สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 151 ช่วงเวลาแห่งความสุข

 

เฉินเจียวเจียวที่นั่งยองๆอยู่บนพื้น ฟังคําถากถางจากคนรอบข้าง พลันใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นขาวซีดสลับแดง

 

โชคดีที่นั่งยองๆกุมหัวไว้ จึงไม่มีใครเห็นหน้าของนาง เมื่อเห็นว่ายิ่งแม่ปกป้องนางมากเพียงใด คนรอบข้างก็ยิ่งเยาะเย้ยมากขึ้นเท่านั้น ในที่สุดก็ทนนิ่งเฉยไม่ได้!

 

“หยุนเถียนเถียน ไม่ว่าข้าจะไร้ยางอายเพียงใด ข้าก็ไม่เหมือนเจ้า ปล่อยให้สามีออกไปทํางานกลางแดด แต่เจ้าเอาแต่เก็บตัวอยู่ในบ้านอย่างเกียจคร้าน!”

 

หยุนเถียนเถียนคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าในตอนนี้เฉินเจียวเจียวจะยังสามารถเงยหน้าขึ้นมากัดนางได้

 

ด้วยกลัวว่าหลานสาวจะต้องเจ็บปวด จีชื่อจึงยืนขึ้นอีกครั้ง “เจ้าก็รู้ใช่หรือไม่ว่าเขาเป็นสามีของผู้อื่น? ในเมื่อหยุนเคอเป็นสามีของเถียนเถียน เจ้าเป็นคนนอกจะมากังวลใจด้วยเหตุใด? ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานมีใจห่วงใยสามีคนอื่น ช่างเพ้อฝันเสียจริง!”

 

แม้ว่าซูเจินฮูหยินจะโกรธลูกสาวของนาง แต่ก็กลัวว่าจะเสียหน้า จึงรีบดึงเฉินเจียวเจียวไปหลบอยู่ข้างหลัง!

 

“จีซื่อ เจ้าช่างมีเมตตาต่อผู้อื่นนัก หรือเจ้าเป็นคนโง่? ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หลานสาวของตระกูลเฉิน! แต่เป็นเด็กไม่มีพ่อที่ไหนก็ไม่รู้!”

 

ใบหน้าของหยุนเถียนเถียนสลดลงเมื่อได้ยินคําพูดนี้ และทักษะการต่อสู้ที่นางได้เรียนรู้จากการฝึกตํารวจพิเศษเมื่อสองสามปีก่อนก็กลับมามีบทบาทอีกครั้ง!

 

หยุนเถียนเถียนที่ทุกคนคิดว่าอ่อนแอ กระโดดขึ้นเตะปลายคางของซูเจินฮูหยินด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว!

 

ยิ่งโกรธมากยิ่งใช้แรงมาก! ด้วยร่างกายที่อ้วนท้วนเช่นนี้ ซูเจินฮูหยินจึงถูกถีบลงกับพื้นและมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของนาง ดูเหมือนนางจะปากแตก!

 

“เหตุใดท่านไม่ลองพูดอีกสักประโยคเล่า? จะได้เห็นว่าข้าที่ท่านจนหาฟันไม่เจอ!”

 

มีหรือที่ซูเจินฮูหยินจะยอมให้เด็กสาวทุบตี นางจึงลุกขึ้นสู้! ในตอนนั้นเอง หยุนเคอก็เดินมายืนเคียงข้างหยุนเถียนเถียนอย่างเงียบเชียบ!

 

ซูเจินฮูหยินนั้นเป็นคนพาลมาตลอด แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันเคร่งขรึมของหยุนเคอ นางก็กลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว!

 

คนครึ่งหมู่บ้าน ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นวันที่ภรรยาร่างท้วมของเฉินซูเจินมีวันที่พ่ายแพ้ได้เช่นกัน!

 

และไม่คาดคิดว่าหญิงสาวผู้อ่อนโยนมาตลอดจะกล้าทําเช่นนั้น แสดงว่าโกรธไม่เบา!

