"โครม"หนึ่งเสียง ชิวเจ๋อก็ล้มไปกองกับพื้น ก่อนจะกระอักเลือดออกมาจากปาก

การชกครั้งนี้ เขาแทบจะต้านทานพละกำลังไม่ได้เลย ราวกับมีเหล็กหนักทุบใส่ตัวเขาก็ไม่ปาน

แม่ง มันเป็นหมัดของคนจริงหรือว่ะ?

ชิวเจ๋อถูกชกจนหัวใจหวาดหวั่น รีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล"คุณเย้น คุณฟังผมอธิบายนะครับ ผมกับจื่อเฟยรักกันจริง จึงได้……"

"ปัง"

เจอลูกถีบบนตัวอีกครั้ง ชิวเจ๋อกลิ้งไปหลายตลบ

เขาปวดราวกับกระดูกและข้อหัก ล้มจนรู้สึกเวียนหัวและตาลาย

ยังไม่ทันตอบสนองกลับมา เย้นโม่หลินที่มีความเย็นยะเยือกปกคลุมทั่วเรือนร่างก็เดินเข้าหา พลางแตะใส่ตัวชิวเจ๋อหลายๆครั้ง

อย่างไร้ความเมตตา

"อ๊าก!อ๊าก!ช่วยด้วย เจ็บมาก ช่วยด้วย ช่วยด้วย"

ชิวเจ๋อถูกซ้อมจนกรีดร้องอย่างอนาถ ไม่อาจคำนึกถึงภาพลักษณ์ได้แล้ว

เขาเจ็บปวดทั่วตัวจนชักกระตุก ยังต้องทนรับการจู่โจมที่ไม่จบไม่สิ้นต่อ ทำให้เขารู้สึกว่าจะโดนซ้อมให้ตายคาที่ ไม่รู้ว่ากระดูกภายในขาดไม่กี่ชิ้นแล้ว

ทว่าไม่ว่าเขาจะร้องอย่างไรก็ไม่มีคนมาช่วยเขาสักคน

กู้จื่อเฟยจัดเสื้อของตัวเองให้มิดอีกครั้ง ยืนมองชิวเจ๋อโดนกระทืบอย่างตื่นตระหนกด้านข้าง

เห็นคนที่รังแกเธอเมื่อกี้ ตอนนี้ได้รับบทลงโทษแล้ว ได้รับผลของกรรมแล้ว

ทว่าเธอไม่ดีใจเลยสักนิด

เธอมองเย้นโม่หลินด้วยดวงตาเปล่งประกาย ไอสังหารแผ่ซ่านบนตัวเขา คล้ายกับราชสีห์ที่โมโหจนเสียสติไม่มีผิดเพี้ยน

ดวงตาฉาบฉายสีแดง ชวนให้คนรู้สึกกลัวยิ่งนัก

เขาโกรธแล้วจริงๆ เป็นความโกรธที่กู้จื่อเฟยไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาโกรธที่ชิวเจ๋อกล้าแตะต้องเธอ หรือโกรธที่เห็นภาพเธอกับชิวเจ๋อนัวเนียอยู่ด้วยกัน

"อย่าตีผมอีกเลย อย่าตีเลย ผมขอร้อง ปล่อยผมไปเถอะ……จื่อเฟย คุณรีบช่วยผมเร็ว……"

"โครม"หนึ่งเสียง ชิวเจ๋อก็ล้มไปกองกับพื้น ก่อนจะกระอักเลือดออกมาจากปาก

การชกครั้งนี้ เขาแทบจะต้านทานพละกำลังไม่ได้เลย ราวกับมีเหล็กหนักทุบใส่ตัวเขาก็ไม่ปาน

แม่ง มันเป็นหมัดของคนจริงหรือว่ะ?

