กู้จื่อเฟยนิ่งค้างอยู่ที่เดิม ใบหน้าเล็กซีดขาว

สีหน้าของเธอสั่นอย่างรุนแรง น้ำเสียงของเธอเกือบจะหวาดหวั่น

"ทำไมละ ทำไมถึงไม่เจอเขา"

คนตัวใหญ่ที่มีชีวิต จะหายไปในอากาศได้อย่างไร

ป่ายฉีเดินขึ้นบันไดมา ก่อนจะมองไปยังเท้าเปื้อนเลือดของกู้จื่อเฟย และขมวดคิ้ว

ก่อนจะพูดเสียงเข้ม "บางทีก่อนคุณมา เขาคงออกไปทางด้านหลังแล้ว ผมแค่ไม่ได้ระวัง"

"ใช่ไหม?"

กู้จื่อเฟยกะพริบตาอย่างไม่สบายใจ เธอไม่ค่อยเชื่อ แต่เหตุผลนี้ค่อนข้างจะดูมีเหตุผล ทำให้หัวใจที่สั่นเทาของเธอค่อยๆสงบลง

ป่ายฉีเดินไปข้างหน้าเธอ "ผมจะไปหาเขา เชิญคุณจัดการกับตัวเองก่อน"

จัดการตัวเอง?

กู้จื่อเฟยไม่เข้าใจ ก่อนจะมองตามสายตาของป่ายฉี ก่อนจะพบเท้าของตัวเองเต็มไปด้วยเลือดอย่างน่าสยดสยอง

แต่เส้นประสาทของเธอยังคงตึงเครียด ไม่รู้สึกถึงความเจ็บแต่อย่างใด

บางทีอาจจะเจ็บจนช้าไปแล้ว

เธอส่ายหัว "ฉันไม่เป็นไร งานเลี้ยงตอนเย็นค่อยจัดการ ฉันจะไปตามเย้นโม่หลินกับนายด้วย"

ป่ายฉีขมวดคิ้ว ก่อนจะตำหนิ "คุณจะใช้สองเท้ายุ่ยๆนี่ขอความเห็นใจจากเย้นโม่หลิน?"

กู้จื่อเฟยนิ่งไปนิด ก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"จริงสิ เป็นความคิดที่ดี เดี๋ยวรอให้พี่เย้นเห็นเท้าฉันที่เป็นอย่างนี้ก่อน เขาจะต้องเห็นใจฉันแน่ และเขาจะได้สนใจและไม่จากฉันไป"

ป่ายฉี "……" เขาตีความที่เขาเตือนเป็นอย่างนี้หรือ

โง่เขลา ไม่มียาไหนรักษาได้

ป่ายฉีหน้าหม่นแสง "จัดการเท้าคุณให้ดี ไม่อย่างนั้นอย่าไปกับผม"

กู้จื่อเฟยหดหู่ใจ ตอนนี้เธอไม่มีความคิดที่จะจัดการกับเท้าของเธอ อีกอย่างเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บด้วย

กู้จื่อเฟยนิ่งค้างอยู่ที่เดิม ใบหน้าเล็กซีดขาว

สีหน้าของเธอสั่นอย่างรุนแรง น้ำเสียงของเธอเกือบจะหวาดหวั่น

"ทำไมละ ทำไมถึงไม่เจอเขา"

คนตัวใหญ่ที่มีชีวิต จะหายไปในอากาศได้อย่างไร

ป่ายฉีเดินขึ้นบันไดมา ก่อนจะมองไปยังเท้าเปื้อนเลือดของกู้จื่อเฟย และขมวดคิ้ว

ก่อนจะพูดเสียงเข้ม "บางทีก่อนคุณมา เขาคงออกไปทางด้านหลังแล้ว ผมแค่ไม่ได้ระวัง"

"ใช่ไหม?"

กู้จื่อเฟยกะพริบตาอย่างไม่สบายใจ เธอไม่ค่อยเชื่อ แต่เหตุผลนี้ค่อนข้างจะดูมีเหตุผล ทำให้หัวใจที่สั่นเทาของเธอค่อยๆสงบลง

ป่ายฉีเดินไปข้างหน้าเธอ "ผมจะไปหาเขา เชิญคุณจัดการกับตัวเองก่อน"

จัดการตัวเอง?

กู้จื่อเฟยไม่เข้าใจ ก่อนจะมองตามสายตาของป่ายฉี ก่อนจะพบเท้าของตัวเองเต็มไปด้วยเลือดอย่างน่าสยดสยอง

แต่เส้นประสาทของเธอยังคงตึงเครียด ไม่รู้สึกถึงความเจ็บแต่อย่างใด

บางทีอาจจะเจ็บจนช้าไปแล้ว

เธอส่ายหัว "ฉันไม่เป็นไร งานเลี้ยงตอนเย็นค่อยจัดการ ฉันจะไปตามเย้นโม่หลินกับนายด้วย"

ป่ายฉีขมวดคิ้ว ก่อนจะตำหนิ "คุณจะใช้สองเท้ายุ่ยๆนี่ขอความเห็นใจจากเย้นโม่หลิน?"

