สามีข้า คือพรานป่า 238 หยุนเถียนเถียนผู้กล้าหาญ

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 238 หยุนเถียนเถียนผู้กล้าหาญ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 238 หยุนเถียนเถียนผู้กล้าหาญ

หยุนเคอยิ้มพลางยื่นมือคว้าหญิงสาวที่กําลังตื่นตระหนก

“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะคิดอย่างไร มีหญิงอื่นกําลัง พยายามยั่วยวนคู่หมายของเจ้า ดังนั้นช่วยทําอะไรสักอย่างได้ไหม?!”

หยุนเถียนเถียนพยายามหลบตาด้วยความหวาดกลัวเพราะไม่กล้าเผชิญหน้ากับหยุนเคอ

“เรา…เราอยู่…เราอยู่กันในบ้านของผู้อื่นย่อมทําสิ่งใดจามอําเภอใจไม่ได้! และข้า… ไม่สามารถออกปากสั่งสามีของนางหลี่ได้! ข้า… ข้าควรจะทําอย่างไร?”

หยุนเคอหัวเราะลั่น “เถียนเถียน ปกติแล้วเจ้าเก่งกล้าและฉลาดมากไม่ใช่หรือ? แต่… เหตุใดจึงโง่เขลาต่อเรื่องเช่นนี้นัก?! หากคุณหญิงหลีกล้าทํากับข้าโดยไร้ยางอายถึงเพียงนี้ แสดงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของนาง! ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ชายทุกคนที่จะหลบเลี่ยงและเป็นสุภาพบุรุษเช่นข้า! เจ้าคิดว่าหากนายหัวหลี่รู้เรื่องนี้ เขาจะตัดหางปล่อยวัดภรรยาของตนหรือไม่?”

ดวงตาของหยุนเถียนเถียนเป็นประกายขึ้นทันใด เพราะนางไม่สามารถอดทนต่อสิ่งที่นางหลีทําได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่หยุนเคอบอกกับหยุนเถียนเถียนในวันนี้ทําให้นางรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก หากได้เล่าเรื่องนี้ให้นายหัวหรือนายน้อยหลี่ฟังคงจะโล่งใจไม่น้อย

หยุนเคอยิ้ม “ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้หัวโบราณอย่างที่คิด! เจ้ากล้าพูดในสิ่งที่หญิงอื่นไม่กล้า อย่างไรก็ตามข้าไม่คิดว่าเราไม่ควรนําเรื่องนี้ไป บอกกับนายหัวด้วยตนเอง ให้หลี่ซื่อฮว่าจัดการเองดีไหม? เขาคงมีความสุขไม่ได้หากได้ยินเรื่องนี้”

หยุนเถียนเถียนมองหยุนเคอด้วยความสงสัย “เขาไม่ชอบหน้าหลี่ซื่อฮว่าไม่ใช่หรือ? เหตุใดวันนี้จึงนึกถึงความสุขของเขาขึ้นมา?”

หยุนเคอยิ้มด้วยความสบายใจ เพราะเมื่อคิดดู แล้วหยุนเถียนเถียนไม่ใช่หญิงโลภมากรักเงิน แน่นอนว่านางจะไม่มีทางแสวงหาชายมั่งคั่งเพื่อให้มีชีวิตที่สุขสบายดังหญิงอื่น เช่นนั้นแล้วก็ไม่มีเหตุผลที่จะทําให้เขาต้องหึงหวงนางและหลี่ซื่อฮว่า!
ยิ่งไปกว่านั้น หยุนเถียนเถียนมักจะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของชายเสมอ โดยเฉพาะชายเจ้าชู้ที่มีภรรยาอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกกังวลว่านางจะหลงใหลไปกับคําพูดหลอกล่อของหลี่ซื่อฮว่า

หยุนเถียนเถียนเดินทางออกยังเรียนรับรองเพื่อไปหานายน้อยหลี่ ทันใดนั้น! นางก็ถูกคนใช้จับตัวไว้โดยคําสั่งของนายหญิงหลีทันที

“ไปเรียกนายน้อยของพวกเจ้ามา! ข้ามีเรื่องจะคุยกับเขา! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าใครสั่งให้พวกเจ้ามาล้อมเรือนรับรองที่ข้าพักไว้ นางสั่งให้มาเฝ้าดูหยุนเคออย่างนั้นหรือ?! หม?!”

