ภายในงานเลี้ยง เค้กถูกตัดท่ามกลางสายตาทุกคน บรรยากาศของงานเต็มไปด้วยความรื่นรมย์หรรษา

เย้นซิวหย่ากลับถามด้วยความฉงนใจ

"จื่อเฟยล่ะ?ตัดเค้ก ทำไมไม่เห็นเธอล่ะ?"

หล่อนถามเช่นนี้ เดิมทีผู้คนที่สงสารว่าตัวเอกในงานคืนนี้อย่างกู้จื่อเฟยทำไมไม่อยู่ ตอนนี้ก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้น

เย้นโม่หลินอธิบายสีหน้าเรียบเฉย"เธอไปเปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวก็มา"

เย้นซิวหย่าพยักหน้าหงึกๆด้วยความเข้าใจ กล่าวว่า

"อย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะเมื่อกี้ชิวเจ๋อบอกว่าไม่เห็นกู้จื่อเฟย"

พูดพลางมองรอบๆ"ฉันต้องบอกชิวเจ๋อหน่อยว่าไม่ต้องหาแล้ว เอ๋……ชิวเจ๋อล่ะ?"

เห็นคนส่วนมากยืนอออยู่ตรงนี้กันหมด แต่ด้านในหรือด้านนอกก็ไม่เห็นเงาของชิวเจ๋อเลย

คนอื่นก็รู้สึกสงสัย เวลาเจ้าภาพตัดเค้ก ผู้เป็นแขกควรอยู่ร่วมด้วยถึงจะถูก ทำไมหายไปกะทันหันล่ะ?

เวลานี้ มีคนบอกว่า"คุณหญิงสาม เมื่อกี้ฉันเห็นชิวเจ๋อเดินไปที่ตึกเล็กหลังนั้นค่ะ"

ผู้คนมองตามตึกเล็กที่ใกล้ที่สุด

สีหน้าเย้นโม่หลินมืดครึ้มทันที

มีคนพูดเสียงเบาต่อว่า"เหมือนกู้จื่อเฟยก็ไปเปลี่ยนเสื้อตรงนั้นนะ?งั้นชิวเจ๋อคือไปหาเธอใช่ไหม……"

สีหน้าเย้นโม่หลินยิ่งมืดครึ้มกว่าเดิม

เขาวางมีดตัดเค้กลง กล่าวเสียงเครียดกับกงจืออวีว่า

"ผมไปดูก่อนครับแม่"

พูดจบ เขาก็ไม่ใส่ใจคนอื่น รีบสาวเท้าเดินไปยังตึกเล็กหลังนั้น

เย้นซิวหย่าเห็นเย้นโม่หลินไป ส่วนลึกของดวงตาพลันเผยรอยยิ้มลำพองใจขึ้น

เจียงเป้ยนีวิ่งไปขวางทางเย้นโม่หลิน

เธอกล่าวด้วยความหวังดี"พี่เย้นค่ะ ยังรอให้พี่นำตัดเค้กนะคะ อีกอย่างชิวเจ๋อคือไอดอลในใจกู้จื่อเฟย กู้จื่อเฟยชอบเขามาหลายปี ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เจอหน้ากัน คงมีเรื่องให้คุยเยอะ พวกเขาอยากคุยกันตามลำพังก็เข้าใจได้อยู่นะคะ คุณอย่าพึ่งไปสนใจเลยค่ะ ตัดเค้กกันดีกว่าค่ะ?"

ไม่พูดยังพอว่า เมื่อพูดแล้ว ใบหน้าเย้นโม่หลินราวกับฟ้าอันมืดมนก่อนฝนกับลมจะกระโชกแรง

ภายในงานเลี้ยง เค้กถูกตัดท่ามกลางสายตาทุกคน บรรยากาศของงานเต็มไปด้วยความรื่นรมย์หรรษา

เย้นซิวหย่ากลับถามด้วยความฉงนใจ

"จื่อเฟยล่ะ?ตัดเค้ก ทำไมไม่เห็นเธอล่ะ?"

หล่อนถามเช่นนี้ เดิมทีผู้คนที่สงสารว่าตัวเอกในงานคืนนี้อย่างกู้จื่อเฟยทำไมไม่อยู่ ตอนนี้ก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้น

เย้นโม่หลินอธิบายสีหน้าเรียบเฉย"เธอไปเปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวก็มา"

เย้นซิวหย่าพยักหน้าหงึกๆด้วยความเข้าใจ กล่าวว่า

"อย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะเมื่อกี้ชิวเจ๋อบอกว่าไม่เห็นกู้จื่อเฟย"

พูดพลางมองรอบๆ"ฉันต้องบอกชิวเจ๋อหน่อยว่าไม่ต้องหาแล้ว เอ๋……ชิวเจ๋อล่ะ?"

