ด้วยเหตุนี้ หูของเธอจึงเฉียบคมขึ้นไม่น้อย

เธอได้ยินเสียงคนที่ยกเธอขึ้นเดินจากไปแล้ว

ไม่นานนัก ก็มีคนเดินเข้ามาอีก เป็นเสียงรองเท้าส้นสูงเหยียบบนพื้น

คนที่มา เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

กู้จื่อเฟยตื่นตระหนกยิ่งขึ้น ในสมองปรากฏคนที่มีรูปลักษณ์งดงามเหมือนในหนังสายลับ แต่เป็นผู้หญิงอำมหิตที่ยิ่งกว่าผู้ชายเสียอีกขึ้นมาแวบหนึ่ง

นี่สิถึงจะเป็นบทบาทโหดเหี้ยมจริงๆ ซาดิสม์ชอบความรุนแรง

หล่อนคงจะไม่มาทรมานเธอหรอกนะ?

กู้จื่อเฟยคิดอยากเอาหัวชนให้ตาย

"โครม กึก กัก "

กล่องที่ใส่เธอไว้ถูกคนเปิดออก แล้วกล่องทั้งสี่ด้านก็พังทลายลง

ดวงตาของกู้จื่อเฟยที่ถูกคลุมผ้าดำไว้ กลับมีแสงสว่างบ้างแล้ว

เธอมองไปตามที่ที่มีแสง ออกเสียงอู้อี้ "อื้อ อื้ออื้อ……"

"จิ๊ สารรูปนี้ น่าสงสารจังเลยนะ"

ไม่ไกลออกไป เสียงหยอกล้อของผู้หญิงดังขึ้น

ฟังดูแล้ว ก็คุ้นหูอยู่นิดหน่อย

เนื้อเสียงที่ทำให้คนรู้สึกรังเกียจ เป็นใครกันนะ?

กู้จื่อเฟยกำลังคิดอย่างงุนงง เขาก็เอ่ยอีก

"กู้จื่อเฟย เธออวดดีอยากจะจัดการฉันไม่ใช่เหรอ? จะฟ้องฉันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้แม้แต่พูดยังพูดออกมาไม่ได้เลย จะฟ้องยังไงล่ะ?"

กู้จื่อเฟยรู้สึกตัวทันที มั่นใจแล้ว

เป็นเย้นจือฮวน!

เป็นเธอนั่นเอง!

เธอคิดไม่ถึงว่าระหว่างตอนทะเลาะที่มุมปากทางถนนเล็ก ไม่คาดคิดว่าจะให้เย้นจือฮวนเคลื่อนไหวบ้าระห่ำขนาดนี้ต่อ ถึงขนาดลักพาตัวเธอออกมา

ถ้าหากกู้จื่อเฟยคาดเดาไม่ผิด สาเหตุที่ชายวัยกลางคนคนนั้นทำขนาดนั้น ก็เพราะถูกเย้นจือฮวนบงการ

กำจัดตัวหายนะอะไรกัน ไล่เธอออกจากตระกูลเย้นอะไรกัน โกหกทั้งนั้น โกหก!

จุดประสงค์แท้จริงของเขาก็คือลักพาตัวเธอออกมาให้เย้นจือฮวนมาแก้แค้นเธอ

เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มแผ่นหลังของกู้จื่อเฟยในทันที เธอรู้ดี เย้นจือฮวนจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่นอน

"สภาพแบบนี้หล่อนทำไมถึงยังดูน่ารำคาญขนาดนี้อีกนะ? ตีหล่อนซะ ตีให้แรงๆ "

พร้อมกับสิ้นเสียงของเย้นจือฮวน มีเท้าข้างหนึ่งถีบเข้าที่ร่างของกู้จื่อเฟยอย่างรุนแรง

"อั้ก!"

กู้จื่อเฟยเจ็บจนอยากกรีดร้อง ทว่าปากกลับโดนอุดไว้อยู่

จากนั้น มีอีกเท้าถีบเข้าที่ร่างของเธออย่างไร้ความปราณี กำลังของแรงทำให้ร่างกายของเธอพลิกไปโดยควบคุมไม่ได้

เย้นจือฮวนกระหยิ่มยิ้มย่อง เอ่ยอย่างชั่วร้าย

"ไม่ได้กินข้าวหรือไง เรี่ยวแรงถึงได้น้อยขนาดนั้น ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดรอพวกนายเตะทีละครั้ง"

เสียงพูดหยุดลง หลายฝ่าเท้าก็ถีบเข้าที่ร่างของกู้จื่อเฟยพร้อมกันในทันที

หลายครั้งติดต่อกัน ไม่แม้แต่จะหยุดพัก

ร่างกายของกู้จื่อเฟยกลิ้งไปมาบนพื้นอย่างควบคุมไม่ได้ ทุกส่วนของร่างกายเจ็บปวดไปหมด

