เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่เพียงแต่เธอที่อันตราย ยังจะทำให้ฉู่ฉู่และบอดี้การ์ดสี่คนตกอยู่ในอันตรายด้วย

เป็นการโดยกระทำฝ่ายเดียว

เธอจะรออยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว!

เย้นหว่านตัดสินใจ พูดกับบอดี้การ์ดทั้งสี่คนว่า

“พวกนายส่งฉันเข้าวัง”

บอดี้การ์ดสี่คนกับฉู่ฉู่ตะลึงกันเป็นแถบ

“คุณหนูเย้น ในวังมีการป้องกันที่แน่นหนา พวกเราคงเข้าไปไม่ได้ และถ้าไปเดินอยู่หน้าประตูวัง อาจจะถูกจับได้ง่ายกว่าเดิม”

พวกเขาไม่รู้ว่าซาอินติจะทำร้ายเย้นหว่าน แต่ก็กังวลคุณป้าที่บ้าคลั่งคนนั้น ถ้ารู้ว่าเย้นหว่านอู่ที่ไหน อาจจะไปโวยวายถึงหน้าประตูวังได้

ถึงตอนนั้น จะยิ่งอับอายกันไปใหญ่

เย้นหว่านส่ายหน้า สายตาเด็ดเดี่ยว

“ฉันมีวิธีเข้าวัง พวกนายส่งฉันไปก็พอแล้ว”

แผนการในตอนนี้ มีเพียงเดินทางไปเอง ไปหาโห้หลีเฉินก่อน อยู่ข้างโห้หลีเฉิน เธอถึงจะปลอดภัยที่สุด

อีกอย่าง ซาอินติอาจจะคิดไม่ถึงว่า เธอจะใจกล้าถึงขนาดเข้าวังได้

พื้นที่ของซาอินติ อันตรายมากที่สุด แต่ก็เป็นแหล่งที่ปลอดภัยมากที่สุด

เห็นเย้นหว่านตัดสินใจเด็ดขาด บอดี้การ์ดทั้งสี่แม้จะยังคงค้างคาใจ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตกลงตามความคิดเย้นหว่าน

เพราะยังไงถ้าให้เย้นหว่านอยู่ด้านนอกต่อไป พอตกดึก ก็ไม่ปลอดภัยแล้ว

ในประเทศนี้ ไม่มีโรงแรมที่ให้ผู้หญิงไปพักหรอกนะ

เย้นหว่านตลอดทางก็หลบหมู่ผู้คนอยู่ตลอด ใช้เวลาอยู่นานมาก มาถึงประตูข้างๆของวัง

ในนี้ เหมือนกับวังขาว มีทหารที่สวมชุดเต็มยศเฝ้าอยู่

ในมือยังมีปืนจริงและกระสุนจริง

ท่าทางดุดัน แค่มองไปไกลๆ ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้มากแล้ว

เย้นหว่านสูดหายใจเข้า เดินเข้าไป ยังไม่ถึงห้าเมตรเลย กระบอกปืนสีดำก็จ่อเข้าที่ขมับเธอ

ทหารคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างดุดันว่า

“ที่นี่เป็นเขตวังหลวง คนนอกอย่าริอ่านเข้าใกล้! ออกไป”

อย่าว่าแต่เข้าไปเลย แค่เข้าใกล้ก็ไม่ได้

ฉู่ฉู่นานๆทีออกบ้าน เห็นภาพแบบนี้ครั้งแรก ก็กลัวจนใบหน้าซีดเซียว ตัวแข็งทื่อไปหมด

เธอจับแขนเสื้อเย้นหว่านเบาๆ พูดเสียงเบาว่า

“เสี่ยวหว่าน ดูสิพวกเราเข้าไปไม่ได้จริงๆ รีบออกไปกันเถอะ”

บอดี้การ์ดสี่คนก็มีสีหน้าลำบากใจ รู้สึกการออกมาครั้งนี้ของเย้นหว่านคงเสียเที่ยวแล้ว

