ตอนที่ 88 เฉินเฉินเรียนหนังสือ

คําพูดของหมอเฒ่าทําให้หยุนเคอหน้าแดงก่ํา เขาค่อนข้างสงสัยว่าสิ่งที่หมอพูดถูกต้องหรือไม่

 

หมอเฒ่ายิ้มแล้วกล่าวต่อ “เป็นเรื่องดีสําหรับคนหนุ่มสาว! ข้าว่าหน้าตาเจ้าก็ไม่เลว โกนหนวดโกนเคราเสียหน่อย รับรองว่าหล่อเหลา สาวน้อยคนไหนหรือจะไม่ถูกใจ? หากชอบ ก็รีบๆแต่งงานกันเสีย! ไม่อย่างนั้นหากนางแต่งงานกับคนอื่นจะมาร้องไห้ก็สายเกินไปแล้ว!”

 

ตอนนั้นหยุนเคอคิดภาพของหญิงสาวแต่งงานกับคนอื่น จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่เห็นนั้นไม่ถูกต้อง!

 

ไม่ว่าจะเป็นคนผู้นั้นจะไม่รู้จี้จุกจิกเรื่องภูมิหลังครอบครัว หรือเป็นคนที่ดูน่าเกลียด พูดได้คําเดียว เขารู้สึกว่าไม่มีใครคู่ควรกับนาง

 

แต่ถ้าแทนคนที่ยืนอยู่เคียงข้างนางเป็นตัวเขา… กลับรู้สึกสบายใจขึ้นมา!

 

หยุนเค่อส่ายหัวซ้ําแล้วซ้ําเล่า เขาไม่ได้ถูกหมอเฒ่าวางยาพิษใช่หรือไม่?

 

ตอนนี้ตัวตนของเขาช่างน่าอับอายและไม่รู้ว่าจะมีอันตรายอะไรหรือไม่ เขาจะลากหญิงสาวลงไปในโคลนได้อย่างไร?

 

หยุนเคอเดินออกไปด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น ทิ้งหมอเฒ่าไว้เบื้องหลังและลูบเคราของตนอย่างมีนัยยะ!

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตุใดหลังจากนั้น เมื่อหยุนเคอเห็นหยุนเถียนเถียน เขาถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป

 

หยุนเถียนเถียนเดินไปทั่วเมืองเพื่อซื้อของมากมายจึงรู้สึกเหนื่อยมากจนกินซาลาเปาเย็นชืดที่บ้านของจี้ชื่อหมดไปสองลูก เมื่อกลับมาถึงบ้านก็ปีนขึ้นเตียงและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้อะไรเลย

 

วันนี้คนที่ผิดปกติไม่ใช่หยุนเคอเพียงคนเดียว แต่ยังรวมถึงเฉินผิงอันด้วย!

 

ราวกับจะพิสูจน์ว่าสิ่งที่ตนทํามาหลายปีนั้นถูกต้อง เฉินผิงอันจึงไม่ออกไปไหนทั้งวัน เอาแต่ทําตัวติดกับหลินชวนฮวาอยู่ที่บ้าน!

 

หลินชวนฮวาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดใจ แต่ก็ไม่กล้าแสดงสีหน้าออกมา สิ่งที่ทําให้นางหงุดหงิดใจก็คือเฉินเอ๋อกําลังจะมีชีวิตที่ดี!

 

เมื่อเฉินผิงอันอยู่ที่บ้าน เขาก็มักจะเรียกลูกชายตัวน้อยให้มากินข้าว ท่าทางของเฉินเฉินวางเฉยต่อเรื่องในอดีต เขากินเท่าที่อยากกินและไม่พูดถึงพี่สาวแม้แต่ครึ่งประโยค ราวกับว่าลืมคนคนนั้นไปแล้ว!

 

เมื่อเฉินผิงอันและหลินชวนฮวางีบหลับ เฉินเฉินก็แอบออกจากบ้าน วิ่งเท้าเปล่าท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผาโดยไม่คํานึงถึงความร้อนใต้ฝ่าเท้ามาจนถึงที่รกร้าง ที่หยุนเถียนเถียนใช้สร้างบ้าน!

