บทที่ 61 พี่เยี่ย ท่านแวะมาเยี่ยมเยียนข้าได้แล้วหรือ ? (ปลาย)

“จะให้ข้าทำเช่นนั้นได้อย่างไร ?!”

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ได้ดังมาจากอีกด้านนึง

ผู้ตกเป็นเป็นสายตาคือชายหนุ่มผู้กำลังเดินขึ้นบันไดมา คาดคะเนแล้วอายุน่าจะราวสิบแปดหรือสิบเก้าปี แต่ทว่าร่างกายของคนผู้นี้กลับสูงใหญ่นัก ผมสั้นจนเกือบเกรียนของเขายิ่งทำให้ดูดุดัน

“ชางฉี !”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังกระหึ่มขึ้นในลาน “เขาผู้เป็นอัจฉริยะของตระกูลชาง ข้าได้ยินว่าสถานศึกษา ฉางมู่รับเข้าเป็นศิษย์ล่วงหน้า…”

รับเป็นศิษย์ล่วงหน้า !

ทุกคนล้วนต้องการเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับเลือกให้เข้าเรียนในสถานศึกษาฉางมู่ แต่คนเหล่านั้นกลับต้องผ่านการทดสอบ ขณะเดียวกัน สำหรับคนที่มีคุณลักษณะอันเป็นยอด คนเหล่านี้ล้วนไม่จำเป็นต้องทำตามขั้น ตอน ซึ่งปีนี้มีถึง 5 คนที่ไม่จำเป็นต้องผ่านการทดสอบ !”

ชางฉีคือหนึ่งในห้า !

ชางฉีเป็นหนึ่งในคิดที่ตามติดโม่สุ่ยชิง ดังนั้นทุกคนในเมืองหลวงจึงรู้จักเขาเป็นอย่างดี

ชางฉีหยุดอยู่เบื้องหน้าโม่สุ่ยชิง เขาเหลือบมองเยี่ยฉวนซึ่งอยู่ไม่ห่างนักด้วยแววตาเฉยเมย “สุ่ยชิง ข้า จัดการมันเอง !”

หญิงสาวนิ่วหน้าอย่างขุ่นเคือง “ชางฉี นี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า !”

ชายหนุ่มสีหน้าไม่ชอบใจนัก “เขาดูหมิ่นท่าน นั่นเท่ากับดูหมิ่นข้า”

หลังจากนั้นจึงหันมาหาเยี่ยฉวน “เจ้าเป็นใคร บังอาจมาพูดจาดูหมิ่นศักดิ์ศรีของโม่สุ่ยชิง ? วันนี้ล่ะ ข้าจะขยี้กระดูกของเจ้าให้ป่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย”

ขาดคำ เขาพลันพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

การเคลื่อนไหวรวดเร็วประหนึ่งเสือร้ายทะยานพุ่งลงจากยอดเขา ยังไม่ทันไรก็เข้าถึงตัวเยี่ยฉวน พร้อมด้วยพลังปะทะรุนแรง

ชายผู้นี้กำหมัดขวากระแทกออกไปอย่างแรง มันก่อให้เกิดแรงปะทะโดยรอบ อึดใจถัดมาสิ่งที่เห็นคือ ฝ่ามือของชางฉีกระแทกใส่หน้าอกของเยี่ยฉวน และฝ่ามือของเยี่ยฉวนเองก็พุ่งกระแทกกลางหน้าอกชางฉี

เปรี้ยง ! เปรี้ยง !

ชายหนุ่มผงะถอยไปเล็กน้อย ในขณะที่คู่ต่อสู้ของเขา ชางฉีกลับร่างถอยกรูรวดเดียวไกลกว่า 9 จั้งจน ชนเข้ากับกำแพงอีกด้านก่อนหยุดนิ่ง !

ฉากการต่อสู้ที่ปรากฏแก่สายตาโดยรอบทำให้พวกเขาถึงกับตื่นตะลึง !

องค์ชายใหญ่เจียงเหนียนเฉิงหรี่ตามองอย่างครุ่นคิด พระองค์เองก็ตกพระทัยไม่น้อยเช่นเดียวกัน ใน ขณะที่โม่สุ่ยชิงเอง นางก็กำลังจับตามองจนคิ้วงามขมวดมุ่น

ใครต่างรู้กันว่าชางฉีเป็นคนที่มีรูปร่างกำยำแข็งแรงกว่าทั่วไป มีคนเพียงไม่กี่คนที่มีขั้นพลังปราณกล้า แข็งเสมอกันจึงจะสามารถรับมือได้

ทว่าครานี้ ชางฉีกลับเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างสิ้นเชิง !

