ในขณะที่ใจกำลังปั่นป่วน เย้นหว่านยกมือขึ้นมาคว้าแขนของฉู่ฉู่ไว้

เธอพูดขึ้นมาว่า " ฉู่ฉู่ รสนิยมของฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอไปช่วยฉันเลือกชุดพิธีหน่อยสิ "

เหมือนเธอจะกลัวว่าเหตุผลของตัวเองไม่มากพอ จึงพูดเสริมอีก " ไปร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังครั้งแรก ฉันไม่อยากทำให้พวกเธอต้องขายหน้าน่ะ "

ตอนนี้เธออาศัยในบ้านของครอบครัวเวนเดลล์ ก็ถือว่าเป็นตัวแทน เป็นหน้าเป็นตาของครอบครัวเวนเดลล์ด้วย

อีกหน่อยก็จะแต่งงานกับท่านดยุก ก็ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาของท่านดยุกเช่นกัน

ถ้าแต่งตัวน่าเกลียดล่ะก็ ต้องทำให้ขายหน้ากันไปทั่วแน่

ฉู่ฉู่มองไปที่เสื้อผ้าสีดำเรียบ ๆ บนตัวของเย้นหว่าน ดูท่าก็เหมือนใส่แบบขอไปที อย่างกับจะไปร่วมพิธีศพของใครในครอบครัวอย่างไงอย่างงั้น

มันทำให้เธอรู้สึกกังวลในรสนิยมของเย้นหว่าน จึงพูดกับท่านดยุกว่า

" ท่านดยุก ฉันขอไปด้วยได้ไหมคะ ว่าจะไปช่วยเย้นหว่านเลือกชุดพิธีสักหน่อย "

ท่านดยุกเกิดความไม่พอใจ ถ้าเป็นแบบนี้ ช่องว่างระหว่างเราสองคนขณะเดินทางก็ไม่เหลือเลยน่ะสิ

แต่ว่า อีกไม่กี่ชั่วโมงเย้นหว่านก็เป็นเจ้าสาวของเขาแล้ว เขาไม่ควรจะใจแคบกับเวลาหยุมหยิมแค่นี้

เขาจึงตอบตกลงอย่างรวดเร็ว " ได้สิ ขึ้นรถไปด้วยกันเถอะ "

เย้นหว่านแอบถอนหายใจเบา ๆ

ขณะเดินทาง มีฉู่ฉู่ไปด้วย ชายหนุ่มก็ไม่กล้าทำอะไรที่เกินเลยต่อเย้นหว่านอีก

แต่สายตาของเขา ก็ยังดูคุกคามบนเรือนร่างของเย้นหว่านอยู่ดี

เย้นหว่านรู้สึกตึงเครียดไปทั้งตัว หนังหัวชาไปหมด

ในที่สุดก็ถึงจุดจอดรถ ที่นี่ให้บริการเกี่ยวกับชุดพิธีของราชนิกุลโดยเฉพาะ

ข้างในตกแต่งโดยใช้สีทองเป็นหลัก ดูโอ่อ่าตระการตา จากนั้นก็มีพนักงานต้อนรับที่ดูได้รับการฝึกมาอย่างดี เครื่องแต่งกายที่เต็มไปด้วยไหมสีทอง

ได้ยินมาว่า พนักงานที่นี่ล้วนถูกอบรมมาเพื่อดูแลเหล่าราชนิกุลโดยเฉพาะ

" ท่านดยุก ที่นี่มีชุดราตรีคอลเลคชั่นใหม่ด้วยนะคะ "

พนักงานหญิงพาพวกเขาเข้าไปยังห้องเก็บเสื้อผ้าขนาดใหญ่ด้วยท่าทีที่นอบน้อม

ในห้องนั้น แขวนไปด้วยเสื้อผ้ามากมาย ชุดราตรีทุกชุดดูสวยงามและล้ำค่า คนที่มองคงลายตากันไม่น้อย

ดูจากลักษณะที่กว้างใหญ่ของที่แห่งนี้ ราคาคงจะฟุ่มเฟือยอยู่ไม่น้อย

ชายหนุ่มไม่ได้ชายตามองพนักงานหญิงคนนั้นเลยแม้แต่น้อย สายตาสนใจแค่ตัวเย้นหว่านเท่านั้น ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า

" เสี่ยวหว่าน คุณชอบชุดเหรอ "

น้ำเสียงที่ดูสนิทสนมที่เรียกเสี่ยวหว่านนั่น มันชวนให้เย้นหว่านรู้สึกขนลุกขนพองอย่างบอกไม่ถูก

ใช่แล้ว ตั้งแต่ได้ยินฉู่ฉู่เรียกเย้นหว่าน เขาก็คุ้นชินที่จะเรียกเธอว่าเสี่ยวหว่านไปเสียแล้ว

