี้"

แค่ขยับออกไปก็ได้

ชายหนุ่มหรี่ตา เขานอกจากดำไม่มีท่าทีจะกลับออกไปแล้ว ร่างสูงใหญ่ยังคงขยับเข้าประชิดเย้นหว่านเรื่อยๆ

เขาอยากเล่น มีความน่าสนใจ "เธอเป็นคนแรกที่กล้าพูดแบบนี้กับฉัน"

ขมับของเย็นหว่านเต้นตุ๊บตั๊บ

เธอสัมผัสได้ถึงความคุ้นเคยบางอย่างมาจากที่ใดที่หนึ่ง

มันคือฉากเด่นของละครน้ำเน่าที่เคยดูผ่านมา ซีนที่ 'ผู้หญิง คุณคือคนแรกที่กล้าด่าผม ดี ผมตกหลุมรักคุณแล้ว'

เย้นหว่านขนหนาวลุกไปทั่วร่าง ชายหนุ่มผู้นี้คงจะดูละครมากไปแล้วล่ะ คงจะโดนสะกดมาแล้วสินะ?

เธอต้องรีบไปจากที่นี่

เย็นหว่านไม่สนใจเขาอีก แค่ถอยหลังไป คิดว่าจะอ้อมกำแพงออกไปอีกด้าน

แต่แค่เพียงเธอก้าวได้เพียงสองก้าว กลับถูกชายหนุ่มดึงแขนเอาไว้ ออกแรงดึงแล้วผักเธอไปทางด้านหลัง

เย้นหว่านปลูกผักติดกำแพง ตามประชิดมาด้วยร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มมาทางด้านหน้าของเธอ

เขาร่างสูงใหญ่อย่างกับภูเขา สาดส่องเงาลงมาทาบทับให้ความรู้สึกจะขาดหายใจ

เย้นหว่านตกใจมาก เธอดิ้นด้วยความตระหนก "ไอ้บ้า นายจะทำอะไร? ปล่อยฉันนะ! "

ชายหนุ่มมองมาที่เย้นหว่านอย่างเปิดเผย สายตาบ่งบอกถึงความสนใจอย่างไม่ปิดบัง

มุมปากของเขาปรากฏเป็นรอยยิ้มถูกใจ เขาพูดเนิบๆขึ้นว่า "ผู้หญิง เธอปฏิเสธฉันแบบนี้ เพื่อนที่จะดึงดูดความสนใจจากฉันใช่ไหมล่ะ? "

เย้นหว่าน "……."

ชายหนุ่มขยับใบหน้าเข้าใกล้ทีละนิด แต่ละคำแต่ละประโยคกำลังประทานของกำนัลอยู่.

"ถ้าเช่นนั้นแล้ว เธอก็ทำสำเร็จแล้วล่ะ"

เย้นหว่าน “……”

"นายป่วยอยู่หรือเปล่า!"

เย้นหว่านอดทนไม่ได้ที่จะด่าเขาไป เธอไปทำบาปกรรมอะไรมา ทำไมถึงได้มาพบเจอกับคนปัญญาอ่อนแบบนี้

ใช่หนูไม่สนใจที่เย้นหว่านด่าว่า เขายังคงวนเวียนกับความสนใจของเขา

"เป็นผู้หญิงคนอื่นใช้วิธีนี้ ใช้ไม่ได้ผล แต่เป็นเธอ พอถูกปากฉันอยู่นะ ฉันกับรู้สึกว่า ฉันตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกพบแล้วละ"

มุมปากของเย้นหว่านกระตุก เธอรู้สึกเพียงว่าอยากตบคนปัญญาอ่อนตรงหน้าให้ตาย

ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเขาใช้กันแบบนี้เหรอ?

เธอกลอกตาให้เขา ชายหนุ่มกับยิ่งเอาใหญ่ขยับเข้าใกล้เธอมากกว่าเดิม ระยะห่างระหว่างสองคนใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

ลมหายใจจากการพูดของเขา แทบจะสาดเข้าหน้าของเธออยู่แล้ว

"กลับไปกับฉัน แต่งงานกับฉัน"

เย้นหว่านใจถึงตาโต เธอรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า

ชายหนุ่มผู้นี้นอกจากจะโดนมนต์สะกดมาแล้ว เขาคงเป็นประสาทด้วยสินะ

เธอยังไม่ทันจะพูดอะไร ทั้งที่คำพูดของชายหนุ่มเป็นคำถาม แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ต้องการคำตอบจากเธอ เขาคิดเองเออเองแล้วก็ประกบปากจูบเธอ

คนลามก!

ไอ้ลามก!

