ตอนที่ 82 วันซวย

 

ทุกคนพากันถอนหายใจ ใบหน้าของเฉินผิงเหอมืดครื้ม เขาแทบจะอดรนทนไม่ไหวอยากจะรีบพุ่งไปหาเฉินผิงอันเสียตอนนี้ แต่ในที่สุดก็ข่มใจเอาไว้ได้! “เอาล่ะ พวกเรากลับไปทํางานกันเถิด! ส่วนเจ้าก็อยู่ที่บ้านของลุงไปก่อน ดีแล้วที่รีบย้ายออกมา สองสามีภรรยานั้นช่าง…”

 

เมื่อเรียกทุกคนแล้ว พวกเขาก็พากันกลับไปที่เขตก่อสร้างแล้วเริ่มทํางานอีกครั้ง!

 

เฉินเถียนเถียนสวมหมวกฟางที่เจอในบ้านของลุงใหญ่และคอยช่วยส่งอิฐให้ทุกคนอย่างขยันขันแข็ง

 

ผู้คนมากมายช่วยกันสร้างบ้านหลังเล็กที่มีเพียงสามห้องอย่างสบายใจ ในตอนเย็นของวันนั้น โครงบ้านสร้างเสร็จแล้ว เพียงแค่รอคานและกระเบื้องในวันถัดไป

 

เฉินเถียนเถียนกลับไปที่บ้านของลุงใหญ่ และนอนในห้องเดียวกับแม่เฒ่าเฉิน!

 

แต่วันนี้แม่เฒ่าเฉินเข้านอนเร็ว นางไม่ได้พูดพร่ําเพ้อ เฉินเถียนเถียนจึงไม่มีโอกาสที่จะถามเรื่องนั้นต่อ..

 

หลังจากทิ้งตัวนอนลงบนเตียง นางก็เริ่มคาดเดาถึงที่มาของนางหยุนผู้เป็นแม่อย่างอดไม่ได้

 

ประการแรก นางหยุนผู้นี้ต้องไม่ใช่หญิงสาวธรรมดา แค่เครื่องประดับสองชิ้นบนหัว ก็สามารถซื้อทรัพย์สินที่ทําให้ทุกคนในหมู่บ้านอิจฉาได้ เป็นไปได้ว่าครอบครัวเดิมของนางจะต้องร่ํารวยมั่งคั่ง!

 

ยิ่งไปกว่านั้น นางหยุนมาถึงที่นี่โดยไม่ถูกดักปล้น สามารถนําสิ่งของมากมายมาที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ได้อย่างปลอดภัย ดูเหมือนว่าตัวตนที่แท้จริงของนางจะมิใช่หญิงสาวผู้อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะเชือดไก่ อีกทั้งยังมาถึงหมู่บ้านนี้ พร้อมกับลูกสาวในครรภ์

 

จากคําบอกเล่าของแม่เฒ่าเฉิน เดาได้ว่าในคราแรกนางหยุนมิได้ตั้งใจจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่ แต่มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นและแม่เฒ่าเฉินบังเอิญช่วยชีวิตไว้!

 

ด้วยบุญคุณจากการช่วยชีวิตในครั้งนี้ แม่เฒ่าเฉินจึงบีบให้นางหยุนแต่งงานกับเฉินผิงอันเพราะรู้ว่าลูกชายของตนชื่น ชอบอีกฝ่ายยิ่ง!

 

หรือในตอนแรก เฉินผิงอันจะชอบนางหยุนเพราะว่านางคือผู้หญิงที่ไร้ที่ติในสายตาของทุกคนในหมู่บ้าน

 

หญิงสาวผู้นี้หน้าตางดงามไร้ที่ติ แม้กระทั่งในยาม โกรธขึ้ง! ยิ่งไปกว่านั้น กลุ่มคนที่มาช่วยสร้างบ้านวันนี้กล่าวถึงแม่ของนางว่า นางหยุนนั้นรู้วิชาการแพทย์และเคยช่วยรักษาผู้คนมากมายในหมู่บ้าน ตอนนี้คนเหล่านั้นจึงยินดีช่วยสร้างบ้านให้!