ฉู่ฉู่เมื่อเห็นก็ตาพร่า อิจฉาจนไม่รู้จะทำยังไงไหว

เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า " เย้นหว่านรสนิยมแย่มาก ฉันช่วยเธอเลือกคงจะดีกว่า "

เย้นหว่านเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร

ไม่นาน ฉู่ฉู่ก็ชี้ไปที่ชุดขาวอมชมพูตัวหนึ่ง เพื่อให้พนักงานเอาลงมาให้ดู

" ตัวนี้แหละ เหมาะกับสีผิวของเธอดี "

เย้นหว่านไม่มีความเห็นใด ๆ ไอ้งานเลี้ยงอะไรนี่เธอเองก็ไม่ได้อยากไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ตามชุดที่ฉู่ฉู่เลือก และพนักงานที่ช่วยเธอใส่ชุดนี้ เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จเธอก็เดินออกมา

กระโปรงขาวอมชมพูที่ลากลงบนพื้น มองไปมองมาก็ดูราวกับนางฟ้าที่สวยและสง่างาม ดูคล้ายกับเจ้าสาวอย่างไรอย่างนั้น

ชายหนุ่มมองไปทางเย้นหว่านด้วยสายตาแพรวพราว ก่อนจะชมออกมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่

" เสี่ยวหว่านของฉัน สวยจริง ๆ! "

เฮ้ย เธอไปเป็นของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่!

ยังไม่มีใครตกลงปลงใจเสียหน่อย!

ฉู่ฉู่เมื่อเห็นเปลี่ยนชุดออกมา ก็ตกใจไม่น้อย ปรากฏว่าดูดีกว่าที่เธอจินตนาการเอาไว้เยอะเลย สวยขึ้นมากตั้งไม่รู้กี่เท่า

ก่อนหน้าที่เย้นหว่านใส่เสื้อผ้าสีดำเรียบ ๆ ทำให้ตัวออร่าของเธอมันดูดรอปลง มันดูธรรมดาเกินไป ทำให้เย้นหว่านดูสวยแบบทั่ว ๆ ไป ทำให้รูปลักษณ์ละเอียดงดงามเพียงเท่านั้น

แต่พอใส่ชุดราตรีที่ดูสง่างามชุดนี้ ร่างกายของเธอก็เหมือนถูกคลุมไปด้วยละอองหมอกเป็นชั้น ๆ รูปร่างดูเพรียวสวยสง่าราวกับนางฟ้าที่ย่างกายเดินอยู่บนก้อนเมฆเลยทีเดียว

ฉู่ฉู่พบว่า บนตัวของเย้นหว่าน ก็มีความสง่างามที่ใคร ๆ ก็ไม่สามารถลอกเลียนแบบได้เช่นกัน ดูสูงส่ง โดดเด่นเหลือเกิน

ถึงแม้จะไม่เห็นดีเห็นงามด้วย แต่ก็ทำให้เธอเข้าใจว่า ทำไมคนที่สูงส่งอย่างท่านดยุก ถึงชอบเย้นหว่านตั้งแต่แรกพบ

ฉู่ฉู่พูดด้วยน้ำเสียงอิจฉานิด ๆ " ชุดนี้แหละ สวยดี คืนนี้นอกจากเจ้าหญิงแล้ว เธอก็จะเป็นคนที่สวยที่สุดในงานคนนี้ "

ตัวเย้นหว่านเองก็จะเลือกชุดนี้ไว้ตั้งแต่ทีแรกแล้ว แต่คำพูดของฉู่ฉู่ ทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง นอกจากเจ้าหญิงงั้นเหรอ

เธอพึ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าในงานก็ยังมีเจ้าหญิงที่จ้องจะเขมือบโห้หลีเฉินอยู่

อีกอย่างยังได้รับการขนานนามว่าเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดในประเทศเบียนหนาน เป็นคนที่เหมาะสมเข้าคู่กับโห้หลีเฉินเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ดูเป็นคู่รักที่มีสง่าราศีเป็นที่สุด

แต่ว่า เธอต่างหากล่ะที่เป็นแฟนตัวจริงของโห้หลีเฉินน่ะ!