สําหรับพวกนางแล้วหยุนเคอนั้นสง่างามมาก และดูไม่เหมือนพรานป่าเลยแม้สักนิด แต่นายเสียดายที่เขาฉลาดและไม่หลงเชื่อมารยาทหญิง อีกทั้งยังรักเดียวใจเดียว!

เมื่อเห็นแววตาของหญิงเหล่านั้นที่มีต่อหยุนเค่อก็ทําให้หยุนเถียนเถียนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทัน

หลังจากตะโกนโวยวายออกไปเช่นนั้น หยุนเถียนเถียนก็ส่ายหัวและเดินกลับเข้าห้องพลัน เจอรอยยิ้มอันมีความสุขของหยุนเคอที่ได้เห็นว่านางกําลังหึงหวงเขา

หยุนเคอตระหนักได้ทันทีว่าหากยังคงมองหยุนเถียนเถียนเช่นนี้ต่อไป ก็อาจทําให้นางโกรธและก่นด่าเขาได้

หยุนเคอหุบยิ้มอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินไปหาหญิงสาวด้วยท่าที่เขินอายพลางก้มหน้าลงมอง
“เถียนเถียนเจ้าทําถูกแล้ว! ควรใช้ความกล้าหาญของเจ้าเพื่อหยุดสตรีที่น่ารังเกียจเหล่านั้น ไม่ให้จ้องมองมาที่ข้าด้วยแววตาอันน่าขยะแขยง!”

หลังจากพูดจบ หยุนเคอรู้สึกอยากหยิกแก้มอันนุ่มนวลของหยุนเถียนเถียนเป็นอย่างมาก ทว่าเขากลับต้องห้ามใจไว้เพราะไม่อยากทําให้นางตกใจกลัว

เมื่อเห็นว่าหยุนเคอเดินออกไปไกลแล้ว หยุนเถียนเถียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพลางเอื้อมมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากทันที “เขาไม่รู้ตัวจริง ๆ หรือว่าเกือบทําให้ข้าหัวใจวาย?!”

หลังจากนั้นหยุนเถียนเถียนก็ควบคุมสติและเดินออกมาจากห้องรับรองเพื่อไปหาหลี่ซื่อฮว่าอีกครั้ง…

หลี่ซื่อฮว่ารู้สึกเหนื่อยล้าจากการอ่านหนังสือเป็นอย่างมาก แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาชื่นชอบ แต่ก็ต้องทําให้หลี่จินเห็นและมั่นใจ เพราะวันหนึ่งเขาต้องรับช่วงต่อกิจการทั้งปวงจากผู้เป็นพ่อ

หลังจากได้ยินเสียงเรียกของหยุนเถียนเถียน เขาก็รีบออกมาหานางทันที

เมื่อเหล่าสาวใช้เห็นว่านายน้อยหลี่ให้ความเคารพต่อหยุนเถียนเถียน พวกนางจึงปล่อยหญิงสาวไปและดูแลรับใช้นางเป็นอย่างดี

“นางหยุน มีอะไรหรือ?”

หยุนเถียนเถียนนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกด้วยความเบื่อหน่าย แต่เมื่อได้ยินเสียงของหลี่ซื่อฮว่าก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

“แม่เลี้ยงของท่านเป็นอย่างไรบ้าง? นางไม่เกลียดซึ่งหรือหาทางกลั่นแกล้งข้าแล้วหรือ? นางไม่ลงมือหรือทําการเคลื่อนไหวใด ๆ มาสองวันแล้ว ดูสิ! ในยามที่ข้าพร้อมรับมือนางกลับไม่ทําอะไรเลย น่าเสียดาย…”

“ข้าไม่คิดว่านางจะกล้าลงมืออะไรในตอนนี้ นางรู้ดีว่าควรทําอะไรมากที่สุด ก่อนหน้านี้นางทําให้ท่านพ่อไม่พอใจเรื่องการแอบขอซื้อสูตรเนื้อตากแห้งจากเจ้าจึงเงียบไป เพราะหากทําอะไรให้ท่านพ่อต้องขุ่นเคืองอีกนางต้องถูกขับไล่เป็นแน่!”

