บทที่ 54 เมืองหลวง ! (ต้น)

การที่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนเรือเหาะน่าเบื่อไม่ใช่น้อย เพราะบนนี้ไม่มีสิ่งใดให้ทำมากมายนัก

นอกจากการเล่นหยอกล้อกับน้องสาวไปวัน ๆ แล้ว ก็มีเพียงการฝึกซ้อมเท่านั้น

การบรรลุจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ทำให้เยี่ยฉวนสามารถค้นพบเงื่อนงำอะไรบางอย่าง

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ !

ถึงแม้เยี่ยฉวนจะยังไม่เข้าใจสิ่งนี้อย่างถ่องแท้ ทว่าเมื่อปรากฏเงาของการต่อสู้ขึ้นมาเมื่อไร เขาก็จะ สามารถดึงเอาความสามารถนี้ออกมาใช้ได้เสมอ และการเรียกใช้ดังกล่าวก็จะช่วยเพิ่มสมรรถนะในการต่อสู้ ของชายหนุ่มให้ทะยานพุ่งสูงขึ้นในชั่วพริบตา !

ยิ่งเขาต่อสู้มากขึ้นเท่าใด พลังของเขาก็จะยิ่งพัฒนาเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น !

ความจริงในข้อนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกกระตือรือร้นและเหมือนกับได้รับแรงผลักดัน !

ทว่าน่าเสียดายที่นี่ไม่ใช่เคล็ดวิชาเพลงกระบี่ มิเช่นนั้นแล้วเยี่ยฉวนจะคงจะกลายเป็นปรมาจารย์เพลงกระบี่อย่างแท้จริงไปแล้ว และถึงแม้ว่าจะค้นพบหนทางควบคุมจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถ เรียกตนเองว่าเป็นปรมาจารย์แห่งการต่อสู้ได้

ด้วยเหตุที่ว่าวิถีแห่งการต่อสู้ของเขายังไม่รุดหน้าพอนั่นเอง

ทั้งเคล็ดวิชาเพลงกระบี่ และจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ล้วนเป็นรูปแบบเชิงสัญลักษณ์ของผู้เป็น ปรมาจารย์กระบี่ และปรมาจารย์แห่งการต่อสู้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าใครที่สามารถบรรลุเคล็ดวิชาเหล่านี้แล้วจะได้ชื่อว่าปรมาจารย์กันทุกคน

มันยังคงมีกฎเกณฑ์ และขั้นตอนมากมายที่ต้องฝ่าฟันกันไป

สำหรับเยี่ยฉวน ด้วยสถานการณ์พาไปจึงทำให้ชายหนุ่มได้เรียนรู้เคล็ดวิชาด้วยความบังเอิญ ทว่ายังไงเสียขั้นตอนการฝึกฝนของเขาก็ยังถือว่าเป็นช่วงกลางของกระบวนการฝึกฝนเท่านั้น

คงต้องใช้อีกเวลานานกว่าที่จะได้เป็นปรมาจารย์แห่งการต่อสู้ คงต้องรอจนกว่าจะบรรลุถึงขั้นหลอมรวมลมปราณ เพื่อให้ควบคุมพลังชี่ของตนเองได้เสียก่อน ทว่าที่สุด การที่จะก้าวไปเป็นปรมาจารย์แห่งการต่อสู้นั่นก็ไม่ได้ห่างไกลเท่าไหร่นักสำหรับชายหนุ่ม ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับการควบคุมขั้นพลังของเยี่ยฉวน ยิ่งเขาเข้าใจเคล็ด วิชาต่อสู้เท่าไหร่ เต๋าของเขาก็จะทรงพลังมากขึ้นเท่านั้น

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ล้วนแต่น่าพึงพอใจทั้งสิ้น !

ขณะนี้เขาได้ครอบครองทั้งกระบี่ใจกระจ่างและจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

สิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุดในตอนนี้ก็คือการได้ประมือกับสตรีชุดขาวอันหลานซิ่ว

“ขั้นฝีมือเพียงเท่านี้ เจ้ายังไม่อาจเทียบชั้นกับนาง !”

