สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 146 เมล็ดพืช

 

“หยุนเคอ เจ้ากําลังทําอะไรอยู่? ขุดแปลงดินเยอะแยะจะปลูกอะไรหรือ?”

 

หยุนเคอยืนอยู่ตรงแปลงดิน ร่างกายเขาสูงใหญ่จนหยุนเถียนเถียนรู้สึกว่าดวงอาทิตย์ตรงหน้ากําลังถูกบดบัง!

 

“เจ้าชอบกินผักมิใช่หรือ? ข้าก็จะปลูกผักกินเองไง”

 

หลังจากกล่าวจบ เขาพลันรู้สึกประหม่าเกินกว่าจะสบตาอีกฝ่ายเช่นนี้จึงก้มศีรษะแล้วเดินเข้าไปในห้องทันที

 

หยุนเถียนเถียนขมวดคิ้วแม้นางจะอยากกินผักแต่จะกินได้มากแค่ไหนเชียว?จําเป็นต้องรื้อหน้าดินเป็นไร่สองไร่เลยหรือ?

หยุนเคอไม่ได้กินยาผิดสําแดงมาใช่หรือไม่?

 

เฉินเฉินมองเห็นบรรยากาศที่คลุมเครือระหว่างทั้งคู่จึงอดไม่ได้ที่จะอึดอัด

 

ในที่สุดหยุนเถียนเถียนก็พูดขึ้น “ไปกันเถอะ มันเป็นที่ ดินของเขาเองเขาจะทําอะไรก็ได้!เข้าไปหาอะไรกินกันพวกเราหิวแล้ว!”

 

สองพี่น้องเดินเข้าไปในครัวคนหนึ่งกําลังก่อไฟอีกคนกําลังทําอาหารเป็นการร่วมมือกันอย่างขะมักเขม้น

 

หยุนเคอมองดูอยู่ไกลๆจากประตูไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาพลันรู้สึกอิจฉาเด็กน้อยขึ้นมา หรือว่าเมื่อเจ้าเด็กนั่นไปโรงเรียนเขาจะมีโอกาสได้ช่วยหญิงสาวทําอาหารด้วยกัน!?

 

หยุนเคอไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเขาเพ้อฝันมากขึ้นเรื่อยๆคงมีความสุขไม่น้อยหากได้ทําอาหารกับนาง

 

อาหารถูกจัดขึ้นโต๊ะอย่างรวดเร็วด้วยข้าวหอมและเนี้อตากแห้งนึ่ง มีถั่วจานเล็กและแตงกวาอีกหนึ่งชามในฤดูร้อนที่แผดเผาอาหารจานนี้ทําให้ยิ่งรู้สึกสดชื่นไม่น้อย!

 

หยุนเคอชื่นชอบเนื้อมาโดยตลอด แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้ลิ้มรสถั่วและแตงกวาอย่างจริงจัง

 

อ่า รสชาติดีจริง ๆ! เหตุใดถึงไม่เคยทานอาหารจานนี้ในเมืองหลวงมาก่อน?

 

หยุนเถียนเถียนมองดูคนสามคนที่รับประทานอาหารอย่างเงียบๆบรรยากาศค่อนข้างขะมุกขมัว

 

ดังนั้นนางจึงพยายามทําลายความอึมครึม“พี่ใหญ่หยุนเจ้าวางแผนจะปลูกผักชนิดใด?”

 

เป็นครั้งแรกที่หยุนเคอพูดขณะรับประทานอาหารโดยไม่ห่วงภาพพจน์“แค่ปลูกถั่วกับแตงกวาแบบนี้ก็ไม่เลว!”

 

หยุนเถียนเถียนพยักหน้าแม้ว่าตอนนี้จะพลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการปลูกถั่วและแตงกวาไปแล้วก็ตามแต่ถึงอย่างไรในฤดูใบไม้ร่วงถั่วและแตงกวาก็ไม่ได้ขาดแคลน!

 

“ดีเลย! แต่แค่สองอย่างในจานนี้เองหรือ?”

 

หยุนเคอหยุดมองหยุนเถียนเถียนด้วยสายตาจริงจัง “เจ้าปลูกอะไรก็ได้ที่เจ้าชอบ”

 

หยุนเถียนเถียนนิ่งเงียบ

 

พี่ชาย! ท่านไม่ได้เตรียมจะปลูกพืชใด ๆ แล้วจะทําอย่างไรกับที่ดินมากมายขนาดนี้? หรือว่างเกินไปจนเบื่อหน่ายงั้นหรือ?