เห็นคนส่วนมากยืนอออยู่ตรงนี้กันหมด แต่ด้านในหรือด้านนอกก็ไม่เห็นเงาของชิวเจ๋อเลย

คนอื่นก็รู้สึกสงสัย เวลาเจ้าภาพตัดเค้ก ผู้เป็นแขกควรอยู่ร่วมด้วยถึงจะถูก ทำไมหายไปกะทันหันล่ะ?

เวลานี้ มีคนบอกว่า"คุณหญิงสาม เมื่อกี้ฉันเห็นชิวเจ๋อเดินไปที่ตึกเล็กหลังนั้นค่ะ"

ผู้คนมองตามตึกเล็กที่ใกล้ที่สุด

สีหน้าเย้นโม่หลินมืดครึ้มทันที

มีคนพูดเสียงเบาต่อว่า"เหมือนกู้จื่อเฟยก็ไปเปลี่ยนเสื้อตรงนั้นนะ?งั้นชิวเจ๋อคือไปหาเธอใช่ไหม……"

สีหน้าเย้นโม่หลินยิ่งมืดครึ้มกว่าเดิม

เขาวางมีดตัดเค้กลง กล่าวเสียงเครียดกับกงจืออวีว่า

"ผมไปดูก่อนครับแม่"

พูดจบ เขาก็ไม่ใส่ใจคนอื่น รีบสาวเท้าเดินไปยังตึกเล็กหลังนั้น

เย้นซิวหย่าเห็นเย้นโม่หลินไป ส่วนลึกของดวงตาพลันเผยรอยยิ้มลำพองใจขึ้น

เจียงเป้ยนีวิ่งไปขวางทางเย้นโม่หลิน

เธอกล่าวด้วยความหวังดี"พี่เย้นค่ะ ยังรอให้พี่นำตัดเค้กนะคะ อีกอย่างชิวเจ๋อคือไอดอลในใจกู้จื่อเฟย กู้จื่อเฟยชอบเขามาหลายปี ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เจอหน้ากัน คงมีเรื่องให้คุยเยอะ พวกเขาอยากคุยกันตามลำพังก็เข้าใจได้อยู่นะคะ คุณอย่าพึ่งไปสนใจเลยค่ะ ตัดเค้กกันดีกว่าค่ะ?"

ไม่พูดยังพอว่า เมื่อพูดแล้ว ใบหน้าเย้นโม่หลินราวกับฟ้าอันมืดมนก่อนฝนกับลมจะกระโชกแรง

ความรู้สึกที่เปียกชื้นนี้ ทำให้กู้จื่อเฟยขนลุกชันทั้งตัว คลื่นไส้จนอยากจะอ้วก

เธอกรีดร้องอย่างกราดเกรี้ยว"อย่ามาแตะฉัน อย่ามาแตะฉัน!ชิวเจ๋อ ฉันจะฆ่าคุณ ฉันจะให้เย้นโม่หลินฆ่าคุณ เขาต้องฆ่าคุณแน่ๆ!"

ชิวเจ๋อไม่สนใจเลยสักนิด พลางลูบคลำบริเวณผิวของกู้จื่อเฟยที่เสื้อขาดรุ่งริ่ง

กู้จื่อเฟยตัวแข็งทื่อพร้อมกับสั่นเทิ้ม เบ้าตาแดงก่ำ รู้สึกอับอายสุดจะทนได้ ยังมีความรู้สึกหมดหวังในความมืดมนอีกด้วย

เธอต้องจบลงในเงื้อมมือของชิวเจ๋อแล้วหรือ?

"ก๊อกๆๆ"

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น นอกประตูมีเสียงของเย้นโม่หลิน"กู้จื่อเฟย คุณเปลี่ยนเสร็จหรือยัง?"

