นิยาย สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 204 ยุติการเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน

 

ตอนที่ 204 ยุติการเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน

 

นายอําเภอกล่าวออกอย่างเย้ยหยัน “เหตุใดจึงต้องไว้หน้าสตรีไร้ยางอายเช่นนี้ด้วย… นางไม่มีแม้แต่มารยาทขั้นพื้นฐานด้วยซ้ํา! ทั้งข้าและนายน้อยหลี่ต่างก็เป็นบุรุษเพศที่เข้ามาเยี่ยมเยียนเฉินซ่ง แต่ตอนนี้ลูกสาวของเจ้าควรจะอยู่ที่ใดกัน?ตรงนี้งั้นหรือ!”

 

หัวหน้าหมู่บ้านก้มหน้าต่ําอย่างเจ็บปวด เขาตระหนักได้แล้วว่าทุกสิ่งคงจบสิ้นวันนี้

 

ทันใดนั้นเอง ประตูบ้านพลันเปิดออก ทุกคนหันไปมองตาม ทิศทางเสียงจึงเห็นว่าเป็นภรรยาของเฉินเฮ่ออันที่เพิ่งกลับมาจากไร่นา

 

ตั้งแต่ไม่มีงานของหยุนเถียนเถียน ทั้งคู่ก็กลับไปทํางานในไร่เช่นเดิมแม้มันจะเป็นงานที่หนักและได้รับเงินน้อยแต่มันก็คือที่ดินของพวกเขา

 

ทันที่ที่นางเปิดประตูออก ภรรยาของเฉินเต็ออันถึงกับตกตะลึงกับจํานวนคนที่อยู่ภายในบ้าน นางกวาดสายตาไปรอบ ๆ และพุ่งตรงเข้าไปหาเฉินไล่ออย่างเข้าใจเรื่องราว “เฉินไม่อีก อกไปกับข้าเดี๋ยวนี้ตรงนี้มีแต่บุรุษ เจ้าจะมานั่งเช่นนี้ได้อย่าง ไร?”

 

ทว่าเฉินไม่อีกลับสะบัดมือพี่สะใภ้ออกอย่างดื้อด้าน “พี่ สะใภ้เห็นหรือไม่ว่าพ่อของข้าคุกเข่าอยู่ตรงนี้? ข้าไม่อาจเอาตัว รอดเฉกเช่นท่านได้จะให้ข้าละเลยพ่อของข้าได้อย่างไร!”

 

ในตอนนั้นเองที่ภรรยาของเฉินเต็ออันถึงกับหมดความ อดทน นางกัดฟันยิ้มและกล่าวทักทายแขกทุกคนก่อนจะ เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบส่วนน้องสาวสามีที่นั่งอยู่ ตรงนั้น นางจะทําเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วกัน!

 

ใบหน้าของเฉินต่ออันถึงกับมืดมน เขาเห็นใบหน้าเคร่งขรึม ของนายอําเภอก็พลันรู้สึกหนักอึ้งในอก จึงรีบคุกเข่าและค ลานเข้าไป “ผู้น้อยทําความเคารพนายอําเภอ!”

 

นายอําเภอโบกมืออย่างไม่ใส่ใจเพื่อบอกให้เขายืนขึ้น ทว่า เฉินเต่ออันไม่อาจยืนขึ้นได้เพราะบิดาของตนกําลังคุกเข่าอยู่ อย่างนั้น

 

“ข้าขอกล่าวถามท่านนายอําเภอ ท่านพ่อข้าทําสิ่งใดผิดง นหรือขอรับ?”

 

เฉินซ่งหวาดกลัวว่าคําพูดของลูกชายจะสร้างความขุ่น เคืองใจให้นายอําเภอจึงรีบกล่าวแทรก “นายอําเภอกําลังตํา หนิว่าครอบครัวของเราปฏิบัติต่อแม่นางหยุนไม่ดี…. เอ่อ เช่นนี้นี่จึงเป็นความผิด!”

 

เมื่อเฉินเพื่ออันได้ยินอย่างนั้น เขายิ่งสงวนท่าที่มากขึ้นพร้อมกล่าวออกอย่างนอบน้อม“ทั้งหมดนี้พ่อข้าทําผิดจริงแต่ข้าก็หวังว่าท่านจะยอมให้อภัยในสิ่งที่เขาผิดพลาดอย่างไรเขาก็รับรู้ความผิดและคิดกลับตัวขอรับ!”

