สามีข้า คือพรานป่า 164 ลุ่มหลง

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 164 ลุ่มหลง at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 164 ลุ่มหลง

ฉู่เกินฮูหยินดีใจจนเนื้อเต้น นี่แหละสวรรค์! เนื่องจากไม่มีผู้ใดสน ใจ นางจึงค่อย ๆ เอื้อมมือไปยังกองข้าวของที่ถูกคลุมไว้

หลังจากเปิดผ้าลินินที่คลุมออก ของสะดุดตาคือตะกร้าใส่เกลือ และหมูกองใหญ่ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว

ฉู่เกินฮูหยินผิดหวังเล็กน้อย แค่สองสิ่งนี้นางยังไม่อาจรู้วิธีการ ทําเนื้อตากแห้งได้

เมื่อเกวียนวัวเข้ามาในหมู่บ้าน ฉู่เกินฮูหยินก็รีบกระโดดลงจากเกวียนวัว

 

นางกล่าวคําขอบคุณด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะเดินกลับไป ดูเหมือนว่านางจะต้องหาวิธีอื่น

ลุงเฉินมองดูนางแล้วส่ายหัวและถอนหายใจออกมา น่าเสียดายที่ในหมู่บ้านมีความไม่ลงรอยกันเช่นนี้

ด้วยความที่เป็นผู้อ่อนอาวุธโสกว่า เต่ออันจึงไม่สามารถตําหนินางได้ ดังนั้นเขาจึงไม่กล่าวอะไรออกมา แต่ในแววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

 

เมื่อไปส่งของที่โรงงานเต่ออันคิดว่าควรบอกกล่าวแม่นางหยุน คนเช่นนี้ต้องระวังให้มาก!

กว่าเต่ออันจะมาถึงลานบ้านของหยุนเคอก็เป็นเวลาเย็นย่ําแล้ว หยุนเคอกําลังนั่งดูเฉินเฉินเขียนอักษรอยู่ตรงลานบ้าน ส่วนหยุนเถียนเถียนก็ยังอยู่ในครัว เขาได้กลิ่นอาหารลอยฟังออกมา

 

“พี่ใหญ่หยุน แม่นางหยุนอยู่ที่นี่หรือไม่?”

 

แม้เขาจะรู้คําตอบในสิ่งที่ตนเองถาม แต่เต่ออันก็ยังรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อยืนต่อหน้าหยุนเคอ จึงใช้ประโยคนี้ในการชวนคุย

 

เมื่อมีชายหนุ่มมาถามหาหยุนเถียนเถียน หยุนเคอจึงอดไม่ได้ที่จะให้ความสนใจ

กล่าวตามตรง เต๋ออันนับว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมากในหมู่บ้านนี้ แม้จะไม่ดีเท่าเขาเมื่อก่อน แต่ตอนนี้เขาถูกหนวดเครารกรุงรังปิดบังไว้ แน่นอนว่าคนตรงหน้าเหมาะสมกับความงามของหญิงสาวมากก

หยุนเคอรู้สึกหดหูใจ ส่งผลให้บรรยากาศแห่งความกดดันครอบคลุมไปทั้งลานบ้าน ส่วนเต่ออันนั้นรู้สึกกลัดกลุ่มเป็นอย่างมาก เขาอยากจะหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ แต่เมื่อนึกถึงธุระสําคัญเขาจึงทําได้เพียงรั้งตัวเองไว้ให้ยืนอยู่ที่นั่น

 

“นางกําลังทําอาหารอยู่ข้างใน เจ้ามีอะไรให้นางช่วยหรือ?”

 

สุดท้ายหยุนเคอก็พูดขึ้นมาในตอนที่เต่ออันเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว

 

เตืออันไหนเลยจะกล้าขอพบหยุนเถียนเถียน ในใจของเขาคิดว่าทั้งสองคนนี้คู่ควรที่จะแต่งงานกันตั้งแต่แรก

 

ดังนั้นเขาจึงไม่รอให้หยุนเถียนเถียนออกมาแต่รีบบอกไปตามตรง “พี่ใหญ่หยุน ท่านช่วยบอกแม่นางหยุนให้ระวังมากขึ้นด้วยเถิด วันนี้ฉู่เกินฮูหยินมาที่บ้านข้าและมักจะไถ่ถามถึงวิธีทําเนื้อตากแห้ง ข้าเกรงว่านางจะมีแผนการอะไรอีก”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหยุนเคอไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร ตรงกันข้ามกับเฉินเฉินที่เงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างโกรธเคือง “หญิงผู้นี้ต้องการทําอะไร? ทุกวันนี้ข้าจําได้ว่านางเอาแต่สร้างปัญหาให้ครอบครัวของเรา พี่สาวข้าไปทําสิ่งใดให้นางโกรธแค้นหรือ?”

