“เฉินผิงอัน เจ้าช่างทําได้ดีเหลือเกิน! ตอนนั้นเจ้าตกลงอะไรกับนางหยุนไว้? เอาทรัพย์สินของนางไปแล้วก็ควรดูแลลูกสาวของนางให้ดี ยิ่งไปกว่านั้นเจ้ายังได้รับส่วนแบ่งของลูกสาวคนนี้อีกด้วย!”

เมื่อเฉินเถียนเถียนได้ยินคําพูดเหล่านี้ ก็ไม่กล่าวอะไรเพียงแค่ ยืนก้มหน้าอยู่ตรงนั้น ตอนนี้นางทําได้เพียงควบคุมรู้สึกที่มีอยู่ให้มากที่สุดเท่านั้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้เฒ่าสี่กล่าวหาว่านางสร้างปัญหาอีก!

 

อย่างไรก็ตาม แม้ว่านางจะทําราวกับไร้ตัวตน ก็ใช่ว่าผู้เฒ่าสี่จะปล่อยนางไปจริง ๆ ! ในสายตาของผู้เฒ่าสี่ เฉินเถียนเถียนนับเป็นความผิดพลาด เป็นความอัปยศของสตรีอย่างที่สุด! ไม่ว่านางจะทําอะไรก็ไม่เป็นที่น่าพอใจ! เป็นคนที่ดีหรือร้ายก็อธิบายไม่ถูก! 

 

“นังหนูเฉิน เจ้าบอกมาสิ เรื่องวุ่นวายคราวนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?”

 

เฉินเทียนเถียนถึงคราวดวงตก อยู่เฉย ๆ ก็โดนเข้าจนได้ ตอนนี้นางต้องหาทางรอดด้วยตัวเองเท่านั้น!

 

“ท่านผู้เฒ่าคิดมากไปแล้ว วันนี้มีคนจากหมู่บ้านอื่นมาหาเรื่องถึงตระกูลเฉิน ข้าย่อมปกป้องท่านแม่! ท่านผู้เฒ่ามักจะบอกว่าข้าดีแต่ก่อเรื่อง แต่วันนี้ชาวบ้านทุกคนก็ได้เห็นเองกับตา! หรือการที่เถียนเถียนอยู่ที่นี้ ทําให้ผู้เฒ่าสีไม่สบายใจ?”

 

“ขอถามผู้เฒ่าสี่ ข้าเองเป็นเพียงหญิงสาวผู้หนึ่ง เคยไปทําอันใดให้บาดหมางใจหรือ? ข้าทําอะไรก็ไม่ถูกใจ ข้าสร้างปัญหาอะไรให้? ข้าต้องทนถูกพวกเขาสองคนทรมานจนตายอยู่ในบ้านท่านผู้เฒ่าคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันถูกต้องแล้วหรือ?”

 

ผู้เฒ่าสี่ถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ! คําพูดของเฉินเถียนเถียนนั้นเฉียบแหลมมาก เขาเอาแต่พูดฝ่ายเดียวจริง ๆ !

 

“เอาล่ะ! เฉินผิงอัน เหตุที่นางหยุนแต่งงานกับเจ้าในครานั้นเป็นเพราะอะไร? เจ้าต้องการให้ผู้เฒ่าพูดมันออกมาต่อหน้าคนมากมายในวันนี้หรือ? ในตอนนี้เจ้าได้รับทั้งทรัพย์สินเงินทอง แต่สุดท้ายก็ยังไม่ยอมปล่อยวางจากเด็กสาวผู้นี้! เจ้าจะเอาอย่างไรอีก ต้องการให้นางหยุนขึ้นมาจากหลุมฝังศพเพื่อเอาคืนเจ้าจริง ๆ หรือ?”

 

เฉินผิงอันนิ่งเงียบ แต่ใบหน้าของเขายังคงมืดมนเช่นเคย! 