 

ทั้งหมู่บ้านตกอยู่ในความเงียบ ดูเหมือนพวกเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า!

 

เฉินเจียวเจียวยังคงร้องไห้และพูดต่อ “หยุนเถียนเถียน เจ้ามันนังผู้หญิงสารเลว ไร้จิตสํานึก! พี่ใหญ่หยุน นางกําลังรังแกท่านอยู่ ท่านรู้หรือไม่?”

 

จู่ๆก็มีตอบกลับมา ทําเอาคนในที่เกิดเหตุตกตะลึง!

 

หยุนเคอหันกลับมาพูดอย่างเย็นชา “ข้ายินดี แล้วเจ้ามายุ่งอะไรด้วย?”

 

จากนั้นก็ดึงหยุนเถียนเถียนเข้าไปในลานบ้านโดยไม่พูดอะไร จากนั้นจึงปิดประตูลานอีกด้านหนึ่ง เพื่อกันสายตาอยากรู้อยากเห็นออกไป

 

ในตอนนี้ จี๋ซื่อก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “ดูสิ! เจ้าบอกว่าเป็นห่วงเป็นใยจนต้องเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องในบ้านของคู่รัก แม้ว่าหยุนเถียนเถียนจะปีนขึ้นไปบนหัวของหยุนเคอแล้วอย่างไรล่ะ? พวกเขาอยากทําอะไรก็ย่อมได้!”

 

“เจ้ามีแก่ใจไปห่วงใยคนในครอบครัวผู้อื่น เหตุใดไม่ดูแลแม่ตัวเองเล่า? แม่ของเจ้ากดขี่พ่อเจ้าทุกวัน เหตุใดเจ้าไม่สั่งสอนแม่ของเจ้าบ้างล่ะ!”

 

ผู้หญิงในหมู่บ้านหัวเราะและจากไป ชื่อเสียงของเฉินเจียวเจียวในอนาคตคงจะย่ําแย่มาก!

 

ซูเจินฮูหยินที่ล้มอยู่มองดูลูกสาวด้วยสายตาเย็นชา ตอนนี้แล้ว ยังจะปกป้องคนปาข้างนอกนั่น ไม่ได้คิดเลยว่าแม่จะถูกรังแกจนต้องกองอยู่ที่พื้น!

 

คนรอบข้างพากันหัวเราะลั่น ซูเจินฮูหยินไม่เคยต้องอับอายขนาดนี้มาก่อน!

 

ความแข็งกร้าวในอดีตของนางเป็นเพียงปราการป้องกันตัวเท่านั้น! ด้วยเหตุนี้ เฉินซูเจินจึงไม่กล้าโต้เถียงหรือตําหนินางที่ไม่ให้กําเนิดลูกชายแก่เขา!

 

หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ นางก็ทําได้แค่เพียงก้มหน้าลงกับพื้น!

 

เหตุผลที่นางรักเฉินเจียวเจียวมากก็เพราะว่าเป็นลูกสาวคนเดียว และหวังพึ่งพาเด็กคนนี้ยามแก่ชรา!

 

ตอนนี้นางอับอายขายขี้หน้า เฉินเจียวเจียวยังคงยืนนิ่ง และร้องไห้โดยไม่มีน้ําตา! เรื่องง่ายๆแค่นี้ยังช่วยแม่ไม่ได้เลยด้วยซ้ํา!

 

พลังทั้งหมดของซูเจินฮูหยินพังทลายลงทันที นางมองดูผู้คนค่อยๆแยกย้ายกันไป! พลางหน้าซีดและถอนหายใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นกลับบ้าน และพบว่าตัวเองนั้นแก่ลงไปมาก!

