ตอนที่ 232 ดุร้าย

 

“เหตุใดนายหญิงลี่จึงพูดเช่นนี้เล่า? ท่านเป็น น้องสาวของท่านหลี่เฟิงไม่ใช่หรือ? พี่ชายของท่านคงไม่เคยสั่งสอนเรื่องพวกนี้ รู้ฟ้ารู้ดินเสียบ้าง มารยาทเป็นางที่สตรีพึงมี”

 

เมื่อได้ยินดังนั้นนายหญิงหลี่ก็รู้สึกกระอักระอ่วนจนพูดไม่ออก ก่อนจะแสร้งทําเป็นเสียใจและพูดออกมา “นายหัว… ดูนางสิ!”

 

เนื่องจากหยุนเถียนเถียนต้องการเห็นปฏิกิริยาของนายหัวหลี่ที่มีต่อภรรยา จึงนิ่งเงียบและเลือกที่จะไม่ตอบโต้อะไร

 

แน่นอนว่าชายผู้มีทักษะรอบด้านอย่างนายหัวหลี่ย่อมมีคุณสมบัติเฉพาะตัว เช่นมุมมองที่มีต่อมนุษย์ แม้คนธรรมดาเช่นหยุนเถียนเถียนยังมองออกว่าหญิงผู้นี้กําลังใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนหลอกล่อเขาอยู่

 

หากนางมองออก แน่นอนว่านายหัวหลี่ก็ไม่มีทางหลงเชื่อง่าย ๆ

 

โดยปกติแล้วหากหญิงผู้นี้แสดงกิริยาออดอ้อนราวกับเด็ก นายหัวหลี่ก็จะยอมและปฏิบัติตามคําสั่งของนาง แต่ครานี้เขากลับจ้องมองนางด้วยแววตาขุ่นเคือง

 

นายหญิงหลีรู้สึกไม่พอใจต่อสายตาของของสามีเป็นอย่างมาก ทว่านางกลับทําอะไรไม่ได้นอกจากนิ่งเงียบไปด้วยความหงุดหงิด

 

ในทางกลับกัน หยุนเถียนเถียนรู้สึกชื่นชมนายหัวหลีเป็นอย่างมากที่ทําเช่นนี้ แม้ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจะยอมให้ภรรยากลั่นแกล้งลูกชายอย่างทารุณ แต่ในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้เขาก็ยังเลือกทางที่ถูกต้อง

 

“ในเมื่อนายหัวหลี่ได้เห็นเช่นนี้แล้ว ข้าจะบอกอะไรให้หนึ่งอย่าง อย่าดูถูกทุกคนที่ท่านพบ เพราะคนเหล่านั้นอาจทําให้ท่านต้องประหลาดใจในอนาคต ข้ายอมร่วมมือหรือข้องเกี่ยวกับครอบครัวของท่านก็เพราะเห็นแก่นายน้อยหลี่ หากนายน้อยหลีไม่ได้เกี่ยวพันกับท่านแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเราก็จะจบลงทันที”

 

หลี่ซื่อฮวาไม่คาดคิดมาก่อนว่าหยุนเถียนเถียนจะพูดคําเหล่านี้ออกมาอย่างอบอุ่นด้วยความห่วงใย

 

นายหัวหลี่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดหยุนเถียนเถียนจึงพูดเช่นนี้ เขามีลูกชายเพียงคนเดียวคือหลี่ซื่อฮวา พ่อลูกจะขาดสัมพันธ์กันได้อย่างไร?

 

ดูเหมือนว่านายหญิงหลี่จะสามารถคาดเดาความคิดของสามีได้ นางจ้องมองนายหัวหลี่ด้วยแววตาดุร้ายเพราะขณะที่เขากําลังแก่ตัวลง นายหญิงหลี่ยังไม่มีโอกาสตั้งครรภ์เลย เช่นนั้นแล้ว มรดกทั้งหมดของตระกูลหลี่ก็อาจตกไปอยู่ในมือลูกเลี้ยงเช่นหลี่ซื่อฮวา ซึ่งเป็นางที่นางยอมไม่ได้

 

นายหญิงหลี่เป็นหญิงที่ยังมีอายุน้อย เหตุที่นางยอมแต่งงานกับชายแก่เช่นนายหัวหลี่ก็เพราะเขามั่งคั่ง

 

หลีจนนึกถึงคําพูดของลูกชายและรู้สึกเห็นด้วย ในใจหญิงผู้นี้ไม่ธรรมดา และคนที่คอยหนุนหลังนางอยู่ก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าหากไม่ทําให้นางต้องเคืองโกรธ!”

 

อย่างไรก็ตาม นายหญิงหลี่ไม่ได้คิดไตร่ตรอง หรือกังวลถึงเรื่องใดเลย นางเพียงรู้สึกเกลียด หญิงผมทองที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเท่านั้น

 

“นายหัว ดูเถิด หญิงผู้นี้หยามหน้าข้านัก นางทําผิดต่อข้ามาก ท่านจะปล่อยนางไปเช่นนี้หรือ?!”

