บทที่ 113 อันที่จริง ข้าก็มีเจ้าใหญ่นายโตช่วยเหลือเหมือนกัน ! (ต้น)

เป่ยเฉินก้าวตรงมาที่เยี่ยฉวน ลำแสงสีเขียวทอประกายเรืองรองอยู่กลางฝ่ามือของนาง

หญิงสาวไม่อาจดูแคลนชายหนุ่ม หากจะกล่าวให้ถูก นางไม่อาจดูแคลนใครที่นี่ทั้งสิ้น ! ไม่ว่าคนผู้นั้น จะเป็นใคร หากขัดขวางนางจะกำจัดไม่เหลือ !

เขาจับตามองเป่ยเฉินที่เคลื่อนที่เข้ามา ความรู้สึกสิ้นหวังบังเกิดในใจ “คนผู้นี้ คงไม่รู้จักความยุติธรรม !”

หยุดความคิดทุกอย่าง ชายหนุ่มยกกระบี่ขึ้นและโยนความคิดอื่นออกไป “ในเมื่อนางไม่ยอมเลิกราและเป็นมิตร ฉะนั้นจงมาสู้กัน !”

นี่คือความรู้สึกภายในใจของชายหนุ่ม !

เมื่อเห็นเยี่ยฉวนเตรียมพร้อมต่อสู้ เป่ยเฉินจึงแสยะยิ้มมุมปาก ทันใดนั้นร่างของนางพลันเลือนหายไป ครู่ต่อมาจึงปรากฏเงาวูบอยู่ในลานกว้าง

ตู้ม !

ในชั่วพริบตาก็ได้บังเกิดเสียงดังสนั่น เยี่ยฉวนหวนกลับมาที่ประตูกระท่อมไม้ไผ่ทันที

เป่ยเฉินยังนิ่งอยู่ ณ จุดเดิม !

เห็นดังนั้น เยี่ยฉวนจึงกระชับกระบี่หลิงเซี่ยวในมืออย่างมั่นคง แววตาฉายความมุ่งมั่น “นางไม่ธรรมดา เลย !”

ฝ่ายตรงข้ามยังคงมีแววตามุ่งมั่นไม่ย่อหย่อน คงมีแต่ยอดฝีมือที่แท้จริงเท่านั้นจึงรับรู้ความกล้าแกร่ง ของฝ่ายตรงข้ามได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ประมือ เมื่อแรกประมือกับชายหนุ่ม เป่ยเฉินจึงรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ง่าย ด้วยความกล้าแกร่งของคู่ต่อสู้มีมากยิ่ง !

เป่ยเฉินกำลังคิดออกพลังเข้าต้านทานอีกครา ทว่าฉับพลันนั้นเอง จู่ ๆ องค์หญิงเก้าก็ได้ทะยานออก จากกระท่อมไม้ไผ่อย่างไม่คาดฝัน

ฝ่ายตรงข้ามพลันชะงักกึก ทางด้านเยี่ยฉวนเองก็ตกตะลึงไปเช่นกัน !

องค์หญิงขยับเข้าใกล้เยี่ยฉวน แววตาเยือกเย็นจ้องมองฝ่ายตรงข้ามซึ่งอยู่ไม่ไกล “เจ้าต้องการสู้หนึ่ง ต่อสอง ?”

ว่าแล้วจึงขยับมือขวาเลื่อนปลายนิ้วไปแตะที่เอวซึ่งเหน็บดาบโค้งทองคำ

ดาบโค้งทองคำเกิดแรงสั่นสะเทือนน้อย ๆ ก่อให้เกิดลำแสงแห่งดาบกระจายวาบออกมา !

เป่ยเฉินปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ “ทรงใช้ทักษะยุทธ์ขั้นปฐพีทั้ง ๆ ที่อยู่ขั้นพลังทะยานสวรรค์ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้พระองค์สูญเสียพลังจนพระวรกายบอบช้ำ ต้องใช้เวลาผสานพลังในสองวันจึงฟื้นคืน ..นี่พระองค์ยังคิดที่จะแสดงกลไร้สาระนั่นอีกหรือ !”

พูดจบ นางพลันทะยานดิ่งเข้าหาองค์หญิงเก้าและเยี่ยฉวน

ความมั่นใจอย่างแรงกล้า !