 

สถานการณ์ในบ้านอบอวลไปด้วยความตึงเครียด แต่หยุนเถียนเถียนที่อยู่ด้านนอกกําลังมีความสุขจนล้นปรี่ ในหมู่บ้านมีที่ดินมากมายไร้ซึ่งเจ้าของ เช่นนี้นางจึงชี้นิ้วเลือกได้อย่างสบายใจการชี้นิ้วอย่างสนุกสนานนั้นทําให้นางได้ที่ดินไปมากกว่าห้าสิบไร่

 

อีกทั้งตอนนี้ดวงอาทิตย์ยังคงเด่นตระหง่านอยู่บนท้องฟ้าเจ้าหน้าที่ทั้งหมดจึงไม่กล้าปล่อยให้นางตากแดดนานนักเพราะเกรงว่าจะถูกนายอําเภอตําหนิได้

 

หลังจากที่หยุนเถียนเถียนชี้นิ้วในพื้นที่ที่ต้องการเสร็จสิ้นแล้วนางจึงจําเป็นต้องเดินตามเจ้าหน้าที่กลับไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านอย่างไม่เต็มใจนัก

 

และภาพที่ปรากฏตรงหน้าหยุนเถียนเถียนคือหัวหน้าหมู่บ้านและลูกชายของเขากําลังคุกเข่าต่อหน้านายอําเภอ!

 

แต่อย่างไรซะสองคนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนางอีกแล้วหยุนเถียนเถียนจึงเดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่ชื่นมื่น

 

นางไม่ได้ทําความเคารพต่อนายอําเภอเลยแม้แต่น้อยอีกทั้งยังไม่คิดจะกล่าวขอบคุณเพราะนางรู้ดีว่านายอําเภอไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้

 

“ท่านนายอําเภอ จู่ ๆ ข้าก็คิดเปลี่ยนใจ ตอนนี้ข้าอยากได้ที่ดินสักห้าสิบไร่!”

 

นายอําเภอยิ้มกว้างอย่างอบอุ่น “โอ้เ อย่างนั้นหรือ… ยังไงซะหมู่บ้านนี้ก็มีที่ดินว่างเปล่ามากมายเชิญเจ้าเลือกตามต้องการ!”

 

หัวหน้าหมู่บ้านได้ยินอย่างนั้นถึงกับเงยหน้าขึ้นหยุนเถียนเถียนต้องการจะซื้อที่ดินงั้นหรือ

 

แล้วหากนางเพียงต้องการซื้อที่ดิน เหตุใดจึงต้องวิ่งโร่ไปหานายอําเภอด้วย?เพียงแค่ซื้อที่ดิน… ทําไมกัน

 

อย่างไรเสีย เขาคิดจะซักถามนางให้รู้เรื่องแต่เพราะนายอําเภอยังยืนอยู่ตรงนี้ เขาจึงต้องปรับน้ําเสียงให้อ่อนโยนชวนฟัง

 

“สาวน้อยหยุน หากเจ้าต้องการซื้อที่ดิน เหตุใดจึงต้องไปรบกวนท่านนายอําเภอ…. มาหาข้าด้วยตนเองจะไม่ดีกว่างั้นหรือ?”

 

คําพูดนี้ทําให้หยุนเถียนเถียนไม่ค่อยพอใจนักนางกล่าวตอบอย่างประชดประชัน “ข้าจําเป็นต้องซื้อที่ดินเพื่อใช้งานแล้วท่านจะสามารถดําเนินการให้ข้าโดยเร็วได้หรือไม่?ก่อนหน้านี้ข้าไปหาท่านด้วยเรื่องเล็กน้อยท่านยังโยกโย้ไม่คิดทําให้จบโดยง่ายดังนั้นเมื่อข้ามีเรื่องที่ยิ่งใหญ่กว่าจึงเกรงว่าท่านจะดื้อดึงไม่ยอมให้ข้ากระทําสิ่งต่าง ๆให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว!”

 

สีหน้าของเฉินซ่งพลันมืดครึมพร้อมกับรีบอธิบายเรื่องราวอย่างรวดเร็ว “เรื่องบุตรบุญธรรมมิใช่จะทําให้สําเร็จโดยง่าย!คนที่มีบุตรอยู่แล้วย่อมไม่ต้องการรับเลี้ยงบุตรของผู้อื่นแต่หากจะหยิบยกให้คนไม่มีบุตร ข้าก็กังวลกลัวว่าอีกฝ่ายจะทําเจ้าเดือดร้อนเรื่องราวเลยไม่เสร็จสิ้นจวบจนวันนี้!”

 

“แล้วหากข้าไม่ถามไถ่ ท่านก็คงจะเลื่อนวันไปเรื่อย ๆจนกว่าการสอบเข้าราชสํานักปีหน้ามาถึง ท่านคิดจะทําให้การสอบของน้องชายข้าล่าช้าเพื่อบีบบังคับให้ข้ามอบผลประโยช

 

“ท่านปฏิบัติกับชาวบ้านทุกคนราวกับว่าพวกเขาโง่เขลายิ่งเรื่องราวทั้งหมดข้าถามอาวุโสมาหมดสิ้นแล้ววันนั้นที่อยู่ต่อหน้าท่านปู เหตุใดจึงไม่กล่าวโต้แย้งเล่าข้าไม่เห็นท่านจะพูดอะไรสักคํา!”

