เจตนาฆ่าภายในใจพุ่งขึ้นอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

ไม่ว่าเย้นหว่านจะรู้แผนที่เตรียมไว้ที่บ้านของเวนเดลล์หรือไม่ แต่ในเมื่อเธอลงมือแล้ว ก็จะทำจนถึงที่สุด ไม่สนว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต

เธอแทบจะรู้ดีว่าเย้นหว่านจะเป็นอุปสรรคขัดขวางที่ใหญ่สุดบนเส้นทางที่อยู่ด้วยกันของเธอและโห้หลีเฉิน

ซาอินติปิดบังเจตนาฆ่าภายในใจเป็นอย่างดี บนใบหน้าที่สวยงามเผยความอ่อนโยนและเอาใจใส่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“เสี่ยวหว่าน เย็นนี้งานของการทรวงการต่างประเทศมีมาก แถมยังต้องทำงานล่วงเวลาด้วย พวกเราก็ไม่รบกวนพวกเขาอยู่ที่นี่ดีไหม เธอเพิ่งมาพระราชวัง ไม่ค่อยคุ้นเคย ไปกัน ฉันจะพาเธอออกไปเดินเล่น”

เย้นหว่านชะงักเล็กน้อย ภายในใจรู้สึกขัดแย้งเป็นอย่างมากขึ้นมาทันที

ไปเดินเล่นกับเธองั้นเหรอ นั่นไม่ใช่ว่ากระต่ายขาวเดินไปที่ห้องครัวกับหมาป่าตัวใหญ่ ค้นหาสถานที่ที่ไม่มีใครและฆ่าเธอภายในไม่กี่นาที

เย้นหว่านแทบจะส่ายหัวอย่างไม่คิด

ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็เห็นซาอินติขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงราวกับสั่งสอนเล็กน้อย

“เสี่ยวหว่าน เธออย่าเอาแต่ใจสิ ทำให้หลีเฉินและพวกเขาทำงานล่าช้ากันจะไม่ดีนะ เธอดูสิหลังจากที่เธอมา หลีเฉินก็ทำงานไม่ได้เลย”

ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา ก็ทำให้เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ที่มองนอกเรื่องอย่างคึกคักหันมาสนใจ

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะออกความเห็นด้วยความประหลาดใจ

“ใช่เลย หลังจากที่คุณเย้นมา คุณโห้ก็ไม่กดแป้นพิมพ์เลย”

“ก่อนที่คุณเย้นมา นิ้วของโห้หลีเฉินไม่เคยออกห่างแป้นพิมพ์เลย ยุ่งจนหยุดกินข้าวไม่ได้”

“งานของคุณโห้มีเยอะมาก ต้องจัดเรียงข้อมูลพืชที่มีมาหลายพันปีทั้งหมดอีกครั้ง แถมไม่ปล่อยให้คนอื่นเข้ามาทำด้วยตัวเอง งานยุ่งจนแทบจะไม่มีเวลานอน”

“คุณโห้ปฏิบัติต่อน้องสาวคนนี้พิเศษจริง ๆ เพิ่งเห็นเขาไม่ทำงานเพราะเรื่องของคนอื่นเป็นครั้งแรก….”

ความคิดเห็นมากมายต่างผ่านเข้ามาในหูของเย้นหว่าน

เธอแปลกใจนิดหน่อย คิ้วก็บิดเบี้ยวเล็กน้อย

เธอรู้ว่าโห้หลีเฉินกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องการตามหาเมล็ดแมกโนเลียอย่างลับ ๆ แต่คิดไม่ถึงว่ายานี้จะหายากขนาดนี้ จำเป็นต้องใช้เวลาในการค้นหามาก

ซาอินติฟังความคิดเห็นของทุกคนอย่างมีชัย มุมปากยกขึ้นอย่างเงียบ ๆ

หลังจากนั้นก็พูดอย่างห่วงใยทันที

“เสี่ยวหว่าน ฉันจะพาเธอออกไปนะ เวลากินข้าวครั้งต่อไป พวกเราค่อยมาดูหลีเฉินอีกครั้ง ถ้าเธออยากมา ฉันจะพาเธอมาด้วยทุกครั้ง”

