ตอนที่ 231 รังเกียจ

หลี่ซื่อฮวาไม่รู้มาก่อนว่าสาเหตุที่พ่อเรียกตัว เขากลับไปนั้นก็เพื่อจะให้มาดูแลการค้าในเทศมณฑล

สําหรับนายหัวหลี่แล้ว กิจการทุกอย่างควรอยู่ในมือของเขาเอง ไม่ใช่การสร้างโรงงานเพื่อให้ชาวบ้านดูแลเช่นหยุนเถียนเถียน!

หลี่ซื่อฮวาก้มศีรษะลงและหัวเราะกับตนเอง “ข้าคิดว่าพ่อรู้สึกผิดที่เคยเกลียดชังและประพฤติไม่ดีต่อข้า จึงเรียกมาเพราะคิดถึงที่ไหนได้เพียง เรียกข้ากลับมาเพราะกลัวว่าจะทําอะไรผิดไปจากความตั้งใจของท่าน”

“ท่านพ่อ… อย่าคิดทํามิดีมิร้ายต่อหญิงผู้นั้นเด็ดขาด เจ้าเมืองหลงเยว่ดูแลและปกป้องนางอย่างสุดกําลัง คงจะดีกว่าหากไม่ทําให้เขาขุ่นเคือง อนึ่ง หญิงสาวผู้นั้นยังสามารถทํากําไรให้กับกิจการของเราได้”

“แทนที่จะทําร้ายนางเพื่อยั่วยวนหลงเยว่ ข้าว่าปล่อยให้หญิงนั้นทํางานกับเราต่อไปเช่นนี้จะดีกว่า แม้กําไรจะน้อยแต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย ถึงเราจะอยากร่ํารวยแต่ก็อย่าเห็นแก่ตัวจนผู้อื่นไม่มีทางรอด เพราะหากทําเช่นนั้น กระต่ายตัวเล็ก ๆ ก็ย่อมรู้จักลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องชีวิตของตนเอง!”

นายหัวหลี่ถอนหายใจยาว “เจ้าเป็นลูกชายของข้า หากคิดว่าสิ่งใดดีก็ตัดสินใจเถิด ในเมื่อเจ้ามั่นใจว่าหญิงผู้นั้นคู่ควรก็ปล่อยให้ทุกอย่างดําเนินต่อไป แต่… ข้าจะตามเจ้าไปยังเทศมณฑล เพื่อดูว่าหญิงสาวเป็นจริงดังที่กล่าวหรือไม่”

หลี่ซื่อฮวาตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆอีกต่อไป ตอนนี้ทั้งเขาและหยุนเถียนเถียนต่างโตแล้วและมีวุฒิภาวะ หากยอมให้พ่อทําเช่นนี้คงไม่ดีแน่

แต่เพื่อให้นายหัวหลี่มั่นใจจึงจําต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป

เนื่องจากรับรู้ว่าพ่อของตนหมายตาหยุนเถียนเถียนไว้ ดังนั้นหลี่ซื่อฮวาจึงไม่ได้รู้สึกโล่งใจและระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น

ขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวสารอีกหนึ่งกํามือ ฉวยโอกาสไม่สําเร็จทั้งยังขาดทุน แม้นายหัวหลี่จะอยากให้หยุนเถียนเถียนได้รับบทเรียนมากเพียงใดก็ทําไม่ได้

เขาจึงคิดในใจทันที ชื่อฮวาต้องโดนหญิงนั้นเป่าหูแน่ เพราะคนอย่างเขาไม่มีทางพูดว่า อย่าเห็นแก่ตัวจนผู้อื่นไม่มีทางรอด เป็นไปไม่ได้ที่คนเช่นลูกชายข้าจะคิดเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าความคิดทั้งหมดเป็นของหญิงสาว

หลี่ซื่อฮวายิ้มมุมปาก แน่นอนว่าเขาไม่สามารถห้ามหรือข้องเกี่ยวกับการตัดสินใจของพ่อได้ แต่เมื่อโดนหยุนเสียนเถียนเกลี้ยกล่อมก็อดไม่ได้ที่จะทําเช่นนั้น!

หลี่ซื่อฮวาไม่สามารถห้ามพ่อของตนในการพบหยุนเกียนเถียนได้ จึงปล่อยเขาไป เพราะไม่ว่าอย่างไร หญิงผู้นี้ก็ฉลาดและรับมือได้เก่งกว่าหญิงทั่วไปมาก

เมื่อคิดได้ดังนั้นนายน้อยหลี่จึงพยักหน้าพลางกล่าว “หากท่านพ่ออยากไปพบนาง ก็จงไปเถิด”

