กู้จื่อเฟยขมวดคิ้วแน่นเป็นปม มองเจียงเป้ยนีที่ราวีแบบไม่คิดวางมือ หมายจะใส่ร้ายเธอให้ตาย แล้วมองไปยังผู้คนด้านหลังที่คล้ายกับถูกน้ำมันหมูบดบังหัวใจ เธอจึงรับรู้ว่า ตอนนี้ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็ไร้ผลทั้งสิ้น

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีขยะสังคมอย่างชิวเจ๋อ ใกล้ตายแล้วยังจะปรักปรำเธออีก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมเธอต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่ด้วย

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือ เย้นโม่หลิน

ขอเพียงพี่เย้นเชื่อใจเธอ ไม่เข้าใจเธอผิด ไม่เสียใจทรมาน คนอื่นจะมองเธอยังไงเธอก็ขี้เกียจสนใจ

ใบหน้ากู้จื่อเฟยเย็นเยียบอย่างเฉียบพลัน ไม่อธิบายด้วยความกังวลอีกต่อไป แต่เป็นการจ้องเจียงเป้ยนีด้วยสายตาแหลมคม

แววตาที่เฉียบคมนี้ ทำให้เจียงเป้ยนีรู้สึกเสียวสันหลัง พลางสะดุ้งตกใจ

ทว่าคิดได้ว่ากู้จื่อเฟยก็แค่หญิงอ่อนแอ ด้านหลังเธอยังมีคนมองอีกมากมาย กู้จื่อเฟยคงไม่กล้าทำอะไรส่งเดช จึงมีความกล้าอีกครั้ง

ด่าต่อไปว่า"กู้จื่อเฟย คุณจ้องฉันอย่างนี้ทำไม?ทำเรื่องอับอายเช่นนี้แล้วยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ?"

"เจียงเป้ยนี"

กู้จื่อเฟยกล่าวทีละถ้อยคำ พูดไปพลาง เดินเข้าหาเจียงเป้ยนีไปพลาง

"คุณวางแผนลวงใส่ฉันใช่ไหม?ทำให้ฉันมีมลทิน แล้วเลิกกับพี่เย้น?ลำบากคุณจริงๆที่ไปสืบเรื่องของฉันอย่างละเอียดเช่นนี้ เชิญชิวเจ๋อมาโดยเฉพาะ"

เจียงเป้ยนีหน้าเปลี่ยนสีทันควัน จากนั้นก็ด่าด้วยใบหน้าโหด ทว่าในใจกลับหวาดกลัว"คุณพูดเหลวไหลอะไร"

"จริงหรือเท็จ ตัวคุณเองรู้ดีที่สุด"

กู้จื่อเฟยก้าวเท้ายาวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว อยู่ตรงหน้าเจียงเป้ยนีทันที"ฉันไม่ปล่อยคุณแน่ เจียงเป้ยนี ฉันจะทำให้คุณตายแน่ จุดจบของคุณร้องอนาถกว่าเย้นจือฮวนร้อยเท่า!"

เป็นถ้อยคำที่ขบฟันพูดด้วยความชิงชัง หนาวเหน็บเข้าถึงกระดูกจนชวนให้รู้สึกเสียวเย็น

สมองเจียงเป้ยนีปรากฏภาพเย้นจือฮวนที่มีแผลเต็มตัวอย่างน่าเวทนา

ทันใดนั้นเธอตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ พลางถอยหลังสองสาวก้าวด้วยใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ

กู้จื่อเฟยมองหน้าหล่อนอย่างเย็นเยียบ จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวไปด้านหน้า ถือโอกาสที่เจียงเป้ยนีถอยหลังแล้วเกิดช่องว่าง เดินผ่านออกจากประตูผ่านตัวหล่อน

เธอไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว ดึงกระโปรงชุดราตรีขึ้น จากนั้นก็รีบก้าวเท้าวิ่งไปยังทิศทางที่เย้นโม่หลินจากไป

กู้จื่อเฟยขมวดคิ้วแน่นเป็นปม มองเจียงเป้ยนีที่ราวีแบบไม่คิดวางมือ หมายจะใส่ร้ายเธอให้ตาย แล้วมองไปยังผู้คนด้านหลังที่คล้ายกับถูกน้ำมันหมูบดบังหัวใจ เธอจึงรับรู้ว่า ตอนนี้ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็ไร้ผลทั้งสิ้น

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีขยะสังคมอย่างชิวเจ๋อ ใกล้ตายแล้วยังจะปรักปรำเธออีก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมเธอต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่ด้วย

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือ เย้นโม่หลิน

ขอเพียงพี่เย้นเชื่อใจเธอ ไม่เข้าใจเธอผิด ไม่เสียใจทรมาน คนอื่นจะมองเธอยังไงเธอก็ขี้เกียจสนใจ