ขณะสายตาจับจ้องความเคลื่อนไหวของเป่ยเฉิน ชายหนุ่มพลันกดปลายเท้าลงบนพื้นดิน ก่อนส่งแรง ผลักดันให้ร่างพุ่งทะยานออกไปข้างหน้าพร้อมกระบี่ที่กระชับแน่นในอุ้งมือ แต่ถึงกระนั้น เมื่อพลังของชายหนุ่ม เข้าปะทะ มันกลับถูกอีกฝ่ายใช้ฝ่ามือสกัดกั้นเอาไว้ได้ เป่ยเฉินจึงยกมือขึ้นสกัดปรากฏแสงเขียวจางใจกลาง ฝ่ามือด้วยเช่นกัน !

ขณะเดียวกัน เยี่ยฉวนพลันเลื่อนไหลแผ่วพริ้วและตวัดคมกระบี่เข้าหากลางลำตัวที่งอพับลงของนาง ทว่าอีกฝ่ายกลับเบี่ยงหลบคมกะบี่ด้วยว่องไว พร้อมเหยียดออกมือซีดราวเนื้อหยกยันพื้นพลิกตลบหลบหลีก คมกระบี่

แต่ทว่าเยี่ยฉวนกลับอาศัยจังหวะดังกล่าวตวัดกระบี่ออกทางด้านข้าง โดยหันด้านคมเข้าหาเป่ยเฉินอีกเป็นสองคำรบ

ฟู่ !

ลำแสงพุ่งออกส่องสว่างประกายเจิดจ้าจากกระบี่ของเยี่ยฉวน !

อีกฝ่ายผงะถอยหลังเพื่อหลบเลี่ยงพลังปะทะแห่งกระบี่ ทว่าฉับพลันก็ได้มีพลังร้อนแรงจากดาบโค้ง ทองคำที่กำลังฟาดฉับลงมาจากอากาศเบื้องบนเหนือศีรษะ !

นางเหลือบมองทางหางตานิดหนึ่ง จากนั้นจึงกดฝ่ามือลงฉับพลัน

ตู้ม !

ลำแสงสีเขียวพุ่งปลาบออกจากร่าง

ผัวะ !

ขณะที่ลำแสงสีทองเจิดจ้าแห่งดาบทองคำวูบลง ลำแสงสีเขียวกลับแตกกระจายออกเช่นกัน ร่างของ เป่ยเฉินกระเด็นออกไปไกลหลายจั้ง !

นางเขม้นมองมาทางองค์หญิงเก้าจากในระยะห่าง “ทรงกล้าออกพลังปะทะ !”

เสียงคำรามลอดไรฟันตอบกลับไป “ข้าเป็นลูกหลานสายเลือดสีน้ำเงิน ย่อมสามารถเยียวยาชีวิตได้ ไม่ใช่หรือไง ?”

ได้ยินดังนั้น นางย่นหัวคิ้วอย่างลังเล ทว่ากลับคลายออกทันทีพลางแสยะยิ้ม “อย่างนั้นหรือ ? ถ้าเช่นนั้น ข้าอยากเห็นเหมือนกัน ว่าจะทรงออกพลังได้สักกี่หน ?”

พลันตั้งท่าจะเข้าต้านทาน ชั่ววินาทีนั้นร่างขององค์หญิงเก้าได้พุ่งทะยานขึ้นสู่อากาศ ขณะเดียวกันมือขวาของนางก็ได้กำด้ามดาบโค้งทองคำที่เอวอย่างแน่นหนา

ฉับพลันนั้นเอง พลังรุนแรงได้ผลักระเบิดออกจากร่าง !

“ทักษะยุทธ์ขั้นปฐพี !”

เป่ยเฉินหรี่ตาลงด้วยเห็นท่าไม่ดี ในตอนนั้นเองนางพลันกลับหันหลัง ก่อนจะกระโดดลอยตัวโผล่ตรงโน้นตรงนั้นหลบหนีออกไปจากสถานที่ ในไม่ช้าก็หายลับไปจากสายตาของเยี่ยฉวนและองค์หญิงเก้า

แน่ชัดว่านางไม่คิดที่จะเผชิญหน้ากับทักษะยุทธ์ขั้นปฐพีขององค์หญิงเก้า ! หาใช่เพราะเกรงกลัวต่อ องค์หญิงเก้า แต่ถ้าทั้งสองฝ่ายต่างพ่ายแพ้และบาดเจ็บล้มตาย ย่อมไม่มีใครได้ประโยชน์ กลายเป็นบุคคลที่ สามจะเข้ามาชุบมือเปิบหยิบชิ้นปลามัน !