 

นางหยุน หยุนจึงเอ่อ!

 

ผู้หญิงคนนี้เปรียบเสมือนความลึกลับที่คอยหลอกหลอน เฉินเถียนเถียน!

 

เฉินผิงอันรับรู้เรื่องที่หยุนจิงเอ๋อตั้งครรภ์ลูกของผู้อื่น เขาชอบนางจึงอยากแต่งงานด้วย แต่เหตุใดในภายหลังถึงเกลียดนางได้?

 

อันที่จริงเรื่องราวเหล่านี้ของหยุนจิงเอ๋อก็มิได้เกี่ยวข้องกับเฉินเถียนเถียนโดยตรง แต่ด้วยนิสัยที่ติดมาจากอาชีพเดิมของนาง จึงทําให้เฉินเถียนเถียนรู้สึกสงสัย!

 

หากจะต่อเติมคานบ้านจะต้องหาวันที่เหมาะสม! แต่เฉินเถียนเถียนอึดอัดใจที่ต้องนอนอยู่ข้างๆแม่เฒ่าเฉิน ดังนั้นจึงไม่เลือกวันและไม่รอฤกษ์ยามดี!

 

แม้ว่าจี๋ชื่อจะยินดีให้เฉินเถียนเถียนพักอยู่ที่บ้านและแม่ เฒ่าเฉินเองก็ชอบนางมาก แต่เฉินเถียนเถียนรู้ดีว่าหญิงชราชอบนางด้วยความรู้สึกผิด นี่คือสิ่งที่เฉินเถียนเถียนไม่ต้องการ จึงอยากย้ายออกให้เร็วที่สุด!

 

คงเป็นเพราะว่าไม่เลือกวันให้ดี วันนี้จึงนับเป็นวันซวย!

 

ในตอนแรกทุกคนต่างทํางานกันอย่างราบรื่น โดยเฉพาะหยุนเคอที่มีพละกําลังมหาศาล เขาสามารถปีนขึ้น ไปบนหลังคาอย่างง่ายดายโดยใช้ไม้เพียงแค่ท่อนเดียว สิ่งนี้เรียกเสียงปรบมือชื่นชมจากทุกคน

 

แต่ในขณะนั้นเอง ผู้หญิงบ้าอํานาจจอมบงการกําลังรีบมุ่งหน้ามาที่นี่!

 

“เจ้าคนป่า ลงมาหาข้าเดี๋ยวนี้! เมื่อวานเจ้ารังแกลูกสาวข้าได้อย่างไร? พูดมาให้ชัดเจน!”

 

คนป่า? เฉินเถียนเถียนที่ยืนอยู่อยู่ข้างๆรู้ได้ทันทีว่าหมายถึงหยุนเคอ!

 

เมื่อวานนี้มีอะไรเกิดขึ้นตอนที่นางไม่อยู่?

 

เดิมที่ทุกคนตั้งใจจะบอกเรื่องนี้ แต่ตอนนั้นทุกคนกําลังตกใจเรื่องที่เฉินเฉินถูกทําร้ายจึงลืมมันไปเสียสนิท

 

ป้าหวงผู้ไม่เกรงกลัวสิ่งใดยืนขึ้นและกล่าวเยาะเย้ย “โอ้! วันนี้จะเกิดปัญหาไม่ได้ นี่เป็นวันต่อเติมคานบ้านของเถียนเถียน หากเจ้ามีอันใดก็ไปคุยที่บ้านหยุนเคอ มาตะโกนอยู่ตรงนี้ให้ได้อะไร?”

 

ป้าจี๋เท้าสะโพก ถลึงตา และพูดเสียงดัง “ภรรยาของฉู่เกิน… คนอื่นอาจจะกลัวเจ้า แต่ข้าไม่กลัว! เจ้าอย่ามาสร้างปัญหาให้หลานสาวขาเพราะเรื่องพวกนี้ พวกลูกชายของข้าไม่ใช่คนที่จะยอมให้เจ้ามารังแกได้ง่าย อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”

 

กล่าวได้ว่าในหมู่บ้านแห่งนี้ มีเพียงแค่จี๋ชื่อเท่านั้นที่กล้าสู้กับภรรยาของเฉินฉู่เกิน เนื่องจากว่าจี๋ชื่อนั้นมีลูกชายหลายคน และชายร่างกายกํายําสองสามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก็เพียงพอที่จะทําให้คนหวาดกลัว!