หลังจากออกไปกับเธอครั้งนี้ ยังจะมีครั้งหน้าไหมนะ ตลก

เย้นหว่านมองเห็นจิตใจที่ชั่วร้ายของซาอินติได้อย่างชัดเจน โดยปกติจะไม่ฟังคำล่อลวงของเธอและตามเธอไป

แต่พอมองดูการสนทนาของเพื่อนร่วมงานโดยรอบอีกครั้ง หากเธอยังอยู่ที่นี่ต่อไป อาจจะกลายเป็นศัตรูของทุกคน

รวมไปถึงอาจจะทำให้โห้หลีเฉินเป็นปัญหากับการทรวงการต่างประเทศ

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างกลุ้มใจ จิตใจเปลี่ยนไปมาอย่างรวดเร็ว เธอควรจัดการเรื่องยุ่งยากตรงหน้าอย่างไร

ซาอินติเห็นเย้นหว่านไม่ไป เดิมทีก็ไม่ค่อยเชื่อใจเธอ ตอนนี้มีความสงสัยมากขึ้นอีก

สรุปเธอรู้เรื่องที่บ้านของเวนเดลล์หรือไม่กัน

เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในความเสี่ยงใด ๆ ตอนนี้ ต้องพาเย้นหว่านออกไปเดี๋ยวนี้

ใบหน้าของซาอินติเผยยิ้มเล็กน้อย ในน้ำเสียงมีความน่าเกรงของผู้ที่ขึ้นตำแหน่งมาหลายปี

“เอาล่ะ เสี่ยวหว่านอย่าเอาแต่ใจ ตามฉันมาได้แล้ว”

ระหว่างที่พูด ซาอินติก็ยื่นมือตรงมาจับข้อมือของเย้นหว่าน

อีกนัย เธอพูดตามตรงว่าไร้มารยาท

แม้ว่าเย้นหว่านจะไม่ไป ก็ไม่มีใครยืนอยู่ข้างเธอ

เย้นหว่านรู้สึกหงุดหงิด

สายตามองไปที่มือของซาอินติที่จะคว้าเธอไว้ ระหว่างที่วิตกกังวล จู่ ๆ เธอก็เอียงตัว ทั้งตัวตกอยู่ในอ้อมแขนของโห้หลีเฉิน

ซาอินติชะงักอย่างทันที ดวงตากลมจ้องมองอย่างงงงัน น้ำเสียงขึ้นสูงโดยไม่ตั้งใจ

“เย้นหว่าน เธอทำอะไร”

ทุกคนต่างตกตะลึงจนตาค้าง แต่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นอ้อมกอดของโห้หลีเฉิน คาดไม่ถึงจะเห็นหญิงสาว

ถึงแม้จะบอกว่าเป็นน้องสาว โห้หลีเฉินจะอดทนได้งั้นเหรอ

จะโกรธจัดหรือไม่ หรือจะโยนเธอลงไปในมหาสมุทรแปซิฟิก

ท่ามกลางความตกตะลึงและอยากรู้อยากเห็น โห้หลีเฉินไม่ตอบโต้รุนแรงเกินไป มองไปที่เย้นหว่านด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยการสำรวจ ดวงตาของเขาลึกล้ำและมีเสน่ห์

เสียงทุ้มต่ำแต่งแต้มไปด้วยเวทมนตร์ที่มีมนขลัง

“เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน”

ไม่สบาย

ใช่สิ เธอไม่สบาย

ในความร้อนรนของเธอเหมือนกับถูกใครจุดไฟ เธอปีนขึ้นไปบนเสาทันที ทั้งสองมือกุมท้องของตัวเอง ทำสีหน้าทุกข์ทรมาน

น้ำเสียงสะอึกสะอื้นอย่างเจ็บปวด “พี่คะ จู่ ๆ ท้องของฉันปวดมาก โอ๊ย ๆ ๆ”

ดวงตาของโห้หลีเฉินยิ่งหม่นลง

เขาโอบเอวของเย้นหว่าน แขนอดไม่ได้ที่ต้องใช้แรงโอบกอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขน

ซาอินติเห็นฉากนี้เข้า โกรธจนแทบจะกระอักเป็นเลือด

ทำไมเย้นหว่านถึงเป็นแบบนี้ ปวดท้องเป็นเหตุผลที่ล้มในอ้อมแขนของโห้หลีเฉินงั้นเหรอ

ไม่ใช่ ถึงปวดท้องเธอก็จะไม่ปล่อยให้เย้นหว่านอยู่ที่นี่

ซาอินติเดินไปข้างกายของโห้หลีเฉินทันที แล้วพูดอย่างห่วงใย

“เสี่ยวหว่าน ท้องปวดมากใช่ไหม เธอไม่ต้องรีบร้อน ฉันจะพาเธอไปหาหมอ”