 

“เช่นนั้นก็ปลูกบ้างเถิด!”

 

หยุนเสียนเถียนก้มศีรษะลงเพื่อทานอาหารขณะพูด

 

จู่ ๆ ก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามา!

 

ผ่านมานาน กินข้าวด้วยกันมามากกว่าหนึ่งหรือสองมื้อ!

 

หยุนเคอดูเหมือนจะไม่ชอบกินผัก เขาชอบกินเนื้อไม่ใช่หรือ? เมื่อไหร่กันที่เขาเริ่มเปลี่ยนนิสัยการกิน?

 

ทันใดนั้น หยุนเถียนเถียนก็เงยหน้าขึ้นอย่างสงสัยอย่างนั้นหมายความว่า ทั้งหมดนี้เพื่อนางไม่ใช่เพื่อตัวเขาเองนั่นเป็นเหตุผลที่เขากําลังเตรียมทําการเพาะปลูกใช่หรือไม่?

 

แต่เมื่อเห็นหยุนเคอกินถั่ว หยุนเถียนเถียนก็ปฏิเสธความคิดก่อนหน้านี้ของนางทันที

 

ดูเหมือนว่าคนผู้นี้จะค้นพบว่าผักสีเขียวนั้นอร่อยเขาจึงเปลี่ยนไป

 

แต่ชายผู้นี้จะปลูกผักได้หรือ?

 

หยุนเวียนเถียนคิดเช่นนั้นในใจอยู่สักพักจึงกล่าวคําออก“พี่ใหญ่หยุนเจ้าปลูกผักเป็นหรือ?”

 

หยุนเคอส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว และหลังจากนั้นใบหน้าของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

 

แม้ว่าสถานะเดิมของเขาจะไม่เป็นที่โปรดปราน แต่เขาก็มีเกียรติเช่นกัน!เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าการเกษตรเหล่านี้ทําอ ย่างไร?

 

ต่อให้ตกต่ําจนกลายเป็นพรานป่าบนภูเขา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องการเกษตรในหมู่บ้านเท่าไหร่นัก!

 

หยุนเถียนเถียนก็เห็นอีกว่าหยุนเคอรู้สึกเขินอายเล็กน้อยและเมื่อเขายื่นตะเกียบไปคืบผักมือของเขาก็แข็งเกร็งเล็กน้อย!

 

ดังนั้นจึงคิดอย่างมีน้ําใจแก่เขา “ช่างเถิด ข้าจะสอนเจ้าเอง!”

 

หยุนเคอรู้สึกดีขึ้นมาทันที หญิงผู้นี้ยังมีมโนธรรมอยู่บ้าง

 

หลังมื้ออาหาร เฉินเฉินเก็บตัวอยู่ในห้องของเขาและเริ่มจัดของสําหรับไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้!

 

หยุนเคอไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร แม้ว่าจะนั่งอยู่ที่ขอบโต๊ะแต่ดวงตาของเขาก็ยังคงมองตามหญิงสาวเดินไปเดินมารอบ

 

หยุนเถียนเถียนล้างจานและตะเกียบจากนั้นก็เดินออกไปที่ลานบ้าน

 

หยุนเคอรีบตามไปและถามขึ้น “เจ้าจะทําอะไร?”

 

“ในเมื่อท่านเตรียมที่ดินไปมากแล้ว แต่ที่บ้านไม่มีเมล็ดพืชเลยข้าคิดว่าน่าจะมีคนในหมู่บ้านที่เก็บไว้บ้างเลยจะไปขอแบ่งมามีอะไรหรือ?”