 

หยุนเคอยื่นมือไปแตะศีรษะเล็ก ๆ ของเขา “เด็กน้อยเจ้ากังวลอะไร? ต่อให้มีอะไรไม่ดีจริงๆ ข้ากับพี่สาวเจ้าจะจัดการไม่ได้หรือ? รีบเขียนซะ ถ้าเขียนไม่ดีเจ้าต้องเขียนใหม่!”

หยุนเคอพยักหน้าอย่างสงบภายใต้สายตาประหลาด ใจของเต่ออัน “พวกข้ารู้แล้ว อย่าได้กังวลไป ไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้สูตรทําเนื้อตากแห้งนี้ได้”

เต่ออันรู้สึกว่าภาระหน้าที่ของเขาลุล่วงแล้ว หากสูตรนี้รั่วไหลออกไปถือว่าไม่เกี่ยวข้องกับเขา ดังนั้นจึงรีบหันหลังกลับไปด้วยความกลัวที่มีต่อหยุนเคอ

 

เขาจากไปแล้วแต่หยุนเคอกําลังจมอยู่ในห้วงความคิด

 

เขากําลังคิดว่าหยุนเถียนเถียนมีความสําคัญเพียงใดในหัวใจ ก่อนหน้านี้หัวใจของเขานั้นว่างเปล่า แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกไม่สบายใจ

 

กลัวว่าวันหนึ่งหยุนเถียนเถียนจะพบคนที่นางรักและทิ้งเขาไป ความรู้สึกที่เคยได้รับและกําลังจะสูญเสียทําให้เขาอึดอัดใจมาก

 

เขาหัวเราะเยาะตัวเอง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้สึกมีความสุขกับภาพ ความฝันอันสวยงามเช่นนี้?

 

ในตอนนั้นหยุนเถียนเถียนก็เดินออกมา

นางได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ข้างนอกแต่ไม่รู้ว่าเป็นใครจึงเดินออก มาดู

เนื่องจากไม่สามารถละทิ้งของในมือได้ จึงต้องรอให้อาหารสุก พร้อมทานก่อนถึงค่อยเช็ดมือแล้วเดินออกมา

“หยุนเคอ มีใครมาที่นี่หรือ?”

 

หยุนเคอตื่นขึ้นจากภวังค์ เขามองดูเด็กสาวที่ยืนนิ่งด้วยความตื่น

ตระหนก!

 

“เอ่อ… ลูกชายคนโตของหัวหน้าหมู่บ้านเพิ่งมาที่นี่ เขาบอกว่าอะไรนะ… ฉู่เกินฮูหยินกําลังวางแผนบางอย่างกับสูตรเนื้อตากแห้งของเจ้า”

 

หยุนเถียนเถียนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้ คิดว่าบทเรียนเรื่อง คืนนั้นจะทําให้พวกเขาได้อยู่อย่างสบายใจสักพัก ใครจะไปรู้ว่าวันนี้จะมีคนคิดแผนชั่วขึ้นมาอีก

 

ดูเหมือนจะต้องหาวิธีเอาชนะเพื่อยับยั้งนางให้ได้

ถึงแม้นางจะเข้ามาในโรงงาน แต่เครื่องปรุงรสที่สําคัญที่สุด เพียงอย่างเดียวก็อยู่ในมือหยุนเถียนเถียน ไม่ว่าจะเก่งกาจแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาเครื่องปรุงรสออกจากพื้นที่พิเศษไปได้!