 

ส่วนภรรยาของเฉินฉู่เกินนั้น ด้วยความที่บ้านเดิมของนางสามารถพึ่งพาได้ และความโมโหร้ายของนาง จึงทําให้ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด! คนในหมู่บ้านต่างไม่มีใครอยากมีปัญหากับนาง เพราะนางสามารถไปตามรังควานคนด้วยการยืนจ้องหน้าที่ประตูหน้าบ้านทุกวัน และทําให้ผู้คนรําคาญจนต้องตายกันไปข้าง!

 

หยุนเคอไม่คาดคิดเลยว่าหมู่บ้านนี้จะมีสิ่งเหลือเชื่อเช่นนี้ เมื่อวานก็ลูกสาวน่ารําคาญ วันถัดมาแม่ก็มายืนอยู่ตรงหน้า!

 

เดิมที่เฉินฉู่เกินไม่ได้อยากออกมาแต่ก็ถูกภรรยาดึงหู บอกว่าลูกสาวถูกรังแก ต้องทวงความเป็นธรรม!

 

ภรรยาของเฉินฉู่เกินไม่สนใจเรื่องนี้ แต่เขากลับเป็นกังวลยิ่ง ภายใต้สายตาที่เหยียดหยามของผู้คนรอบตัว เขาย่อมรู้สึกละอายใจ แต่ก็เกรงว่าภรรยาของเขาจะถูกคนเอารัดเอาเปรียบ!

 

หยุนเคอโกรธมาก วันดีๆ ของหญิงสาว กลับมาถูกคนเหล่านี้รบกวน เขายืนตัวตรงบนหลังคา แล้วกระโดดลงมาที่พื้นอย่างแรงโดยไม่ท่าที่สะทกสะท้าน

 

ทุกคนต่างตะลึง ความสูงอย่างน้อยสองหรือสามช่วงตัวคน! แต่หยุนเคอสามารถกระโดดลงมาและยืนบนพื้นอย่างมั่นคง ทําให้หลายคนมองเขาด้วยแววตาตกตะลึง

 

“ใครคือลูกสาวของเจ้า? ข้ารังแกอันใดนาง? หากต้องการความเป็นธรรมก็พูดให้กระจ่าง!”

 

ฉู่เกินฮูหยินวางมือบนสะโพก เกือบจะชี้นิ้วจิ้มหน้าหยุนเคอ “ลูกสาวของข้านําชามาให้เจ้า แต่เจ้ากลับทําให้นางหวาดกลัว! ลูกสาวที่ข้าเลี้ยงมากับมือ ตอนนี้หวาดกลัวจนระแวงทุกสิ่ง เจ้าไม่คิดจะรับผิดชอบหรือ?”

 

หยุนเคอหัวเราะเยาะเย้ย “เจ้ากําลังพูดถึงผู้หญิงที่ไร้ยางอายและเอาตัวมาคอยเกาะติดผู้ชายคนนั้นน่ะหรือ?”

 

คําพูดนี้ราวกับเคลือบยาพิษ เฉินฉู่เกินและภรรยาโกรธจนหน้าเขียว แต่ก็ยังไม่รู้จะตอบโต้กลับไปอย่างไร! 

 

จากนั้นทุกคนต่างก็บอกว่าควรสอนให้ลูกสาวรู้จักมียางอาย นี่ใช่ลูกสาวของเจ้าหรือไม่? ไม่ใช่ปัญหาของเขา!

 

อย่างไรก็ตาม ภรรยาของเฉินฉู่เกินนั้นทั้งหน้าด้านและไร้ยางอาย เช่นนี้จะปล่อยให้จบเรื่องง่ายๆ ได้อย่างไร?