หยุนเถียนเถียนนึกถึงสิ่งที่หยุนเคอเล่าให้ฟัง และครุ่นคิดก่อนจะแสดงกิริยาที่แปลกไป

“อันที่จริง ใช่ว่านางจะไม่เคลื่อนไหวหรือลงมือทําอะไรเลย! เพียงแต่เปลี่ยนเป้าหมาย! นางไม่ได้โจมตีข้าแต่กลับเพ่งเล็งไปที่หยุนเคอ! นางพยายามยั่วยวนเขา ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่านางทําเช่นนี้ไปเพื่อสิ่งใด?!”

หยุนเถียนเถียนมองเห็นท่าที่อันเคืองโกรธของหยุนเถียนเถียนพลางคิดในใจว่า “ไม่นะ… มันใช่อย่างที่ข้าคิดจริง ๆ หรือ?

“หญิงผู้นั้นเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร?! เหตุใดจึงไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี?! หากท่านพ่อรู้เรื่องนี้ต้องไม่ยอมปล่อยนางไปเป็นแน่!”

หยุนเถียนเถียนกลอกตาด้วยความไม่พอใจ “ข้าเกรงว่าพ่อของท่านจะหูหนวกตาบอดเข้าข้างนาง และโทษว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของหยุนเคอ! หากโดนนายหญิงเป่าหูเขาก็ย่อมปักใจเชื่อ! พ่อของท่านไม่มีทางเชื่อว่าภรรยาผู้เป็นที่รักจะทําเช่นนี้ต่อเขาได้”

หลี่ซื่อฮว่าผงะ เขารู้ดีว่าพ่อของตนเป็นเช่นไร แต่ก็ไม่คิดว่าหยุนเถียนเถียนจะกล้าพูดจาอุกอาจถึงเพียงนี้!

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

สามีข้า คือพรานป่า 238 หยุนเถียนเถียนผู้กล้าหาญ

Now you are reading สามีข้า คือพรานป่า Chapter 238 หยุนเถียนเถียนผู้กล้าหาญ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 238 หยุนเถียนเถียนผู้กล้าหาญ

หยุนเคอยิ้มพลางยื่นมือคว้าหญิงสาวที่กําลังตื่นตระหนก

“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะคิดอย่างไร มีหญิงอื่นกําลัง พยายามยั่วยวนคู่หมายของเจ้า ดังนั้นช่วยทําอะไรสักอย่างได้ไหม?!”

หยุนเถียนเถียนพยายามหลบตาด้วยความหวาดกลัวเพราะไม่กล้าเผชิญหน้ากับหยุนเคอ

“เรา…เราอยู่…เราอยู่กันในบ้านของผู้อื่นย่อมทําสิ่งใดจามอําเภอใจไม่ได้! และข้า… ไม่สามารถออกปากสั่งสามีของนางหลี่ได้! ข้า… ข้าควรจะทําอย่างไร?”

หยุนเคอหัวเราะลั่น “เถียนเถียน ปกติแล้วเจ้าเก่งกล้าและฉลาดมากไม่ใช่หรือ? แต่… เหตุใดจึงโง่เขลาต่อเรื่องเช่นนี้นัก?! หากคุณหญิงหลีกล้าทํากับข้าโดยไร้ยางอายถึงเพียงนี้ แสดงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของนาง! ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ชายทุกคนที่จะหลบเลี่ยงและเป็นสุภาพบุรุษเช่นข้า! เจ้าคิดว่าหากนายหัวหลี่รู้เรื่องนี้ เขาจะตัดหางปล่อยวัดภรรยาของตนหรือไม่?”