 

เมื่อคิดเช่นนี้หยุนเถียนเถียนก็โล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

 

“เอาเถอะ ตอนนี้รีบเขียนให้เสร็จจะได้รีบไปกินข้าวกัน แม้ว่าเจ้าอยากตั้งใจเรียนแต่ก็ไม่ต้องรีบร้อน”

 

เฉินเฉินวางปากกาอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะพูดกับเถียนเถียนด้วยรอยยิ้ม “พี่สาว ข้าจะไปล้างมือก่อน”

 

หยุนเถียนเถียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเด็กน้อย ในที่สุดเด็กคนนี้ก็ก้าวออกจากเงาดําของเหตุการณ์ก่อนหน้าได้อย่างรวดเร็ว

หยุนเคอมองตามหลังของหยุนเถียนเถียนที่เดินเข้าไปในห้อง และถอนหายใจออกมา ดูเหมือนว่านางจะโดดเดี่ยวแต่หญิงสาวก็เข้มแข็งมาก

เมื่อทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หยุนเคอเอาแต่คิดถึงรอยยิ้มของหยุนเถียนเถียน เขานอนไม่หลับพลิกตัวไปมาอย่างไม่รู้จะทําอย่างไร

นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ก่อนที่เขาจะผล็อยหลับไปในที่สุด!

แม้จะหลับไปแล้วหญิงสาวก็ยังไม่ยอมอยู่อย่างสงบ นางยังตามเข้ามาถึงในความฝันของเขา

ในวันนั้นที่หยุนเถียนเถียนอาบน้ํา หยุนเคอเพียงเหลือบมองแค่แวบเดียว แต่เขากลับเห็นมันอย่างชัดเจนในภาพความฝัน ผิวขาวเนียนราวหิมะกําลังละลายอยู่ในมือ ฉับพลันหยุนเถียนเถียนก็มานอนกะพริบตาอยู่ในอ้อมแขนของเขา

 

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อหยุนเคอตื่นจากความฝันก็สัมผัสได้ถึงความชื้นที่กางเกง เขาลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิดและตบหน้าตัวเองอย่างรุนแรง!

เด็กสาวอายุเพียงเท่าไหร่เอง? แต่เขามีความคิดราวกับสัตว์ร้าย!

ในตอนนั้นหยุนเถียนเถียนก็ตะโกนเรียกมาจากข้างนอก “หยุนเคอ กินข้าวกัน!”

 

แค่ประโยคสั้นๆ หยุนเคอถึงกับสะดุ้งตกใจแทบตกจากเตียง!

 

ดูเหมือนว่าท่านหมอจะพูดถูก เขาอาการหนักแล้วแต่แค่ไม่รู้ตัว

เขายิ้มเยาะและเก็บเสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกประตูห้องไป

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

สามีข้า คือพรานป่า 164 ลุ่มหลง

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 164 ลุ่มหลง at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 164 ลุ่มหลง

ฉู่เกินฮูหยินดีใจจนเนื้อเต้น นี่แหละสวรรค์! เนื่องจากไม่มีผู้ใดสน ใจ นางจึงค่อย ๆ เอื้อมมือไปยังกองข้าวของที่ถูกคลุมไว้

หลังจากเปิดผ้าลินินที่คลุมออก ของสะดุดตาคือตะกร้าใส่เกลือ และหมูกองใหญ่ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว

ฉู่เกินฮูหยินผิดหวังเล็กน้อย แค่สองสิ่งนี้นางยังไม่อาจรู้วิธีการ ทําเนื้อตากแห้งได้

เมื่อเกวียนวัวเข้ามาในหมู่บ้าน ฉู่เกินฮูหยินก็รีบกระโดดลงจากเกวียนวัว

 

นางกล่าวคําขอบคุณด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะเดินกลับไป ดูเหมือนว่านางจะต้องหาวิธีอื่น

ลุงเฉินมองดูนางแล้วส่ายหัวและถอนหายใจออกมา น่าเสียดายที่ในหมู่บ้านมีความไม่ลงรอยกันเช่นนี้

ด้วยความที่เป็นผู้อ่อนอาวุธโสกว่า เต่ออันจึงไม่สามารถตําหนินางได้ ดังนั้นเขาจึงไม่กล่าวอะไรออกมา แต่ในแววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

 

เมื่อไปส่งของที่โรงงานเต่ออันคิดว่าควรบอกกล่าวแม่นางหยุน คนเช่นนี้ต้องระวังให้มาก!

กว่าเต่ออันจะมาถึงลานบ้านของหยุนเคอก็เป็นเวลาเย็นย่ําแล้ว หยุนเคอกําลังนั่งดูเฉินเฉินเขียนอักษรอยู่ตรงลานบ้าน ส่วนหยุนเถียนเถียนก็ยังอยู่ในครัว เขาได้กลิ่นอาหารลอยฟังออกมา

 

“พี่ใหญ่หยุน แม่นางหยุนอยู่ที่นี่หรือไม่?”