สายตาของชางฉีเปล่งประกายไม่เชื่อ “เป็นไปได้อย่างไรที่เจ้าสามารถ…”

เยี่ยฉวนสีหน้าเรียบเฉย “คิดประลองความแข็งแกร่งกับข้าอย่างนั้นหรือ ? คนเช่นข้าหาได้เกรงกลัว กับเรื่องแบบนั้นไม่ เวลานี้ข้าบรรลุกายาทองคำแล้ว ! และความแข็งแกร่งในเวลานี้แม้อสูรกายข้าก็ไม่กลัว ดังนั้นจะนับประสาอะไรกับมนุษย์ !”

“ข้าไม่เชื่อ !”

ชางฉีคำรามลั่นพุ่งถลันเข้าใส่เยี่ยฉวนอีกครั้ง ทว่าชายหนุ่มเพียงเบี่ยงกายหลบเล็กน้อยก่อนสับเปลี่ยนมาเป็นผู้จู่โจม ท่ามกลางสายตาทุกคู่ ทั้งสองได้ผลักฝ่ามือปะทะกันอย่างรุนแรงอีกครั้ง

เปรี้ยง !

กร๊อบ !

เสียงกระดูกแตกลั่นจากแรงปะทะทำให้กระดูกแขนขวาของชางฉีหักสะบั้นลงในครั้งเดียว พลันของมันส่งให้ชายผู้นั้นละลิ่วไปกระแทกกับกำแพง

เปรี้ยง !

แรงกระแทกส่งผลให้กำแพงสั่นคลอนอย่างน่ากลัว ชางฉีกระเสือกกะสนพยายามลุกขึ้น ทว่ากลับไร้ผล ได้แต่ล้มลงสิ้นท่าตรงนั้นเอง !

เยี่ยฉวนกวาดสายตามองรอบตัวแววตาไร้ซึ่งความเป็นมิตร ก่อนฉวยจับมือน้อยของน้องสาว “ไปกัน เถิด !”

“ช้าก่อน !”

เสียงเรียกทำให้คนทั้งสองชะงักดังมาจากลานกว้าง

เพราะคนผู้เป็นเจ้าของเสียงเรียกคือองค์ชายเจียงเหนียนเฉิง องค์ชายใหญ่ !

องค์ชายใหญ่เสด็จตรงเข้ามามุมปากมีรอยยิ้มเหยียด “พี่เยี่ย ข้าเข้าใจดีแล้ว ท่านกล่าวดูหมิ่นต่อคุณ หนูโม่ ดังนั้นข้าคงต้องขอให้ท่านโปรดทำการขอขมาต่อนางด้วย !”

“องค์ชายทรงเปี่ยมคุณธรรม !”

โดยไม่ทันตั้งตัว บรรดาผู้คนที่ล้อมรอบพร้อมใจกันแสดงคารวะต่อองค์ชายเจียงเหนียนเฉิง “ทรงให้ ความเป็นธรรมด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย !”

“คนผู้นี้ใช้วาจาดูหมิ่นหนำซ้ำกลั่นแกล้งรังแกคุณหนูโม่ โทษของเขาไม่สมควรให้อภัย ได้โปรดสั่งขังมัน เสียเถิดพ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย !”

“…”

“ท่านทั้งหลายโปรดมั่นใจ ความเป็นธรรมที่พวกท่านปรารถนาข้าหาได้ละเลยไม่ ดังนั้นข้าจะตัดสินให้ ความเป็นธรรมกับคุณหนูโม่เอง !”

กล่าวจบจึงหันกลับมาพูดกับเยี่ยฉวน “คุณชายเยี่ย หากท่านไม่ขอขมานางในวันนี้ ข้าเกรงว่าจะไม่ สามารถปล่อยให้เจ้าเดินลอยชายออกจากที่นี่ไปเฉย ๆ ได้”

ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกล่าวตอบว่า “ใต้ฝ่าพระบาทองค์ชายใหญ่ พระองค์ทรงใช้อำนาจได้อย่างชาญ ฉลาดยิ่งนัก ! ทรงทำเช่นนี้ก็สามารถเอาชนะใจคนทั้งหมดด้วยการยิงปืนเพียงนัดเดียวจนได้นกหลายตัว !”

องค์ชายเจียงเหนียนเฉิงหาได้ใส่ใจต่อวาจา “ขอขมา ! แสดงออกจากใจจริงของเจ้า จงคุกเข่าลงกับพื้นแล้วขมาเสีย !”