ใบหน้ากู้จื่อเฟยเย็นเยียบอย่างเฉียบพลัน ไม่อธิบายด้วยความกังวลอีกต่อไป แต่เป็นการจ้องเจียงเป้ยนีด้วยสายตาแหลมคม

แววตาที่เฉียบคมนี้ ทำให้เจียงเป้ยนีรู้สึกเสียวสันหลัง พลางสะดุ้งตกใจ

ทว่าคิดได้ว่ากู้จื่อเฟยก็แค่หญิงอ่อนแอ ด้านหลังเธอยังมีคนมองอีกมากมาย กู้จื่อเฟยคงไม่กล้าทำอะไรส่งเดช จึงมีความกล้าอีกครั้ง

ด่าต่อไปว่า"กู้จื่อเฟย คุณจ้องฉันอย่างนี้ทำไม?ทำเรื่องอับอายเช่นนี้แล้วยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ?"

"เจียงเป้ยนี"

กู้จื่อเฟยกล่าวทีละถ้อยคำ พูดไปพลาง เดินเข้าหาเจียงเป้ยนีไปพลาง

"คุณวางแผนลวงใส่ฉันใช่ไหม?ทำให้ฉันมีมลทิน แล้วเลิกกับพี่เย้น?ลำบากคุณจริงๆที่ไปสืบเรื่องของฉันอย่างละเอียดเช่นนี้ เชิญชิวเจ๋อมาโดยเฉพาะ"

เจียงเป้ยนีหน้าเปลี่ยนสีทันควัน จากนั้นก็ด่าด้วยใบหน้าโหด ทว่าในใจกลับหวาดกลัว"คุณพูดเหลวไหลอะไร"

"จริงหรือเท็จ ตัวคุณเองรู้ดีที่สุด"

กู้จื่อเฟยก้าวเท้ายาวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว อยู่ตรงหน้าเจียงเป้ยนีทันที"ฉันไม่ปล่อยคุณแน่ เจียงเป้ยนี ฉันจะทำให้คุณตายแน่ จุดจบของคุณร้องอนาถกว่าเย้นจือฮวนร้อยเท่า!"

เป็นถ้อยคำที่ขบฟันพูดด้วยความชิงชัง หนาวเหน็บเข้าถึงกระดูกจนชวนให้รู้สึกเสียวเย็น

สมองเจียงเป้ยนีปรากฏภาพเย้นจือฮวนที่มีแผลเต็มตัวอย่างน่าเวทนา

ทันใดนั้นเธอตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ พลางถอยหลังสองสาวก้าวด้วยใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ

กู้จื่อเฟยมองหน้าหล่อนอย่างเย็นเยียบ จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวไปด้านหน้า ถือโอกาสที่เจียงเป้ยนีถอยหลังแล้วเกิดช่องว่าง เดินผ่านออกจากประตูผ่านตัวหล่อน

เธอไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว ดึงกระโปรงชุดราตรีขึ้น จากนั้นก็รีบก้าวเท้าวิ่งไปยังทิศทางที่เย้นโม่หลินจากไป

"พวกเราไม่เพียงแต่ประกาศให้ทุกคนรู้ถึงเรื่องที่หล่อนทำ ให้รู้ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงแบบไหน ทั้งยังให้หล่อนใช้ชีวิตสุดแสนจะรันทดด้วย"

ทุกคนด่า ทุกคนเกลียด พูดถึงวิธีโจมตีกู้จื่อเฟย โดยหมายจะเหยียบเธอให้ตาย

ตระกูลเย้นอยากฆ่าใครสักคน แม้กระทั่งตระกูลของเธอก็ต้องพลอยรับเคราะห์แบบยืนหยัดไม่ได้อีกต่อไปด้วย

เจียงเป้ยนีมองดูเหตุการณ์ด้วยความพึงพอใจ เธออยากให้กู้จื่อเฟยตายจนไม่อาจตายได้อยู่แล้ว

เธอไม่ได้เร่ง ทุกคนก็จะจัดการเองด้วยความทนไม่ได้แล้ว

ถึงแม้กู้จื่อเฟยจะหนีไปแล้ว แต่หนีก็ไร้ประโยชน์ พวกเขาเอาให้เธอตายได้เหมือนเดิม

และที่นี่คือบ้านตระกูลเย้น เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป มีคนมากมายจับเธอออกมาฆ่าทิ้งแน่นอน

ทุกคนด่าพลางเดินไปยังงานเลี้ยง พอเพิ่งไปได้สองก้าว เวลานี้เสียงใสของผู้หญิงก็ดังขึ้น

"หยุดเดี๋ยวนี้"

ทุกคนมองตามต้นเสียงก็เห็นกงจืออวีอย่างเหนือความคาดหมาย

เธอยืนตัวตรงด้วยอิริยาบถสง่างาม สีหน้าไม่สู้ดีนัก ทั่วร่างกายแผ่กระจายด้วยรังสีจักรพรรดินี ชวนให้ยำเกรงต่อบารมียิ่งนัก

เจียงเป้ยนีรีบทักทายอย่างมีมารยาท"คุณป้าค่ะ"

คนอื่นก็รีบทักทาย"นายหญิง"

"ทำไมนายหญิงอยู่ตรงนี่ล่ะครับ?"