 

เพราะเหตุใด? ผู้คนเหล่านี้ถึงเอาแต่กล่าวถึงนางหยุนจนถึงตอนนี้? ผู้หญิงที่ไม่ยึดถือหลักการของสตรี ไม่เคยเอาใจใส่สามี!

 

แม้ว่าเขาจะคํารามอยู่ในใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา! ท้ายที่สุดคนมากมายที่ได้พบเห็นนางหยุน ผู้ที่งดงามจนหญิงสาวหลายเคยอิจฉาริษยา แต่ก็ไม่เคยนําไปสู่ความเกลียดชัง!

 

พวกผู้หญิงต่างอิจฉาริษยากัน แต่นางวางตัวห่างไกลจากเรื่องพวกนี้มาก ความอิจฉานั้นจึงไม่มีผลอันใด

 

ตัวอย่างเช่นมดที่อยู่บนพื้นจะไม่มีวันอิจฉาก้อนเมฆบนท้องฟ้า!

 

เฉินเถียนเถียน ก้มหน้าลง ปล่อยความคิดล่องลอยไปไกล

 

เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของผู้คนในหมู่บ้านเทพธิดา การดํารงชีวิตของนางหยุนเป็นสิ่งที่ลึกลับอย่างยิ่งและในสายตาของทุกคน นางสูงส่งเหนือสิ่งอื่นใด ผู้หญิงเช่นนี้จะมาอยู่ในหมู่บ้านเทพธิดาที่แสนห่างไกลนี้ได้อย่างไร?

 

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังมีเครื่องประดับมากมาย!

 

คนแบบนี้สามารถอยู่อย่างสุขสบายที่ไหนก็ได้ แล้วจะมาอยู่ในหมู่บ้านเทพธิดาและแต่งงานกับชาวบ้านอย่างเฉินผิงอันได้อย่างไร?

 

เพียงแต่ว่าหลังจากผ่านไปหลายปี จากความทรงจําของเสี่ยวเถียนเถียนก็ลืมเลือนสิ่งเหล่านี้ แม้คนในหมู่บ้านจะคอยมองนางหยุน แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น…. แล้วใครล่ะที่รู้เรื่องนี้? 

 

ถ้าบอกว่าเป็นหญิงผู้สูงศักดิ์แต่งงานกับคนอย่างเฉินผิงอัน เขาควรรู้สึกว่าตัวเองได้รับเกียรติอย่างมากและควรปฏิบัติอย่างดีต่อนาง! การได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรภาคภูมิใจหรอกหรือ? ทําไมสีหน้าของเขาถึงแสดงความเก ลียดชังออกมาทุกครั้งเมื่อเอ่ยถึงนาง?

 

นอกจากนี้ ดูจากปฏิกิริยาของเฉินผิงอัน เสี่ยวเถียนเถียนไม่น่าจะใช่ลูกสาวของเขา แล้วนางหยุนให้กําเนิดเสี่ยวเถียนเถียนได้อย่างไร? เสี่ยวเถียนเถียนเป็นลูกของใครกันแน่?

 

เรื่องราวของนางหยุนเป็นเพียงคําเล่าลือสําหรับเฉินเถียนเถียน มีปริศนามากเกินไปในเรื่องเล่านี้ จึงทําให้เห็นภาพไม่ชัดเจนจะต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น!

 

“ถึงอย่างไรนางก็เสื่อมเสียชื่อเสียงอยู่ดี ไม่ใช่ว่าเราต้องให้นาง แต่งงานออกไปโดยเร็วที่สุดหรอกหรือ? เป็นไปได้หรือที่จะมีชายหนุ่มไร้เดียงสาคนใดสนใจแต่งงานกับนาง? หากจะแต่งงาน แต่งกับฉื่อโถวก็จะดีกว่าแต่งกับคนที่ไม่รู้ที่มา! “

 

ท่านผู้เฒ่าเขวี่ยงไม้ค้ํายันลงพื้นอย่างรุนแรง “ในเมื่อเจ้าตกลงว่าจะปล่อยให้นางตัดสินใจ ก็ต้องผ่านความยินยอมของนาง! หากนางไม่ยินยอมเจ้าจะบีบบังคับได้อย่างไร? การที่เจ้าทําแบบนี้ ทําให้หมู่บ้านของเราอับอายเป็นที่สุด หากพวกหมู่บ้านใกล้เคียงรู้เรื่องนี้เข้าจะเป็นเรื่องใหญ่มาก!”