กู้จื่อเฟยที่เกือบถูกความสิ้นหวังกลืนกินก็สะดุ้ง พลางบังเกิดความหวัง

เธออ้าปากจะเรียกให้เขาช่วย เวลานี้นี่เอง มือใหญ่ก็มาปิดปากเธอเสียสนิท

"อืมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

กู้จื่อเฟยส่งเสียงดังไม่ได้ในชั่วขณะนี้

ชิวเจ๋อที่ทับร่างกู้จื่อเฟยไว้ สบถอย่างหงุดหงิดว่า"มาไม่เป็นเวลาเลย"

เย้นโม่หลินเคาะประตูอีกครั้ง เสียงดังกว่าเดิม"กู้จื่อเฟยคุณอยู่ข้างในไหม?"

"อืมๆๆ!"

เธออยู่ เธออยู่ข้างใน รีบมาช่วยเธอเร็ว

กู้จื่อเฟยพยายามส่งเสียงสุดชีวิต มองประตูด้วยความร้อนใจ

เธอรู้จักเย้นโม่หลิน

ภายในงานเลี้ยง เค้กถูกตัดท่ามกลางสายตาทุกคน บรรยากาศของงานเต็มไปด้วยความรื่นรมย์หรรษา

เย้นซิวหย่ากลับถามด้วยความฉงนใจ

"จื่อเฟยล่ะ?ตัดเค้ก ทำไมไม่เห็นเธอล่ะ?"

หล่อนถามเช่นนี้ เดิมทีผู้คนที่สงสารว่าตัวเอกในงานคืนนี้อย่างกู้จื่อเฟยทำไมไม่อยู่ ตอนนี้ก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้น

เย้นโม่หลินอธิบายสีหน้าเรียบเฉย"เธอไปเปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวก็มา"

เย้นซิวหย่าพยักหน้าหงึกๆด้วยความเข้าใจ กล่าวว่า

"อย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะเมื่อกี้ชิวเจ๋อบอกว่าไม่เห็นกู้จื่อเฟย"

พูดพลางมองรอบๆ"ฉันต้องบอกชิวเจ๋อหน่อยว่าไม่ต้องหาแล้ว เอ๋……ชิวเจ๋อล่ะ?"

เห็นคนส่วนมากยืนอออยู่ตรงนี้กันหมด แต่ด้านในหรือด้านนอกก็ไม่เห็นเงาของชิวเจ๋อเลย

คนอื่นก็รู้สึกสงสัย เวลาเจ้าภาพตัดเค้ก ผู้เป็นแขกควรอยู่ร่วมด้วยถึงจะถูก ทำไมหายไปกะทันหันล่ะ?

เวลานี้ มีคนบอกว่า"คุณหญิงสาม เมื่อกี้ฉันเห็นชิวเจ๋อเดินไปที่ตึกเล็กหลังนั้นค่ะ"

ผู้คนมองตามตึกเล็กที่ใกล้ที่สุด

สีหน้าเย้นโม่หลินมืดครึ้มทันที

มีคนพูดเสียงเบาต่อว่า"เหมือนกู้จื่อเฟยก็ไปเปลี่ยนเสื้อตรงนั้นนะ?งั้นชิวเจ๋อคือไปหาเธอใช่ไหม……"

สีหน้าเย้นโม่หลินยิ่งมืดครึ้มกว่าเดิม

เขาวางมีดตัดเค้กลง กล่าวเสียงเครียดกับกงจืออวีว่า

"ผมไปดูก่อนครับแม่"

พูดจบ เขาก็ไม่ใส่ใจคนอื่น รีบสาวเท้าเดินไปยังตึกเล็กหลังนั้น

เย้นซิวหย่าเห็นเย้นโม่หลินไป ส่วนลึกของดวงตาพลันเผยรอยยิ้มลำพองใจขึ้น

เจียงเป้ยนีวิ่งไปขวางทางเย้นโม่หลิน

เธอกล่าวด้วยความหวังดี"พี่เย้นค่ะ ยังรอให้พี่นำตัดเค้กนะคะ อีกอย่างชิวเจ๋อคือไอดอลในใจกู้จื่อเฟย กู้จื่อเฟยชอบเขามาหลายปี ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เจอหน้ากัน คงมีเรื่องให้คุยเยอะ พวกเขาอยากคุยกันตามลำพังก็เข้าใจได้อยู่นะคะ คุณอย่าพึ่งไปสนใจเลยค่ะ ตัดเค้กกันดีกว่าค่ะ?"

ไม่พูดยังพอว่า เมื่อพูดแล้ว ใบหน้าเย้นโม่หลินราวกับฟ้าอันมืดมนก่อนฝนกับลมจะกระโชกแรง