ชิวเจ๋อถูกชกจนหัวใจหวาดหวั่น รีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล"คุณเย้น คุณฟังผมอธิบายนะครับ ผมกับจื่อเฟยรักกันจริง จึงได้……"

"ปัง"

เจอลูกถีบบนตัวอีกครั้ง ชิวเจ๋อกลิ้งไปหลายตลบ

เขาปวดราวกับกระดูกและข้อหัก ล้มจนรู้สึกเวียนหัวและตาลาย

ยังไม่ทันตอบสนองกลับมา เย้นโม่หลินที่มีความเย็นยะเยือกปกคลุมทั่วเรือนร่างก็เดินเข้าหา พลางแตะใส่ตัวชิวเจ๋อหลายๆครั้ง

อย่างไร้ความเมตตา

"อ๊าก!อ๊าก!ช่วยด้วย เจ็บมาก ช่วยด้วย ช่วยด้วย"

ชิวเจ๋อถูกซ้อมจนกรีดร้องอย่างอนาถ ไม่อาจคำนึกถึงภาพลักษณ์ได้แล้ว

เขาเจ็บปวดทั่วตัวจนชักกระตุก ยังต้องทนรับการจู่โจมที่ไม่จบไม่สิ้นต่อ ทำให้เขารู้สึกว่าจะโดนซ้อมให้ตายคาที่ ไม่รู้ว่ากระดูกภายในขาดไม่กี่ชิ้นแล้ว

ทว่าไม่ว่าเขาจะร้องอย่างไรก็ไม่มีคนมาช่วยเขาสักคน

กู้จื่อเฟยจัดเสื้อของตัวเองให้มิดอีกครั้ง ยืนมองชิวเจ๋อโดนกระทืบอย่างตื่นตระหนกด้านข้าง

เห็นคนที่รังแกเธอเมื่อกี้ ตอนนี้ได้รับบทลงโทษแล้ว ได้รับผลของกรรมแล้ว

ทว่าเธอไม่ดีใจเลยสักนิด

เธอมองเย้นโม่หลินด้วยดวงตาเปล่งประกาย ไอสังหารแผ่ซ่านบนตัวเขา คล้ายกับราชสีห์ที่โมโหจนเสียสติไม่มีผิดเพี้ยน

ดวงตาฉาบฉายสีแดง ชวนให้คนรู้สึกกลัวยิ่งนัก

เขาโกรธแล้วจริงๆ เป็นความโกรธที่กู้จื่อเฟยไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาโกรธที่ชิวเจ๋อกล้าแตะต้องเธอ หรือโกรธที่เห็นภาพเธอกับชิวเจ๋อนัวเนียอยู่ด้วยกัน

"อย่าตีผมอีกเลย อย่าตีเลย ผมขอร้อง ปล่อยผมไปเถอะ……จื่อเฟย คุณรีบช่วยผมเร็ว……"

เห็นได้ชัดว่าเย้นโม่หลินก็ไม่คิดจะถีบต่อแล้ว

ทว่าโทสะยังคงแผ่กระจายอยู่ทั่วร่างกายของเขา ไม่ได้บรรเทาลงเลยสักนิด

กู้จื่อเฟยรีบเดินเข้าไปด้านหน้าทันที"พี่เย้นค่ะ……"

เย้นโม่หลินเม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร หันหน้าเดินออกไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง

ตั้งแต่ต้นยันจบ ไม่มองกู้จื่อเฟยแม้แต่แวบเดียว

ขาของเขาเรียวยาว ก้าวเท้าเร็ว แค่พริบตาก็เดินออกจากห้องแล้ว

กู้จื่อเฟยมองแผ่นหลังเย็นชาของเขา พลางรู้สึกหัวใจโล่งเปล่า ว้าวุ่นใจยิ่งนัก

เย้นโม่หลินเข้าใจผิดแล้วจริงๆ!