เสียงสตรีปริศนาดังขึ้นราวกับจะเดาความคิดของเยี่ยฉวนออก “เมื่อครั้งที่นางประมือกับเจ้านั้น นางหาได้แสดงพลังออกมาทั้งหมดซึ่งนั่นคือขั้นพลังที่แท้จริงของนาง เพื่อจะข่มความสามารถจริงไว้มิให้ปรากฏอย่าง เด่นชัด ข้าคิดว่านางพยายามปกปิดพลังต่อหน้าข้า” เสียงกล่าวต่อไป

ชายหนุ่มไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน !

เมื่อได้ทราบดังนั้น เยี่ยฉวนพลันสีหน้าแปลกไป เขาเอ่ยถามว่า “ผู้อาวุโส นางปิดบังพลังยุทธ์ต่อท่าน หรือ ?”

เสียงสตรีลึกลับตอบกลับอย่างเป็นธรรมดา “ผู้ใดปกปิดพลังยุทธได้ สำหรับข้าแล้วคนผู้นั้นก็เปรียบ เสมือนกับได้ครองบัลลังก์ที่เหนือชั้นเสียยิ่งกว่าระดับพลังทั่วไปมาก เพราะมีเพียงผู้มีสติปัญญาล้ำเลิศเท่านั้นที่ปิดบังพลังของตนเอาไว้ได้”

เขายังไม่คลายข้องใจจึงถามต่อไป “ผู้อาวุโส ก่อนหน้านี้ท่านต้องเป็นเก่งกาจมากใช่หรือไม่ ?”

“เจ้าคิดเห็นเช่นไร ?” เสียงลึกลับพูด

“…” เยี่ยฉวนหมดสิ้นคำตอบ

“เด็กน้อย หน้าที่ของเจ้าคือดูแลน้องสาวให้ดีและคอยเรียนรู้ในสิ่งที่ข้าเต็มใจสอนให้จะดีกว่า ในโลกนี้ พรวรรค์และนิสัยโดยกำเนิดล้วนเป็นองค์ประกอบภายนอก ในอดีตคนธรรมดาสามัญในบั้นปลายกลับเป็นผู้ที่มีความแข็งแกร่งดุจพระเจ้า เต๋าแห่งการต่อสู้ เต๋าแห่งกระบี่ ทุกเส้นทางล้วนไม่มีที่สิ้นสุด คนที่เกิดมาพร้อมพร สวรรค์และลักษณะที่ดีโดยกำเนิดเท่านั้นจึงชิงความได้เปรียบเหนือผู้อื่นในการพัฒนาได้มากกว่าคนธรรมดา สามัญ แต่พวกเขาจะสามารถเดินไปในเส้นทางนั้นได้ยาวไกลเพียงใดก็ขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นและตัวตนของเขา เหล่านั้นด้วยเช่นกัน”

เยี่ยฉวนนิ่งไม่โต้ตอบ

“ความมุ่งมั่น ? ตัวตน ?”

ก่อนหน้านี้เยี่ยฉวนเคยคิดว่าเพราะมีความกล้าอยู่จึงทำให้ทั้งตัวเขาและน้องสาวรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ เขาเข้าใจเรื่องความมีตัวตนอยู่บ้าง แต่ไม่เคยคิดแม้แต่จะตั้งคำถามกับประเด็นดังกล่าวเลยแม้แต่น้อย นั่น เป็นเพราะเขามักใช้ใจตัดสิน หาใช่หลักการไม่

เยี่ยฉวนระลึกไว้เสมอว่าเขาจะทำในสิ่งที่ถูกที่ควร หากสิ่งใดที่เขารู้สึกว่าไม่ถูกก็จะปฏิเสธทันที

ไม่มีใครทำให้ทุกคนพอใจได้ทั้งหมด ตราบเท่าที่สิ่งนั้นไม่ทำให้ตนเองเดือดร้อนก็นับว่าเพียงพอแล้ว

เสียงสตรีลึกลับดังมาอีก “เวลานี้เจ้าได้เรียนรู้การใช้จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้แล้ว ดังนั้นเจ้าจะต้อง เรียนรู้เคล็ดวิชาอื่นด้วย อย่ามัวเสียเวลาอีกเลย เจ้าควรเรียนรู้และค้นหาด้วยตัวของเจ้าเอง”

เยี่ยฉวนชะงักไปเล็กน้อยก่อนถามขึ้นโดยเร็ว “ท่านเองก็ไม่เข้าใจเต๋าแห่งการต่อสู้งั้นหรือ ?”