 

หยุนเคอรู้สึกวุ่ยวายใจกับตัวเองเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็ก้มศีรษะลงและไม่ได้กล่าวอะไรต่อ

 

เอาเถอะ แม้ว่าคนผู้นี้จะแปลกไปสักหน่อย แต่หยุนเวียนเถียนก็ไม่ได้คิดมากก่อนจะเดินออกจากประตูไปอย่างรวด เร็ว

 

แม้ว่าหลี่เสี่ยวเหอจะพูดง่าย แต่ว่าแม่สามีนางไม่ค่อยดีนักเช่นนั้นก็ไปหาจี้ชื่อดีกว่า

 

ในเวลานี้ จีชื่อเพิ่งกลับจากทุ่งนา กินข้าวเสร็จก็วางแผนว่าจะพักสักหน่อยก่อนจะออกไปตัดฟื้น

 

นางก็เหมือนคนอื่นในหมู่บ้านและหยุนเถียนก็ให้ความสําคัญกับฟื้นของครอบครัวนางเสมอ

 

ตอนที่หยุนเถียนเถียนเดินเข้ามานั้น เฉินผิงเหอกําลังล้างหน้าอยู่

 

“ลุงใหญ่!”

 

เฉินผิงเหอหันขวับตามเสียง ” เถียนเถียน! เจ้ามาทําอะไรที่บ้านลุงหรือ?”

 

หลานสาวคนนี้มักรู้สึกว่าชีวิตตนต่ําต้อยเสมออีกทั้งเพิ่งมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้น เฉินผิงเหอไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะรับมือกับหลานสาวตัวน้อยนี้อย่างไร

 

“หยุนเคอขุดแปลงดินหลังสวน ข้าจึงมาดูว่าลุงพอจะมีเมล็ดพืชบ้างหรือไม่?ปลูกเองน่าจะดีกว่าต้อ งคอยแลกเปลี่ยนอาหารกับชาวบ้านตลอดเวลามันไม่ค่อยสะดวกนัก”

 

เฉินผิงเหอยิ้ม “ถ้าเจ้าอยากกินผักก็แค่มาที่บ้านลุงเหตุใดต้องไปแลกเปลี่ยนอาหาร? ก็แค่ผักที่กินกันในบ้านเท่านั้น ลุงจะให้เจ้าไม่ได้เชียวหรือ?”

 

หยุนเถียนเถียนยิ้มอ่อน “บ้านของท่านลุงเองก็มีคนมากมายแปลงผักเล็กๆนั้นไม่เพียงพอหรอกหลานไม่อยากรบกวนอย่างไรเสียที่ดินก็ถูกขุดไปแล้วเหตุใดไม่แบ่งเมล์ ดพันธ์ให้ข้าขอแค่ที่มีจะเป็นผักชนิดใดก็ไม่สําคัญ”

 

“เรื่องเล็กน้อย ป้าสะใภ้ใหญ่ของเจ้ามักจะเตรียมไว้เพื่อเสมอแม้จะรู้ว่าบ้านของนางมีที่ดินเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเดี๋ยวข้าหาให้เจ้าเอาไปได้หมดเลย!ว่าแต่… เจ้ากินข้าว มาหรือยัง?”

 

“กินมาแล้วเจ้าค่ะ!”

 

เฉินผิงเหอเปิดประตูเสียงดังและตะโกนเข้าไปในห้องครัว”จี้หง! จี้หง!”

 

นางจีรีบวิ่งออกไป “ตะโกนอะไร? ตะโกนหาวิญญาณหรือ!”

 

เฉินผิงเหอรู้สึกอับอายต่อหน้าหลานสาวหน้าแก่ๆของเขาแดงขึ้น!

 

“ดูเจ้าสิ! น่าอายอะไรเช่นนี้ หลานสาวของข้าต้องการเมล็ดพันธุ์ผักในบ้านพวกเรายังมีเหลืออีกมากหรือไม่? เอามันออกมาให้นางเถิด”

 

เมื่อเห็นหยุนเสียนเถียน นางงี้ก็รู้สึกอับอายจึงระงับอารมณ์ฉุนเฉียวของตนและพูดด้วยรอยยิ้ม ” เถียนเถียน!เจ้ากินข้าวหรือยัง? หากยังไม่ได้กินก็มากินที่บ้านป้า!”

 

“ป้าใหญ่! ข้ากินแล้ว ท่านไม่ขออะไรอย่างอื่นเลยหรือ?”

 

จี้ชื่อพูดอย่างจริงใจ “มันก็แค่เมล็ดพืชที่ไม่จําเป็นไม่คุ้มที่จะต้องจ่ายเงินเจ้าเอาไปทั้งหมดได้เลย”

 

จี้ชื่อกล่าวขณะหันหลังเข้าไปในห้องพื้นข้าง ๆ