ยังถือสาด้วย

เธอปล่อยให้เขาคิดฟุ้งซ่านไม่ได้

"พี่เย้นค่ะ คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันโดนชิวเจ๋อรังแก……"

กู้จื่อเฟยรีบไล่ออกไป

ทว่าเธอเพิ่งเดินมาถึงประตู ด้านนอกกลับมีคนกลุ่มหนึ่งมาขวางทางเธอ

โดยมีเจียงเป้ยนีเป็นแกนนำ สายตาราวกับเลเซอร์ที่ฉายความรังเกียจใส่บนตัวกู้จื่อเฟย

เธอชี้หน้าด่าทอกู้จื่อเฟย

"กู้จื่อเฟย คาดไม่ถึงว่าแกจะเป็นคนแบบนี้ กล้าสวมเขาให้พี่เย้นเหรอ มาทำเรื่องต่ำทรามกับชิวเจ๋อลับหลังเขาอย่างนี้"

"โครม"หนึ่งเสียง ชิวเจ๋อก็ล้มไปกองกับพื้น ก่อนจะกระอักเลือดออกมาจากปาก

การชกครั้งนี้ เขาแทบจะต้านทานพละกำลังไม่ได้เลย ราวกับมีเหล็กหนักทุบใส่ตัวเขาก็ไม่ปาน

แม่ง มันเป็นหมัดของคนจริงหรือว่ะ?

ชิวเจ๋อถูกชกจนหัวใจหวาดหวั่น รีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล"คุณเย้น คุณฟังผมอธิบายนะครับ ผมกับจื่อเฟยรักกันจริง จึงได้……"

"ปัง"

เจอลูกถีบบนตัวอีกครั้ง ชิวเจ๋อกลิ้งไปหลายตลบ

เขาปวดราวกับกระดูกและข้อหัก ล้มจนรู้สึกเวียนหัวและตาลาย

ยังไม่ทันตอบสนองกลับมา เย้นโม่หลินที่มีความเย็นยะเยือกปกคลุมทั่วเรือนร่างก็เดินเข้าหา พลางแตะใส่ตัวชิวเจ๋อหลายๆครั้ง

อย่างไร้ความเมตตา

"อ๊าก!อ๊าก!ช่วยด้วย เจ็บมาก ช่วยด้วย ช่วยด้วย"

ชิวเจ๋อถูกซ้อมจนกรีดร้องอย่างอนาถ ไม่อาจคำนึกถึงภาพลักษณ์ได้แล้ว

เขาเจ็บปวดทั่วตัวจนชักกระตุก ยังต้องทนรับการจู่โจมที่ไม่จบไม่สิ้นต่อ ทำให้เขารู้สึกว่าจะโดนซ้อมให้ตายคาที่ ไม่รู้ว่ากระดูกภายในขาดไม่กี่ชิ้นแล้ว

ทว่าไม่ว่าเขาจะร้องอย่างไรก็ไม่มีคนมาช่วยเขาสักคน

กู้จื่อเฟยจัดเสื้อของตัวเองให้มิดอีกครั้ง ยืนมองชิวเจ๋อโดนกระทืบอย่างตื่นตระหนกด้านข้าง

เห็นคนที่รังแกเธอเมื่อกี้ ตอนนี้ได้รับบทลงโทษแล้ว ได้รับผลของกรรมแล้ว

ทว่าเธอไม่ดีใจเลยสักนิด

เธอมองเย้นโม่หลินด้วยดวงตาเปล่งประกาย ไอสังหารแผ่ซ่านบนตัวเขา คล้ายกับราชสีห์ที่โมโหจนเสียสติไม่มีผิดเพี้ยน

ดวงตาฉาบฉายสีแดง ชวนให้คนรู้สึกกลัวยิ่งนัก

เขาโกรธแล้วจริงๆ เป็นความโกรธที่กู้จื่อเฟยไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาโกรธที่ชิวเจ๋อกล้าแตะต้องเธอ หรือโกรธที่เห็นภาพเธอกับชิวเจ๋อนัวเนียอยู่ด้วยกัน

"อย่าตีผมอีกเลย อย่าตีเลย ผมขอร้อง ปล่อยผมไปเถอะ……จื่อเฟย คุณรีบช่วยผมเร็ว……"