ถึงขนาดที่เธอไม่รู้ว่ากระดูกตัวเองหักไปมากแค่ไหนแล้ว

ในปากย้อมไปด้วยเลือดสด เธอเจ็บจนเริ่มเวียนหัว คิดอยู่แวบหนึ่งว่าตัวเองจะถูกทำร้ายแบบนี้จนตาย

สุดท้าย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ็บปวด หรือว่าทนไม่ไหวแล้ว กู้จื่อเฟยจึงหมดสติไป

แต่ก็เป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ เธอก็รู้สึกถึงน้ำที่เย็นเฉียบ สาดที่ใบหน้าของเธอ

เธอตกใจสะดุ้งโหยง จึงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

ดูเหมือนในสายตาที่มืดสลัวจะมีสีดำเปื้อนสีแดง เธอมองเห็นคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหน้าของเธออย่างเลือนราง

สายตาหลุบลงมองเธอที่อยู่เบื้องล่าง

เหนือศีรษะ น้ำเสียงเยาะเย้ยสุดๆ ของผู้หญิงดังขึ้น

"หึหึ สารรูปที่น่าเวทนานี่สิ มองดูแล้วถึงจะสบายใจ"

กู้จื่อเฟยเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วร่างกาย หูมีเสียงดังอื้อๆ

สารรูปนี้ของเธอ ไม่ใช่แค่น่าเวทนาเท่านั้นหรอกนะ?

ทั่วทั้งร่างกายคาดว่าไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

เธอเจ็บจนเป็นตะคริว ทว่ากลับกัดผ้าที่อุดปากไว้อย่างสุดชีวิต ไม่ออกเสียงร้องออกมาอีก

ยิ่งเธอเจ็บปวด เย้นจือฮวนก็ยิ่งสบายใจ

เธอจะไม่ให้เย้นจือฮวนได้สมปรารถนา

เย้นจือฮวนมองท่าทีที่กู้จื่อเฟยจงใจอวดดีตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอนั้นออก ในใจก็มีความรู้สึกไม่พอใจก่อตัวขึ้น

เธอต้องการเฆี่ยนตีกู้จื่อเฟย ทำลายความโอหังและความมั่นใจทั้งหมดของเธอ

รวมถึงจิตใจของเธอด้วย

เย้นจือฮวนนั่งยองลง ดึงผ้าคลุมตาและผ้าที่อุดในปากของกู้จื่อเฟยออกมา

เธอเอ่ยยิ้มด้วยเสียงแหลม "กู้จื่อเฟย ฉันเมตตากรุณาให้เธอได้ดูเกียรติอันสูงศักดิ์นี้ของตัวเอง ดีใช่ไหมล่ะ?"

บนศีรษะมีแสงไฟสว่างจ้า ส่องเข้ามาในดวงตากะทันหัน ทิ่มแทงดวงตาของกู้จื่อเฟยทำให้เธอเวียนหัวและรู้สึกเจ็บ

เธอปรับสายตาสองวินาทีก็มองได้ชัดเจน ตอนที่มองเห็นใบหน้าอำมหิตน่ารังเกียจของเย้นจือฮวน ในขณะเดียวกันก็มองเห็นกระจกตั้งพื้นขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

ในกระจก เธอขดตัวอยู่บนพื้นอย่างจนตรอก เสื้อผ้าระเกะระกะ สารรูปน่าเวทนาเต็มไปด้วยรอยเท้าและคราบเลือดทั่วร่างกาย สะท้อนออกมาครบถ้วนอย่างไม่ต้องสงสัย

หางตากู้จื่อเฟยมีแต่เลือด มองดูแล้วน่ากลัวเหมือนเลือดออกเจ็ดทวาร

น่าสงสาร น่าเวทนา

ชั่วชีวิตนี้เธอไม่เคยน่าเวทนาขนาดนี้มาก่อน

เย้นจือฮวนดึงผมของกู้จื่อเฟย มองกระจกแล้วเอ่ยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

"กู้จื่อเฟย พอใจกับเกียรติยศอันสูงศักดิ์นี้ของเธอในตอนนี้ไหม? ดูสภาพนี้เธอสิ หึหึ เหมือนผีอย่างไรอย่างนั้น เธอว่าพี่เย้นยังจะชอบเธออีกไหมล่ะ?

เขาเห็นแล้ว จะอยากอ้วกด้วยความขยะแขยงไหมนะ?"