“แต่หากชายเข้าพบหญิงเป็นการส่วนตัวคงจะไม่ดีนัก เช่นนั้นแล้วจงพาท่านแม่ไปด้วยเถิด”
หลี่ซื่อฮวาหัวเราะเยาะผู้เป็นพ่ออยู่ในใจ “เป็นเช่นนี้อีกแล้วสินะ หากหญิงสาวบอกว่าไม่มีการร่วมมือหรือสมรู้ร่วมคิดอะไรกับข้า ท่านพ่อคงไม่มีวันเชื่อ ทุกอย่างคงขึ้นอยู่กับเถียนเถียนแล้วว่านางจะรับมืออย่างไร และจะเจ็บปวดแค่ไหนต่อ คําพูดของเขา”หากพ่อตัดสินใจแล้วก็ทําเถิด หญิงผู้นั้นไม่ใช่คนธรรมดา นางไม่มีวันยอมให้ท่านเข้าไปก้าวก่ายง่าย ๆ และหากท่านทําอะไรพลาดไป นางไม่ปล่อยไว้แน่!“นายหัวหลี่ตอบกลับอย่างดูถูก”นางก็เป็นเพียงหญิงผมทองธรรมดาจะวิเศษแค่ไหนกัน? นอกจากนี้นางก็โตพอที่จะรู้ ว่าอะไรควรไม่ควรแล้วไม่ใช่หรือ? หากเจ้าจะร่วม มือกับใครสักคนจริง ๆ ข้าก็ต้องประเมินให้ก่อน เพราะหากเป็นคนที่ขัดเคืองไม่ได้ก็คงร่วมมือกันได้ยาก!“เนื่องจากหลี่ซื่อฮวาสามารถคาดเดาความคิดของผู้เป็นพ่อได้ จึงส่งจดหมายเรียกตัวหยุนเถียนเถียนมา

เมื่อหยุนเถียนเถียนได้รับจดหมายก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แม้นายหัวหลี่จะเป็นพ่อค้าทว่าก็มียศฐาบรรดาศักดิ์ใหญ่โตในเมืองนี้ แต่ด้วยสัญชาตญาณตํารวจจึงไม่ได้เกรงกลัวต่อสิ่งเหล่านี้!

แม้หยุนเถียนเถียนจะรู้สึกเป็นกังวลแต่ก็เต็มใจที่จะเดินทางไปพบเขา

เมื่อถึงเวลา หยุนเถียนเถียนจึงชวนหยุนเคอเดินทางไปยังโรงน้ําชาหรูยี่

เมื่อไปถึงก็พบกับชายวัยกลางคนท่าทางเคร่งขรึมผู้หนึ่ง อายุราวสี่สิบปีกําลังนั่งอยู่พร้อมกับหญิงสาวข้างกาย ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเครื่องสําอางมากเสียจนไม่น่ามอง เมื่อเห็นหยุนเถียนเถียนแววตาของนางก็เต็มไปด้วยความรังเกียจทันที

“ข้าเป็นเสียงสาวชนบทธรรมดา จําเป็นต้องนัดพบในโรงน้ําชาเลยหรือ?

หยุนเกียนเถียนแต่งหน้าอ่อน ๆ ดูสุภาพเรียบร้อย เทคนิคการแต่งหน้าเช่นนี้นับเป็นหนึ่งในวิธีการสืบสวนของตํารวจในยุคปัจจุบัน

เมื่อทั้งสองเดินเข้ามา นายหัวหลี่ไม่ได้มองหยุนเถียนเถียนเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขาเพ่งเล็งไปยังหยุนเคอเท่านั้น

แม้หยุนเคอจะพยายามอย่างสุดความสามารถ เพื่อปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเขา แต่รัศมีที่เปล่งประกายออกมานั้นไม่สามารถปกปิดได้เลย

นายหัวหลิ่มองลูกชายอย่างดุเดือด เห็นได้ชัดว่าคู่หมายของหยุนเถียนเถียนไม่ใช่คนธรรมดา เช่นนั้นแล้วนางจะธรรมดาได้อย่างไร? ไม่มีทางเป็นไปได้เลย

หยุนเถียนเถียนนั่งลงด้วยท่าที่นิ่งเฉย”ข้าได้ยินมาว่านายหัวลี่ต้องการพบข้า มีเรื่องอะไร หรือ? “นายหัวหลี่ตอบอย่างเป็นมิตร”ข้าก็เพียง อยากเห็นว่าหญิงที่คอยช่วยเหลือลูกชายผู้ไม่เอาไหนของข้ามีหน้าตาเป็นเช่นไร? เพราะนางทําให้กิจการของเขาพัฒนาขึ้นมาก เป็นธรรมดาที่พ่อจะมากล่าวขอบคุณแทนลูกชาย! “หยุ
นเถียนเถียนรู้สึกรังเกียจชายผู้อยู่เบื้องหน้าอย่างไรเหตุผล”นายหัวหลี่ไม่จําเป็นต้องทําถึงขนาดนี้ ข้าร่วมมือกับนายน้อยหลี่เพราะเขาใจดีที่ปล่อยข้าไปในครานั้น ข้าไม่ได้ต้องการยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของท่านหรือมีจุดประสงค์อื่นหญิงผู้ซึ่งมากับนายหัวหลี่แทรกขึ้นทันที” กล้าพูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?! โดยปกติแล้วตระกูลสูงส่งเช่นนี้คงไม่ลดตัวลงมาข้องเกี่ยวกับเจ้า อย่าพูดเลยว่าไม่ได้หวังสิ่งใด เจ้าอยากเป็นใหญ่จึงพยายามไต่เต้าผ่านนายน้อยหลี่สินะ หยุนเสียนเถียนแสยะยิ้ม”จริงเหรอ? หากตระกูลหลี่ผู้สูงส่งไม่อยากลดตัวลงมาข้องเกี่ยวกับข้า เหตุใดนายน้อยหลี่จึงพยายามรักษาข้าไว้นักเล่า?”