สตรีลึกลับตอบกลับมาว่า “เจ้าเข้าใจผิด แท้ที่จริงแล้วข้าเข้าใจมันอย่างถ่องแท้ แต่ถึงเวลาที่เจ้าต้องค้นหาและทดสอบด้วยตัวของเจ้าเองได้แล้ว ไม่ว่าเจ้าจะเลือกวิถีใด ทั้งเคล็ดวิชาต่อสู้ และเคล็ดวิชาเพลงกระบี่ ยังไงข้าก็ทำได้เพียงคอยช่วยเหลือและแนะนำตามวิถีที่เจ้าเป็นเมื่อถึงเวลาเท่านั้น”

นางนิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะพูดต่อไป “จงหลีกเลี่ยงการทำตามเยี่ยงอย่างคนที่มาก่อน หรือแม้แต่คิดที่ จะลอกเลียนแบบ จงค้นหาวิถีของตนเองเสีย สิ่งที่เจ้าค้นพบได้ด้วยตัวเอง เจ้าย่อมจะได้ครอบครองสิ่งนั้นโดย แท้จริง ดูอย่างจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเจ้า เจ้าเป็นผู้ค้นพบและครอบครองเคล็ดวิชานี้ด้วยวิถีของตนเอง ถ้าเมื่อใดข้าสั่งให้เจ้าทำ เจ้าก็จะหลับหูหลับตาทำตามที่ข้าบอก ไม่มีทางที่จะเรียนรู้ได้ด้วยตนเอง หลายครั้งที่ ความตั้งใจก็พ่ายให้แก่ความต้องการ… เฮ้อ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะมาสาธยายเรื่องง่าย ๆ พวกนี้ให้เจ้าฟังเสียหน่อย หวังว่าเจ้าจะเริ่มเรียนรู้จากบทเรียนในไม่ช้าก็แล้วกัน เอาละ พอแล้ว อย่ามารบกวนข้าอีก !”

“…” เขาไม่รู้จะกล่าวสิ่งใดต่อได้อีก

เยี่ยฉวนไม่ต้องการให้นางต้องลำบากใจ อันที่จริงแล้วชายหนุ่มก็พอจะเข้าใจความนัยของประโยคนั้นบ้างแล้ว

เช่นเดียวกับการปีนป่ายหน้าผาสูงชัน เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าใจความเหน็ดเหนื่อยและยากลำบากในการปีนป่ายโดยอาศัยจากลมปากของคนอื่นเล่าให้ฟัง มีแต่ต้องลองทำด้วยตนเท่านั้นจึงจะเข้าใจอย่างถ่องแท้ ว่ามันเป็นเช่นไร

ทำนองเดียวกันนั้น ทั้งเคล็ดวิชาต่อสู้ และเคล็ดวิชาเพลงกระบี่ เยี่ยฉวนล้วนต้องผ่านประสบการณ์จนกระจ่างแจ้งได้ด้วยตนเองว่ามันทั้งยากเย็นและหนักหนาเพียงใด !

1 ชั่วยามถัดมา เยี่ยฉวนยืนอยู่ด้านนอกของหอคอยเรือนจำ

เด็กอ้วนลู่หมิงเดินกลับเข้ามาในห้องซึ่งเขาและพี่น้องตระกูลเยี่ยพักอยู่ร่วมกัน นับตั้งแต่เด็กน้อยได้รู้ เห็นพลังของเยี่ยฉวนครั้งที่ไปเยือนเมืองหน้าด่าน ความชื่นชมในชายหนุ่มของเจ้าหนูยิ่งเพิ่มพูนจนเกือบเป็น ความคลั่งไคล้เลยก็ว่าได้

เขาเคยชื่นชมต่อกระบี่ของผู้ฝึกยุทธ์ และเมื่อคราวที่เยี่ยฉวนยืนหยัดอยู่ท่ามกลางสถานการณ์คับขัน ภาพที่ปรากฏช่างสง่างามน่าประทับใจที่ตราตรึงเหลือเกินสำหรับเด็กน้อย

ศรัทธา !

เลื่อมใสศรัทธาอย่างสุดซึ้ง !