ดวงตาของหยุนเถียนเถียนเป็นประกายขึ้นทันใด เพราะนางไม่สามารถอดทนต่อสิ่งที่นางหลีทําได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่หยุนเคอบอกกับหยุนเถียนเถียนในวันนี้ทําให้นางรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก หากได้เล่าเรื่องนี้ให้นายหัวหรือนายน้อยหลี่ฟังคงจะโล่งใจไม่น้อย

หยุนเคอยิ้ม “ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้หัวโบราณอย่างที่คิด! เจ้ากล้าพูดในสิ่งที่หญิงอื่นไม่กล้า อย่างไรก็ตามข้าไม่คิดว่าเราไม่ควรนําเรื่องนี้ไป บอกกับนายหัวด้วยตนเอง ให้หลี่ซื่อฮว่าจัดการเองดีไหม? เขาคงมีความสุขไม่ได้หากได้ยินเรื่องนี้”

หยุนเถียนเถียนมองหยุนเคอด้วยความสงสัย “เขาไม่ชอบหน้าหลี่ซื่อฮว่าไม่ใช่หรือ? เหตุใดวันนี้จึงนึกถึงความสุขของเขาขึ้นมา?”

หยุนเคอยิ้มด้วยความสบายใจ เพราะเมื่อคิดดู แล้วหยุนเถียนเถียนไม่ใช่หญิงโลภมากรักเงิน แน่นอนว่านางจะไม่มีทางแสวงหาชายมั่งคั่งเพื่อให้มีชีวิตที่สุขสบายดังหญิงอื่น เช่นนั้นแล้วก็ไม่มีเหตุผลที่จะทําให้เขาต้องหึงหวงนางและหลี่ซื่อฮว่า!
ยิ่งไปกว่านั้น หยุนเถียนเถียนมักจะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของชายเสมอ โดยเฉพาะชายเจ้าชู้ที่มีภรรยาอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกกังวลว่านางจะหลงใหลไปกับคําพูดหลอกล่อของหลี่ซื่อฮว่า

หยุนเถียนเถียนเดินทางออกยังเรียนรับรองเพื่อไปหานายน้อยหลี่ ทันใดนั้น! นางก็ถูกคนใช้จับตัวไว้โดยคําสั่งของนายหญิงหลีทันที

“ไปเรียกนายน้อยของพวกเจ้ามา! ข้ามีเรื่องจะคุยกับเขา! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าใครสั่งให้พวกเจ้ามาล้อมเรือนรับรองที่ข้าพักไว้ นางสั่งให้มาเฝ้าดูหยุนเคออย่างนั้นหรือ?! หม?!”

สําหรับพวกนางแล้วหยุนเคอนั้นสง่างามมาก และดูไม่เหมือนพรานป่าเลยแม้สักนิด แต่นายเสียดายที่เขาฉลาดและไม่หลงเชื่อมารยาทหญิง อีกทั้งยังรักเดียวใจเดียว!

เมื่อเห็นแววตาของหญิงเหล่านั้นที่มีต่อหยุนเค่อก็ทําให้หยุนเถียนเถียนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทัน

หลังจากตะโกนโวยวายออกไปเช่นนั้น หยุนเถียนเถียนก็ส่ายหัวและเดินกลับเข้าห้องพลัน เจอรอยยิ้มอันมีความสุขของหยุนเคอที่ได้เห็นว่านางกําลังหึงหวงเขา

หยุนเคอตระหนักได้ทันทีว่าหากยังคงมองหยุนเถียนเถียนเช่นนี้ต่อไป ก็อาจทําให้นางโกรธและก่นด่าเขาได้

หยุนเคอหุบยิ้มอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินไปหาหญิงสาวด้วยท่าที่เขินอายพลางก้มหน้าลงมอง
“เถียนเถียนเจ้าทําถูกแล้ว! ควรใช้ความกล้าหาญของเจ้าเพื่อหยุดสตรีที่น่ารังเกียจเหล่านั้น ไม่ให้จ้องมองมาที่ข้าด้วยแววตาอันน่าขยะแขยง!”

หลังจากพูดจบ หยุนเคอรู้สึกอยากหยิกแก้มอันนุ่มนวลของหยุนเถียนเถียนเป็นอย่างมาก ทว่าเขากลับต้องห้ามใจไว้เพราะไม่อยากทําให้นางตกใจกลัว

เมื่อเห็นว่าหยุนเคอเดินออกไปไกลแล้ว หยุนเถียนเถียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพลางเอื้อมมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากทันที “เขาไม่รู้ตัวจริง ๆ หรือว่าเกือบทําให้ข้าหัวใจวาย?!”

