หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 373 อาคารนอกเมืองตะวันออก

มุมปากเกอซีขยักยกยิ้มบาง “ไม่รู้เช่นนั้นหรือ ?”

นางกล่าวเนิบช้าอย่างที่สุด ทว่าเพียงสิ้นสุดคํากล่าว เถาวัลย์ม่วงอเวจีพลันขยับเคลื่อนเพียงเสียงลมผ่านวูบ ฝ่ามือของผู้ดูแลจิ้นพลันถูกตรึงไว้กับแผ่นผนัง

“อ๊ก อ๊าก อ๊ากกกกก” ผู้ดูแลจิ้นร้องโหยหวนราวสุกรถูกเชือด กลิ่นเหม็นตุเล็ดลอดจากเป้ากางเกงพร้อมเสียงดัง “ี่นี่

เกอซีสูบใบเถาวัลย์ที่พันเลื้อยอยู่บนท่อนแขนอย่างอ่อนโยน ทั้งยังกล่าวด้วยน้ําเสียงนุ่มเบา“นี่เป็นโอกาสสุดท้าย หากเจ้ายังทําปากแข็ง ข้าจะช่วยป้อนโอสถให้เชื่อว่าเจ้าคงได้เห็นวาระสุดท้ายของลูกสมุนเจ้าแล้ว”

“อยากลองลิ้มรสความรู้สึกของการสาวไส้ควักเครื่องในของตนออกมากองดูบ้างหรือไม่เล่า

“บอกแล้ว ! ข้าบอกแล้ว ! อย่าให้ข้ากินพิษนั่นเลย ฮือฮือฮือ…”

ผู้ดูแลจิ้นหวาดกลัวในสติปัญญาของหนุ่มน้อยเบื้องหน้าผู้นี้มานานแล้ว มีหรือที่มันจะกล้าปิดบังความจริง “เป็นท่านหมอเซีย ท่านหมอเซียเป็นผู้สั่งการบุกทําลายคนในเรือนเบี้ย”

“นับแต่วันที่เจ้ารักษาเด็กทั้งสอง ท่านหมอเซียก็ส่งคนออกติดตามหาเจ้า ข้าไม่รู้ว่าเขา ประสงค์สิ่งใด ที่รู้คือเขาหมายจะรู้เคล็ดวิชาลับอะไรสักอย่าง”

“ทว่าเรื่องทั้งหมดล้วนไม่เกี่ยวกับข้า โธ่ ! ข้าก็แค่ผู้ดูแลโรงโอสถขายยาเท่านั้นจะไปรู้อะไรได้ เล่า ได้โปรดเถิด ผู้กล้าน้อย ผู้ยิ่งใหญ่ย่อมต้องมีจิตใจกว้างขวางปล่อยข้าไปเถิด ! ได้โปรดปล่อย ข้าเถิด !”

ท่านหมอเซีย ? หมอจอมโอหังหยิ่งยโสผู้อยู่ในวันที่นางให้การเยียวยารักษาพี่ชายของเซี่ยวหลีกระนั้นหรือ ?

เช่นนั้นการที่พวกมันบุกเข้าทลายเรือนเบี้ยลักพาตัวเซี่ยวหลีไป แน่นอนว่าพวกมันหมายจะได้เคล็ดวิชาประสานกล้ามเนื้อสมานเส้นเอ็นที่อยู่ในมือนาง

เพียงตํารับโอสถรักษา พวกมันถึงกับลงมือสังหารหมู่ผู้คนในเรือนเบี้ย ทําให้แม่นมเฉินต้องเผชิญกับความตายอันโหดร้าย

หึหึหึ หมอเซีย ! เซียชงหมิง ! ทําได้ดีมาก !ดี ! ดีมาก !

“หมอเซียผู้นั้นอยู่ที่ใด ?”

