ตอนที่ 135 ไม่ได้ตั้งใจ

 

เพื่อให้หยุนเคอได้ลิ้มรสเนื้อรมควันที่ทําขึ้น นางจึงบรรจงตัดเนื้อเป็นชิ้นเล็ก ๆ สวยงามและนํามาวางบนข้าวอย่างตั้งใจ!

 

กลิ่นเนื้ออบหอมหวนยิ่งกว่าสิ่งใด หอมโชยไปไกลจนชาวบ้านได้กลิ่นกันทั่วทุกบริเวณ

 

ทุกคนต่างพยายามคาดเดาว่าหญิงผู้นี้กําลังปรุงอาหารอะไรอยู่? แต่ก็ละอายเกินกว่าจะเดินเข้าไปดูหรือถามไถ่

 

หยุนเคอเกลียดการที่ต้องพูดคุยหรือรับมือกับผู้คนมาก แต่ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาเพราะหวาดกลัวหนวดเครารุงรังนั้น

 

เมื่อหยุนเคอกลับมาถึงบ้านเขาก็ต้องประหลาดใจ ส่วนชาวบ้านมากมายที่กําลังล้อมรอบอยู่ก็พลันตื่นตระหนกเช่นกัน

 

หยุนเคองุนงงต่อสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่เข้าใจว่าเหตุใดผู้คนมากมายจึงมารายล้อมรอบบ้านของเขา

 

เมื่อเปิดประตู หยุนเคอได้กลิ่นหอมของอาหารทันที

 

แม้คนอื่นจะไม่รู้ว่ากลิ่นหอมนี้คืออะไร แต่หยุนเคอสามารถคาดเดาได้ทันที

 

นี่คือกลิ่นเนื้อรมควันที่เถียนเถียนต้องการทํา แม้ตอนนี้มันจะยังไม่ค่อยแห้งนักแต่กลิ่นก็หอมยิ่ง

 

หยุนเคอเดินตามกลิ่นหอมโชยของเนื้อไปจนสุดท้ายและพบว่าหยุนเถียนเถียนจัดแต่งอาหารอยู่

 

นางวางจานอาหารที่มีสีสันและดูน่าอร่อยไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มให้หยุนเคอ “เจ้ากลับมาแล้ว มากินข้าวกันเถอะ”

 

เมื่อได้ยินดังนั้น หัวใจที่เย็นชาของหยุนเคอก็ผ่อนคลายลง พลางนึกในใจว่าหากได้ร่วมดําเนินชีวิตไปกับนางในอนาคตคงจะดีไม่น้อย

 

“รีบไปล้างหน้าล้างตาเสีย แล้วมากินข้าวกัน”

 

หยุนเถียนเถียนพูดพลางเดินเข้าไปในครัวเพื่อนําอาหารออกมา

 

เฉินเฉินที่กําลังฝึกเขียนหนังสืออย่างใจจดใจจ่อพลันรู้สึกหิวเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหาร เขามองไปบนท้องฟ้า และพบว่าเป็นเวลาเย็นแล้วจึงวางพู่กันในมือลงก่อนจะรีบลุกเดิน

 

“พี่สาวทําอาหารอะไรหรือ? เหตุใดจึงหอมเช่นนี้?”

 

หยุนเถียนเถียนยิ้ม ” ทําอาหารรสชาติเยี่ยมน่ะสิ! ตอนนี้เนื้อรมควัน พร้อมแล้วมาชิมดูเถิด จะได้รู้ว่าพรุ่งนี้เราจะนําไปขายได้ราคาดีไหม!”

 

หยุนเคอนั่งลงบนโต๊ะพลางหยิบตะเกียบและคีบเนื้อชิ้นหนึ่งเข้าปาก

 

แม้จะไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาที่แสดงออกมา หลังจากได้ชิมอาหาร แต่หยุนเถียนเถียนก็รู้สึกได้ถึงความอร่อยในแววตาคู่นั้น!

 

“รสชาติเป็นยังไงบ้าง?”

 

เฉินเฉินเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมพูดพร้อมกับข้าวเต็มปาก “อร่อยจริง ๆ!”