ระหว่างที่พูด เธอก็กวักมือเรียกและสั่งสาวใช้สองสามคนมาหาเธอ “ยืนเหม่ออะไร รีบมาช่วยพยุงเสี่ยวหว่านไปหาหมอหวัง”

ท่าทางวิตกกังวลนั้นราวกับเธอใส่ใจสุขภาพของเย้นหว่านจริง ๆ

จนเย้นหว่านที่มองอยู่เกือบจะเชื่อ

แต่ไปกับเธอถือว่าโง่

เย้นหว่านไม่สามารถปฏิเสธโดยตรงได้อีกครั้ง ทันใดนั้นก็รู้สึกกลัวและสับสนเล็กน้อย เธอบีบแขนของโห้หลีเฉินแน่นอย่างไม่รู้ตัว

โห้หลีเฉินยอมให้เธอกำเสื้อสูทของตัวเองจนยับ มองเย้นหว่านอย่างเป็นห่วง หัวใจแน่นขึ้นเล็กน้อย

“ไม่ต้องกลัว”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขานุ่มนวลมาก “ผมจะดูแลคุณเอง”

โห้หลีเฉินโอบเย้นหว่านไว้ แล้วลุกขึ้นยืน

ซาอินติได้ยินประโยคนี้ ทั้งตัวก็รู้สึกแย่ขึ้นมาในทันที

เธอดูแลห่วงใยเย้นหว่านขนาดนี้ เพื่อที่จะพาเย้นหว่านไปคนเดียว แล้วใช้โอกาสลงมือกับเธอดีไหม

ถ้าโห้หลีเฉินอยู่ เธอจะยังมีโอกาสลงมือตอนไหน

เธอรีบยิ้มและพูด “หลีเฉิน คุณยุ่งกับงาน ไม่ต้องเสียเวลากับเรื่องหรอก คุณฝากให้ฉันดูแลเสี่ยวเยี่ยนจะดีกว่า คุณวางใจได้ ฉันจะพาเธอไปหาหมอหวัง จะทำให้ถูกต้องแน่นอน”

ซาอินติยืนขวางอยู่ข้างหน้าของหลีเฉิน เพื่อขวางทางเขาไว้

โห้หลีเฉินจำเป็นต้องหยุดเดิน สายตาที่มองอย่างเยือกเย็นหันไปทางซาอินติ

“เธอไม่จำเป็นต้องไปหาหมอหวัง พักผ่อนอยู่กับฉันที่นี่จะดีกว่า”

“ป่วยก็ต้องไปหาหมอสิ ปิดบังหมอเอาไว้ไม่ได้ หลี่เฉิน คุณก็…….”

“ประจำเดือนปกติ จำเป็นต้องหาหมอด้วยเหรอ”

มุมปากของโห้หลีเฉินตวัดโค้งและยิ้มอย่างเยาะเย้ย

ซาอินติชะงักอย่างทันที สีหน้าเปลี่ยนเป็นทั้งแดงทั้งซีดทันที

ประจำเดือนงั้นเหรอ

เย้นหว่านแค่เป็นประจำเดือนเท่านั้นเหรอ

เธอมองไปที่เย้นหว่านอย่างงงงัน ในความตกใจมาพร้อมกับความรู้สึกผิดหวังรุนแรงที่แผนล้มเหลว

มุมปากของเย้นหว่านกระตุกเล็กน้อย ดูไร้เดียงสานิดหน่อย

เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นประจำเดือนได้อย่างไร

คิดไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะพูดอย่างเปิดเผยขนาดนี้ ก็…..หนังหน้าหนาพอสินะ

โห้หลีเฉินไม่อดทนต่อซาอินติสักนิด น้ำเสียงทุ้มต่ำและเยือกเย็นพูดข่มขู่

“หลบไป”

สองคำ เผยให้เห็นความไม่พอใจของชายหนุ่ม

ร่างกายของซาอินติสั่นเล็กน้อย แทบจะก้าวออกไปสองก้าวโดยสัญชาตญาณ