 

“พี่สาว พี่สาว!”

 

หยุนเถียนเถียนเพิ่งนึกได้ ดูเหมือนว่านางจะลืมเด็กน้อยเฉินเฉินไปเสียสนิท!

 

นางออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ตอนนี้เจ้าก็น่าจะรู้ ข้าไม่ใช่พี่สาวของเจ้า”

 

เฉินเฉินก้มหน้าลงอย่างเจ็บปวด “แต่ท่านเป็นพี่สาวของข้า พี่สาวสัญญาว่าจะสอนข้าอ่านหนังสือ!”

 

หยุนเถียนเถียนไม่สามารถไล่เด็กคนนี้ออกไปได้ และยิ่งได้เห็นเขากระตือรือร้นที่จะเรียนหนังสือก็ยิ่งไม่อาจใจร้ายได้ลง

 

“ข้ารักษาสัญญากับเจ้า ต่อไปเมื่อพ่อของเจ้าไม่อยู่บ้านก็แอบมาที่นี่ แล้วข้าจะสอนเจ้าเหมือนเดิม แต่เฉินเฉินนี้ไม่ใช่วิธีที่ดีนัก หากกระทําเช่นนี้นานๆ ย่อมไม่ส่งผลดี! ในใจของพ่อแม่ไม่มีเจ้าอยู่ในนั้น หรือว่าจะให้ข้ารับเจ้ามาอยู่ด้วย จะได้ไม่ต้องกลัวว่ากลับบ้านไปจะถูกทุบตี?”

 

เฉินเฉินลังเล หัวใจของเด็กน้อยยังหวังพึ่งพาพ่อแม่ แม้ว่าพ่อแม่ของเขาจะไม่น่าวางใจได้นัก!

 

“พี่สาว… ข้า…”

 

“เฉินเฉิน… แม้ว่าเจ้าจะยังเด็กและหลายสิ่งยังไม่ชัดเจน แต่ถ้าเจ้ายังอยู่กับพ่อแม่ อนาคตของเจ้าก็น่าเป็นห่วงนัก แม้ว่าเจ้าจะไม่อดตาย แต่ก็จะไม่มีโอกาสเรียนหนังสือ เจ้ายินดีที่จะเป็นคนไร้การศึกษาและทําได้เพียงแค่มองพี่ชาย ของเจ้าไปเรียนหนังสืองั้นหรือ?

 

เฉินเฉินส่ายหัวอย่างหนักแน่น ” แต่ท่านพ่อบอกว่าอีกไม่นาน หากมีเงิน ข้าจะได้เรียนหนังสือ!”

 

“เจ้ายังเห็นไม่ชัดอีกหรือว่าเฉินผิงอันเป็นคนเช่นไร? เขาไม่ทํางานและเอาแต่เข้าบ่อนพนันทุกวัน จะไปเอาเงินมาจากไหน? ปลดหนี้แล้วยังต้องส่งพี่ชายเจ้าเรียนอีก เป็นไปได้หรือที่จะเหลือส่งให้เจ้าเรียนด้วย?”

 

เฉินเฉินรู้สึกหนักอึ้ง และในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นพูด “พี่สาว ถึงแม้ข้าจะรู้ว่าสิ่งที่ท่านพูดนั้นสมเหตุสมผล แต่ในใจของข้า…”

 

“ข้ารู้ เจ้ายังมีความหวังอยู่ ถ้าเป็นเช่นนั้น ตอนนี้เจ้าก็เริ่มอ่านสี่หนังสือห้าคัมภีร์เถิด หากคืบหน้าได้รวดเร็ว เจ้าต้องได้เข้าร่วมสอบเซี่ยนชื่อในปีหน้าอย่างแน่นอน! พี่สาวจะจัดเตรียมบทเรียนให้เจ้าเอง!”