น้ําเสียงของผู้ดูแลจีนสั่นเครือ “เซีย…..ท่านหมอเซียอยู่ในเรือนฝั่งตะวันออกที่นอกเมืองพวกเขาตระเตรียมผู้คน วางกับดักรอเจ้าอยู่ ทั้งท่านหมอเซียก็อยู่ด้วยเช่นกัน”

แน่นอน มันย่อมต้องเตรียมกับดัก รอเพียงนางกระโดดใส่เท่านั้น !

มุมปากทั้งสองของเกอซีลอบยกยิ้มแสนเย็นยะเยือก “แม่นางน้อยที่พวกเจ้าจับตัวไปเวลานี้อยู่ที่ใด ?”

เพียงผู้ดูแลจิ้นกําลังจะเผยอปากกล่าวคํา เถาวัลย์ม่วงอเวจีพลันพุ่งเข้าหาหน้าท้องปลายบางแหลมคมของมันเลื้อยผ่านไปตามเสื้อผ้าคล้ายพร้อมจะแทรกตัวเข้าในร่างผู้ดูแลโรงโอสถทุกเมื่อ

ผู้ดูแลจิ้นตกใจหวาดกลัวจนตัวแข็ง มันไม่กล้าปิดบังความจริงที่หมายจะอําพรางไว้แต่แรกมานานแล้ว มันร้องตอบลั่น “แม่นางน้อยผู้นั้นอยู่ในเรือนตะวันออกนอกเมืองเช่นกันนางถูกขังอ ยู่ในคุกใต้ดิน”

“ใต้ดินในเรือน คือที่ลับ หากมิใช่คนของพวกเรา ล้วนไม่สามารถหาทางเข้าสู่ด้านในได้”

ถูกกักอยู่ในคุกใต้ดินกระนั้นหรือ ?

คิ้วทั้งสองของเกอซีขมวดมุ่น เส้นสายเถาวัลย์สีม่วงสั่นกระตุกไปมาตามอารมณ์ของนาง

ผู้ดูแลจิ้นหวาดกลัวจนหัวหด มันร่ําร้องคร่ําครวญ “ท่านหมอซีผู้อัจฉริยะ ข้ามีแผนที่เรือนตะวันออกชานเมืองในแผนที่มีทางเข้าฐานใต้ดินเช่นกัน”

“ข้าจะมอบแผนที่เดือน รวมถึงหนทางเข้าสู่ฐานใต้ดินให้ท่าน ขอเพียงท่านยอมไว้ชีวิตข้าเท่านั้น !”

“โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด !”

เกอชีหรี่ตาจ้องอีกฝ่ายด้วยท่าทีโอหัง “หากแผนที่ ๆ เจ้าหยิบออกมาเป็นของจริงข้าจะยอมไว้ชีวิตเจ้า”

“ทว่าหากแผนที่นี้คือกลลวง หึหึหึ แม้นข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปในวันนี้ เบื้องหน้าข้ายังมีหนทางอีกนับหมื่นให้เจ้าได้สัมผัสประสบการณ์ชีวิตที่โหดร้ายยิ่งกว่าความตาย”

“ข้ามิกล้าจริง ๆ ข้ามีหรือจะกล้าหลอกท่านผู้กล้า !” ผู้ดูแลจิ้นพลันตื่นเต้นดีใจเมื่อได้ยินข่าวน่ายินดีเช่นนั้น ร่างที่ถูกเถาวัลย์พันเลื้อยของมันมาหยุดอยู่เบื้องหน้าตู้เก็บโอสถมันตบลงบนหลังตู้เบา ๆ สองครา เสียงดัง “ปิง” ตู้ขนาดเล็กซึ่งใช้เก็บโอสถด้านในพลันปรากฏขึ้นอีกชั้น

แผ่นกระดาษชิ้นหนึ่งปรากฏขึ้นพร้อมแผ่นหยกบันทึกความ

***จบตอน อาคารนอกเมืองตะวันออก***