หรืออาจเป็นเพราะครั้งก่อนที่ผ่านความเป็นความตายมา ถูกหยุนซือห้านทรมานจนมีใจกล้า ตอนนี้เห็นกระบอกปืนสีดำ เธอกลับไม่กลัวขนาดนั้นแล้ว

เย้นหว่านส่ายหน้า “พวกนายหาที่ลับๆด้านนอกรอฉันก็พอ”

พูดแล้ว เย้นหว่านก็เดินไปข้างหน้าคนเดียว

ทหารที่ตักเตือนเห็นเย้นหว่านเดินมาข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ก็ยิ่งตื่นตระหนกเข้าไปอีก เขาเหนี่ยวไกปืนขึ้นเสียงดัง “แครก”

เขาตะโกนเสียงดังว่า “หยุด! เธอเดินมาอีกก้าว ฉันยิงจริงด้วย!”

กล้าบุกเข้าวัง ยังเป็นผู้หญิงอีก เขามีสิทธิ์สังหารตอนนี้เลย

เย้นหว่านแข็งใจรนหาที่ตาย หยุดยืนอยู่ในสองเมตร

เธอจ้องมองทหาร พูดว่า

“ทหารท่านนี้ ฉันอยากเข้าวังไปหาพี่ชายฉันน่ะ”

“ไม่มีการเรียกพิเศษ ใครก็เข้าไปไม่ได้ เธอหาใครก็ไม่ได้ กลับไป”

เสียงเข้มงวด ไม่มีพื้นที่ให้ต่อรองเลย

เย้นหว่านหงุดหงิด จับกระเป๋า หยิบป้ายคำสั่งที่ก่อนหน้านี้เซอร์ยุนซีให้เธอมา

“งั้นถ้าฉันมีสิ่งนี้ล่ะ?”

ทหารเห็นป้ายนี้แล้ว ก็ตะลึงกันไปใหญ่ แถมยังมีสีหน้าตกใจด้วย

“ป้ายดยุก?”

มองเย้นหว่านอีกที สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปทันที “เธอเป็นผู้หญิงที่ท่านดยุกจะขอแต่งงาน เย้นหว่านใช่ไหม?”

ในช่วงนี้ ท่านดยุกเพื่อจะสู่ขอเย้นหว่าน ผ่านการทดสอบศักดิ์ศรีของผู้ชายมาแล้วสามด่าน เรื่องนี้ดังไปทั่วพระนคร ไม่มีใครที่ไม่รู้

ทหารก็ยิ่งรู้ชัดแจ้ง งานเลี้ยงวันนั้น ท่านดยุกให้ป้ายดยุกกับเย้นหว่านด้วยมือของตัวเอง และหลังจากนั้นก็ยังประกาศอีกว่า เจอเย้นหว่าน เหมือนดั่งเจอท่านดยุก

ถ้าในประเทศเบียนหนานนอกจากตำแหน่งขององค์หญิงและราชินีที่สูงส่งแล้ว งั้นตอนนี้ก็มีเย้นหว่านเพิ่มมาอีกคน ตำแหน่งเทียบเท่าท่านดยุก

มิมีผู้ใดกล้าลบหลู่

เย้นหว่านเม้มปากบาง พยักหน้า “ฉันก็คือเย้นหว่าน”

ทหารสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบลดปืนลง รีบทำยืนตัวตรงทำความเคารพของทหารทันที

“เคารพ!”

เสียงตะโกนดังขึ้น ทหารที่เฝ้าอยู่ตรงนั้นมีอยู่สิบกว่าคน รีบเดินมาทำความเคารพเย้นหว่านอย่างรวดเร็ว

เย้นหว่านเดาว่าป้ายนี้ต้องมีประโยชน์แน่ แต่ไม่คิดว่า จะใช้การได้ดีแบบนี้

ทหารพวกนี้อารมณ์เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ยืนเรียงหน้ากระดานเป็นสองแถว ทำท่าต้อนรับเคารพอย่างเป็นสุภาพบุรุษ

“คุณหนูเย้น เชิญด้านในครับ”

