ตอนที่ 236 การต่อสู้

“นางหยุน… ข้าเป็นเพียงหญิงธรรมดาที่ไม่ควรทําเช่นนั้นกับเจ้า ข้ารู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่สร้างปัญหาและนําความเดือดร้อนมาให้เจ้า โปรดรับชาถ้วยนี้และดื่มเพื่อยกโทษให้ข้าด้วย!”

เมื่อพูดจบนางหลี่ก็ก้มศีรษะลงด้วยความเคารพพลางยืนถ้วยชาในมือไปข้างหน้า

หากเพิกเฉยต่อแววตาอันชั่วร้ายและเสแสร้ง หยุนเถียนเถียนก็อาจหลงเชื่อว่านางจริงใจ
ทว่าไม่ใช่ทุกคนจะสามารถสัมผัสได้ถึงเลสนัยนี้ อย่างน้อยนายหัวหลีก็ถูกหลอกล่อด้วยมารยาร้อยเล่มเกวียนของนาง

หยุนเถียนเถียนมองนายหญิงหลี่และรู้สึกได้ทันทีว่าต้องระวังตัวให้มากขึ้น ดังนั้นนางจึงแสยะยิ้ม ก่อนจะเอื้อมหยิบถ้วยน้ําชาจากมือของนายหญิงห

หลี่ซื่อฮวาออกปากเชิญให้หยุนเถียนเถียนและหยุนเคอนอนค้างที่บ้านของเขาสักสองสามวัน เพื่อเฉินเฉินได้เปิดหูเปิดตา นางจึงตอบตกลง

อย่างไรก็ตามการใช้ชีวิตในบ้านของตระกูลหลี่ก็ไม่ได้มีความสุขมากนัก เพราะยังมีนายหญิงหลี่ที่คอยจับตาดูทุกการกระทําของหยุนเถียนเถียนอยู่

หลี่ซื่อฮวาจ้องมองหยุนเถียนเถียนอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของนางช่างแข็งแกร่ง

หยุนเถียนเถียนพูดไม่ออก หญิงผู้นี้มักสร้างปัญญาเสมอ… ข้าจําเป็นต้องรับมือและต่อสู้กับ นางไปตลอดจริง ๆ หรือ?”

ขณะเดียวกันหลี่ซื่อฮวาคิดในใจ ข้าทนอยู่แบบนี้มานับสิบปีและเมื่อเต็มทน! หญิงผู้นี้ไม่ใช่คนดีและคอยทารุณข้ามาโดยตลอด! หากมีใครสามารถปราบหญิงผู้น่ารังเกียจเช่นนางได้คงจะดีไม่น้อย

เมื่อนึกถึงความชั่วร้ายของนายหญิงหลี่ หยุนเคอก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

แม้นางจะแต่งงานกับชายสูงวัยแต่ก็มีอายุเพียงยี่สิบห้าปีเท่านั้น จึงไม่แปลกหากจะมีความคิดริษยาต่อหญิงวัยเดียวกัน!

เมื่อมองดูท่าทางอันมีชัยของหยุนเถียนเถียนแล้ว นายหญิงหลี่ก็รู้สึกไม่สบายใจและไม่มีความสุขทันที!

“นางหยุน… อันที่จริงเมื่อเจ้าตัดสินใจหมั้นหมายกับเขาแล้วก็ควรปล่อยให้ฝ่ายชายเป็นผู้ดําเนินกิจการไม่ใช่หรือ? พวกเจ้าก็อายุมากขึ้นทุกวัน เหตุใดจึงไม่รีบให้เขาเตรียมสินสอดอะไรเทือกนั้นเล่า?”

เมื่อได้ยินดังนั้นหยุนเถียนเถียนก็แสยะยิ้มทันที

“นายหญิงหลี่มีอายุเพียงยี่สิบห้าปี แต่เหตุใด ทัศนคติของท่านจึงเหมือนวัยชราไม่มีผิด? พี่หยุนเคอของข้ามีทรัพย์สินมากพอที่จะไม่ต้องพยายามทํางานหนัก เพื่อเตรียมสินสอดทองหมั้น ทําไมข้าจึงต้องปล่อยให้เขาดําเนินกิจการให้เหนื่อยเปล่าด้วยเล่า?”

นายหญิงหลี่กัดฟันแน่นและแบะปากด้วยความเกลียดชัง พลางดึงผ้าคลุมในมือด้วยสุดแรงจนเกีอบขาด

“นางหยุน… แม้ข้าจะยังไม่แก่แต่ก็แต่งงานแล้ว ในฐานะผู้มีประสบการณ์และข้าอยากจะเตือนเจ้าสักหน่อย! เป็นหญิงไม่ควรเดินนําหน้าชาย ไม่ว่าอย่างไรสามีก็คือช้างเท้าหน้า!”

หยุนเถียนเถียนแสยะยิ้ม “หมายความว่าเกิดเป็นหญิงควรเรียนรู้ที่จะเชื่อฟังชายอย่างนั้นหรือ? อืม… ท่านกล้าสั่งสอนข้าถึงเพียงนี้ แสดงว่าท่านเองก็คงเป็นหญิงที่เพียบพร้อมไม่น้อย แต่เหตุใดจึงฝ่าฝืนคําสั่งของสามีและแอบไปหาข้าที่บ้าน ทั้งยังเสนอเงินห้าร้อยตําลึงเพื่อขอซื้อสูตรเนื้อตากแห้งล่ะ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นนายหัวหลี่ก็จ้องเขม็งไปยังภรรยาของเขาทันทีพลางคิดในใจ นางทําแบบนั้น ทําไมกัน? ตั้งใจจะหักหลังครอบครัวอย่างนั้นหรือ?

นางหลีรู้รับรู้ได้ว่าสิ่งต่าง ๆ กําลังจะแย่ จึงก้มศีรษะลงพลางแสงพูดด้วยความเสียใจ “ข้าเพียงคิดถึงอนาคตของครอบครัว! เห็นได้ชัดว่าหากสูตรดังกล่าวมาอยู่ในมือเราเพียงผู้เดียวก็จะทําเงินได้อย่างมหาศาล ยิ่งไปกว่านั้นเงินห้าร้อยตําลึงที่ข้าเสนอนางไปก็เป็นเงินไม่น้อย… มันมากพอที่จะเก็บเป็นค่าสินสอดได้!”

ตามที่คาดไว้ หลี่จินหลงเชื่อในคําพูดของภรรยา เนื่องจากนางบอกว่าทําเพื่อครอบครัว ดังนั้นจึงได้รับการอภัยจากสามี

“เจ้าไม่รู้หรือว่าเงินห้าร้อยตําลึงนี้เทียบไม่ได้เลยกับกําไรของเนื้อตากแห้งต่อเดือน! หากเจ้ายื่นขอเสนอนี้ให้นางก็มีแต่จะได้รับเสียงหัวเราะกลับมา! สูตรลับของเนื้อตากแห้งนี้มีค่าเสียยิ่งกว่าอะไร!”

หยุนเถียนเถียนจ้องมองหลี่จินด้วยแววตาชื่นชมเล็กน้อย นายหัวหลี่ช่างเข้าใจกลยุทธ์ทางการค้าได้ดีจริง ๆ! แต่ข้าเพียงไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงสับสนจนไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของภรรยา?

หากนายหญิงหลี่ไม่ยอมคืนดีกับหยุนเถียนเถียน นางต้องถูกเปิดโปงเป็นแน่ เพราะหยุนเถียนเถียนนั้นกล้าหาญและสามารถพูดในสิ่งที่ผู้อื่นไม่กล้าพูดได้!

เมื่อเห็นว่านายหญิงหลี่มีท่าทีหวาดกลัว หยุนเถียนเถียนจึงจ้องมองไปยังนางด้วยแววตาและรอยยิ้มอันมีชัย

นายหญิงหลี่คิดในใจ แน่นอนว่าในสายตาของหยุนเคอ หญิงผู้นี้ค่อนข้างดื้อรั้น แต่เหตุใดนายน้อยหลี่ยังคงชื่นชมนาง? ไม่รู้สึกระคายหูต่อคําพูดของนางบ้างเลยหรือ? ปล่อยให้หญิงผู้นี้พูดจาตามอําเภอใจได้อย่างไร?!”

เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย นายหญิงหลี่จึงแสร้งพูดกับหยุนเถียนเถียน “วันนี้ก็ดึกมากแล้ว น้องชาย

ท่านคงออกไปชมเมืองไม่ทันแล้วกระมัง? เอาเป็นว่าอยู่ชื่นชมธรรมชาติภายในบ้านของข้าก่อนเถิด มีห้องรับรองทางด้านหลังและแน่นอนว่าจะไม่มีใครมารบกวนพวกเจ้า!”

หยุนเถียนเถียนยิ้มอย่างมีเลศนัยพลางตอบ “ในเมื่อนายหญิงเชิญชวนข้าถึงขนาดนี้ จะไม่อยู่ต่อก็คงเสียน้ําใจท่านไม่น้อย เช่นนั้นแล้ว…ข้าคงจะขอรบกวนท่านสักคืน!”

หลี่จินกล่าวด้วยความกระตืนรือร้น “อย่างนั้นเจ้าจงดูแลพวกเขาให้ดี ข้าจะไปบอกชื่อฮวาให้ช่วยนําทางพวกเขาไปยังเรือนรับรอง!”

นายหญิงหลี่ตอบด้วยแววตาเปล่งประกายก่อนจะก้าวไปข้างหน้าและโค้งคํานับ “รับทราบ!”

หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง หลี่ซื่อฮวาก็พาทั้งสามไปยังเรือนรับรองทันที

เรือนรับรองแห่งนี้เป็นห้องขนาดเล็ก แต่กลับมีทุกอย่างครบครัน ยิ่งไปกว่านั้นยังมีห้องครัวอีกด้วย! ซึ่งทําให้หยุนเถียนเถียนปลื้มใจยิ่ง

“นายน้อยหลี่! พ่อของท่านก็ดูเฉลียวฉลาด เหตุใดเขาจึงโง่เขลาต่อการกระทําของนายหญิงหลี่เล่า?”

หลี่ซื่อฮวาถอนหายใจพลางหัวเราะ “หญิงผู้นั้นไม่ธรรมดา นางเสแสร้งและใช้มารยาหลอกล่อได้อย่างดีเยี่ยม คงเป็นเพราะนางทนเจ้าไม่ได้จึงแสดงธาตุแท้ออกมา ตลอดเวลาที่ผ่านมานางมักจะแสร้งทําดีต่อข้า ดังนั้นท่านพ่อจึงไม่คิดว่าคนเช่นนางจะทําร้ายใครได้ นางหลีที่หญิงที่น่าขยะแขยงที่สุดที่ข้าเคยพบ นางมักจะคอยจัดแจง ชีวิตข้าเสมอ แต่นับจากนี้ไปนางจะไม่สามารถควบคุมอะไรข้าได้อีก ข้าจะทําทุกอย่างให้ท่านพ่อได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของนาง แต่หากเขายังคงสายตามืดบอดจนมองไม่เห็นความจริง…ข้าคงจะไม่กลับมาที่นี่อีก!”

หยุนเถียนเถียนยิ้ม “คงจะจริงดังที่ใครเขาบอก…ร่ํารวยไม่ได้แปลว่าจะมีความสุข!”