สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 131 สูญเสียลูกชายอย่างแท้จริง

เฉินเฉินพยักหน้ารับก่อนจะก้มศีรษะลง และหันหลังเดินกลับไปพร้อมกับพี่สาวของเขาโดยไม่ลังเล

เฉินผิงอันรับรู้ได้ว่าลูกชายของเขาทนเห็นสิ่งเหล่านี้ ที่เกิดขึ้นไม่ได้!ยิ่งไปกว่านั้น เขาเฉยเมยต่อพ่อของตนราวกับคนแปลกหน้า!

เฉินผิงอันรู้สึกกระวนกระวายใจเพราะเฉินเฉิงเยี่ยไม่ใช่ลูก ชายของเขาและหลินชวนฮวาก็ไม่ใช่หญิงผู้แสนดีอีกต่อไปแน่นอนว่านางจะไม่มีทางยอมเชื่อฟังหรือดูแลเขาอีกแล้ว!

เฉินผิงอันสูญเสียทุกอย่างโดยสมบูรณ์ ในใจกําลังนึกถึงลูกชายที่เปรียบดั่งของล้ําค่าซึ่งหายไปแล้ว!

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยรักเฉินเฉินเลย ในตอนที่หลินชวนฮวางครรภ์ เฉินผิงอันก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากเพราะนี่คือลูกที่แท้จริงคนแรกของเขา!

แต่เหตุใดลูกชายเพียงคนเดียวของเขาถึงกลายเป็นเช่นนี้? เพราะนางชั่วหลินชวนฮวา!นางทําให้พ่อและลูกมีความรู้สึกเกลียดชังต่อกัน!

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะสายเกินไป เพราะเฉินเฉินถูกขายให้กับหยุนเถียนเถียนแล้ว!

ราวกับว่าไม่ยอมรับความจริง เฉินผิงอันร้องออกอย่างกังวลใจ “เฉินเอ๋อ…”

อย่างไรก็ตามเฉินเฉินไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมองพ่อของตน!เขามุ่งหน้าเดินฝ่าฝูงช นตามหยุนเคอไปโดยไม่แยแสอะไรทั้งสิ้น

“เฉินเอ๋อ ทุกอย่างของบ้านเราถูกเผาหมดสิ้น! วันนี้เราจะไปพักผ่อนที่บ้านพี่ใหญ่หยุนก่อน และพรุ่งนี้พี่จะพาเจ้าเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อเสื้อผ้าและของจําเป็น!”

เฉินเฉินพยักหน้าตอบรับโดยไม่พูดอะไร หยุนเถียนเถียนรู้ดีว่าเด็กคนนี้ยังรู้สึกสะเทือนใจอยู่ และต้องใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะข้ามผ่านเรื่องนี้ไปได้

การสูญเสียของเฉินผิงอันทําให้หลินชวน ฮวาพึงพอใจเป็นอย่างมาก “เฉินผิงอัน… เจ้าคงไม่รู้ว่าข้ารู้ สึกอย่างไรในตอนที่ตั้งครรภ์เด็กคนนี้!แม้ในตอนที่เขาเกิด มาแล้ว ข้าก็ยังรู้สึกอยากจะบีบคอเขาให้ตาย!หากไม่ใช่เพ ราะต้องการการยอมรับจากตระกูลเฉิน ข้าคงไม่ยอมให้เขาเกิดมาอย่างแน่นอน!”

“เจ้ามีความสุขมากในตอนที่รู้ว่าข้าตั้งครรภ์! เช่นนั้นแล้วข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันและให้กําเนิดเขา! น่าเสียดาย! เมื่อคราที่เจ้าไปทําไร่ คงจะดีไม่น้อย หากเจ้ากลับมาแล้วพบว่าเด็กคนนี้จมน้ําตายเพราะข้า ฮ่าฮ่า ฮ่า!”

