หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 367 เป็นเจ้าที่ขวัญกล้า ?

ยังอีกทั้งท่วงท่าที่สง่างามเปี่ยมบารมีล้วนบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าคนผู้นี้คือคุณชายผู้สำอางบอบบางที่ไม่อาจทนมือทนไม้ผู้ใดหากทว่าคนผู้นี้กลับพูดคล้ายสามารถบดขยี้ทุกผู้คนราวมดปลวกได้อย่างง่ายดาย กระทั่งผู้ดูแลจิ้นยังรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงอย่างบอกไม่ถูก

เขาซวนเซถลาถอยไปสองเก้า เปล่งน้ำเสียงสั่นสะท้านออกมา “เจ้า…เจ้าคือผู้ใด ? เจ้ามาที่นี่หมายประสงค์สิ่งใด?”

ทว่าเพียงกล่าวจบ เขากลับค้นพบว่าหนุ่มน้อยผู้งามสง่าอย่างน่าซึ่งผู้นี้กลับมีพลังฝีมือเพียงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์

แต่แรกผู้ดูแลจีนประหลาดใจด้วยสิ่งที่ค้นพบเกินกว่าจะเชื่อถือหากทว่าเพียงครู ความหวั่นเกรงภายในใจของมันกลับถูกแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเคือง

มัน…มันหวาดหวั่นพรั่นพรึงกับแค่เพียงเด็กหนุ่มผู้มีพลังฝีมือเพียงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์ !!

แม้ผู้ดูแลจิ้นจะมีพลังฝีมือเพียงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์เช่นกัน ทว่าโรงโอสถจีเชิงล้วนมากมายด้วยเหล่ายอดฝีมือผู้ทำหน้าที่อารักขาแต่ละนายล้วนคือยอดฝีมือขั้นสาม พลิกผันอวเจี

หากเรื่องที่มันหวาดกลัวหนุ่มน้อยไร้ชื่อผู้มีพลังฝีมือเพียงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์แพร่งพรายออกไป ผู้คนทั่วหล้าคงได้หัวเราะเยาะจนฟันโยก

ยิ่งคิดผู้ดูแลจีนก็ยิ่งโกรธเกรี้ยว มันหันตวาดใส่อารักขาผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลัง “พวกเจ้ามันไม่ได้เรื่อง ตั๋วยืนที่มอะไรอยู่ ? ไม่เห็นรึว่าไอ้เด็กบ้านั่นมันทำร้ายลูกข้า ?”

“ยังไม่รีบไปจับตัวมันมาให้ข้าอีกรี ? สับมันให้เละ ผู้ใดสับมือมันล้างแค้นให้ฮายเอ๋อ”ของข้าได้ มันผู้นั้นจะได้โอสถเสริมพลังจิตวิญญาณจากข้าเป็นรางวัล”

“เอ๋อ เป็นคำเรียกของผู้ที่สนิทและอายุน้อยกว่า ใช้ลงท้ายชื่อเล่น”

ขณะกล่าวคำ สายตาขุ่นเคืองน่าสะพรึงของมันพลันหันมาจ้องเขาถึงที่เกอซี น้ำเสียงของมันเย็นชา “ก็แค่ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่มีพลังยุทธเพียงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์ กลับขวัญกล้ามาหาเรื่องโรงโอสถจีเชิง วันนี้พวกเราปล่อยให้เจ้าล่วงเข้ามาได้อย่างมีลมหายใจ ทว่ากลับออกไปเจ้าจะไม่เหลือชีวิต !”

ทันทีที่ได้ยินคำกล่าวของผู้เป็นนาย เหล่าอารักขาทั้งหลายต่างรีบตอบรับดังก้อง “ขอรับ” พวกมันตรงเข้าล้อมกรอบเกอซีในทันที

อารักขาเหล่านี้ล้วนคือยอดฝีมือที่โรงโอสถจีเชิงจ้างไว้ ต่ำสุดคือผู้ฝึกยุทธระดับสูงในขั้นปฐมภูมิโลกันตร์ ในสายตาของพวกมัน เกอซีเป็นเพียงหนุ่มสำอางสะโอดสะองไร้ชื่อเสียงผู้มีพลังฝีมือ เพียงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์จะเทียบกับพวกมันได้อย่างไร ? เช่นนั้นพวกมันจึงหาได้ใส่ใจเกอซีไม่