 

หลี่จินหันมองภรรยาของตนอย่างมีเลสนัยทันที

 

“แล้วเจ้าต้องการอะไร?”

 

นายหญิงหลี่ตอบด้วยน้ําเสียงอ่อนหวาน “หากท่านอยากทําเพื่อข้าจริง การจัดการกับหญิงผู้นี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทุกสิ่งอยู่ในกํามือของท่าน! ท่านเป็นถึงนายหัวหลี่ผู้ยิ่งใหญ่ เหตุใดจึงเกรงกลัวหญิงชนบทเช่นนาง?!”

 

นายหัวหลี่รู้สึกไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ภรรยาพูดจึงหันมาและตําหนินาง “หญิงผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา หากสร้างสัมพันธ์ที่ดีไม่ได้ก็อย่าทํานางเคืองโกรธ เมื่อไม่กี่วันก่อนเจ้าก็สร้างเรื่องจนทําลายทุกอย่าง ข้าพเจ้ามาที่นี่เพื่อให้ได้เรียนรู้วิถีของหญิงแกร่งเช่นนาง แต่กลับยังสร้างปัญหา!”

 

เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของนายหญิงหลี่ก็เปลี่ยนเป็นหวาดกลัวทัน

 

สําหรับหลี่จินแล้ว ภรรยาของเขาก็เป็นเพียงหญิงธรรมดาคนหนึ่ง หากร้องขอสิ่งใดมากเกินไป นายหัวหลี่ก็พร้อมจะตัดสัมพันธ์กับนางทันที

 

ดังนั้นแม้นางจะพยายามร้องขอเพียงใด หลี่จินก็เลือกที่จะไม่สนใจอยู่ดี หลังจากนั้น เขาหันไปพูดคุยกับหลี่ซื่อฮวาด้วยอารมณ์ที่ต่างไป เพราะนายหัวหลิ่วางแผนจะส่งมอบทรัพย์สินให้ลูกชายในอีกไม่นานนี้

 

แม้หลี่ซื่อฮวาจะรู้สึกแปลกใจ แต่ก็มีความสุขที่เรื่องวุ่นวายทั้งหมดจบลงได้ แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าอันน่ารังเกียจของแม่เลี้ยง ก็ทําให้เขารู้สึกว่าควรระวังตัวไว้เพราะหญิงผู้นี้อาจมีแผนการร้ายอีก

 

“นาน ๆ ครั้งท่านพ่อจะเดินทางมายังเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ เช่นนั้นแล้ว ลองไปทานอาหารมื้อพิเศษในร้านเล็ก ๆ ของเมืองนี้ดีไหม?”

 

หลี่จินพยักหน้ารับพลางมองลูกชายด้วยความโล่งใจ “ได้สิ ไปกันเถิด”

 

ทั้งหมดเดินทางมายังโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง แม้นายหญิงหลี่จะรังเกียจหลี่ซื้อฮว่า แต่ก็ฝืนใจมาด้วยเห็นแก่สามี

 

ขณะที่พ่อลูกกําลังคุยกันเรื่องหมู่บ้านเทพธิดาอย่างสนุกสนาน ทันใดนั้นนายหญิงหลี่ลุกขึ้นและเดินออกไปทันที

 

เมื่อเดินออกมานางก็เผชิญหน้ากับหยุนเถียนเถียนที่ประตู

 

“นางหยุน หลี่ซื่อฮวาให้อะไรเจ้าบ้าง? เนื้อตากแห้งของเจ้าทําเงินให้ร้านอาหารของเขาเท่าไหร่? แต่หลี่ซื่อฮวากลับตอบแทนเจ้าเพียงเล็กน้อย เหตุใดเจ้าจึงไม่เก็บสูตรไว้เองเล่า?”

 

หยุนเถียนเถียนนิ่งเงียบ แต่ในใจเต็มไปด้วยความดูถูก อยากได้สูตรก็บอกมาเถิด จะพูดถึงหลี่ซื่อฮวาทําไมกัน? หึ! เจ้าให้ส่วนแบ่งข้าได้มากกว่าเขาหรืออย่างไร?!?

 

“แล้ว…ตามคําแนะนําของท่าน ข้าควรทําอย่างไร?”

 

เมื่อได้ยินคําถามนั้นนายหญิงหลี่ก็รู้สึกพอใจไม่น้อย เพราะสําหรับนางแล้ว หยุนเถียนเถียนก็เป็นเพียงหญิงธรรมดาเท่านั้น

 

นายหญิงหลี่แสยะยิ้มพลางพูด “เหตุใดจึงไม่สอนสูตรนี้ให้ข้าเล่า? ข้าจะให้เงินเจ้าครั้งละห้าร้อยตําลึง และเจ้าไม่จําเป็นต้องเสียเวลากับการทํางานหนักในโรงงานนั้นอีก!”

 

หยุนเถียนเถียนครุ่นคิด สูตรหมักอันเลิศรสของข้ามีราคาเพียงห้าร้อยตําลึงอย่างนั้นหรือ?