“เจ้าถามข้าว่าข้าต้องการตั้งชื่อลูกว่าอะไร? ความจริงแล้ว มีเพียงเฉิงเยี่ยเท่านั้นที่เป็นลูกของข้า!เพราะเด็กคน นี้ที่เกิดมานั้นไม่ต่างอะไรกับพ่อของเขา ขี้ขลาดและไร้ค่าราวกับโคลนตม! เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าเด็กสกปรกผู้นี้จะเป็นใหญ่ได้ในอนาคต?! สําหรับข้า เขาก็เป็นได้เพียงฝุ่นผง เท่านั้น!”

“อันที่จริง ข้าควรจะทนอยู่กับเจ้าให้นานกว่านี้ และเมื่อเฉิงเยี่ยได้เข้ารับการแต่งตั้งเป็นขุนนาง ข้าจะปลดปล่อยเจ้า ให้ล่องลอยไปกับลมตะวันตกด้วยยาพิษ!แต่น่าเสียดายที่นั่ง ผู้หญิงราคาถูกหยุนเถียนเถียนบังเอิญรู้ความลับของข้าและเมื่อกลับมายังหมู่บ้านคนก็นินทาเรื่องบ้าไปทั่ว! ข้าไม่สามารถยอมให้เจ้ารู้เรื่องเย่วชิวไฉได้ ดังนั้นจึงต้องทําเช่นนี้!”

“ทุกอย่างเกิดขึ้นในตอนที่หยุนเถียนเถียน เสนอเงินให้ข้าเพื่อจะซื้อเด็กคนนั้น!ก็เพราะเจ้าติดพนัน มากเกินไปแน่นอนว่าเจ้าต้องทุ่มไปกับการเดิมพันจนหม ดตัว! และในที่สุดเจ้าก็หลงกลข้า! เพื่อเก็บรักษาขาของตน ไว้เจ้าจึงยอมขายเด็กสกปรกผู้นั้น! แม้เจ้าจะรักลูกชายมาก เพียงใด ก็เทียบไม่ได้กับขาทั้งสองข้าง!สาแก่ใจข้ายิ่งนัก!”

เฉินผิงอันรู้สึกคับแค้นใจเป็นอย่างมาก! เพียงเพราะหลินชวนฮวาต้องการหนีไปกับชายผู้นั้นจึงจุดไฟเผาบ้านเขาจนมอดไหม้อีกทั้งเขายังไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีสิ่งต่าง ๆมากมายตามมาเช่นนี้!

เขาไม่อาจอดทนต่อไปได้อีกเมื่อฟังจนจบ เฉินผิงอันเตะหลินชวนฮวาสุดแรงอย่างเกรี้ยวกราด เห็นได้ชัดว่าเขา ค่อนข้างโหดร้ายและสามารถลงมือได้ทุกเมื่อหลินชวน ฮวาทรุดตัวลงบนพื้นและส่งสียงร้องโหยหวนอย่างน่าเวท นา!

“ทุกอย่างเป็นเพราะเจ้า นังสารเลว! เจ้าตั้งใจจะฆ่าข้าและทําให้ข้าต้องสูญเสียทุกอย่างไปแม้กระทั่งลูกชายขอ งตนเอง!”

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเห็นดังนั้นจึงรีบดึงเขาออกไป “เอาล่ะ! ไม่ว่าเจ้าจะพยายามโทษฟ้าดินแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ต้อง รู้จักโทษตัวเอง!ตอนนี้บ้านของเจ้าถูกไฟไห ม้และกลายเป็นคนไร้ที่อยู่! เจ้าสูญเสียทุกอย่างภายในพริบตา! เช่นนี้แล้วยังจะอยากอยู่ในหมู่บ้านนี้หรือไม่?”

“หากอยากอยู่ต่อก็จงปฏิบัติตัวให้ดี! รีบไปขอโทษหยุน เถียนเถียนเสียเพราะหากไม่ทํา… อย่าว่าแต่ผู้เฒ่าในหมู่บ้านเลย แม้แต่ข้าก็จะไม่ยอมปล่อยเจ้าไป!”