 

หยุนเถียนเถียนกล่าวขึ้นขณะรับประทานอาหาร “หยุนเคอข้าขอโทษ ขนทั้งหมดที่ข้าเอาไปจากเจ้าถูกเผาไหม้ไปพร้อมกับดอกไม้ประดิษฐ์และบ้านของข้า! เราคงพึ่งพาได้เพียงเนื้อรมควันพวกนี้เท่านั้น!”

 

หยุนเคอพยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไร

 

“ตอนนี้บนภูเขาอันตรายมาก หากยังมีช่องทางหาเงินก็อย่าเสี่ยงเลยดีกว่า หยุนเคอข้าคิดว่าเราควรเลิกใช้เนื้อสัตว์ป่าเหล่านี้และเปลี่ยนไปใช้เนื้อหมูในการทําเนื้อรมควันแทน เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

 

หยุนเคอรู้สึกเห็นด้วยในใจแต่ก็ยังไม่ได้ตอบอะไร เพราะในหัวของเขากําลังคิดถึงสิ่งอื่นอยู่

 

เมื่อสามีเดินทางกลับมาจากการทํางานนอกบ้าน ภรรยาก็ตระเตรียมอาหารไว้แล้ว พวกเขาร่วมกันรับประทานอาหารและพูดคุยอย่างสนุกสนาน นี่เป็นความรู้สึกอันยอดเยี่ยมที่เขาไม่ได้พบเจอมาหลายปีแล้ว!

 

หัวใจอันแข็งกร้านของหยุนเคอค่อย ๆ อ่อนโยนลง และตอนนี้เขามองหยุนเถียนเถียนด้วยสายตาที่ลุ่มลึกยิ่งกว่ากว่า

 

สิ่งเหล่านี้ทําให้หยุนเคอรู้สึกไม่อยากกลับไปยังที่เดิมที่เขาจากมาอีกแล้ว เพราะนับว่าเป็นเรื่องดีที่จะใช้ชีวิตในดินแดนอาทิตย์อุทัยและพักผ่อนอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้

 

ส่วนหยุนเถียนเถียนไม่ได้สนใจอะไรมากนักจึงไม่รู้เลยว่าชายตรงหน้ากําลังคิดอะไร หลังจากกินเสร็จก็ลุกขึ้นเก็บอาหารบนโต๊ะเช่นเคย

 

“เอาล่ะ เราไปเดินเล่นเพื่อย่อยอาหารกันหน่อยดีไหม? เฉินเฉิน พรุ่งนี้เช้าพี่จะพาเจ้าไปซื้อเสื้อผ้าในเมือง!”

 

ดวงตาของเฉินเฉินเปล่งประกายทันที

 

ตลอดเวลาเจ็ดปีที่อาศัยอยู่ในบ้านของเฉินผิงอัน หลินชวนฮวาซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ตนเองทุกวัน แต่ไม่เคยซื้อให้ลูกชายเช่นเขาเลยสักตัว!

 

แม้แม่แท้ ๆ ของเขายังไม่เคยทําเช่นนี้เลย แต่พี่สาวนอกสายเลือดที่แทบจะไม่มีเสื้อผ้าใส่ในตอนแรกกลับดูแลเขาเป็นอย่างดี เสื้อผ้าดังกล่าวจะต้องนุ่มนวลพร้อมกลิ่นหอมฉุยแน่

 

หยนเถียนเถียนส่งยิ้มให้เฉินเฉินด้วยสายตาที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรักใคร่

 

ทว่าภาพนี้ทําให้หยุนเคอรู้สึกไม่มีความสุขอย่างอธิบายไม่ ถูก!

 

“นางตั้งใจจะซื้อเสื้อผ้าให้เด็กน้อยจนลืมสนใจตัวเองใช่ไหม?”

 

หยุนเคอวางจานและตะเกียบลงอย่างรุนแรง ก่อนจะลุกพรวดออกไปนอกบ้านและตักน้ำราดตนเองด้วยความโมโห ซึ่งถือว่าเป็นการอาบน้ำไปในตัว จากนั้นจึงกลับไปที่ห้องนอนพร้อมปิดประตูเสียงดัง!