เย้นหว่านเหมือนว่าตัวจะระเบิด ร่างกายของเธอบิดแน่น ร่างกายของเธอต่อต้านโดยอัตโนมัติ เธอยกขาขึ้นเตะเข้าเป้าเขาแรงๆ

"โอ๊ย! เจ็บ! "

ชายหนุ่มสีหน้าเปลี่ยนทันที มือปรุงเป้าแล้วถอยหลังไปหลายก้าว มีสีหน้าเจ็บปวดบิดตัวไปมา

เขาชั่งไม่ระวังตัวเอาซะเลย เขาโดนผู้หญิงเตะน้องชายสุดที่รัก!

เพื่อปราศจากกำลังคุกคามจากชายหนุ่ม เย้ยหว่านได้รักอิสระกลับคืนมา เธอถึงตาใส่ไอ้คนลามก จากนั้นหันหลังหนีไป

ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไม โห้หลีเฉินฉันบอกให้เธออย่าออกจากบ้านเด็ดขาด

ที่นี่ช่างอันตรายยิ่งนัก ออกจากบ้านครั้งแรกโดนพวกผู้หญิงทุบตี ครั้งที่สองยังไม่ทันออกจากประตูบ้าน ก็พบกับคนลามกที่ประตูทางออก

ต่อไปนี้เธอจะไม่เข้าใกล้ประตูทางออกนี้อีก

เย้นหว่านวิ่งกลับเข้าไปในสวนด้วยความอารมณ์เสีย ยังไม่ทันได้พักหายเหนื่อย ก็มองเห็นฉู่ฉู่เดินออกมาจากห้องครัวตามระเบียงที่อยู่ไม่ไกล เมื่อมองเห็นเย้นหว่าน ฉู่ฉู่รีบเดินตรงมาหาเธอทันที

ฉู่ฉู่คงจะมาเรียกเย้นหว่านไปรับประทานอาหาร

เย้นหว่านขมวดคิ้ว รู้สึกปวดหัวนิดๆจ้องมองที่โทรศัพท์มือถือ 2 เครื่องของตัวเอง

โดนขัดจังหวะจากผู้ชายปัญญาอ่อนนั่น เธอยังไม่ทันจะได้เจาะสัญญาณโทรศัพท์ ยังไม่ได้ติดต่อกับเย้นโม่หลินเลย

ถึงจะรู้สึกไม่ยินยอมขนาดไหน แต่เย้นหว่านก็เอาซิมการ์ดของโทรศัพท์ 2 เครื่องเปลี่ยนกลับอย่าง่วงไว

พอดีทำเสร็จ ฉู่ฉู่ก็เดินมาถึงตรงหน้าเย้นหว่าน และพูดว่า "อาหารเตรียมเสร็จแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ"

"โอเค ไปกัน"

เย็นหว่านพยักหน้า พร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้กลับฉู่ฉู่ "เอานี่มือถือของเธอ ขอบคุณนะ"

"ไม่ต้องเกรงใจ ไปกันเถอะ"

ฉู่ฉู่รับเอาโทรศัพท์มือถือมาแล้วเอาเก็บไว้ในกระเป๋า ฉะนั้นเธอเดินนำออกไปทางห้องครัว

เย้นหว่านยังคงมองกระเป๋าของฉู่ฉู่ตาละห้อยอย่างน่าเสียดาย เธอถอนหายใจด้วยความจนปัญญา สีหน้าเศร้าหมองเดินตามฉู่ฉู่ไป

ก็คงทำได้เพียงรอโอกาสครั้งหน้า

หรืออีกวิธีหนึ่งก็คือ รอโห้หลีเฉินกลับมา แล้วให้เขาช่วยหาซิมการ์ดมาให้

เมื่อไปถึงห้องครัว ก็ยังเหมือนกับตอนเที่ยง ผู้หญิงบ้านนี้พากันนั่งที่พื้นพรม ด้านหน้ามีอาหารที่ทำมาจากผักอันมีน้อยนิดวางอยู่

แต่กลับกันบนโต๊ะอาหาร อาหารดีๆเช่นปลาและเนื้อ ที่พึ่งปรุงเสร็จใหม่ๆ

เพลงเด็กชายสองคนนั่งอยู่

เย้นหว่าน อดไม่ได้ที่จะเม้มปาก เธอพูดไม่ออกจริง เพราะว่าเป็นผู้หญิงจึงจ้องกินอาหารสามอย่างที่มีแค่ผัก และเพราะว่าเป็นผู้ชาย เด็กชายสองคนกลับกินปลากินเนื้อเต็มโต๊ะ

ยอมที่จะกินทิ้งกินขว้าง ก็ไม่แบ่งให้ผู้หญิงกินด้วย

อันนี้มันกฎระเบียบบ้าอะไรกัน