ตอนพวกเขามายังไม่เห็นกงจืออวีเลย เธอพึ่งมาหรือเปล่า?

กู้จื่อเฟยขมวดคิ้วแน่นเป็นปม มองเจียงเป้ยนีที่ราวีแบบไม่คิดวางมือ หมายจะใส่ร้ายเธอให้ตาย แล้วมองไปยังผู้คนด้านหลังที่คล้ายกับถูกน้ำมันหมูบดบังหัวใจ เธอจึงรับรู้ว่า ตอนนี้ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็ไร้ผลทั้งสิ้น

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีขยะสังคมอย่างชิวเจ๋อ ใกล้ตายแล้วยังจะปรักปรำเธออีก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมเธอต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่ด้วย

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือ เย้นโม่หลิน

ขอเพียงพี่เย้นเชื่อใจเธอ ไม่เข้าใจเธอผิด ไม่เสียใจทรมาน คนอื่นจะมองเธอยังไงเธอก็ขี้เกียจสนใจ

ใบหน้ากู้จื่อเฟยเย็นเยียบอย่างเฉียบพลัน ไม่อธิบายด้วยความกังวลอีกต่อไป แต่เป็นการจ้องเจียงเป้ยนีด้วยสายตาแหลมคม

แววตาที่เฉียบคมนี้ ทำให้เจียงเป้ยนีรู้สึกเสียวสันหลัง พลางสะดุ้งตกใจ

ทว่าคิดได้ว่ากู้จื่อเฟยก็แค่หญิงอ่อนแอ ด้านหลังเธอยังมีคนมองอีกมากมาย กู้จื่อเฟยคงไม่กล้าทำอะไรส่งเดช จึงมีความกล้าอีกครั้ง

ด่าต่อไปว่า"กู้จื่อเฟย คุณจ้องฉันอย่างนี้ทำไม?ทำเรื่องอับอายเช่นนี้แล้วยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ?"

"เจียงเป้ยนี"

กู้จื่อเฟยกล่าวทีละถ้อยคำ พูดไปพลาง เดินเข้าหาเจียงเป้ยนีไปพลาง

"คุณวางแผนลวงใส่ฉันใช่ไหม?ทำให้ฉันมีมลทิน แล้วเลิกกับพี่เย้น?ลำบากคุณจริงๆที่ไปสืบเรื่องของฉันอย่างละเอียดเช่นนี้ เชิญชิวเจ๋อมาโดยเฉพาะ"

เจียงเป้ยนีหน้าเปลี่ยนสีทันควัน จากนั้นก็ด่าด้วยใบหน้าโหด ทว่าในใจกลับหวาดกลัว"คุณพูดเหลวไหลอะไร"

"จริงหรือเท็จ ตัวคุณเองรู้ดีที่สุด"

กู้จื่อเฟยก้าวเท้ายาวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว อยู่ตรงหน้าเจียงเป้ยนีทันที"ฉันไม่ปล่อยคุณแน่ เจียงเป้ยนี ฉันจะทำให้คุณตายแน่ จุดจบของคุณร้องอนาถกว่าเย้นจือฮวนร้อยเท่า!"

เป็นถ้อยคำที่ขบฟันพูดด้วยความชิงชัง หนาวเหน็บเข้าถึงกระดูกจนชวนให้รู้สึกเสียวเย็น

สมองเจียงเป้ยนีปรากฏภาพเย้นจือฮวนที่มีแผลเต็มตัวอย่างน่าเวทนา

ทันใดนั้นเธอตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ พลางถอยหลังสองสาวก้าวด้วยใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ

กู้จื่อเฟยมองหน้าหล่อนอย่างเย็นเยียบ จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวไปด้านหน้า ถือโอกาสที่เจียงเป้ยนีถอยหลังแล้วเกิดช่องว่าง เดินผ่านออกจากประตูผ่านตัวหล่อน

เธอไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว ดึงกระโปรงชุดราตรีขึ้น จากนั้นก็รีบก้าวเท้าวิ่งไปยังทิศทางที่เย้นโม่หลินจากไป