 

การกระทํานี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หยุนเถียนเถียนอ้าปากกว้างและไม่เข้าใจว่าหยุนเคอเป็นอะไร

 

นางไม่ได้ใส่ใจอะไร ก่อนจะเดินไปต้มน้ำบนเตาเพื่อให้เฉินเฉินใช้ทําความสะอาดร่างกาย

 

เมื่อเด็กน้อยอาบน้ำเสร็จท้องฟ้าก็มีดมากแล้ว ขณะที่เฉินเฉินเตรียมตัวจะเข้านอน เถียนเถียนยังไม่ได้อาบน้ำ

 

หากผล็อยหลับไปเช่นนี้คงไม่สบายตัวนัก

 

หยุนเถียนเถียนรู้จักร่างกายของตนเองดี ถ้าหากอาบน้ำเย็นจะทําให้ไม่สบายอย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงต้มน้ำอย่างอดทน!

 

เพียงแต่ในห้องนอนไม่มีที่อาบน้ำสําหรับสตรี

 

หยุนเคอและเฉินเฉินสามารถอาบน้ำ ณ ลานหน้าบ้านได้อย่างสบายใจ แต่เนื่องจากหยุนเถียนเถียนเป็นหญิงจึงไม่สามารถทําเช่นนั้นได้!

 

ดังนั้นหยุนเถียนเถียนจึงเงี่ยหูฟังการเคลื่อนไหวของหยุนเคอ เมื่อพบว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ นางจึงเริ่มเคลื่อนย้ายถังน้ำเข้ามาในบ้าน

 

“วันนี้ข้าจะขัดขี้ไคลให้เกลี้ยงเลย!”

 

“การเข้าเมืองวันพรุ่งนี้ ข้าควรซื้อเทียนไข ถังน้ำขนาดใหญ่ และผ้าม่าน เพื่อใช้ทําห้องสําหรับอาบน้ำไว้ในบ้านโดยเฉพาะ

 

หยุนเถียนเถียนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้พลางถอดเสื้อผ้าออกอย่างสบาย ๆ

 

เนื่องจากหยุนเคอยังไม่ได้หลับสนิท ดังนั้นเขาจึงได้ยินทุกการเคลื่อนไหวของหยุนเถียนเถียน

 

เขาครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็ไม่รู้ว่าหญิงสาวกําลังทําอะไร

 

เพื่อหาคําตอบที่ชัดเจน หยุนเคอจึงลุกขึ้นและกระแทกประตูอย่างรุนแรงเพื่อให้เปิดออก

 

หยุนเถียนเถียนตื่นตระหนกเพราะไม่คาดคิดว่าหยุนเคอจะโผล่มาในเวลานี้ “เขาไม่ได้หลับไปแล้วหรอกหรือ?”

 

หยุนเคอตกตะลึงทันทีราวกับว่าได้เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น!

 

คนที่ตั้งสติได้ก่อนคือหยุนเถียนเถียน นางไม่ได้กรีดร้องเหมือนหญิงคนอื่น ๆ แต่กลับลุกขึ้นหยิบผ้ามาปกปิดร่างกายของตนไว้อย่างรวดเร็ว

 

“จะมัวมองอะไรอีกเล่า? หันหลังไปเร็ว!”

 

หยุนเคอตั้งสติได้ก่อนจะหันกลับมาและถาม “แล้วเจ้าไม่นอนหรืออย่างไร? มาทําอะไรตรงนี้”

 

หยุนเถียนเถียนตอบกลับอย่างใจเย็น “ก็ข้าไม่เหมือนกับเจ้านี้ ข้าไม่สามารถอาบน้ำ ณ ลานหน้าบ้านได้จึงต้องมาอาบตรงนี้!”

 

หยุนเคอรู้สึกตื่นเต้นจนร่างกายร้อนผ่าวราวกับโดนไฟเผา

 

“ข้าขอโทษ! ข้าจะรับผิดชอบเอง!”