หลังจากนั้นหยุนเถียนเถียนก็ควบคุมสติและเดินออกมาจากห้องรับรองเพื่อไปหาหลี่ซื่อฮว่าอีกครั้ง…

หลี่ซื่อฮว่ารู้สึกเหนื่อยล้าจากการอ่านหนังสือเป็นอย่างมาก แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาชื่นชอบ แต่ก็ต้องทําให้หลี่จินเห็นและมั่นใจ เพราะวันหนึ่งเขาต้องรับช่วงต่อกิจการทั้งปวงจากผู้เป็นพ่อ

หลังจากได้ยินเสียงเรียกของหยุนเถียนเถียน เขาก็รีบออกมาหานางทันที

เมื่อเหล่าสาวใช้เห็นว่านายน้อยหลี่ให้ความเคารพต่อหยุนเถียนเถียน พวกนางจึงปล่อยหญิงสาวไปและดูแลรับใช้นางเป็นอย่างดี

“นางหยุน มีอะไรหรือ?”

หยุนเถียนเถียนนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกด้วยความเบื่อหน่าย แต่เมื่อได้ยินเสียงของหลี่ซื่อฮว่าก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

“แม่เลี้ยงของท่านเป็นอย่างไรบ้าง? นางไม่เกลียดซึ่งหรือหาทางกลั่นแกล้งข้าแล้วหรือ? นางไม่ลงมือหรือทําการเคลื่อนไหวใด ๆ มาสองวันแล้ว ดูสิ! ในยามที่ข้าพร้อมรับมือนางกลับไม่ทําอะไรเลย น่าเสียดาย…”

“ข้าไม่คิดว่านางจะกล้าลงมืออะไรในตอนนี้ นางรู้ดีว่าควรทําอะไรมากที่สุด ก่อนหน้านี้นางทําให้ท่านพ่อไม่พอใจเรื่องการแอบขอซื้อสูตรเนื้อตากแห้งจากเจ้าจึงเงียบไป เพราะหากทําอะไรให้ท่านพ่อต้องขุ่นเคืองอีกนางต้องถูกขับไล่เป็นแน่!”

หยุนเถียนเถียนนึกถึงสิ่งที่หยุนเคอเล่าให้ฟัง และครุ่นคิดก่อนจะแสดงกิริยาที่แปลกไป

“อันที่จริง ใช่ว่านางจะไม่เคลื่อนไหวหรือลงมือทําอะไรเลย! เพียงแต่เปลี่ยนเป้าหมาย! นางไม่ได้โจมตีข้าแต่กลับเพ่งเล็งไปที่หยุนเคอ! นางพยายามยั่วยวนเขา ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่านางทําเช่นนี้ไปเพื่อสิ่งใด?!”

หยุนเถียนเถียนมองเห็นท่าที่อันเคืองโกรธของหยุนเถียนเถียนพลางคิดในใจว่า “ไม่นะ… มันใช่อย่างที่ข้าคิดจริง ๆ หรือ?

“หญิงผู้นั้นเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร?! เหตุใดจึงไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี?! หากท่านพ่อรู้เรื่องนี้ต้องไม่ยอมปล่อยนางไปเป็นแน่!”

หยุนเถียนเถียนกลอกตาด้วยความไม่พอใจ “ข้าเกรงว่าพ่อของท่านจะหูหนวกตาบอดเข้าข้างนาง และโทษว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของหยุนเคอ! หากโดนนายหญิงเป่าหูเขาก็ย่อมปักใจเชื่อ! พ่อของท่านไม่มีทางเชื่อว่าภรรยาผู้เป็นที่รักจะทําเช่นนี้ต่อเขาได้”

หลี่ซื่อฮว่าผงะ เขารู้ดีว่าพ่อของตนเป็นเช่นไร แต่ก็ไม่คิดว่าหยุนเถียนเถียนจะกล้าพูดจาอุกอาจถึงเพียงนี้!

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+