เธอไม่อยากถูกองค์หญิงอะไรนี่เปรียบเทียบต่อไปอีกแล้ว

หากเธอเปรียบเทียบตัวเองกับองค์หญิง เธอคงจะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเองเปล่า ๆ อีกหน่อยก็คงจะกวนใจโห้หลีเฉินไม่น้อย

เมื่อคิดได้ เย้นหว่านก็มองกวาดสายตาไปมา ก็ไปหยุดอยู่ที่ชุดราตรีสีแดงสดชุดหนึ่ง

นั่นคือชุดราตรีสีแดงดุจไฟ ประดับไปด้วยอัญมณีเล็ก ๆ ที่เปล่งแสงวิบวับไปมา ถ้าสวมลงบนคนที่มีหุ่นดุจนางแบบละก็คงจะโดดเด่นไม่น้อย

ชุดราตรีชุดนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาที่สวมใส่มัน คงเอาไม่อยู่แน่ ๆ

เย้นหว่านชี้มือขึ้น " ฉันอยากลองชุดนั้นค่ะ "

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึง

เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเย้นหว่านตอนนี้ก็สวยและเข้ากับตัวเธออยู่แล้ว สวยจนเหมือนนางฟ้า ทำไมเธอถึงอยากเปลี่ยนมันอีกล่ะ

อีกอย่างชุดราตรีชุดนั้น….

ฉู่ฉู่โพล่งขึ้นมาว่า " ชุดราตรีชุดนั้นมันสวยจนวิจิตรตระการตาเกินไป เธอใส่มันไม่เข้าหรอกนะ มีแค่คนที่มีความสง่างามอย่างองค์หญิงเท่านั้นแหละ ที่จะใส่มันแล้วออกมาดูดีน่ะ "

สิ่งที่เย้นหว่านต้องการ ก็คือผลลัพธ์แบบนี้นั่นแหละ

สีแดงของชุดที่เหมือนกัน เตะตาเหมือนกัน ถ้าเทียบกันล่ะก็ คงได้รู้ว่าใครกันที่รอดหรือร่วง

เย้นหว่านมีท่าทีที่ขึงขัง ก่อนจะพูดกับพนักงานว่า

" ชุดนั้นแหละค่ะ ช่วยหยิบมาให้ฉันทีนะ "

พนักงานลังเลเล็กน้อย ชุด ๆ นี้ ผู้หญิงฐานะร่ำรวยมากหน้าหลายตาก็เคยมาลองแล้ว แต่ก็ไม่มีใครใส่ออกมาแล้วดูสวยสักคน

ถึงแม้จะเป็นองค์หญิงท่าน ก็ใส่แล้วไม่ได้ออกมาสวยเช่นกัน จึงเลือกชุดผ้าไหมแดงอีกตัวที่รองลงมาจากชุดนี้

จากที่พวกเธอดู ๆ แล้ว ถ้าเย้นหว่านลองชุดนี้ ก็คงจะเสียเวลาลองไปเปล่า ๆ

" เอามันให้เธอ "

ชายหนุ่มพูดขึ้นเสียง

สายตาของเขามองเย้นหว่านอย่างสนอกสนใจ รอยยิ้มที่มุมปากยังคงยิ้มอยู่แบบนั้น

สำหรับเย้นหว่าน ไม่ว่ายังไงเขาก็ยิ่งชอบเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ

ความดื้อรั้นหัวแข็งอยากเอาชนะของเธอ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่อยากจะเติมเต็มความต้องการนั้น

ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุข เย้นหว่านต้องชอบเขาแน่ ๆ ดังนั้นเธอจึงอยากเป็นคนที่สวยที่สุด เพื่อที่จะได้ยืนเคียงข้างเขา

เมื่อท่านดยุกพูดแล้ว พนักงานก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง จึงรีบไปนำเสื้อลงมาอย่างระมัดระวัง ส่งไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อ

เย้นหว่านค่อย ๆ มองชายคนนี้อย่างเงียบ ๆ ผู้ชายคนนี้อย่างกับเทพหายนะเสียจริง แต่สำหรับเรื่องนี้ กลับไม่พูดอะไรแล้วเห็นด้วยกับเธอ

แต่ถึงยังไง เธอก็เกลียดเขาอยู่ดี

เย้นหว่านไม่ได้สนใจเขา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ

เห็นได้ชัดว่าชุดราตรีชุดนี้เปรียบดั่งสมบัติชิ้นสำคัญของร้าน ด้วยรูปแบบของชุดที่งดงามและดูซับซ้อน เวลาสวมใส่จึงต้องใช้คนถึงสามคนในการช่วยใส่ พลิกไปพลิกมาจนเสร็จ

เย้นหว่านยืนจนรู้สึกปวดขา สุดท้ายก็ออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อจนได้

วินาทีที่เธอย่างกายออกมา ทั้งห้องนั้น ก็เกิดเสียงฮือฮาไปทั่ว

พนักงานที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ตกใจในความงดงามของเย้นหว่าน งดงามจนแทบไม่น่าเชื่อ

" งดงามเสียจริง! "

" เธอใส่ชุดนี้ได้ออกมาเข้ามาก ๆ แล้วออกมาดูดีเสียด้วย "

" อย่างกับชุดนี้ถูกออกแบบมาเพื่อเธอโดยเฉพาะก็ไม่ปาน มีออร่าอย่างกับราชินีแหละ "