 

“หากเฉินผิงอันไม่เห็นเจ้าเป็นลูกชายและละทิ้งเจ้าเพื่อช่วยพี่ชาย จากนั้นเป็นต้นไปเจ้าต้องแยกจากพ่อของเจ้าและมาอยู่กับข้า! และแน่นอนถ้าในที่สุดพ่อของเจ้ารู้สํานึกและตัดสินใจทําดีกับเจ้า ข้าก็ยินดีเช่นกัน อย่างมากข้าก็แค่มีเจ้ามาเป็นเรือพ่วง เจ้าคิดย่างไร?”

 

เฉินเฉินพยักหน้าอย่างหนักแน่น ตั้งมั่นอยู่ในใจว่าจะไม่มีวันยอมแพ้!

 

หยุนเถียนเถียนใช้ประโยชน์จากเวลางีบหลับสอนเฉินเฉินอีกหลายอย่าง เป็นเวลากว่าหลายพันปี การวิจัยสี่หนังสือ ห้าคัมภีร์ของคนรุ่นใหม่ย่อมล้ําหน้าคนโบราณเหล่านี้ จากมุมนี้ทําให้เฉินเฉินเหนือกว่าคนอื่นไปไกล!

 

หยุนเถียนเถียนมองเฉินเฉินฝึกคัดลายมือพลางหาว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเฉินเฉินจะเขียนแนวนอนและแนวตั้งตามตัวอักษรที่นางสอนให้เขียน แม้ว่าจะเขียนตัวอักษรได้ชัดเจน แต่ก็ไม่ได้ดูดีนัก!

 

จากครั้งล่าสุดที่หยุนเคอได้แสดงลายมือต่อหน้าเขา เฉินเฉินที่หัวไวก็เริ่มเลียนแบบการเขียนของหยุนเคอ และยังมีความคิดของตัวเองอีกด้วย!

 

หยุนเถียนเถียนครุ่นคิดด้วยความเศร้าใจ หากนางไม่ใส่ใจเด็กที่มีความสามารถเช่นนี้จะต้องเสียเวลาไปเพราะคนสารเลวสองคนนั้น!

 

ไม่รู้ว่าความเฉลียวฉลาดของหลินชวนฮวาหายไปไหน? ถึงได้หน้ามืดตาบอดเชื่อในเฉินเฉิงเยี่ย แต่ไม่สนใจเฉินเฉินที่มีพรสวรรค์

 

เมื่อเห็นว่าดวงอาทิตย์เริ่มเคลื่อนไปทางทิศตะวันตก หยุนเถียนเถียนจึงเร่งเร้าเฉินเฉินที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการฝึกเขียนพู่กันของเขา หากไม่กลับตอนนี้ แล้วเฉินผิงอันรู้เข้า เกรงว่าชีวิตของเฉินเฉินคงจะลําบาก!

 

เฉินเฉินทําได้เพียงพยักหน้า ก่อนจากไปเขาเหลือบมองหนังสือที่หยุนเสียนเถียนเตรียมไว้ให้ด้วยแววตาห่วงหา 

 

“ถ้าเจ้าชอบก็แอบเอากลับบ้านได้! แต่จําไว้นะต้องอย่าให้พ่อเจ้าเห็น และห้ามอ่านหนังสือตอนกลางคืนเพราะจะปวดตา ทีหลังต้องคิดให้รอบคอบ หากปวดตาก็จะทําอะไรไม่ได้ อีก”

 

เฉินเฉินเหลือบมองพี่สาวอย่างซาบซึ้งและแอบยัดหนังสือไว้ในอ้อมแขนของเขา เสื้อผ้าที่หลวมเล็กน้อยดูดีขึ้นมากเพราะเขายัดหนังสือเข้าไป

 

จากนั้นเฉินเฉินก็กลับบ้านเงียบๆ วิ่งจากสวนหลังบ้านไปที่ลานหน้าบ้านและซ่อนหนังสือไว้ในห้องอย่างมิดชิด