กู้จื่อเฟยถลึงตามองเย้นจือฮวนที่น่าเกลียดชัง

ผู้หญิงคนนี้ มองดูเหมือนหญิงจิตใจดี แต่ความเป็นจริงจิตใจและการลงมือนั้นโหดเหี้ยม

กู้จื่อเฟยเจ็บปวดมาก แต่กลับฝืนทนไว้ มุมปากยกยิ้มเหน็บแนมออกมา

"เย้นจือฮวน เธอเคยมีแฟนไหม?"

เย้นจือฮวนถูกถามจนอึ้งไป แล้วเอ่ยอย่างอวดดีในทันที

"ฉันเติบโตมาสะสวยตั้งขนาดนี้ ครอบครัวก็ดี สิ่งที่ไม่ขาดเลยก็คือแฟน"

"งั้นเหรอ? งั้นแฟนพวกนั้น ที่ชอบคือใบหน้าสวยของเธอ หรือว่าครอบครัวที่ดีของเธอล่ะ?"

รอยยิ้มกู้จื่อเฟยก็ยิ่งประชดประชัน

เย้นจือฮวนเพิ่งจะรู้สึกตัว ว่านี่กู้จื่อเฟยกำลังถากถางเธออยู่

เส้นผมของกู้จื่อเฟยที่เธอจับไว้ก็ดึงแรงขึ้น "นังผู้หญิงสมควรตาย ก็ไม่ดูว่าตอนนี้ตัวเองดูโง่เขลาเบาปัญญา ยังกล้าเหน็บแนมฉันอีก?"

"ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นคนลักษณะไหนอย่างแน่นอน น่าเวทนามากแค่ไหน แม้กระทั่งอาจจะถูกทำให้เสียโฉมและทิ้งรอยแผลเป็นไว้"

กู้จื่อเฟยมองตัวเองในกระจก พูดอย่างใจกว้างและยิ่งมั่นใจ

"แต่ ฉันรู้ดีว่า ไม่ว่าตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้ หรือน่ากลัวยิ่งขึ้น แม้ว่าจะถูกทำให้เสียโฉม เปลี่ยนไปดูแก่หรือน่าเกลียด พี่เย้นเขาก็จะไม่รังเกียจฉันและไม่ต้องการฉันด้วยสาเหตุนี้หรอก"

"เพราะว่า……"

ใบหน้ากู้จื่อเฟยเปี่ยมด้วยความยั่วยุ "ฉันไม่เหมือนกับเธอ คนที่เย้นโม่หลินรักคือฉัน คือฉันเท่านั้น"

แม้ว่าเธอต้องตกที่นั่งลำบากอีก แม้ว่าเธอจะถูกทำให้เสียโฉม เย้นโม่หลินก็ยังรักเธอ

ทำให้เย้นจือฮวนจนปัญญาซักถามข้อสงสัยได้อย่างมั่นใจ

เย้นจือฮวนเหมือนถูกตีทีหนึ่งอย่างไม่ทันตั้งตัว อดไม่ได้ที่จะคิดถึงบรรดาแฟนหนุ่มของเธอ หาไม่ได้สักคนเลยที่หากว่าเธอหมดอำนาจและเสียโฉม แล้วจะยังมีผู้ชายที่ต้องการเธอ

เธอเล่นกับพวกเขา พวกเขาก็เล่นกับเธอ

หัวใจของเย้นจือฮวน ถูกปลุกเร้ารุนแรงเป็นช่วงๆ คาดไม่ถึงว่าจะรู้สึกอิจฉากู้จื่อเฟยที่ตกที่นั่งลำบากอยู่

ยิ่งรู้สึกว่า เธอทรมานกู้จื่อเฟยแบบนี้ ทำให้เธอจนมุมก็ไม่มีผลกระทบอะไรเลย ช่างเป็นวิธีที่โง่เขลามาก

ไม่สามารถโจมตีความมั่นใจและความโอหังของกู้จื่อเฟยได้เลยแม้แต่น้อย

ส่วนความมั่นใจของกู้จื่อเฟย กลับยิ่งทำให้เย้นจือฮวนเกลียดจนกัดฟันด้วยความเคียดแค้น

อยากจะทำลายเสียจริงๆ

ใบหน้าเย้นจือฮวนฉายแววความโหดเหี้ยม ทันใดนั้นเธอก็หยิบมีดสั้นมาเล่มหนึ่ง จ่อตามแนวขวางที่คอของกู้จื่อเฟย

"ความรู้สึกของผู้ชายเปลี่ยนแปลงง่าย หากเธอตายละก็ แม้ว่าเขาจะคิดถึงสักสองสามปี ก็จะไปรักผู้หญิงคนอื่นใหม่

กู้จื่อเฟย เธอว่าเป็นอย่างนั้นไหม?"