 

“โชคดีที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากตระกูลหลิน! หากเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้คนในหมู่บ้านของเราไปที่ตระกูลหลินเพื่อพูดคุยกับพวกเขา เราจะปล่อยให้เรื่องนี้หลุดออกไปไม่ได้ มิฉะนั้น สาว ๆ ในหมู่บ้านของเราจะไม่เป็นที่ชื่นชอบ!”

 

ทุกคนค่อนข้างเห็นด้วยกับความคิดของผู้เฒ่าและมีคนอาสาไปที่หมู่บ้านถัดไปทันที ทุกอย่างที่หลินหยาจะทํานั้นส่งผลต่ออนาคตของหมู่บ้านแห่งนี้

 

เฉินเถียนเถียนรู้ดีว่าถ้านางไม่ใช้ประโยชน์จากเหยื่อรายนี้ และไม่ฉวยโอกาสที่เหมาะสมที่สุดในการออกจากตระกูลเฉิน นางก็จะไม่มีวันลุกขึ้นยืนได้!

 

“ท่านผู้เฒ่า เถียนเถียนไม่รู้ว่าไปทําอะไรให้ท่านพ่อเกลียดชังนัก ท่านพ่อทําร้ายข้าซ้ําแล้วซ้ำเล่า! ข้าไม่อาจอยู่ในตระกูลเฉินได้อีกต่อไป! หากไม่ระวังสักวันหนึ่งขาอาจจะถูกท่านพ่อพาไปขาย 

 

เถียนเถียนขอบังอาจให้ท่านผู้เฒ่าช่วยตัดสินเรื่องนี้ด้วย!” 

 

ชายชราผู้เฉลียวฉลาดถอนหายใจยาว สิ่งที่เฉินผิงอันทําลงไป ไม่ช้าก็เร็วย่อมต้องถูกลงโทษ อย่างไรก็ตาม เดิมที่นี่เป็นเรื่องในบ้านผู้อื่น เขาไม่สามารถจัดการทั้งหมดนี้ได้ภายในวันเดียว แต่ก็ไม่อาจ รีรออีกต่อไปได้!

 

หรือสักวันหนึ่งที่กระดูกแก่ ๆ นี้ขยับเขยื้อนไม่ได้ นางหยุนอาจ 

จะมาที่เพื่อทําให้ตระกูลเฉินพบกับหายนะ!

 

ถ้าในเวลานี้ การปล่อยให้หญิงผู้นี้ไป และยังมีชีวิตอยู่ในภายภาคหน้า 

ครอบครัวเฉินก็พอจะมีทางรอด!

 

“นังหนู เจ้าคิดผิดแล้ว! เหตุใดไม่พูดออกมาว่าเจ้าต้องการจะแก้ไขเรื่องนี้อย่างไร?”

 

ดวงตาของเฉินเถียนเดียนแดง “ท่านผู้เฒ่า อย่างไรเขาก็เป็นพ่อของข้า! เรื่องอดีตที่ผ่านมาแล้วข้าไม่เก็บมาใส่ใจ! แต่เถียนเถียนกลัว กลัวว่าจะต้องอดตายอยู่ในบ้าน กลัวว่าวันนึงต้องถูกจับไปขาย! เถียนเถียนไม่ต้องการสิ่งอื่นใด นอกจากออกจากตระกูลเฉินให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ขวางหูขวางตาท่านพ่อ ข้ากลัวจริงๆ!”

 

“ดังนั้น ท่านได้โปรดตัดสินใจ อนุญาตให้เถียนเถียนออกจากตระกูลนี้เถิด!”