สิ้นพระสุรเสียง ทหารองครักษ์กลุ่มใหญ่พร้อมหอกยาวพลันวิ่งตรงเข้าล้อมกรอบพวกเขา ซึ่งคนพวก นั้นก็มีมากมายเสียจนราวกับจะขนกันมาทั้งกองพัน !

“จงคุกเข่าลงและขอขมา !”

เยี่ยฉวนส่งยิ้มเยาะให้องค์ชายใหญ่ ก่อนจะหันมาบอกลู่เสี่ยวหรานว่า “ท่านผู้อาวุโสลู่และแม่นางฮั่น โปรดช่วยดูแลน้องแทนข้าสักครู่ !”

เหตุผลที่ชายหนุ่มขอร้องฮั่นเซียงเหมิงอีกคนหนึ่งเพราะต้องการให้แน่ใจว่าเยี่ยหลิงจะปลอดภัย !

เมื่อได้ยินดังนั้น คราแรกลู่เสี่ยวหรานบังเกิดความลังเลอยู่บ้าง ทว่าสุดท้ายเขาก็ยอมทำตาม ขณะที่ฮั่นเซียงเหมิงเพียงส่งเสียงรับรู้ ทว่าไม่ได้พูดอะไร

สั่งเสร็จ เยี่ยฉวนพลันหันกลับมา เขากวาดตามององค์ชายเจียงเหนียนเฉิงและคนอื่น ทำให้องค์ชาย ใหญ่หรี่ตามองก่อนร้องตวาด “ใครก็ได้จับมัน บังอาจบุกรุกเข้ามาภายในหอพำนักเซียนและยังกระทำการโอหังใช้วาจาดูหมิ่นคุณหนูโม่ รวมทั้งทำร้ายคนอื่น ๆ โทษของมันไม่อาจละเว้นได้ จัดการจับมันเฆี่ยนจนกว่าจะตาย !!”

ทหารกรูตรงเข้ามาหมายจะจับเยี่ยฉวน

ทว่าทันใดนั้นเสียงฝีเท้าหนึ่งดังมาตามบันได บุคคลที่โผล่เข้าประตูมาถึงกับทำให้ทุกคนในที่นั้นสะดุ้ง ด้วยไม่คิดฝัน

ที่ประตูปรากฏร่างสตรีสวมชุดสีขาวซึ่งขาวจัดเสียยิ่งกว่าสีขาวของหิมะ ทำให้ร่างนั้นราวกับเทพธิดาที่ เพิ่งเสด็จลงมาจากสวรรค์

อันหลานซิ่ว !!

เมื่ออันหลานซิ่วปรากฏตัว พวกทหารต่างลนลานทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นทีละคน เช่นเดียวกับทุกคนที่ อยู่ในบริเวณลานกว้าง ที่ต่างค้อมตัวลงและแสดงคารวะต่อนางพร้อมกับเปล่งเสียงโดยพร้อมเพรียง “ขอคารวะท่านอันผู้เยี่ยมยุทธ์แห่งแคว้น !”

แม้แต่องค์ชายใหญ่เจียงเหนียนเฉิงก็ยังมิวายต้องแสดงคารวะต่อนาง โม่สุ่ยชิงเอง เมื่อนางเห็นดังนั้นก็พลันมีใบหน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้ม ก่อนที่หญิงสาวจะค้อมกายพร้อมกล่าวแสดงคารวะเสียงเบา “โม่สุ่ยชิงแห่ง ตระกูลโม่ ขอคารวะท่านอันผู้เยี่ยมยุทธแห่งแคว้นเจ้าค่ะ”

อันหลานซิ่วพยักหน้าน้อย ๆ ท่ามกลางสายตาทุกคู่นางเดินตรงไปที่เยี่ยฉวน คราแรกนางมองเขาอย่างประเมินในใจ ก่อนที่สายตาจะแสดงความประหลาดใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด “นั่นมันจิตวิญญา–…”

นางส่งยิ้มให้เล็กน้อย “ท่านทำให้ข้าตกใจไม่น้อย ไม่ได้เจอกันเสียนานขั้นพลังของท่านสูงขึ้นแล้วจริง ๆ …พี่เยี่ย ท่านแวะมาเยี่ยมเยียนข้าได้แล้วหรือ ?”

“พี่เยี่ย !”

เมื่อได้ยินคำว่า ‘พี่เยี่ย’ ทุกคนก็พากันยืนนิ่งขึงตัวแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ในบัดดล