ท่านดยุก เป็นตำแหน่งที่มีโอกาสได้ขึ้นครองราชย์ในอนาคต

ท่านดัชเชส อาจจะเป็นราชินีในอนาคตก็ได้

ไม่ว่าจะแค่มองหรือตำแหน่งในตอนนี้ของเย้นหว่าน ก็ทำให้ทหารพวกนี้เคารพและเชื่อฟังได้แล้ว

ได้รับการต้อนรับที่จริงจังแบบนี้ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย เธอแค่อยากจะใช้ป้ายดยุกนี้เข้ามาในวังก็เท่านั้นเอง

เธอรู้สึกเขินอาย เดินเร็วขึ้นกว่าเดิม เธอรีบเข้าไปด้านในอย่างเร็ว

พอเย้นหว่านเดินเข้าไปแล้ว พวกทหารที่ทำท่าวันทยหัตถ์ ก็ถึงโล่งอกและวางมือลง

พวกเขาสบตากัน ก็มีความรู้สึกโชคดีแปลกๆ

“โชคดีที่คุณหนูเย้นไม่ได้ว่าเรื่องที่พวกเรายกปืนขึ้นต่อหน้าเธอ ไม่งั้นพวกเราตอนนี้คงได้ตายไปแล้ว”

มีตาหามีแววไม่ คนที่ไม่รู้จักตัวตนของผู้สูงส่ง ยังเอาปืนจ่อหัวเขาอีก ในประเทศเบียนหนาน เบาสุดก็แค่ถูกไล่ออก หนักสุดก็อาจถูกโทษจำคุก หรือประหารก็ได้

และตำแหน่งท่านดยุกผู้สูงส่ง ทำอะไรก็ไม่มีขีดจำกัด คนที่ทำให้เขาโมโห ไม่เคยมีจุดจบที่ดีเลย

ครั้งนี้ พวกเขาเจอกับเย้นหว่านที่นิสัยดี ถึงได้มีชีวิตรอดมาได้

ที่ไม่ไกลมาห ฉู่ฉู่กับบอดี้การ์ดทั้งสี่เห็นเย้นหว่านเข้าไปในวังได้อย่างปลอดภัย ก็ต่างตะลึงมองตาค้าง จากนั้นก็ต่างโล่งอก

พวกเขาลืมไปแล้วว่า เย้นหว่านยังมีป้ายดยุกของดีแบบนี้ การเข้าวังสำหรับเธอแล้ว ก็เหมือนกับกลับบ้านเลย

แต่ว่า เธอเข้าวังไปคนเดียว จะอันตรายไปหรือเปล่านะ?

พวกบอดี้การ์ดต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก รู้สึกไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่

ฉู่ฉู่หัวเราะและพูดว่า “พวกนายวางใจได้ คนในวังมีกฎเกณฑ์เรื่องลำดับของตำแหน่ง เสี่ยวหว่านมีป้ายดยุก ไม่มีใครกล้าดูหมิ่นเธอได้ อีกอย่าง แม่ฉันอย่างมากก็แค่โวยวายในบ้าน ไม่มีปัญญามาโวยวายหน้าวังหรอกนะ”

บอดี้การ์ดสี่คนคิดแล้ว ก็มีเหตุผลดี

ก็ไม่คิดอะไรมากอีก รอเย้นหว่านออกมาอย่างวางใจ

แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่า คนที่คิดไม่ดีกับเย้นหว่านจริงๆ แท้จริงแล้วคือองค์หญิงซาอินติ

วังหลวงเป็นพื้นที่ของเธอ และยังเป็นพื้นที่ที่อันตรายมากที่สุด

เย้นหว่านเข้าวังไปได้ไม่นาน ก็……หลงทาง

วังหลวงใหญ่มากกว่าที่เธอคิดไว้อีกนะ

มีตำหนักเล็กๆหลายที่ ทางเดินยาวๆหลายเส้น สี่แยกทับกันไปหมด ก็เหมือนกับเขาวงกตขนาดใหญ่

ที่สำคัญคือ ยังไม่มีป้ายบอกทางอีก!

เดินอยู่ด้านใน เลี้ยวไปทางไหนก็พึ่งความรู้สึกทั้งนั้น