 

แม้ว่าเฉินเจียวเจียวจะอับอายอยู่บ้างในตอนนั้น แต่มากกว่าความอายก็คือความโกรธแค้น! คิดว่าหยุนเคอเป็นเพียงลูกพลับนิ่ม แต่ความจริงแล้วเป็นกระดูกแข็งจนกัดไม่เข้า

 

นางคิดว่าตราบใดที่แม่ของนางยังอยู่ที่นี่ แม้ว่าหยุนเถียนเถียนจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็สามารถถูกรังแกได้เท่านั้น! แต่ใครจะรู้ว่าคนที่ซื่อตรงและถ่อมตนเช่นนี้ เมื่อต่อต้านขึ้นมาก็ไม่กลัวแม่ของนาง!

 

ความอับอายและการเยาะเย้ยที่นางได้รับในวันนี้ ล้วนต้องขอบคุณหยุนเถียนเถียน! ความเกลียดชังดุจดังกระแสน้ําหลั่งไหลไปสู่หยุนเถียนเถียน!

 

ฝูงชนค่อยๆแยกย้ายกันไป แม่ของนางก็ไม่สนใจและจากไป! ในที่สุดเฉินเจียวเจียวก็กลับบ้านด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ไม่มีใครสนใจว่านางคิดอะไรอยู่

 

แม้ว่าหยุนเคอจะมีสถานะอันสูงส่งในอดีต และไม่เคยทํางานหนักขนาดนี้มาก่อน แต่ก็เป็นเรื่องง่ายที่จะเริ่มต้น! รอจนปาดเหงื่อออกจากหัว แล้วมองพื้นดินอย่างมีความหวัง!

 

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง! หากเป็นสมัยก่อน คงไม่มีวันเชื่อว่าเขาหยิบจอบของเกษตรกรและทํางานที่ชาวนาควรทําจริงๆ!

 

หยุนเถียนเถียนคิดถึงการปกป้องของหยุนเคอวันนี้ ก็รู้สึกมีความสุขมาก! อาหารค่ําวันนี้ จึงทําเพิ่มเป็นพิเศษอีกสองจาน! และร้องเพลงอยู่ในครัว!

 

หยุนเคอที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงเพลงที่ร่าเริงดังมาจากข้างใน ก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น!

 

เฉินเฉินที่กําลังนั่งเขียนหนังสืออยู่ข้างใน ได้ยินเสียงเอะอะจากภายนอก เมื่อได้ยินว่าคนข้างนอกรังแกพี่สาวของเขา ใบหน้าเล็กซีดของเขาก็มืดมน! ราวกับมีกระแสไฟในดวงตา!

 

เมื่อหยุนเถียนเถียนเปิดประตูและเรียกเขาออกไปกินข้าว ใบหน้าที่มืดมนของเฉินเฉินก็กลับมามีรอยยิ้มที่เรียบง่ายอีกครั้ง!

 

“พี่สาว! เมื่อกี้ทะเลาะกันเรื่องอะไร?”

 

หยุนเถียนเถียนยิ้ม “ก็แค่เรื่องตลกนิดหน่อย! เฉินเอ๋อไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่ายังมีพี่เขยของเจ้าช่วยจัดการเรื่องทั้งหมดนี้หรอกหรือ? เจ้าแค่ตั้งใจเรียนให้ดี”

 

เฉินเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แต่ไม่มีใครเห็นความลุ่มลึกในดวงตาน้อยๆนั้น

 

เนื่องจากหยุนเคอคอยปกป้องตนในวันนี้ หยุนเถียนเถียนจึงรู้สึกสบายใจและตั้งใจมอบตะเกียบสองอันให้เขา ส่วนหยุนเคอเองก็มีความสุขเช่นกัน มีเพียงเฉินเฉินเท่านั้นที่จับจ้องสถานการณ์ทั้งหมดอย่างเย็นชา

 

เขาอิจฉาที่พี่สาวของเขาใจดีกับพี่ใหญ่หยุน

 

ทว่าหยุนเถียนเถียนไม่ได้ใส่ใจสังเกตเรื่องพวกนี้ แต่หยุนเคอสังเกตเห็นอย่างละเอียด เพราะดวงตาของเฉินเฉินเป็นดังมีดที่จ้องตรงมาที่ตัวเขา มันเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา!