ตอนที่ 237 ความงดงาม

ไม่นานนักนายหญิงหลี่ก็ได้ส่งคนใช้ของตนมายังเรือนรับรองทว่าก็ไม่ได้มีเรื่องผิดปกติอะไร เกิดขึ้น

หยุนเถียนเถียนไม่ต้องการจับผิดคนใช้เหล่านี้มากนักเพราะหากกล่าวหาใครแบบไม่มีหลักฐานความผิดทั้งหมดก็อาจตกเป็นของนางเองได้

แม้นางหลี่จะรู้สึกว่าหยุนเสียนเถียนเป็นหญิงที่มีเสน่ห์แต่กลับยังคงเกลียดชังใบหน้าอันงดงามของนางอยู่ดี

“เหตุใดนายพรานผู้สง่างามจึงรักใคร่และดูแลหญิงชนบทธรรมดาเช่นนางราวกับไข่ในหินได้?”

แม้นายหญิงหลี่จะพยายามครุ่นคิดเพียงใดก็ไม่สามารถเข้าใจถึงเรื่องราวเหล่านี้ได้อย่างไรก็ ตามนางไม่สามารถปฏิเสธความงามของหยุนเถียนเถียนได้เลย

ดังนั้นนางจึงคิดแผนการที่จะเกลี้ยกล่อมหยุนเคอ!

แม้หยุนเคอจะใช้เวลาส่วนใหญ่ในเรือบรับรองทว่าเขาก็ยังพาเฉินเฉินออกมาเดินเล่นเป็นครั้งคราว

นายหญิงหลี่จึงคิดจะใช้โอกาสนี้ในการล่อลวงเขา

หยุนเคอพาเฉินเฉินออกไปซื้อตําราเรียนและเมื่อกลับมาถึงบ้านก็บังเอิญพบกับนายหญิงหลี่ ทันที!
หยุนเคอขมวดคิ้ว แม้นางจะเป็นเจ้าของบ้านแต่ด้วยข้อจํากัดระหว่างชายหญิงจึงทําให้เขาตัด สินใจที่จะหลีกเลี่ยงนาง

หยุนเคอเลือกที่จะเดินเลาะไปตามบึงน้ําอีกด้านหนึ่งเมื่อนางหลิ่มองเห็นเขาจากอีกฟากก็รู้ สึกรําคาญและหงุดหงิด ก่อนจะเดินมายังบึงน้ํา เพื่อเผชิญหน้ากับเขา!

หยุนเคอหน้าบึงพลางถอนหายใจอย่างหมดอา ลัย แต่เนื่องจากหลีกเลี่ยงไม่ได้เขาจึงจําใจต้องเผชิญหน้ากับนาง

“นายหญิงหลี! โปรดถอยไป… นางหยุนกําลัง รอข้ากลับไปและเรามีอะไรต้องทําอีกมากมาย!”

นายหญิงหลี่หัวเราะ “มีเรื่องต้องทําอีกมากมา ยอย่างนั้นหรือ? เหตุใดจึงไม่สั่งคนใช้ที่ข้าส่งไป เล่า?!”

ใบหน้าและอารมณ์ของหยุนเคอค่อย ๆ เยือก เย็นลง เมื่อเห็นดังนั้นนางหลี่ก็ตกใจจนเดินถอยหลังไปอย่างไม่ได้ตั้งตัว! นายหญิงหลี่แทบไม่อยากเชื่อว่าหยุนเคอจะเฉยชาและปฏิเสธนางได้เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาผู้คนมักชมเชยและ หลงใหลในความงดงามของนางอยู่เสมอแต่เหตุใดนายพรานร่างกํายําผู้นี้ถึงเมินเฉยต่อนาง?

“บางสิ่งก็ไม่สามารถปล่อยให้ผู้ใดทําแทนได้เพ ราะพวกเขาอาจไม่ละเอียดรอบคอบ! ได้โปรดถอยไปข้าต้องรีบกลับไปหาคนรักที่รอคอยข้าอยู่!”

นายหญิงหลี่ค่อย ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าและ กลิ่นน้ําหอมขอขนางทําให้หยุนเคอรู้สึกฉุน
“หากข้าเป็นคนเหล่านั้นคงเสียใจต่อคําพูดของ เจ้าไม่น้อย! ทาสรับใช้ของข้าไม่ใช่เสือใหญ่กินเนื้อคนเหตุใดจึงไม่ไว้ใจพวกเขาเล่า?”

หยุนเคอเคยพบเจอหญิงมามากมาย แต่กลับ ไม่เคยเจอหญิงใดที่โง่เขลาและไร้ยางอายเช่นนี้!นางก็รู้ไม่ใช่หรือว่าข้ามีคู่หมายแล้วเหตุใดจึงยังอวดดีต่อหน้าข้า?!”

“นายหญิง… ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด! ข้าไม่มี เวลาแล้วจริง ๆ! หากท่ายไม่ยอมหลีกก็อย่าหาว่า ขาหยาบคายหรือรังแกท่านเลย!”

นางหลี่ไม่ได้สนใจคําพูดของเขาเลยแม้แต่ น้อย ทั้งยังเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ

“นายน้อยหยุน ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ เหตุใดท่าน จึงรักหญิงชนบทธรรมดาเช่นหยุนเกียนเถียน นัก?!”

ทันใดนั้น! นายหญิงหลีก็สะดุดล้มและทับหยุ นเคอทันที

“หือ! นายน้อยหยุน!”

หยุนเคอขมวดคิ้วแน่นก่อนจะรีบลุกขึ้นและ ปล่อยให้นางหลี่ล้มกระแทกพื้นอย่างรุนแรง! หยุนเคอสํารวจร่างกายของตนพลางกล่าวเสียงแข็งว่า“นายหญิงหลี่… ท่านแต่งงานแล้วและนายหัวหลี่ก็ไม่เคยทําผิดต่อท่านเลย!แล้วนายหญิงกล้า ทําเรื่องน่ารังเกียจเช่นนี้ได้อย่างไร?! จริงอย่างที่คู่หมายของข้าบอกหญิงที่ถ่อมตัวและสัตย์ซื่อ เท่านั้นถึงจะเรียกว่ามีคุณค่า!”

นางหลิ่นอนอยู่บนพื้นพลางน้ําตาคลอ ขณะที่ หยุนเคอยืนมองอย่างเย็นชา

“ข้าไม่ใช่คนมั่งมีหรือยิ่งใหญ่อะไร อย่าเสียเวลาเลย! เลิกยุ่งกับข้าเสียแล้วข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น! ท่านเทียบอะไรคู่หมายของข้ามาได้เลย!หากท่านอยากเป็นใหญ่และอยู่สบายนายน้อยหลี่ถือเป็นทางเลือกที่ดีมากแล้ว!”

เมื่อพูดจบ หยุนเคอก็ก้าวข้ามนางหลี่ซึ่งยังคง นอนอยู่บนพื้นและจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย

หลังจากนั้นเหล่าคนใช้ของตระกูลหลี่ก็รีบวิ่งเข้ามาพยุงนางทันที ขณะเดียวกันนายหญิงหลี่ก็เอื้อมมือไปหยิกสาวใช้ผู้หนึ่งด้วยความโกรธและอัดอั้นใจ

“เจ้าสองคนหัวเราะข้าอย่างนั้นหรือ?! ใครสั่งให้ เจ้าหัวเราะ?! ชีวิตของพวกเจ้าอยู่ในกํามือข้าอย่าบังอาจทําเรื่องใดที่เป็นการหยามหน้าหรือหมิ่นเกียรติข้าอีก!”

สาวใช้ผู้นั้นรู้สึกเจ็บจนน้ําตาคลอแต่ไม่กล้าขัด ขึ้น นางทําได้เพียงนั่งนิ่งและก้มศีรษะลงก่อนจะปล่อยให้นายหญิงระบายความโกรธ!

เมื่อหยุนเคอเดินทางมาถึงเรือนรับรองด้วยใบ หน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดและโกรธเกรี้ยว!เขารังเกียจและขยะแขยงนายหญิงหลี่มากกว่า หญิงทุกคนที่เคยได้พบ!

ทันทีที่ได้พบกับหยุนเสียนเถียน ความรู้สึกของ หยุนเคอก็เปลี่ยนไปทันที! เนื่องจากหญิงสาวเป็นคนใจกว้างและอ่อนโยนซึ่งต่างจากหญิงทุก คนที่เขาเคยพบเจอมา จึงทําให้เขารักและเอ็นดูนางยิ่งกว่าสิ่งใด!

“เป็นอะไรหรือ? มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หยุนเคอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาทันที! สําหรับชายหนุ่มผู้นี้แล้ว ไม่มีหญิงใดที่สามารถเทียบความงดงามทั้งภายนอกและภายในของหยุนเถียนเถียนได้เลย

“เถียนเถียน นายหญิงหลี่นั้นน่ารังเกียจเสียยิ่ง กว่าสิ่งใด! นางพยายามหว่านล้อมข้าทุกวิถีทางแน่นอนว่านางต้อขอยากได้ข้าจนตัวสัน!”

เมื่อได้ยินดังนั้นหยุนเถียนเถียนกอดไม่ได้ที่จะ หัวเราะออกมา “นายหญิงหลิ่งั้นหรือ? นางมาเพื่อยั่วยวนเจ้าจริง ๆ หรือ? ฮ่าๆๆ…”

สีหน้าของหยุนเคอเปลี่ยนไปเป็นสงสัยทนที หมายความว่าอย่างไร? ในสายตานาง…ข้าดูไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรือ?”ผ่านไปนานเสียงหัวเราะก็ หยุดลงก่อนหน้านี้นางมาหาข้าและยื่นข้อเสนอให้ห้าร้อยตําลึงเพื่อแลกกับสูตรเนื้อตากแห้ง แต่ตอนนี้กลับยั่วยวนเจ้า! ข้านึกไม่ออกจริง ๆ ว่านางทําเช่นนี้ไปทําไมกัน?! “หยุนเคอจ้องมองหยุ นเถียนเถียนทันทีด้วยความสงสัย”โกรธหรือไม่เมื่อรู้ว่ามีหญิงอื่นยาวยวนและหลอกล่อคู่หมายของเจ้า?”

หยุนเถียนเถียนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันร้อน ผ่าวของหยุนเค่อ ก่อนจะรู้สึกกระสับกระส่ายและตัวร้อน