ขณะเดียวกันเฉินผิงอันจ้องหลินชวนฮวาด้วยแววตา แดงก่ําก่อนจะหันมองผู้คนที่กําลังแกะเชือกให้เฉินเฉิงเยี่ยแม้จะรู้ว่ามีสิ่งผิดปกติมากมายเกิดขึ้น แต่เขาก็เลือก ที่จะไม่ต่อต้านก่อนจะเดินไปช่วยพยุงแม่และออกจากหมู่ บ้านไปอย่างเงียบเชียบ

เนื่องจากหัวหน้าหมู่บ้านให้การต้อนรับเขาในฐานะผู้พิ พากษาอย่างอบอุ่นดังนั้นจึงอยากกล่าวชื่นชม!

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน! คนในหมู่บ้านนี้ค่อนข้างใช้ชีวิตอ ย่างเรียบง่ายแสดงว่าท่านปกครองพวกเขาได้เป็นอย่างดี เพียงแต่หญิงสาวผู้นี้ข้าอยากให้เจ้าดูแลนางให้ดี ถ้ามีใคร ทําร้ายหรือกันแกล้งนางอีกพวกเจ้าจะไม่ได้อยู่อย่างสงบสุข แน่! เข้าใจไหม?”

หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้ารับแต่ยังถามด้วยความสงสัย “นางพิเศษอย่างไรหรือขอรับ?”

โดยปกติแล้วผู้พิพากษาจะไม่ยอมบอกเรื่องราวส่วนตัวกับ หัวหน้าหมู่บ้านดังนั้นเขาเผยรอยยิ้มจางก่อนจะกล่าวตอบ“เจ้าไม่จําเป็นต้องรู้เรื่องนี้ หากไม่มองเรื่องความงดงาม หญิงผู้นี้ก็ถือว่ามีวิถีชีวิตที่ยอดเยี่ยม นางใช้ชีวิต ได้อย่างชาญฉลาดและไร้ขอบเขตโดยไม่สนใจว่าผู้ที่ทําผิด จะเป็นใครมาจากไหน… เอาล่ะข้าคงต้องไปแล้ว! ไม่ว่าเจ้า จะสงสัยอะไรก็เก็บไว้ในใจก็พอไม่จําเป็นต้องหาคําตอบทุกเรื่อง!”

เนื่องจากผู้พิพากษากลัวว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะถามอะ ไรถลําลึกจึงพยายามหยุดการสนทนาและขึ้นรถม้าไป

หลงเยวรู้สึกยังไม่อยากกลับจึงเพียงกล่าวลาผู้พิพากษาและตัดสินใจว่าจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ข้าขอถามอะไรสักหน่อย หยุนเคอเป็นผู้ใดและเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านนี้ได้อย่างไร?”

หัวหน้าหมู่บ้านตกตะลึง เขาเพิ่งผ่านเรื่องราวอันน่าตกใจที่หยุนเสียนเถียนไม่ใช่เพียงคนธรรมดามาหมาด ๆ ครานี้กลับมีคนสงสัยและถามถึงหยุนเคอเขาไม่ใช่คนธรรมดาอ ย่างนั้นหรือ? เหตุใดหมู่บ้านนี้จึงอลเวงนัก? นี่มันอะไรกัน?”

“ชายผู้นั้นเป็นพรานปา เพราะใบหน้าของเขา เต็มไปด้วยหนวดเคราและดูน่ากลัว ผู้คนจึงเรียนเขาว่าคนปาเถื่อน! ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจู่ ๆ เขาก็มาหาข้าและบอกว่าอยากจะซื้อที่ดินเพื่อปลูกบ้าน ทั้งยังบอกว่า ไม่เหลือใครในครอบครัวแล้วจึงอยากจะตั้งรกรากในหมู่บ้านนี้เพียงคนเดียวเมื่อไตร่ตรองถึงพระราชกฤษฎีกาปัจจุบันข้าจึงเห็นด้วยและอนุญาต”

หลงเยว่ยิ้ม “โอ้! เช่นนั้นหรือ! ข้าเข้าใจแล้ว แต่มีอย่างหนึ่งที่ข้าต้องรบกวนให้ท่านช่วยสักหน่อย”

หัวหน้าหมู่บ้านตัวสั่นเทาเพราะชายที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นจูงใจได้ยากและเป็นคนที่ดื้อด้านที่สุด!

“ท่านหลงเยว่ ไม่ว่าท่านจะขออะไรข้าก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถ!”