 

แน่นอนว่าเฉินซึ่งเป็นคนโง่เขลาจึงไม่อาจรับมือกับหยุนเถียนเถียนได้

 

เฉินซ่งเงียบอยู่นานก่อนจะคิดประณีประนอมกับอีกฝ่าย

 

“แม่นางหยุน ข้ารับทราบความผิดทั้งหมดแล้ว ต่อจากนี้ข้าจะไม่ให้ครอบครัวไปรังควานเจ้าอีกแน่นอน เมื่อก่อนตอนเจ้าสร้างโรงงาน ครอบครัวของข้าก็ช่วยเหลือเจ้าอย่างไม่ขาดตกบกพร่องใด อย่างไรเสียช่วยกล่าวถึงครอบครัวข้าในทางที่ดีหน่อยเถิด”

 

หยุนเถียนเถียนเผยสีหน้าเย้ยหยันก่อนจะกล่าวตอบ“คราวแรกที่สร้างโรงงานน่ะหรือ… อ้อ ท่านช่วยเหลือข้าอย่างดี แต่ท่านจงอย่าคิดว่าคนอื่นจะโง่เขลา ท่านช่วยเหลือข้าจริงแต่ราคาที่ข้าต้องจ่ายนั้นไม่น้อยเลย หากท่านจะกล่าวโต้เถียงข้าสามารถเรียกผู้จัดการบัญชีมาเพื่อตรวจสอบเรื่องราวทั้งหมดได้! อย่ากล่าวราวกับว่าท่านมิได้ประโยชน์ใดจากข้าสักแดงเดียว!”

 

เฉินซ่งได้ฟังอย่างนั้นถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่รู้เลยว่าเด็กหญิงคนนี้รู้ถึงจํานวนเงินที่ใช้จ่ายสําหรับสร้างโรงงานตอนแรกเขาคิดว่านางคงไม่รู้จึงคิดฉกฉวยผลประโยชน์ไปมากล้นและไม่คิดว่านางจะรู้ทัน

 

แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตนเองคิดผิด นางรู้ทุกสิ่งแต่นาง เพียงต้องการความช่วยเหลือจากเขาจึงไม่กล่าวอะไรออกเป็นเขาเองที่ทําลายความเชื่อใจของนางจนหมดสิ้น

 

ส่วนนายอําเภอที่ยืนฟังอยู่อย่างนั้นถึงกับโกรธจัดจนใบหน้าแดง… เขาตะคอกใส่เฉินซ่งอย่างไม่ไว้หน้า “เฉินซ่ง!เป็นเพราะเจ้าไม่สามารถจัดการกับครอบครัวของตนเองได้ดังนั้นเจ้าจึงไม่มีคุณสมบัติที่จะดูแลจัดการเรื่องราวในหมู่บ้านนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป. เจ้าถูกถอดออกจากตําแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน!”

 

ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านลอบแอบฟังสถานการณ์อยู่เงียบๆจนมาถึงเวลานี้ นางไม่อาจอดทนได้อีกจึงรีบวิ่งออกมาช่วยสามี

 

“หยุนเวียนเถียน ทั้งหมดที่เจ้ากล่าวออกมานั้นถูกต้องแล้วหรือคงเป็นเพราะเจ้ามีเพียงแม่ในนามไม่เคยพบเจอ จึงไม่ถูกสั่งสอนอย่างถูกต้อง! ครอบครัวของข้าช่วยเหลือเจ้าไว้มากมายเพียงใด ลืมไปแล้วงั้นหรือ? ช่างเนรคุณนัก! ค่าแรงที่เจ้าจ่ายให้พวกเราล้วนแต่เป็นสิ่งเล็กน้อยเมื่อเทียบกับที่ลงแรงไปตอนนี้คําพูดของเจ้าทําให้สามีข้าหลุดจากตําแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านคงสาแก่ใจเจ้ายิ่งนังเด็กเนรคุณ!”

 

หยุนเถียนเถียนยังไม่ได้ตอบคําใด แต่ใบหน้าของนายอําเภอยิ่งมืดครื้มกว่าเก่า เขาไม่สะดวกใจที่จะด่าทอสตรีและเฉินซึ่งยังอยู่ตรงนี้ เขาจึงหันไปสาปแช่งหัวหน้าครอบครัวแทน

“เฉินซ่ง ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าจะทําผิดซ้ําซากแม้แต่ภรรยาเจ้าก็ไม่อาจควบคุมนางได้เจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นหัวหน้าหมู่บ้านอย่างแท้จริง!”

 

เรื่องก่อนหน้าที่ลูกสาวทําไว้ยังทําให้เฉินซึ่งโกรธไม่หายตอนนี้ภรรยาเขากลับวิ่งออกมาก่อเรื่องให้ถูกตําหนิอีกครั้งเฉินซ่งถึงกับโกรธจัดพร้อมกับพลั้งมือตบหน้าภรรยาฉาดใหญ่

 

“เรื่องทั้งหมดมันก็เพราะเจ้าคนเดียว หากไม่ใช่เจ้าที่สร้างปัญหาให้กับนาง ข้าคงจะไม่ต้องถูกไล่ออกจากตําแหน่งเช่น

 

เฉินเต็ออันรีบรุดเข้าไปประคองผู้เป็นแม่อย่างรวดเร็ว “ท่านแม่ หยุดสร้างปัญหาแล้วเข้าไปด้านในก่อนเถิด!”