พวกมันไม่ชักกระบี่เหินเวหาของตน หากแต่กลับชักกระบี่ธรรมดาพุ่งระดมเข้าโจมตีเกอซี

กระบี่สามัญล้วนขาดความคมกล้า เช่นนั้นหากมันตวัดเฉือนถูกอวัยวะส่วนใดย่อมสร้างความเจ็บปวดทรมานอย่างเหลือแสนให้คนผู้นั้น พวกมันล้วนเชื่อ ด้วยหนทางนี้ย่อมสามารถทำให้เด็กหนุ่มเบื้องหน้าได้รับความเจ็บปวดทรมานร้องโหยหวนแทบสิ้นลมสิ่งนี้ย่อมสามารถสร้างความสำราญใจให้แก่ผู้ดูแลจิ้นอย่างแน่นอน

เกอซีกวาดตามองกลุ่มยอดฝีมือที่รุมล้อมด้วยสายตาไร้ความใส่ใจ ไม่แต่แค่เพียงนั้น มุมปากทั้งสองของนางกลับคลี่ยิ้มเล็กน้อยคล้ายกำลังแลมองซากศพไร้วิญญาณ

ทว่าฉับพลันรอยยิ้มบนใบหน้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นอายสังหาร ที่เย็นยะเยือก ทันทีที่ได้เห็นสิ่งที่เหน็บอยู่บนเอวของหัวหน้าอารักขา

นางเพิ่งสังเกตว่าบุรุษผู้นี้คล้ายจะมีวัยราวสามสิบใบหน้า

สามในสี่ส่วนคล้ายคลึงกับผู้ดูแลจิ้น และจิ้นฮาย

สิ่งที่เหน็บอยู่บนเอวของบุรุษผู้นั้นคือกระเป๋าเก็บของ ทั้งกระเป๋าใบนี้เกอซีจดจำได้อย่างขึ้นใน เนื่องเพราะมันคือกระเป๋าที่เกอซีเคยมอบให้แม่นมเฉินไว้ก่อนหน้า

นัยน์ตาทั้งคู่ของเกอซีหรี่ลง อายกระหายเลือดแผ่ซ่านเอิบอาบความสนใจทั้งหมดทั้งมวลรวมลงที่บุรุษผู้นั้น ขณะเสียงกล่าวอย่างเนิบช้าดังขึ้น “เป็นพวกเจ้าใช่หรือไม่ที่กล้าบุกทลายเรือนเบี้ยที่ตั้งอยู่ฝั่งตะวันออกของตีนเขาฉาง ?”

บุรุษผู้นั้นหยุดชะงักทันทีที่ได้ยิน ทั้งมันและผู้ดูแลจิ้นต่างหันมองหน้ากันคราหนึ่ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะลั่น “ข้านึกสงสัยอยู่ว่าไอ้หนุ่มหน้าไหนกล้าบุกมาหาเรื่องที่โรงโอสถแห่งนี้ ไม่คิดเลยว่าเป็นเจ้าคิดมาเพื่อล้างแค้น”

ผู้ดูแลจิ้นหรี่ตามองสีหน้าถมึงทึง “เจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุใด ? มาขอบใจพวกเรารี พวกเราทิ้งข้อความบอกให้เจ้าไปที่เรือนพักนอกเมืองฝั่งตะวันออกมิใช่หรือ ?”

หรือเป็นได้ว่าหนุ่มน้อยผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าพวกเขานี้คือหมอซียอดอัจฉริยะที่ท่านหมอเซียเคยกล่าวถึง ?

ทว่าเหตุใดมันจึงมุ่งตรงมาที่โรงโอสถจีเชิง เหตุใดไม่ไปเรือนนอกเมืองทางฝั่งตะวันออกเล่า ? ท่านหมอเซียวางกับดักรอมันอยู่มิใช่หรือ ?

เพียงทว่า มันจะไปเรือนนอกเมืองฝั่งตะวันออกหรือไม่แล้วจะอย่างไรเล่า ในเมื่อมันมารนหาที่ถึงนี่ย่อมไม่ต่างกัน !

***จบตอน เป็นเจ้าที่ขวัญกล้า ?*-*-*