 

แม้เขาจะรู้คําตอบในสิ่งที่ตนเองถาม แต่เต่ออันก็ยังรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อยืนต่อหน้าหยุนเคอ จึงใช้ประโยคนี้ในการชวนคุย

 

เมื่อมีชายหนุ่มมาถามหาหยุนเถียนเถียน หยุนเคอจึงอดไม่ได้ที่จะให้ความสนใจ

กล่าวตามตรง เต๋ออันนับว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมากในหมู่บ้านนี้ แม้จะไม่ดีเท่าเขาเมื่อก่อน แต่ตอนนี้เขาถูกหนวดเครารกรุงรังปิดบังไว้ แน่นอนว่าคนตรงหน้าเหมาะสมกับความงามของหญิงสาวมากก

หยุนเคอรู้สึกหดหูใจ ส่งผลให้บรรยากาศแห่งความกดดันครอบคลุมไปทั้งลานบ้าน ส่วนเต่ออันนั้นรู้สึกกลัดกลุ่มเป็นอย่างมาก เขาอยากจะหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ แต่เมื่อนึกถึงธุระสําคัญเขาจึงทําได้เพียงรั้งตัวเองไว้ให้ยืนอยู่ที่นั่น

 

“นางกําลังทําอาหารอยู่ข้างใน เจ้ามีอะไรให้นางช่วยหรือ?”

 

สุดท้ายหยุนเคอก็พูดขึ้นมาในตอนที่เต่ออันเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว

 

เตืออันไหนเลยจะกล้าขอพบหยุนเถียนเถียน ในใจของเขาคิดว่าทั้งสองคนนี้คู่ควรที่จะแต่งงานกันตั้งแต่แรก

 

ดังนั้นเขาจึงไม่รอให้หยุนเถียนเถียนออกมาแต่รีบบอกไปตามตรง “พี่ใหญ่หยุน ท่านช่วยบอกแม่นางหยุนให้ระวังมากขึ้นด้วยเถิด วันนี้ฉู่เกินฮูหยินมาที่บ้านข้าและมักจะไถ่ถามถึงวิธีทําเนื้อตากแห้ง ข้าเกรงว่านางจะมีแผนการอะไรอีก”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหยุนเคอไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร ตรงกันข้ามกับเฉินเฉินที่เงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างโกรธเคือง “หญิงผู้นี้ต้องการทําอะไร? ทุกวันนี้ข้าจําได้ว่านางเอาแต่สร้างปัญหาให้ครอบครัวของเรา พี่สาวข้าไปทําสิ่งใดให้นางโกรธแค้นหรือ?”

 

หยุนเคอยื่นมือไปแตะศีรษะเล็ก ๆ ของเขา “เด็กน้อยเจ้ากังวลอะไร? ต่อให้มีอะไรไม่ดีจริงๆ ข้ากับพี่สาวเจ้าจะจัดการไม่ได้หรือ? รีบเขียนซะ ถ้าเขียนไม่ดีเจ้าต้องเขียนใหม่!”

หยุนเคอพยักหน้าอย่างสงบภายใต้สายตาประหลาด ใจของเต่ออัน “พวกข้ารู้แล้ว อย่าได้กังวลไป ไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้สูตรทําเนื้อตากแห้งนี้ได้”

เต่ออันรู้สึกว่าภาระหน้าที่ของเขาลุล่วงแล้ว หากสูตรนี้รั่วไหลออกไปถือว่าไม่เกี่ยวข้องกับเขา ดังนั้นจึงรีบหันหลังกลับไปด้วยความกลัวที่มีต่อหยุนเคอ

 

เขาจากไปแล้วแต่หยุนเคอกําลังจมอยู่ในห้วงความคิด

 

เขากําลังคิดว่าหยุนเถียนเถียนมีความสําคัญเพียงใดในหัวใจ ก่อนหน้านี้หัวใจของเขานั้นว่างเปล่า แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกไม่สบายใจ

 

กลัวว่าวันหนึ่งหยุนเถียนเถียนจะพบคนที่นางรักและทิ้งเขาไป ความรู้สึกที่เคยได้รับและกําลังจะสูญเสียทําให้เขาอึดอัดใจมาก

 

เขาหัวเราะเยาะตัวเอง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้สึกมีความสุขกับภาพ ความฝันอันสวยงามเช่นนี้?