กู้จื่อเฟยนิ่งไปนิด ก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"จริงสิ เป็นความคิดที่ดี เดี๋ยวรอให้พี่เย้นเห็นเท้าฉันที่เป็นอย่างนี้ก่อน เขาจะต้องเห็นใจฉันแน่ และเขาจะได้สนใจและไม่จากฉันไป"

ป่ายฉี "……" เขาตีความที่เขาเตือนเป็นอย่างนี้หรือ

โง่เขลา ไม่มียาไหนรักษาได้

ป่ายฉีหน้าหม่นแสง "จัดการเท้าคุณให้ดี ไม่อย่างนั้นอย่าไปกับผม"

กู้จื่อเฟยหดหู่ใจ ตอนนี้เธอไม่มีความคิดที่จะจัดการกับเท้าของเธอ อีกอย่างเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บด้วย

ป่ายฉีเชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ และไม่สนใจกู้จื่อเฟย

กู้จื่อเฟยนิ่งไปชั่วขณะ ไม่ได้รับเธอไม่ได้รับคำตอบ และรู้สึกกังวลเล็กน้อย

เธอเดาคร่าวๆว่าป่ายฉีคงรู้ว่าเย้นโม่หลินอยู่ที่ไหน แต่ไม่ได้รับคำตอบ และเธอยังคงรู้สึกสับสนและไม่สบายใจหากไม่เห็นเขา

ถึงอย่างไรเมื่อกี้เธอก็คิดว่าเย้นโม่หลินอยู่ที่ชั้นบน แต่เมื่อไปแล้วกลับไม่มีใครเลย

เธอกลัวว่าจะซ้ำรอยเดิม

ตลอดทาง กู้จื่อเฟยมองไปยังสองข้างทางอย่างกังวล ไม่พลาดทุกที่ที่อาจจะเห็นเงาของเย้นโม่หลิน

เธอเพ่งมอง ในที่สุดสวรรค์ก็เป็นใจ เธอเห็นเย้นโม่หลินอยู่บนทางลาดเล็กๆ ข้างสระน้ำด้านหน้าจากระยะไกล

เขานั่งเอนไปข้างหน้า สภาพของเขาดูทรุดโทรมและอ่อนแอ จ้องมองไปยังสระน้ำโดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

แม้ว่าจะอยู่ห่างในระยะไกล แต่กู้จื่อเฟยสามารถสัมผัสได้ถึงความกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเย้นโม่หลิน

ใจของกู้จื่อเฟยเต้นระรัว

ป่ายฉีจอดรถอยู่ห่างๆ "คุณไปด้วยตัวเองเถอะ"

เย้นโม่หลินที่อยู่ในอารมณ์โกรธ เขาไม่คิดจะยั่วยุ ระเบียบข้อแรกของการเอาชีวิตรอด คือซ่อนให้ไกล

กู้จื่อเฟยไม่รีรอเวลา เธอกระโดดลงจากรถทันที หลังจากกระโดดมาถึงพื้นเธอก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดตรงปลายเท้า

เจ็บปวด ราวกับเท้าเธอแตกละเอียด

แต่เธอหยุดเพียงนิด แล้วรีบวิ่งไปหาเย้นโม่หลิน

ในไม่ช้า กู้จื่อเฟยก็วิ่งมาถึงข้างกายเย้นโม่หลิน

กู้จื่อเฟยนิ่งค้างอยู่ที่เดิม ใบหน้าเล็กซีดขาว

สีหน้าของเธอสั่นอย่างรุนแรง น้ำเสียงของเธอเกือบจะหวาดหวั่น

"ทำไมละ ทำไมถึงไม่เจอเขา"

คนตัวใหญ่ที่มีชีวิต จะหายไปในอากาศได้อย่างไร

ป่ายฉีเดินขึ้นบันไดมา ก่อนจะมองไปยังเท้าเปื้อนเลือดของกู้จื่อเฟย และขมวดคิ้ว

ก่อนจะพูดเสียงเข้ม "บางทีก่อนคุณมา เขาคงออกไปทางด้านหลังแล้ว ผมแค่ไม่ได้ระวัง"

"ใช่ไหม?"

กู้จื่อเฟยกะพริบตาอย่างไม่สบายใจ เธอไม่ค่อยเชื่อ แต่เหตุผลนี้ค่อนข้างจะดูมีเหตุผล ทำให้หัวใจที่สั่นเทาของเธอค่อยๆสงบลง

ป่ายฉีเดินไปข้างหน้าเธอ "ผมจะไปหาเขา เชิญคุณจัดการกับตัวเองก่อน"

จัดการตัวเอง?

กู้จื่อเฟยไม่เข้าใจ ก่อนจะมองตามสายตาของป่ายฉี ก่อนจะพบเท้าของตัวเองเต็มไปด้วยเลือดอย่างน่าสยดสยอง

แต่เส้นประสาทของเธอยังคงตึงเครียด ไม่รู้สึกถึงความเจ็บแต่อย่างใด

บางทีอาจจะเจ็บจนช้าไปแล้ว

เธอส่ายหัว "ฉันไม่เป็นไร งานเลี้ยงตอนเย็นค่อยจัดการ ฉันจะไปตามเย้นโม่หลินกับนายด้วย"

ป่ายฉีขมวดคิ้ว ก่อนจะตำหนิ "คุณจะใช้สองเท้ายุ่ยๆนี่ขอความเห็นใจจากเย้นโม่หลิน?"

กู้จื่อเฟยนิ่งไปนิด ก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"จริงสิ เป็นความคิดที่ดี เดี๋ยวรอให้พี่เย้นเห็นเท้าฉันที่เป็นอย่างนี้ก่อน เขาจะต้องเห็นใจฉันแน่ และเขาจะได้สนใจและไม่จากฉันไป"

ป่ายฉี "……" เขาตีความที่เขาเตือนเป็นอย่างนี้หรือ

โง่เขลา ไม่มียาไหนรักษาได้

ป่ายฉีหน้าหม่นแสง "จัดการเท้าคุณให้ดี ไม่อย่างนั้นอย่าไปกับผม"

กู้จื่อเฟยหดหู่ใจ ตอนนี้เธอไม่มีความคิดที่จะจัดการกับเท้าของเธอ อีกอย่างเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บด้วย