หลายคนจ้องที่จะคอยหยิบชั้นปลามัน !

นั่นคือเหตุที่ทำให้เป่ยเฉินล่าถอย องค์หญิงลงจากอากาศมายืนข้างชายหนุ่ม “กลับเข้าข้างในเถิด !”

เยี่ยฉวนพยักหน้าและเดินตามนางกลับเข้าไปภายในกระท่อม ทันทีที่ก้าวพ้นประตู ร่างขององค์หญิง พลันเซหงายหลังเข้าปะทะกับชายหนุ่ม เขาตกใจแทบสิ้นสติ หากแต่ยังว่องไวพอจึงคว้ารับไว้ได้ทันท่วงที

จังหวะเดียวกันกับที่นางมีโลหิตกระอักออกทางมุมปาก !

ชายหนุ่มรีบพยุงพระวรกายองค์หญิงกลับมายังแคร่นอน โลหิตยังไหลรินที่มุมปากไม่ขาดสาย เห็นเช่นนั้นชายหนุ่มถึงกับบ่นพึม “คัมภีรยุทธ์ชั้นยอดขั้นปฐพีสำคัญกว่าชีวิตของตนเองหรืออย่างไรกัน ?”

ทว่าคนเจ็บกลับส่ายศีรษะ “เจ้าไม่มีวันเข้าใจ !”

เยี่ยฉวนจำตอบเสียงเบาเกือบกระซิบ “ข้ารู้เพียงว่าถ้าขืนท่านยังดันทุรัง จะมีแต่ตายกับตาย !”

ร่างที่นอนอยู่ตวัดสายตาคมกริบหันมองหน้า “เจ้าเข้าใจว่าตอนนี้สถานการณ์ของแคว้นเจียงเป็นเช่นไร ?”

ชายหนุ่มจำนนด้วยคำพูด

องค์หญิงหลับตาลงช้า ๆ “แคว้นเจียงเต็มไปด้วยเหล่าขุนนางชั้นสูง พวกเขาแต่ละคนต่างมีแนวทาง ของตนเอง บรรดาลูกหลานของขุนนางต่างก็ทำเพื่อประโยชน์ของตระกูลเป็นที่ตั้ง หากไม่มีแม้สักคนที่จะทำเพื่อแคว้นและส่วนรวม

ยิ่งกว่านั้น เหนือกว่าเหล่าขุนนางยังมีสองผู้ทรงอิทธิพลคือสำนักอัปสรเมรัยและสถานศึกษาฉางมู่ ผู้ทรงอิทธิพลทั้งแย่งชิงคัดสรรยอดฝีมือจากทุกสารทิศโดยไร้ซึ่งคุณธรรม เมื่อทุกคนเข้าร่วมกับผู้ทรงอิทธิพลเช่นนี้แล้ว ไฉนเลยจะมีแก่ใจต่อสู้เพื่อแคว้นได้อีก ?”

นางหยุดพูดชั่วครู่หนึ่ง ก่อนเปิดเปลือกตามองหน้าชายหนุ่ม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมแคว้นเจียงจึงไม่กล้า เผชิญหน้ากับแคว้นถัง ? นั่นเป็นเพราะว่าในแคว้นเจียงนั้น ผู้คนล้วนขาดความสามัคคี เราจะประกาศสงคราม แต่ไม่สามารถทำให้คนมาร่วมกับเรา ! เมื่อใดที่แคว้นเจียงล่มสลาย ผู้คนของสถานศึกษาฉางมู่และตระกูล ขุนนางชั้นสูงยังสุขสบาย แต่พวกคนธรรมดาสามัญเล่า ? เจ้าคิดว่าคนของสำนักอัปสรเมรัยและสถานศึกษา ฉางมู่จะสนใจทหารพวกนี้หรือ ?”