 

ในตอนนั้นหยุนเถียนเถียนก็เดินออกมา

นางได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ข้างนอกแต่ไม่รู้ว่าเป็นใครจึงเดินออก มาดู

เนื่องจากไม่สามารถละทิ้งของในมือได้ จึงต้องรอให้อาหารสุก พร้อมทานก่อนถึงค่อยเช็ดมือแล้วเดินออกมา

“หยุนเคอ มีใครมาที่นี่หรือ?”

 

หยุนเคอตื่นขึ้นจากภวังค์ เขามองดูเด็กสาวที่ยืนนิ่งด้วยความตื่น

ตระหนก!

 

“เอ่อ… ลูกชายคนโตของหัวหน้าหมู่บ้านเพิ่งมาที่นี่ เขาบอกว่าอะไรนะ… ฉู่เกินฮูหยินกําลังวางแผนบางอย่างกับสูตรเนื้อตากแห้งของเจ้า”

 

หยุนเถียนเถียนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้ คิดว่าบทเรียนเรื่อง คืนนั้นจะทําให้พวกเขาได้อยู่อย่างสบายใจสักพัก ใครจะไปรู้ว่าวันนี้จะมีคนคิดแผนชั่วขึ้นมาอีก

 

ดูเหมือนจะต้องหาวิธีเอาชนะเพื่อยับยั้งนางให้ได้

ถึงแม้นางจะเข้ามาในโรงงาน แต่เครื่องปรุงรสที่สําคัญที่สุด เพียงอย่างเดียวก็อยู่ในมือหยุนเถียนเถียน ไม่ว่าจะเก่งกาจแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาเครื่องปรุงรสออกจากพื้นที่พิเศษไปได้!

 

เมื่อคิดเช่นนี้หยุนเถียนเถียนก็โล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

 

“เอาเถอะ ตอนนี้รีบเขียนให้เสร็จจะได้รีบไปกินข้าวกัน แม้ว่าเจ้าอยากตั้งใจเรียนแต่ก็ไม่ต้องรีบร้อน”

 

เฉินเฉินวางปากกาอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะพูดกับเถียนเถียนด้วยรอยยิ้ม “พี่สาว ข้าจะไปล้างมือก่อน”

 

หยุนเถียนเถียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเด็กน้อย ในที่สุดเด็กคนนี้ก็ก้าวออกจากเงาดําของเหตุการณ์ก่อนหน้าได้อย่างรวดเร็ว

หยุนเคอมองตามหลังของหยุนเถียนเถียนที่เดินเข้าไปในห้อง และถอนหายใจออกมา ดูเหมือนว่านางจะโดดเดี่ยวแต่หญิงสาวก็เข้มแข็งมาก

เมื่อทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หยุนเคอเอาแต่คิดถึงรอยยิ้มของหยุนเถียนเถียน เขานอนไม่หลับพลิกตัวไปมาอย่างไม่รู้จะทําอย่างไร

นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ก่อนที่เขาจะผล็อยหลับไปในที่สุด!

แม้จะหลับไปแล้วหญิงสาวก็ยังไม่ยอมอยู่อย่างสงบ นางยังตามเข้ามาถึงในความฝันของเขา

ในวันนั้นที่หยุนเถียนเถียนอาบน้ํา หยุนเคอเพียงเหลือบมองแค่แวบเดียว แต่เขากลับเห็นมันอย่างชัดเจนในภาพความฝัน ผิวขาวเนียนราวหิมะกําลังละลายอยู่ในมือ ฉับพลันหยุนเถียนเถียนก็มานอนกะพริบตาอยู่ในอ้อมแขนของเขา

 

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อหยุนเคอตื่นจากความฝันก็สัมผัสได้ถึงความชื้นที่กางเกง เขาลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิดและตบหน้าตัวเองอย่างรุนแรง!

เด็กสาวอายุเพียงเท่าไหร่เอง? แต่เขามีความคิดราวกับสัตว์ร้าย!

ในตอนนั้นหยุนเถียนเถียนก็ตะโกนเรียกมาจากข้างนอก “หยุนเคอ กินข้าวกัน!”

 

แค่ประโยคสั้นๆ หยุนเคอถึงกับสะดุ้งตกใจแทบตกจากเตียง!

 

ดูเหมือนว่าท่านหมอจะพูดถูก เขาอาการหนักแล้วแต่แค่ไม่รู้ตัว

เขายิ้มเยาะและเก็บเสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกประตูห้องไป

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+